บทที่12 คืนแรกในเรือนซ่อนไผ่  

เรือนซ่อนไผ่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของจวนเจ้าเมืองฉางซา แม้จะอยู่ไกลจากเรือนหลักไปสักหน่อย ทว่ากลับเป็นสถานที่ที่งดงามและสงบเงียบที่สุด รอบเรือนโอบล้อมด้วยป่าไผ่เขียวขจีที่พลิ้วไหวตามสายลม เสียงใบไผ่เสียดสีกันดังซ่าๆ คล้ายเสียงคลื่น ช่วยกลบเสียงอึกทึกจากภายนอก และทำให้รู้สึกสงบได้เป็นอย่างดี

เมื่อย้ายเข้ามาอยู่ในเรือนใหม่ ในฐานะหัวหน้าสาวใช้ เหยาปิงดูมีความมั่นใจมากขึ้น ท่าทางฉะฉานในการสั่งงานสาวใช้ใหม่ทั้งสามคนอย่าง เหยาฉิน เหยาจู และเหยาฮวา ทำให้เรือนหลังนี้มีระเบียบวินัยตั้งแต่วันแรก

ในช่วงกลางวันขณะที่แสงแดดอุ่นๆ ลอดผ่านกิ่งไผ่เข้ามาในชานเรือน หลิวรุ่ยหลินที่แสร้งนั่งเล่นตุ๊กตาผ้าอยู่บนตั่งไม้ นิ่งฟังการพูดคุยและบริหารจัดการเรือนของเหยาปิงอย่างพอใจ

“เหยาฉิน เจ้าดูแลเรื่องตู้เสื้อผ้าและเครื่องประดับของคุณหนูสี่ให้ดี ของทุกชิ้นห้ามให้มีฝุ่นเกาะแม้แต่นิดเดียว” เหยาปิงออกคำสั่งพลางเดินตรวจตรา “ส่วนเหยาจู เจ้ามีหน้าที่เป็นหูเป็นตาให้คุณหนู ใครไปใครมาในจวน หรือมีข่าวคราวอะไรสำคัญ จงจดจำมาเล่าให้คุณหนูฟังเพื่อให้นางได้เพลิดเพลิน และเหยาฮวา เจ้าต้องดูแลเรื่องอาหารและยาบำรุงร่วมกับข้า ฟืนในห้องครัวต้องแห้งสนิทเพื่อไม่ให้มีควันรบกวนจมูกของคุณหนู เข้าใจหรือไม่!”

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ พี่เหยาปิง” สาวใช้ทั้งสามรับคำอย่างพร้อมเพรียง

เหยาปิงเดินเข้ามาหาหลิวรุ่ยหลินที่นั่งตาแป๊วอยู่ นางย่อกายลงพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน “คุณหนูเจ้าค่ะ เรือนใหม่นี้อากาศดีนัก ท่านรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือไม่เจ้าคะ”

“สบาย... ลมเย็น...” หลิวรุ่ยหลินตอบด้วยน้ำเสียงเนิบนาบแสร้งทำเป็นเคลิ้มไปกับลมที่พัดผ่าน ทว่านัยน์ตาที่หรี่ลงกึ่งหนึ่งกลับกำลังประเมินภาพตรงหน้าอย่างเงียบเชียบ

สำหรับหลิวรุ่ยหลินที่เคยอยู่จุดสูงสุดของสำนักอสนีเมฆา ความจงรักภักดีไม่ใช่สิ่งใหม่ นางเคยมีลูกสมุนฝีมือดีห้อมล้อมมานับไม่ถ้วน แต่การได้เห็นความใส่ใจอย่างไม่มีวาระซ่อนเร้นของสาวใช้กลุ่มนี้ ก็ทำให้ความระแวงที่เคยตั้งไว้สูงลิบเบาบางลงไปบ้าง นางไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งจนอยากโผเข้าหา แต่เป็นการยอมรับในแบบผู้ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก ว่าคนเหล่านี้ ‘สอบผ่าน’ และคู่ควรที่จะอยู่ในวงล้อมการคุ้มครองของนางในฐานะคนในอาณัติ

‘อย่างน้อยข้าก็ไม่ได้เริ่มชีวิตใหม่ด้วยการมีหูมีตาของศัตรูอยู่ข้างเตียง’ นางคิดพลางวางมาดเป็นคุณหนูที่ว่างเปล่าต่อไป ‘ในเมื่อพวกเจ้าตั้งใจรับใช้ข้าถึงเพียงนี้ ข้าก็จะถือว่าพวกเจ้าเป็นคนของข้า หากวันหน้ามีใครกล้ารังแกคนในเรือนซ่อนไผ่... ข้าจะถือว่ามันผู้นั้นรนหาที่ตายเอง’

...................

