ตอนที่ 1 คุณหมอเพลย์บอย

 

ร้านอาหารชื่อดัง

“แม่ครับผมโตแล้วนะครับ แค่จะมากินข้าวกับ…..”

เสียงแผดจากปลายสายนั้นทำเอาหมอหนุ่ม “ตะวัน” ต้องรีบดึงมือถือออกมาให้ห่างจากหู แม่ของเขา “คุณนายศิริขวัญ” เธอไม่พอใจกับผู้หญิงคนใหม่ที่เขาควงอยู่ในตอนนี้ นางแบบชื่อดังและยังพ่วงตำแหน่งสาวที่หนุ่ม ๆ อยากควงด้วยมากที่สุด

“แม่ครับ ผมเลยเวลานัดแล้ว แค่นี้ก่อนนะครับ”

แม้ว่าเสียงแผดนั้นจะยังพูดไม่จบแต่เขาก็เลือกจะปิดเพื่อวางหูไปในทันทีเพราะเขาจำคำพูดเดิม ๆ ของมารดาที่ตักเตือนได้ นับตั้งแต่เขาควงผู้หญิงมาเป็นสิบคน แม่ของเขาไม่เคยพอใจใครเลยสักคน สุดท้ายด้วยหน้าที่การงานและเวลาทำงานของเขา จึงทำให้ผู้หญิงที่คบหาด้วยต้องเลิกรากันไป

“รอนานไหมครับจูน”

เขาเอ่ยทักเมื่อเห็นนางแบบสาวในชุดเดรสสั้นสีมะเหมี่ยวคอลึกและมีสร้อยเพชรที่เขาซื้อให้เธอเมื่อวันก่อนห้อยอยู่จนเด่นชัด ร่องอกที่เอิบอิ่มนั้นนูนออกมายั่วใจคนตรงหน้าจนแทบไม่อยากกินมื้อเย็นในตอนนี้แล้ว แต่อยากกินเธอแทน

“ไม่นานหรอกค่ะ คนไข้เยอะเหรอคะวันนี้”

“ไม่หรอกครับ รถติดนิดหน่อยน่ะเลยมาช้า”

“จูนก็พยายามนัดที่ที่ใกล้กับโรงพยาบาลของคุณมากที่สุดแล้วนะคะเนี่ย ช่างเถอะค่ะ สั่งอาหารกันดีกว่า”

“สร้อยนั่นเหมาะกับคุณมากเลยนะ ใส่แล้วสวยมาก”

“เหรอคะ จูนตั้งใจใส่มาเอาใจคุณ ดีใจที่คุณสังเกตเห็น”

เธอขยับสร้อยนั้นตั้งใจให้มันไปกระทบเนินอกอวบนั้น หมอหนุ่มเมื่อเห็นจึงหรี่ตามองและยิ้มอย่างพอใจ ในตอนนี้เริ่มอยากหิ้วอย่างอื่นไปกินห้องพักหรูด้านบนแทนการกินข้าวอยู่ตรงนี้เสียแล้ว

“หรือว่าเราจะเปลี่ยนสถานที่ "กิน" ข้าวเย็นกันดี"

เขาย้ำคำนี้เพื่อให้เธอรับรู้สัญญาณของเขาทันที ทั้งคู่มองหน้ากันเมื่อเขาดึงมือเธอขึ้นมาจะหอมแต่กลับชนแก้วที่พนักงานเสิร์ฟกำลังจะนำมาวางจนน้ำในแก้วนั้นหกใส่เสื้อของนางแบบสาว

“อะไรเนี่ย!!”

จูนโวยวายขึ้นเมื่อน้ำเย็นในแก้วนั้นราดใส่เธอจนหมดแก้วและเริ่มหันไปเอาเรื่องกับพนักงานเสิร์ฟคนนั้นทันที

“กล้าดียังไงเทน้ำใส่ฉัน”

“ขอโทษค่ะคุณผู้หญิง แต่ว่าดิฉันเพียงแค่จะนำน้ำมาเสิร์ฟ แต่มือของพวกคุณ…”

“ยังแก้ตัวอีกน่าเกลียดจริง ไปเรียกผู้จัดการเธอมา!!”

