บทที่ 12  ต้นกล้าไม่อยากมีพ่อเลี้ยง

 

ศิวัชมาส่งอรุณีมาลาและลูกที่บ้านของเธอในตอนบ่ายแก่ๆ  หญิงสาวนั่งที่เบาะหลังกับลูกสาว ส่วนต้นกล้านั่งคู่บิดาที่เบาะหน้า  เมื่อรถใกล้ถึงหน้าบ้าน  ต้นกล้ามองรถที่จอดหน้าบ้านถัดไปแล้วทำหน้าเบ้อย่างไม่ชอบใจ

ศิวัชมองเห็นดังนั้นจึงถามเด็กชาย

“มีอะไรเหรอครับลูก”

“รถเพื่อนพ่อแทนมาอีกล่ะ ต้นกล้าไม่ชอบเลยเขาชอบมาคุยกับคุณแม่แล้วก็ชอบผลักหัวต้นกล้าแรงๆ” 

“เพื่อนพ่อแทน ผู้หญิงหรือผู้ชายครับ”  ชายหนุ่มถามต่อ เริ่มไม่พอใจที่ลูกชายฟ้องว่าถูกผลักศีรษะแรงๆ

“ผู้ชายครับต้นกล้าฟ้องคุณแม่แล้ว  คุณแม่ก็ไม่ชอบเขาเหมือนกัน แต่แม่บอกเป็นเพื่อนพ่อแทนว่าเยอะไม่ได้เสียมารยาท”

อรุณีมาลาฟังอยู่ด้านหลัง  เธอเรียกลูกชาย

“ต้นกล้าครับ  เดี๋ยวเราเข้าบ้านไปอาบน้ำแล้วแม่จะพาไปซื้อดินสอสีดีไหมลูก  เดี๋ยวแม่เรียกแท็กซี่ไปกัน ไม่ต้องหาที่จอดรถ”

เด็กชายรีบหันไปหามารดากับน้องสาว

“ไปครับ  ต้นกล้าอยากไปบ้านบอลด้วย”

“หนูก็อยากไปค่ะ” ต้นข้าวบอก   

“ให้พ่อไปส่งเราที่ห้างเลยไม่ได้เหรอคับแม่  ต้นกล้ายังไม่อยากเข้าบ้าน”  เด็กชายเสนอ

“ไม่ได้ค่ะลูก มันจะดูน่าเกลียดไป  เข้าไปแปบเดียวเนอะเดี๋ยวแม่พาออกไปข้างนอก ค่ำๆ เราค่อยกลับ”  หญิงสาวเองก็ไม่ชอบเพื่อนของแทนไท  แต่ไม่อยากให้อรุณประภาลำบากใจเพราะเพื่อนของแทนไทคนนี้เป็นหุ้นส่วนธุรกิจของว่าที่พี่เขย

“ให้พี่ไปส่งไหมครับ  ออกับลูกเข้าบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่นั่งรอที่ห้องรับแขกได้  บ้านออกับบ้านคุณพิณคนละหลังกันไม่ใช่เหรอ” 

“ให้พ่อไปส่งดีกว่าค่ะแม่  ลุงชัยจะได้ไม่ขอไปส่งพวกเรา”  เด็กหญิงต้นข้าวพูด  เธอไม่ชอบเพื่อนพ่อแทนมากๆ

“หนูเคยเห็นเขาจับมือแม่  หนูไม่ชอบ” 

“อะไรนะคะลูก” ศิวัชหูผึ่ง เขาจอดรถที่หน้าบ้านเธอแล้วแต่ยังคุยกันอยู่ไม่จบ

“ต้นกล้าเคยเห็นลุงพลเคยจับมือแม่แรงๆ แล้วแม่ก็ตบหน้าเขา”  ต้นกล้าพูด

“ต้นกล้า!  ตอนนั้นลุงเขาเมา เขาขอโทษแม่แล้วมันไม่มีอะไรแล้วค่ะ  หนูไม่พูดแบบนี้กับใครอีกนะ"  อรุณีมาลาปรามลูกชาย

