บทที่ 1 ผิดพลาด

ในเมื่อเขาเปิดโอกาสให้เรียกร้องแต่หล่อนไม่เอาเองมันก็ไม่ใช่ความผิดของเขา เธอเลือกที่จะไม่รับเงินนั่นก็เท่ากับว่าทุกอย่างก็ขอให้จบลงเพียงเท่านี้       จากนี้ไปเขาจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมด!

            จะคิดเสียว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น!

            “เดชคะ!” ภาพของคนรักที่โผเข้ามากอดทันทีที่พบหน้าสร้างความตกตะลึงแก่คนที่หายตัวไปค่อนคืนไม่น้อยเมื่อมาถึงหน้าบ้าน จนเมื่อหันไปเห็นสภาพรถของตัวเองเข้า ถึงได้เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงได้มารวมตัวกันที่นี่

            “คุณหายไปไหนมา รู้ไหมว่านุชกับคุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงแค่ไหน” คนถูกถามยิ้มได้เมื่อได้เห็นท่าทีห่วงใยจากคนรักที่มอบให้ อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นห่วงกันอยู่ ถึงจะไม่ยอมแต่งงานกับเขาก็เถอะ

            ความจริงแล้วมันไม่ใช่ความผิดของเธอเลยสักนิดที่ยังไม่พร้อม แต่เป็นเขาเองที่ใจร้อน เอาแต่ใจตัวจนลืมคิดถึงความรู้สึกเธอ

            “เมื่อคืนผมเมาแล้วรถเกิดอุบัติเหตุ ผมไม่อยากทำให้ทุกคนตกใจเลยไปนอนบ้านไอ้ภีมมา     ขอโทษครับที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง”

            “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ทำพ่อกับแม่ใจหายหมด หนูนุชเขาเป็นห่วงแกมากเลยนะรู้ไหม ทีหลังมีอะไรก็คุยกันดีๆ อย่าใช้อารมณ์แก้ปัญหาแบบนี้อีก” ปวีณ์นุชยิ้มรับก่อนจะจูงมือคนรักมาหาที่เงียบๆ เพื่อปรับความเข้าใจถึงเรื่องเมื่อคืน

            “นุชขอโทษนะคะ” หากไม่เป็นเพราะเธอ อุบัติเหตุก็อาจไม่เกิดขึ้นกับคนรัก ปวีณ์นุชจึงเลือกที่จะโทษตัวเอง แต่หากจะให้เธอเปลี่ยนใจยอมแต่งงานกับเขาตอนนี้เธอก็คงไม่ทำ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รักเขา แต่เป็นเพราะเธอกับเขาล้วนแต่อายุน้อยด้วยกันทั้งคู่ เธออยากใช้ชีวิตอิสระให้มากกว่านี้  อย่างน้อยก็จนกว่าเธอและเขาจะเรียนจบ

            “นุชตัดสินใจแล้วค่ะ เราไปเรียนต่อที่อังกฤษด้วยกันนะคะ เรียนจบเมื่อไหร่นุชสัญญาว่าจะให้คำตอบคุณอีกครั้งเรื่องแต่งงาน” ธีรเดชยิ้มเมื่อได้ยิน   ก่อนที่เขาจะคว้าตัวคนรักมากอดในนาทีต่อมา

            “ตกลงครับ! ผมจะไปกับนุช ผมรักนุชนะครับ ถ้านุชอยากให้รอ...ผมก็จะรอ” หญิงสาวเพียงแต่ยิ้มรับ ไม่ได้บอกรักเขากลับไปเพราะเธอยังไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่มีต่อธีรเดชนั้นมันเป็นความรักในรูปแบบไหนกันแน่ และสี่ปีหลังจากนี้เธอจะใช้ทุกนาทีเพื่อค้นหาคำตอบให้ตัวเอง และไม่ว่าสุดท้ายแล้วคำตอบของเธอจะออกมาในรูปแบบไหน เธอก็อยากให้เขาเคารพการตัดสินใจของเธอ เพราะอย่างน้อยๆ ก็เพื่อความสัมพันธ์ที่เคยดีงาม

