บทที่10 ก้าวแรกสู่การเป็นคุณหนูจวนโหว

หลังจากการลงโทษสาวใช้ที่ไม่ซื่อสัตย์ผ่านไป จวนเจิ้นหนิงโหวก็กลับคืนสู่ความสงบ แต่ไม่ใช่ความสงบเงียบเหงาแบบเก่า หากแต่เป็นความสงบที่เต็มไปด้วยความใส่ใจและความรักที่ตื่นขึ้นมาอย่างท่วมท้น ท่านโหวเหยาจิ้นทงและฮูหยินเหอเหมียวลี่แทบจะสลับกันเข้ามาดูแลบุตรสาวคนเล็กด้วยตนเองทุกวัน

ทุกอย่างในเรือนของคุณหนูสี่ถูกเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด ผ้าปูที่นอนถูกเปลี่ยนเป็นผ้าไหมเนื้อดีจากซูโจว เครื่องเรือนเก่าๆ ถูกยกออกไปและแทนที่ด้วยของใหม่ที่หรูหรา และที่สำคัญที่สุดคือ กลิ่นเหม็นอับชื้นที่เคยปกคลุมเรือนก็หายไปอย่างสิ้นเชิง

ท่านหมอจางยังคงเข้ามาตรวจชีพจรของเหยาหลิงเจินวันละสองครั้ง ใบหน้าของท่านหมอเต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจ เพราะชีพจรของคุณหนูสี่ไม่เพียงแค่เป็นปกติเท่านั้น แต่ยังแข็งแรงขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าประหลาดใจ ท่านหมอสั่งยาบำรุงหายาก เช่น รังนกหิมะและโสมอายุพันปี ให้นำมาปรุงเป็นอาหารอ่อนๆ ทุกวันเพื่อเร่งการฟื้นฟูร่างกายที่บอบช้ำมานาน

เหยาปิง ในตำแหน่งสาวใช้คนสนิทและหัวหน้าสาวใช้ส่วนตัว ทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย นางจัดการเรื่องในเรือนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย สาวใช้ที่ถูกคัดเลือกเข้ามาใหม่ก็ตั้งใจทำงานและเชื่อฟังดี นางจึงมีความสุขกับหน้าที่นี้อย่างมาก แต่ถึงจะมีสาวใช้ผู้ช่วยแล้ว ในทุกๆ วันนางจะยังคงนั่งข้างเตียง คอยป้อนอาหารบำรุงให้คุณหนูสี่อย่างอ่อนโยนด้วยตนเองทุกมื้อ

“คุณหนูสี่ ท่านต้องกินให้หมดนะเจ้าคะ ท่านหมอจางบอกว่าถ้าท่านแข็งแรงเร็วขึ้น เราจะไปเดินเล่นในสวนกันได้แล้ว” เหยาปิงพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

หลิวรุ่ยหลินในร่างเหยาหลิงเจินพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ใบหน้าที่เคยซีดเซียวเริ่มมีสีเลือดฝาด และดวงตาที่เคยเหม่อลอยก็เต็มไปด้วยความสดใส ความรวดเร็วในการฟื้นตัวนี้เป็นผลจากการที่นางใช้ความรู้ด้านการแพทย์และการบำรุงร่างกายของเจ้าสำนักอสนีเมฆามาใช้อย่างเคร่งครัด นางยังคงรับยาบำรุงและอาหารตามคำแนะนำของท่านหมอจาง แต่ในระหว่างนั้นนางก็ใช้พลังปราณพื้นฐานที่ฟื้นคืนมาเพียงน้อยนิด ควบคุมและซึมซับสารอาหารรวมถึงตัวยาหายากเหล่านั้นเข้าสู่เส้นลมปราณที่แห้งเหือดโดยตรง

บาดแผลและร่องรอยกดทับจากการนอนป่วยเป็นเวลานานกลายเป็นปัญหาสำคัญ เหยาปิงทำหน้าที่ดูแลบาดแผลเหล่านี้ด้วยมือของตัวเองอย่างไม่รังเกียจ นางใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดทำความสะอาดร่างกายของคุณหนูอย่างละเอียดลออทุกวัน

“คุณหนู บ่าวรู้ว่ามันคงจะเจ็บมาก แต่ท่านทนหน่อยนะเจ้าคะ บ่าวจะทายาให้เบาที่สุด” เหยาปิงพูดพลางทายาหอมสูตรพิเศษที่ฮูหยินส่งมา

“อือ... เจินเจินทนได้” หลิวรุ่ยหลินตอบด้วยเสียงเลียนแบบเด็กน้อยพลางพยักหน้า นางสามารถทนความเจ็บปวดจากการถูกดาบฟันได้สบายๆ แผลแค่นี้ย่อมไม่เป็นปัญหา แต่ความรู้สึกขอบคุณต่อความจงรักภักดีของเหยาปิงนั้นรุนแรงกว่าความเจ็บทางกาย นางจ้องมองเหยาปิงด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