เด็กชายหน้ามุ่ย  เขาเป็นคนช่วยแม่แท้ๆ ในวันนั้น 

“ไหนต้นกล้าเล่าให้พ่อฟังสิครับ”  ศิวัชถามลูกชาย ต้นกล้าได้โอกาสเล่าจ๋อยๆ

“ตอนนั้นเขาเข้ามาในบ้านเรา คุณแม่กำลังทำกับข้าว  ลุงพลมาถึงก็ไล่ต้นกล้าออกไปจากห้องแล้วเขาก็จับมือแม่แรงๆ จนแม่ร้อง ต้นกล้าก็เลยเข้าไปกัดเขาที่แขน  ลุงพลก็ผลักหัวต้นกล้าไปชนโต๊ะ แม่เลยตบหน้าเขาคับพ่อ” 

ศิวัชขบกรามด้วยความไม่พอใจ การทำร้ายร่างกายผู้หญิงและเด็กเป็นสิ่งที่เขาถือมากว่าผู้ชายไม่ควรทำ  

อรุณีมาลาไม่อยากให้เรื่องลุกลาม เธอรีบตัดบท

“ขอบคุณค่ะที่มาส่ง  ไปค่ะเด็กๆ เข้าบ้านกันค่ะลูก” 

ชายหนุ่มเปิดประตูรถลงไปด้วย

“ผมจะรอพาลูกไปเที่ยวห้างด้วย  ออจะพาลูกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ไป” 

“คุณกลับไปได้แล้วค่ะ คุณศิวัช”  หญิงสาวปวดหัวทำไมเจอแต่คนพูดไม่รู้เรื่อง  หญิงสาวลงจากรถแม่บ้านรีบวิ่งมาเปิดประตูให้

“ต้นกล้าอยากให้พ่อไปด้วยไหมครับ”  ศิวัชหันไปถามลูกชาย  ซึ่งหน้าชื่นตาบานขึ้นมาทันที

“อยากคับ”

ในระหว่างที่ศิวัชรอสามแม่ลูกเปลี่ยนเสื้อผ้า  เชานั่งรอในห้องรับแขกเปิดดูนิตยสารอ่านผ่านๆ แบบไม่มีสมาธิมากนัก  มีชายคนหนึ่งก้าวเข้ามาในบ้าน  แต่งกายด้วยเสื้อผ้ามองดูชัดเจนว่าเป็นนักธุรกิจ  เดินอาดๆ มาหาจ้องเขานิ่ง

ศิวัชมองอย่างประเมินท่าที  เขานึกรู้ว่านี่อาจจะเป็น “ลุงพล”  ที่เด็กๆ เรียก

“ออไม่อยู่เหรอ  แล้วคุณเป็นใครเข้ามานั่งในบ้านออได้ไง”  ชัยพลอยากรู้ว่าชายตรงหน้าเป็นใคร ความอยากรู้นั้นมีมากเสียจนต้องยอมเสียมารยาทเดินมาจากฝั่งบ้านของอรุณประภาเพื่อมาถาม 

เท่าที่เขาเห็นอรุณีมาลามาหลายปี  หญิงสาวไม่เคยเชิญผู้ชายคนไหนเข้าบ้านนอกจากพี่ชายและเพื่อนสนิทคนสองคน แล้วไอ้หมอนี่มันเข้ามาได้ยังไง  แถมยังดูสนิทสนมกับไอ้เด็กแฝดสองคนนั่นด้วย 

“แล้วคุณล่ะเป็นใคร”  ศิวัชย้อนถามเขาลุกขึ้นยืนช้าๆ 

“คุณพล  คุณวัชคะ”  อรุณประภารีบวิ่งเข้ามาก่อนสองหนุ่มจะมีเรื่องกัน  เธอไปคุยโทรศัพท์แปบเดียวออกมาเพื่อนของคู่หมั้นก็หายไปจากห้องรับแขก สังหรณ์ใจว่าต้องมาที่นี่

