ตอนที่ 5 ประสู่ห้องสมุดแห่งความฝัน 2

เช้าวันใหม่ โรเซ่รีบทำงานให้เสร็จอย่างรวดเร็ว เธอแทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะกลับไปยังห้องสมุดแห่งความฝันอีกครั้ง หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น เธอจินตนาการถึงการพบกับซูโฮอีกครั้ง และหวังว่าวันนี้พวกเขาจะได้พูดคุยกันมากขึ้น

เมื่อไปถึงห้องสมุด โรเซ่ก็รีบสอดส่ายสายตาหาซูโฮ แต่คราวนี้เขาไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิม โรเซ่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็พยายามไม่คิดมาก เธอเดินไปยังที่นั่งประจำของเธอและหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน

ลุงวูฮยอนสังเกตเห็นอาการของโรเซ่ เขาหัวเราะเบา ๆ และเดินมาทักทาย

"ดูเหมือนว่าหนูจะมองหาใครบางคนอยู่นะวันนี้ หรืออยากได้หนังสือพิเศษที่หาอ่านยาก" ลุงวูฮยอนแซว

โรเซ่ยิ้มขวยเขิน "เปล่าค่ะลุง! แค่อยากอ่านหนังสือสนุก ๆ ไปนั่งอ่านเหมือนทุกวันเท่านั้นเอง"

ลุงวูฮยอนหัวเราะอย่างเอ็นดู พร้อมกับแนะนำหนังสือเล่มใหม่ให้โรเซ่ โรเซ่รับหนังสือมาและเดินไปยังที่นั่งประจำของเธอ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังคงรู้สึกเหงาเล็กน้อยที่ไม่ได้เห็นซูโฮอยู่ตรงนั้น

หลังจากอ่านหนังสือไปได้สักพัก โรเซ่ก็รู้สึกถึงเงาของคนเดินเข้ามาใกล้ ๆ เธอเงยหน้าขึ้น และพบว่าซูโฮกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใส

"ขอโทษที่มาช้านะครับ วันนี้มีธุระที่ต้องทำก่อน พอดีว่าผมจำได้ว่าคุณน่าจะมา ก็เลยรีบมาที่นี่ทันทีเลย" ซูโฮกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ ฉันแค่คิดว่าอาจจะไม่ได้เจอคุณวันนี้แล้ว" โรเซ่ตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง

เมื่อโรเซ่และซูโฮนั่งอยู่ที่มุมห้องสมุด พวกเขาก็หยิบหนังสือเล่มโปรดของตัวเองออกมา และเริ่มพูดคุยกันอย่างออกรส พวกเขาไม่ได้พูดถึงแต่เรื่องหนังสือเท่านั้น แต่เริ่มพูดถึงเรื่องราวในชีวิตจริง ความคิด ความฝัน และความเชื่อที่แต่ละคนมี

"คุณเคยอ่านเรื่อง 'อัศวินแห่งแสง' ไหมครับ? มันเป็นเรื่องที่ทำให้ผมนึกถึงตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ผมเคยฝันอยากเป็นอัศวินที่คอยปกป้องคนอื่น" ซูโฮเล่า

"อ่านค่ะ! ฉันก็ชอบเรื่องนั้นมากเหมือนกัน อัศวินที่คอยช่วยเหลือผู้คนด้วยความเสียสละ แต่บางครั้งก็รู้สึกว่าในโลกความจริงมันไม่ได้ง่ายแบบนั้น" โรเซ่ตอบ

"ผมรู้สึกแบบนั้นเหมือนกันครับ การเป็นอัศวินในชีวิตจริงมันอาจจะยากกว่าที่เราคิด แต่ผมคิดว่ามันไม่ได้หมายถึงการช่วยเหลือคนอื่นเสมอไป แต่มันคือการทำให้ตัวเองเป็นคนที่ดีขึ้นในทุกๆ วัน" ซูโฮกล่าว

โรเซ่มองตาซูโฮด้วยความชื่นชม "ใช่ค่ะ ทุกการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ที่เราทำก็เหมือนกับการเดินทางที่ยิ่งใหญ่"

ซูโฮเริ่มรู้สึกถึงความเชื่อมโยงระหว่างเขากับโรเซ่ที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น พวกเขาไม่ได้แค่แบ่งปันเรื่องราวในหนังสือ แต่ยังพูดถึงความเชื่อและแนวคิดที่แต่ละคนมี

"คุณคิดยังไงกับการที่เราต้องทำสิ่งที่ไม่อยากทำเพื่อคนอื่นบ้างครับ" ซูโฮถามด้วยความอยากรู้

โรเซ่ถอนหายใจ "มันยากนะคะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันขัดกับความต้องการของตัวเอง... แต่บางทีการทำเพื่อคนอื่น ก็ทำให้เรารู้สึกเติมเต็มและเติบโตได้มากกว่าที่เราคิด"