เด็กสาวคนนี้ไม่เพียงแต่จงรักภักดีต่อนายที่ป่วยไร้สติ แต่ยังเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องนางจากคำขู่ของพวกสาวใช้สารเลวอีกด้วย

ด้วยความรู้เดิมของหลิวรุ่ยหลิน นางแนะนำเหยาปิงให้ใช้สมุนไพรบางชนิดบดละเอียดผสมกับน้ำผึ้ง เพื่อทาผิวพรรณที่แห้งกร้านและบอบช้ำ

“ปิงปิง... ทา... ตรงนี้...” นางชี้ไปที่ผิวหนังส่วนที่แห้งกร้านที่สุด

“คุณหนูท่านแน่ใจนะเจ้าคะ ว่าทาสิ่งนี้แล้วผิวจะไม่เป็นอะไร” เหยาปิงลังเลเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าสูตรยาทาผิวที่คุณหนูสั่งให้นางทำขึ้นมาจะได้ผล หรือจะทำให้ผิวแย่ลงกว่าเดิม

“มีแต่ของดีๆ ทั้งนั้น ผิวเจินเจินต้องสวยขึ้นแน่นอน ทาไปเถอะน่า” นางแกล้งทำหน้ายู่ พูดอย่างเอาแต่ใจสุดฤทธิ์

“ก็ได้ๆ บ่าวเชื่อท่าน” เหยาปิงเริ่มลงมือทาสมุนไพรบำรุงผิวจนทั่วตามที่คุณหนูของตนเองสั่ง ผ่านไปเพียงไม่กี่วัน ผิวพรรณของคุณหนูสี่ก็เริ่มนุ่มนวลและมีน้ำมีนวลราวกับไข่มุกที่ถูกขัดเงาขึ้นมาจริงๆ

เมื่อร่างกายเริ่มแข็งแรงพอที่จะลุกเดินได้คล่องขึ้น หลิวรุ่ยหลินรู้ดีว่านางไม่สามารถฝึกปราณขั้นสูงอย่างลับๆ ได้ เนื่องจากเรือนคุณหนูสี่ยังมีคนเข้าออกอยู่ตลอดเวลา และที่สำคัญที่สุดคือการฝึกปราณต้องใช้เวลาและพื้นที่ในการปรับสมดุล ดังนั้น นางจึงต้องสร้างข้ออ้างสำหรับการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาด

ทุกเช้าตรู่ก่อนที่บ่าวไพร่คนอื่นๆ จะเริ่มงาน หลิวรุ่ยหลินจะลุกขึ้นจากเตียงและเริ่มออกกำลังกาย ทว่าพอเหยาปิงเห็นฉากนี้ครั้งแรก นางถึงกับตกใจจนแทบจะวิ่งไปตามท่านหมอ

“คุณหนู!!! ท่าน... ท่านกำลังทำอะไรเจ้าคะ หยุดเดี๋ยวนี้เลย ไม่อย่างนั้นท่านต้องบาดเจ็บแน่ๆ” เหยาปิงร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว

หลิวรุ่ยหลินยืดตัว บิดข้อต่อต่างๆ และเหยียดแขนขาออกในท่าโยคะขั้นสูง ซึ่งเป็นการปรับสมดุลและเปิดเส้นลมปราณที่ถูกปิดกั้นมานาน โดยไม่แสดงให้เห็นถึงการโคจรปราณภายในเลย

“ไม่เจ็บ... ปิงปิงทำแบบนี้ได้ไม่เจ็บ... แต่ทำให้สวย แข็งแรง” นางพูดพลางชี้ไปที่กล้ามเนื้อของตนเองที่เริ่มกระชับขึ้น

“ไม่เจ็บจริงๆ หรือ” เหยาปิงยังไม่แน่ใจ แต่พอดูดีๆ ก็เห็นว่าคุณหนูของตนสบายดี จึงเลิกเอะอะโวยวาย “แต่ทำแบบนี้จะแข็งแรงขึ้นจริงๆ หรือ คอคุณหนูจะไม่หักก่อนหรือเจ้าคะ”

“แน่นอน ข้าดูจากตำราเลยนะ ตำราไม่โกหก” นางชี้ไปที่หนังสือภาพจากต่างแดนที่ตนเองลงทุนแอบไปขโมยมาจากห้องหนังสือของเหยาจิ้นทง ดีที่เขามีหนังสือภาพแปลกๆ ที่ได้มาจากต่างแคว้นหลายเล่ม

เหยาปิงจึงไม่กล้าขัดขวางอีก แต่ก็เฝ้ามองอย่างใกล้ชิด ความรู้สึกกังวลค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจ เพราะทุกครั้งที่เห็นคุณหนูทำท่าทางแปลกๆ เหล่านี้ ร่างกายของคุณหนูสี่ก็จะดูคล่องแคล่วและมีพละกำลังมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เหยาปิงได้แต่สรุปว่านี่คงเป็นวิธีการฟื้นฟูร่างกายที่มหัศจรรย์ของคุณหนูสี่