ม่านไหมถึงกลับจับไข้ ตลอดสามวันที่ผ่านมาเด็กสาวนอนซมด้วยพิษไข้ ขณะที่ข่าวการไปเรียนต่อของลูกชายคนใจร้ายก็แพร่สะพัดไปพร้อมกัน หญิงสาวไม่ได้มีความรู้สึกใดกับเรื่องราวที่ได้รู้ เพราะแค่ต้องนอนร้องไห้ให้กับความสาวที่เสียไปเธอก็แทบไม่เหลือเรี่ยวแรงจะไปคิดถึงได้อีก ยังไงชีวิตก็ต้องเดินต่อ ไม่มีประโยชน์ที่จะไปคร่ำครวญถึงสิ่งที่เสียไป   เพราะไม่ว่ายังไงก็เรียกคืนกลับมาไม่ได้

            สิ่งเดียวที่เธอพอจะทำได้ในตอนนี้คือทำใจ คิดเสียว่ามันคือเวรกรรมที่ทำให้เธอต้องไปรักผู้ชายใจร้ายแบบนั้น

 ใช่! เธอแอบรักลูกชายเจ้าของไร่ตั้งแต่วันแรกที่เจอ หากแต่ความรักของเธอนั้นเป็นไปได้เพียงรักข้างเดียวที่เขาจะไม่มีวันรู้ เพราะเธอรู้ตัวดีว่าตัวเองกับเขาต่างกันแค่ไหน ไม่มีวันที่เขาจะมาสนใจหลานสาวคนงานอย่างเธอ ไม่มีวันที่รักครั้งนี้จะสมหวังเหมือนในนิยายที่ใครต่อใครชอบอ่าน

            หญิงสาวยังคงใช้ชีวิตต่อไปโดยพยายามอย่างยิ่งที่จะหลบหน้า ’เขาคนนั้น’ แต่เพราะหน้าที่ทำให้เธอไม่อาจเลี่ยงที่จะพบเขาไปได้ สุดท้ายก็ต้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พยายามก้มหน้าก้มตาเก็บใบชาไปพร้อมกับคนงานคนอื่นๆ   กระทั่งเสียงเข้มของบางคนดังขึ้น

            “เหนื่อยไหมครับไหม ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนจะได้ชื่นใจ” วัชระเอ่ยขึ้นและไม่รีรอที่จะยื่นน้ำไปให้สาวในดวงใจที่ทำให้เขารู้สึกหลงรักตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็เหมือนอีกคนจะยิ่งพยายามตีตัวออกห่างมากขึ้นเรื่อยๆ  ซึ่งเขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

            “คุณวัชร มาหาคุณท่านเหรอคะ” หากจะให้บอกตามจริงคือเขามาที่นี่ด้วยเหตุผลเดียวคืออยากเจอหน้าเธอ แต่เพราะไม่รู้ว่าหากพูดออกไปแล้ว   เธอจะยังยอมคุยด้วยรึเปล่าจึงได้แต่เก็บมันไว้ในใจ

            “พอดีคุณแม่ของผมท่านเพิ่งกลับจากยุโรปเลยวานให้ผมเอาของฝากมาให้คุณป้า ส่วนนี่ของคุณไหมครับ คุณแม่ท่านฝากมาให้ ตอบแทนที่คุณไหมไปช่วยสอนพิเศษยัยน้องให้ที่บ้านเมื่อคราวก่อน”

ถุงใบหนึ่งถูกยื่นส่งมาให้ทันทีที่เขาพูดจบ หากแต่อีกคนกลับไม่กล้าแม้แต่จะยื่นมือไปรับ เพราะกลัวว่าเรื่องนี้จะหลุดไปถึงหูของใครบางคนเข้า และหากมันเป็นเช่นนั้นคนที่จะเดือดร้อนก็คงเป็นเธอ

            “พี่วัชร! มาหากิ่งเหรอคะ!”

เสียงของใครอีกคนที่ดังขึ้นไม่เพียงแต่ทำให้ม่านไหมตกใจจนต้องถอยหนี แม้แต่วัชระเองก็เช่นกัน