"ครับ ผมคิดว่าเราอาจจะไม่ต้องเป็นอัศวินที่ใส่เกราะทองคำก็ได้ แต่การทำสิ่งดี ๆ ให้กับคนรอบข้าง มันก็ทำให้เรารู้สึกมีคุณค่าในชีวิต" ซูโฮกล่าว

โรเซ่เริ่มรู้สึกถึงการเปิดเผยทางอารมณ์ระหว่างพวกเธอ และทั้งคู่ก็เริ่มแลกเปลี่ยนเรื่องราวชีวิตส่วนตัวกันมากขึ้น

"ในชีวิตจริงค่ะ ฉันเคยคิดว่าการมีความฝันอาจจะไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะทุกคนต้องทำตามหน้าที่ที่ได้รับ แต่เมื่อได้มาอ่านหนังสือเหล่านี้... ฉันเริ่มรู้สึกว่าความฝันนั้นสำคัญมาก" โรเซ่สารภาพ

"ผมเข้าใจครับ ความฝันมันไม่ใช่แค่การมีเป้าหมายในชีวิต แต่มันคือสิ่งที่ทำให้เรามีแรงผลักดันในการเดินต่อไป ถ้าเราไม่มีความฝัน เราก็เหมือนเดินทางโดยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน" ซูโฮตอบ

**มิตรภาพที่เติบโต...สู่ความหมายของชีวิต:**

การสนทนาของพวกเขาก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ และทั้งสองก็เริ่มรู้จักกันมากขึ้น เรื่องราวส่วนตัวและความเชื่อของแต่ละคนค่อย ๆ ถูกเปิดเผยออกมา ทั้งในแง่ของประสบการณ์ที่เคยผ่านมาและความคิดที่พวกเขามี

"แล้วคุณล่ะครับ? มีอะไรที่คุณอยากจะทำในอนาคตไหม" ซูโฮถาม

โรเซ่คิดอยู่ครู่หนึ่ง "จริง ๆ แล้ว ฉันอยากทำงานที่ช่วยพัฒนาชุมชน ช่วยคนที่ไม่มีโอกาสเหมือนที่ฉันเคยเป็นมาก่อน ตอนเด็ก ๆ ฉันเคยเห็นผู้หญิงที่ต้องทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูครอบครัว มันทำให้ฉันรู้ว่าไม่ใช่ทุกคนที่มีชีวิตที่ง่ายดาย"

"มันทำให้ผมรู้สึกประทับใจในตัวคุณมากเลยนะครับ การที่คุณมีความตั้งใจที่จะช่วยเหลือผู้อื่นในแบบของตัวเอง" ซูโฮกล่าวด้วยความชื่นชม

"ขอบคุณค่ะ ฉันว่าเราไม่จำเป็นต้องเป็นอัศวินในนิยายหรอกค่ะ แต่ถ้าเราสามารถทำให้โลกนี้ดีขึ้นได้แม้จะเป็นเพียงเล็กน้อย มันก็พอแล้ว" โรเซ่ตอบด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง

การสนทนาของพวกเขาไม่ได้เป็นเพียงการพูดคุยกันถึงเรื่องหนังสือ แต่เป็นการพูดคุยกันถึงความฝันและความหมายของชีวิต การเปิดเผยความรู้สึกในเชิงลึกทำให้พวกเขาใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้น

"พรุ่งนี้คุณว่างไหมครับ เราจะได้มานั่งอ่านหนังสือด้วยกันอีก" ซูโฮถาม

"แน่นอนค่ะ ฉันรอคอยวันพรุ่งนี้อยู่แล้ว" โรเซ่ตอบด้วยความตื่นเต้น

**ความสุข...และครอบครัวที่แสนอบอุ่น:**

เมื่อถึงเวลาที่ห้องสมุดต้องปิด ลุงวูฮยอนก็เดินเข้ามาเตือนโรเซ่ที่กำลังนอนอ่านหนังสืออย่างเพลิดเพลิน

"ถึงเวลาที่ห้องสมุดต้องปิดแล้วจ้ะ โรเซ่ ไว้ค่อยมาใหม่พรุ่งนี้นะ" ลุงวูฮยอนกล่าว

หลังจากที่พวกเขาออกจากห้องสมุด โรเซ่ก็กลับบ้านด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุขและความตื่นเต้น เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเธอกับซูโฮเริ่มเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น และหวังว่าการสนทนาและการแบ่งปันความรู้สึกเหล่านี้จะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาลึกซึ้งยิ่งขึ้น

โรเซ่กลับมาถึงบ้านในเวลาค่ำ เธอพบว่าทุกคนในครอบครัวกำลังนั่งดูทีวีและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา ทุกคนก็หันมามองด้วยความสนใจ