“ขอโทษค่ะ”

คุณหมอหันไปมองหน้าหญิงสาวที่พึ่งจะขอโทษและหาผ้ามาเช็ดให้กับคนตรงหน้าเขา ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นเพียงพนักงานฝึกหัดและเป็นเด็กนักศึกษาเท่านั้น

“ช่างเถอะจูน ขึ้นไปเปลี่ยนบนห้องก็ได้ แค่น้ำเปล่าเอง”

“แค่น้ำเปล่า!! ตะวันคะ แค่น้ำเปล่างั้นเหรอคะ จูนเป็นนางแบบชื่อดัง ชุดนี้ราคาตั้งเท่าไหร่ ผมที่ทำมาวันนี้แพงกว่าค่าแรงเธอสามเดือนอีกมั้ง ไปเรียกผู้จัดการเธอมาวันนี้ฉันจะจัดการเธอให้ได้”

“จูน ไม่เอาน่า อย่าทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่เลย นี่ก็แค่....”

“ตะวันคะ!! จูนโดนราดน้ำใส่นะคะ คุณเข้าข้างคนอื่นงั้นเหรอคะ จูนเป็น….”

“ขอโทษจริง ๆ ค่ะคุณผู้หญิง นี่ผ้าสะอาดค่ะเช็ดก่อน…”

“เพี๊ยะ!!”

“จูน!!”

มือขาวนั้นฟาดไปที่ใบหน้าของพนักงานเสิร์ฟทันทีโดยไม่ถามเหตุผล ตะวันถึงกับอึ้งไปเพราะนึกไม่ถึงว่าเธอจะอารมณ์รุนแรงถึงขนาดนี้ผิดกับภาพลักษณ์นางแบบดังที่เธอสร้างเอาไว้ในสื่อบันเทิง

 “ชั้นต่ำ แกเอาผ้าอะไรมาเช็ดให้ฉัน ไสหัวไปเลยนะ”

“เกิดอะไรขึ้นครับ คุณตะวัน สวัสดีครับ”

“คุณเป็นผู้จัดการสินะ นังนี่ราดน้ำใส่ฉัน คุณต้องจัดการไล่มันออก”

“เอ่อ คุณจูนครับผมต้องขออภัยแทนเด็กด้วยนะครับ เอาแบบนี้นะครับ ค่าใช้จ่ายและ…”

“ไม่ค่ะ คุณต้องไล่มันออกเท่านั้น”

“จูน พอที”

“ไม่ค่ะตะวัน จูนต้องการ..”

“จูน!! ผมบอกว่าพอแล้ว..ยังไงละ”

สายตานั้นเป็นสายตาที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน โดยปกติเขาจะตามใจเธอมาโดยตลอดไม่ว่าเธอจะทำเรื่องอะไร แต่ในวันนี้ทำไมถึงเปลี่ยนไป

“ตะวันคะ..”

“ผมบอกว่าพอได้แล้ว”

“แต่ว่า…”

“ผู้จัดการ”

“ครับคุณตะวัน”

“เรียกรถให้ผมหนึ่งคัน”

จูนยิ้มอย่างพอใจและเดินไปกอดแขนตะวันเอาไว้และเหยียดยิ้มไปมองพนักงานสาวคนนั้นอย่างสะใจ ที่แท้เขาก็ห่วงเรื่องชื่อเสียงนางแบบของเธอเลยไม่อยากให้เธอโวยวายจนเป็นข่าว

“ได้ครับคุณตะวัน ผมจะให้คนไปเรียกรถให้เดี๋ยวนี้เลย ไปเถอะตันหยง”

“เดี๋ยวก่อน”

ผู้จัดการและพนักงานยืนนิ่งและหันกลับมาที่ตะวันอีกครั้ง

“ครับ”

“พาคุณจูนไปส่งที่รถด้วย ส่วนเธอ…รออยู่นี่ก่อน”

จูนหันมามองหน้าตะวันและคลายมือที่จับเอาไว้ทันทีด้วยความตกใจ แต่สีหน้าเรียบเฉยของเขาทำเอาเธอไม่กล้าพูดอะไรออกไป

“ตะวันคะ หมายความว่ายังไงคะ”

“คุณกลับไปก่อน ไปสงบสติอารมณ์ให้ดีแล้วค่อยคุยกันวันหลัง”

“แต่ว่าคืนนี้เรานัด…”

“จูน ผมจะพูดแค่ครั้งเดียว หากว่าผมพูดอีกครั้ง วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะพบคุณ”