เมื่อรัตติกาลมาเยือน เรือนซ่อนไผ่จมดิ่งสู่ความเงียบสงัด มีเพียงเสียงจักจั่น และเสียงยอดไผ่ที่เสียดสีกันเบาๆ เมื่อเหยาปิงและสาวใช้คนอื่นๆ ดับตะเกียงและเข้านอนในห้องพักข้างเคียงเรียบร้อยแล้ว หลิวรุ่ยหลินก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบเชียบ นัยน์ตาที่เคยใสซื่อแปรเปลี่ยนเป็นคมกล้าและเปี่ยมไปด้วยอำนาจ

นางหยิบห่อสมุนไพรบำรุงล้ำค่าที่สะสมไว้ตลอดหลายวันที่ผ่านมาออกมา ทั้งโสมพันปีและบัวหิมะที่ท่านพ่อและท่านแม่ประโคมให้ นางนำมาเคี้ยวและกลืนกินอย่างช้าๆ เพื่อใช้ตัวยาเหล่านี้เป็นเชื้อเพลิงในการชำระล้างเส้นลมปราณที่ตีบตันมานานถึงเจ็ดปี

หลิวรุ่ยหลินขึ้นไปนั่งขัดสมาธิบนเตียงไม้หนานมู่ แผ่นหลังเหยียดตรงอย่างสง่างาม นางหลับตาลงและเริ่มเข้าสู่สภาวะสมาธิขั้นลึก โคจรพลังปราณตามเคล็ดวิชา ‘คัมภีร์อสนีเมฆา’ ขั้นพื้นฐานที่หยั่งรากลึกอยู่ในจิตวิญญาณ

ทันใดนั้น ร่างกายที่เคยอ่อนแอพลันเกิดการตอบสนองอย่างรุนแรง กระแสพลังงานจากสมุนไพรหายากถูกกระตุ้นให้ตื่นขึ้น มันหลอมรวมกลายเป็นสายธารปราณบริสุทธิ์สีฟ้าอ่อนๆ เรืองรองออกมาจางๆ รอบกายของนาง พลังปราณเหล่านั้นไหลเวียนไปตามเส้นลมปราณหลักที่เคยถูกทำลายและแห้งเหือดไป ความรู้สึกเจ็บจี๊ดคล้ายถูกเข็มพันเล่มทิ่มแทงแล่นพล่านไปทั่วร่าง แต่นางยังคงนิ่งสงบราวกับหินผา

เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นตามไรผม ขณะที่กระแสปราณค่อยๆ ทะลวงจุดชีพจรที่อุดตันไปทีละจุด ในที่สุดพลังงานเหล่านั้นก็ไหลกลับเข้าสู่จุดตันเถียนอย่างเป็นระเบียบ

“สำเร็จ... อย่างน้อยพลังขั้นพื้นฐานก็กลับมาแล้ว” นางพึมพำกับตนเอง ร่างกายนี้แม้จะยังไม่แข็งแรงเท่าเดิม แต่รากฐานสำคัญได้ถูกวางไว้ใหม่อย่างมั่นคงแล้ว

หลิวรุ่ยหลินลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังความมืดมิดภายนอกสวนไผ่ ความคิดนับพันหลั่งไหลเข้ามาในหัว ในที่สุดนางก็แน่ใจแล้วว่าชีวิตใหม่ในฐานะเหยาหลิงเจินนั้นปลอดภัยและมั่นคง ร่างกายนี้ได้รับความรักอย่างล้นเหลือจากคนสกุลเหยา ซึ่งนางพอจะยอมรับให้เป็นครอบครัวของตนเองได้อย่างไม่ฝืนความรู้สึกเท่าใดแล้ว

ทว่า... แม้ชีวิตใหม่จะสงบสุขเพียงใด แต่ปริศนาการตายของร่างเดิมยังคงเป็นหนามยอกในอก ว่าใครกันที่ลงมือกับนาง?

“หลิวรุ่ยหลินตายไปแล้ว...” นางรำพึงกับตนเองเบาๆ สายตามองทอดไปไกล “การจะกลับไปในจุดเดิมนั้นคงไม่มีประโยชน์อันใด ในโลกนี้จะมีใครเชื่อเรื่องการข้ามภพสลับวิญญาณกันเล่า หากข้ากลับไปปรากฏตัวในร่างเด็กสาวเช่นนี้ มิใช่แค่นำพาความโกลาหลมาสู่ผู้คนหรอกหรือ”

นางยกยิ้มจางๆ เป็นรอยยิ้มของคนที่หมายจะปล่อยวางในลาภยศ แต่นางยังไม่อาจปล่อยวางในความแค้น

“ตำแหน่งเจ้าสำนักคงกลับคืนมามิได้แล้ว แต่ข้ายังปรารถนาความจริงได้” นัยน์ตาที่สุกใสราวลูกกวางพลันมีประกายวาบผ่าน “หากใครมีบุญคุณ ข้าย่อมทดแทน แต่หากก่อความแค้นไว้ ข้าก็จะไปชำระให้มันสิ้นซาก”

นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้หลิวรุ่ยหลินที่ตายไปแล้วได้ และหากทำสำเร็จ นางคงสามารถนอนหลับได้เต็มตาเสียที แต่หากจะเริ่มต้นสืบ สถานที่เหมาะสมที่สุดย่อมต้องเป็น ศูนย์รวมข่าวสาร อย่างเมืองหลวง ทว่านางในตอนนี้ยังคงอยู่ไกลถึงเมืองฉางสา และร่างกายที่เพิ่งฟื้นตัวก็ยังไม่พร้อมสำหรับการเดินทางไกล

“เมืองหลวงงั้นหรือ...” นางถอนหายใจออกมาเบาๆ “คงรอให้ข้าแข็งแรงและพร้อมกว่านี้ ค่อยหาทางขอไปเที่ยวเมืองหลวงดูก็แล้วกัน”

พอคิดได้ดังนั้น หลิวรุ่ยหลินก็กลับไปเอนกายลงนอนอย่างใจเย็น