"กลับมาแล้วเหรอโรเซ่" แม่ซูฮีถามพร้อมรอยยิ้ม

"ใช่ค่ะ กลับมาแล้วค่ะ" โรเซ่ตอบด้วยรอยยิ้มสดใส เธอวางกระเป๋าลงข้างตัวและนั่งลงข้าง ๆ ซูจิน น้องสาวของเธอ

"พี่ไปห้องสมุดและไปเจอพี่ซูโฮมาอีกแล้วใช่ไหมคะ? เล่าให้หนูฟังหน่อยสิ ว่าเป็นยังไงบ้าง" ซูจินถามด้วยน้ำเสียงซุกซน

โรเซ่หัวเราะเบา ๆ "ใช่จ้ะ พี่ไปห้องสมุดและเจอซูโฮมา พวกเราเลือกหนังสืออ่านและก็คุยกันหลายเรื่องเลย วันนี้เขาแนะนำหนังสือเล่มหนึ่งให้พี่ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กหนุ่มที่ข้ามมิติไปในโลกที่เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตในตำนาน น่าสนใจมากเลยนะ"

"แล้วลูกชอบไหมล่ะ โรเซ่" พ่อมินซูถามด้วยความสนใจ

"ชอบค่ะพ่อ" โรเซ่ตอบอย่างตื่นเต้น "พี่ซูโฮเขาบอกว่าถ้าลูกสนใจเขาจะแนะนำตอนต่อ ๆ ไปให้ด้วย เขาดูรู้เรื่องหนังสือนิยายแนวแฟนตาซีเยอะมากเลย"

"ดีแล้วล่ะลูก ได้เพื่อนที่มีความชอบเหมือนกัน ลูกจะได้มีเรื่องสนุก ๆ ให้พูดคุยกัน" แม่ซูฮีกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"แล้วพี่รู้สึกยังไงบ้างคะ เวลาคุยกับซูโฮ" ซูจินถามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

โรเซ่หยุดคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบ "พี่รู้สึกดีนะ ซูจิน ซูโฮเขาเป็นคนที่คุยสนุก เขาดูมีความรู้และมุมมองที่น่าสนใจมาก พี่รู้สึกว่าเราเข้ากันได้ดี และเวลาคุยกันก็ไม่ต้องรู้สึกเกร็งอะไรเลย"

"แบบนี้นี่เอง" ซูจินยิ้มและแซวเบา ๆ "พี่โรเซ่จะมีคนรู้ใจแล้วหรือเปล่าเนี่ย"

โรเซ่หัวเราะขำ "ยังหรอก ซูจิน เราเป็นแค่เพื่อนกันค่ะ" แต่ในใจเธอก็แอบคิดว่าความรู้สึกที่เริ่มต้นจากมิตรภาพนี้ อาจจะนำพาเธอไปสู่บางสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นได้ในอนาคต

"แม่ก็หวังว่าลูกจะได้เจอคนดี ๆ ที่เข้าใจและพร้อมจะอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือมากกว่านั้นก็ตาม ถ้าเขาเป็นคนที่จริงใจและใส่ใจลูก แม่ก็ยินดี" แม่ซูฮีกล่าวด้วยความอ่อนโยน

"ใช่แล้วล่ะ โรเซ่ สำคัญที่ว่าเขาเป็นคนที่ทำให้ลูกมีความสุข และเป็นคนที่ทำให้ลูกได้เรียนรู้และเติบโตไปด้วยกัน" พ่อมินซูกล่าวเสริม

โรเซ่ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ยินคำพูดจากพ่อและแม่ "ขอบคุณมากนะคะพ่อกับแม่ พี่จะจำไว้ค่ะ"

หลังจากพูดคุยถึงเรื่องซูโฮไปสักพัก ซูจินก็เปลี่ยนหัวข้อการสนทนา "แล้วพี่โรเซ่ ที่ห้องสมุดมีนิยายเรื่องอื่น ๆ ที่พี่สนใจอีกไหม"

"มีสิจ๊ะ พี่ได้เลือกมาอีกสองสามเล่ม เป็นแนวที่พี่ชอบ ทั้งแฟนตาซีและเรื่องรักสมัยใหม่ พี่ว่าน้องเองก็น่าจะชอบนะ" โรเซ่ตอบ

"ถ้าอย่างนั้นวันหลังพี่ให้ซูจินยืมอ่านได้ไหมคะ" ซูจินถามด้วยความตื่นเต้น

"ได้สิจ๊ะ น้องรัก" โรเซ่ตอบพร้อมลูบหัวน้องสาวเบา ๆ "พี่เชื่อว่าซูจินจะต้องสนุกกับมันแน่ ๆ"

ครอบครัวนั่งคุยกันอย่างอบอุ่นและสนุกสนานในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ทั้งเรื่องนิยายและเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่โรเซ่รู้สึกว่าไม่ว่าเธอจะได้พบกับเรื่องราวที่น่าตื่นเต้นหรือได้พบเจอใครก็ตาม ครอบครัวก็จะยังคงเป็นที่ที่เธอสามารถกลับมาได้เสมอ