จูนไม่กล้าเถียงเขา เธอพลาดอีกแล้ว วันนี้เป็นโอกาสที่ดีที่จะสานสัมพันธ์คุณหมอไฮโซ ทายาทโรงแรมและธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังอย่างเขาเพื่อส่งเธอก้าวสู่ตลาดโลก แต่ดันพลาดเพราะพนักงานเสิร์ฟเพียงคนเดียวที่ตอนนี้เอาแต่ยืนก้มหน้าอยู่

“ก็ได้ค่ะ แล้วโทรหาจูนนะคะ”

เขาไม่ตอบเธอ ตอนนี้ผู้จัดการพาเธอออกไปแล้ว สายตาเขามองไปยังสาวน้อยตรงหน้าที่เอาแต่ก้มหน้าอยู่

“เงยหน้าขึ้นมา”

“ขอโทษจริง ๆ ค่ะ”

“ฉันไม่ได้จะว่าเธอ เงยหน้าขึ้นมา”

"ตันหยง" ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองเขา ใบหน้าที่ถูกตบดูเหมือนจะทิ้งรอยแผลเอาไว้เพราะมือของจูนสวมแหวน มุมปากเธอเหมือนจะมีรอยช้ำเลือดอยู่

หน้าข้างที่ถูกตบแดงจนสังเกตเห็นได้เพราะผิวของเธอค่อนข้างขาวเนียนละเอียดเหมือนซาลาเปานุ่ม ๆ เขาค่อย ๆ จับหน้าเธอเงยขึ้นและจับไปที่มุมริมฝีปากเบา ๆ

“เอ่อ…”

“อยู่เฉย ๆ”

ตันหยงทำตัวไม่ถูกเมื่อเขาดึงเธอไปจับและไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย เธอเผลอไปสบตาและมองเขาเข้า เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมหญิงสาวคนเมื่อครู่จึงได้หลงใหลเขาขนาดนั้น เพราะหน้าตาที่หล่อเหมือนพระเอกที่หลุดออกมาจากในนิยายขนาดนี้ ใครไม่หลงก็บ้าแล้ว

“ดูแล้วน่าจะเป็นแค่บาดแผลภายนอก แผลที่แก้มนี่น่าจะโดนแหวนของเธอ มุมปากแค่ช้ำแต่ไม่แตกทายารักษาแก้ฟกช้ำและกินยาสักสองวันก็หาย นี่นามบัตรผม ไปรับยาวันพรุ่งนี้ได้เลยผมจะแจ้งพยาบาลและห้องยาเอาไว้”

ตันหยงต้องตกใจเมื่อเขาปล่อยแล้วพูดเรื่องอาการจากบาดแผลนั้นยาวเหยียดจนเธอแทบจะฟังไม่ทัน นี่เธอต้องไปเอายากับเขางั้นหรือ เมื่อครู่เธอจับใจความได้แค่นั้นเองจริง ๆ

“คุณฟังผมอยู่หรือเปล่า”

“ค่ะ ๆ ฟังอยู่ค่ะ”

“อืม งั้นก็ดีแล้วเรื่องวันนี้ผมจะไม่เอาเรื่องคุณ แต่ต่อไปก็ระวังด้วยร้านนี้เป็นส่วนหนึ่งของโรงแรม การบริการลูกค้าสำคัญมาก ไม่ว่าจะถูกหรือผิดคุณขอโทษเอาไว้ก่อนเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ไม่ต้องถึงขั้นขายวิญญาณให้กับลูกค้า ยอมให้เธอตบและทำร้ายร่างกายแบบนี้คุณเองก็มีสิทธิ์เอาเรื่องเธอได้เช่นกัน เข้าใจไหม”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ แต่ว่าคงไม่จำเป็น”

“นั่นมันก็เรื่องของคุณ ผมแค่พูดตามความถูกต้องและแนะนำสิทธิ์ที่คุณทำได้เท่านั้น”

“เอาละ หมดเรื่องแล้วผมไปก่อนละ”

ตะวันเดินออกไปจากร้านแล้ว เขาแวะคุยบางอย่างกับผู้จัดการร้านและเดินออกไป ตันหยงจึงเดินกลับไปที่ห้องพักพนักงานและถอดชุดพนักงานออกทันทีพร้อมกับยกมือถือออกมาและกดไปที่ปลายสายทันที

“ว่ายังไง”

“ภารกิจสำเร็จเรียบร้อยค่ะคุณศิริขวัญ”