“คุณพลคะ นี่ดร.ศิวัช พ่อของเด็กๆ ค่ะ พ่อของต้นกล้ากับต้นข้าว  ส่วนคุณวัชนี่คุณชัยพลเป็นเพื่อนของแทนค่ะ”  เธอแนะนำเขาสองคนให้รู้จักกัน

ชัยพลหน้าตึงในที่สุดพ่อของไอ้เด็กสองคนนั่นก็กลับมา  เขารู้แล้วว่าไอ้แฝดคนพี่ได้ความกวนประสาทมาจากไหน  ชายหนุ่มคิดโดยลืมมองว่าตนเองก็ไม่ได้ทำดีกับเด็กก่อน

“อ้อ  คุณจะกลับมารับลูกไปเลี้ยงเองใช่ไหม  ก็ดีผมกับออจะได้มีลูกใหม่ของตัวเองกันสักที”  ชัยพลพูดในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด  อรุณประภาอ้าปากค้าง เธอไม่นึกว่าเพื่อนของแฟนหนุ่มจะเป็นคนแบบนี้ไปได้ 

ต้นกล้ามาจากไหนไม่รู้  วิ่งมาผลักชัยพลสุดแรง เด็กชายโมโหอย่างมากที่ได้ยินคำว่าแม่จะมีลูกใหม่  เด็กชายน้ำตาคลอ

ในขณะที่ชัยพลเซไป เขาหันกลับมาทำท่าจะผลักต้นกล้าท่ามกลางความตกใจของอรุณประภาและอรุณีมาลาที่หวีดร้องสุดเสียง  

แต่ชัยพลก็ต้องชะงักเมื่อเขาถูกกระชากไปอีกทาง  ศิวัชโกรธจนอยู่เฉยไม่ได้  เขากระชากคนที่จะทำร้ายลูกชายออกมาแล้วชกเข้าไปเต็มแรง  จนชัยพลลงไปกองกับพื้นเลือดกลบปาก

“มึง  มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร”  เขาลนลานหนี ชัยพลไม่ใช่คนที่จะสู้ใครได้  เขาทำได้แค่เป็นนักเลงผู้หญิงเพราะมีเงิน แต่ไม่เคยลงสนามในการต่อสู้จริงแบบศิวัช 

อีกตัวตนหนึ่งของดร.หนุ่มคือลูกชายคนเดียวของนายหัวที่ต้องคุมคนงานทั้งเกาะ  เขาจึงได้รับการฝึกศิลปการต่อสู้จนชำนาญตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะสู้มือเปล่าหรือใช้อาวุธ

“แล้วมึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร”  ศิวัชก้มลงไปกระชากคอเสื้อคนที่ยังนอนกับพื้น  พูดเสียงต่ำให้ได้ยินแค่สองคน 

“มึงรู้จักนายหัวภาคย์ไหม รู้จักตระกูลวิชิตดำรงไหม”  ศิวัชพูดแล้วปล่อยคอเสื้ออีกฝ่ายให้ลงไปกองกับพื้นเหมือนเดิม เขาปัดมือเหมือนกับชัยพลเป็นแค่ฝุ่นละอองที่ไม่มีความสำคัญ

ชัยพลตาเหลือกเมื่อได้ยินคำพูดนั้น  เขามองสายตาของอีกฝ่ายแล้วรีบลุกหนีออกไปจากบ้าน  ตรงขึ้นรถยนต์ของตนเองขับออกไปทันที  ศิวัชหันไปมองต้นกล้าที่อยู่ในอ้อมแขนของมารดา 

“เขาบอกว่าแม่จะมีลูกใหม่กับเขา  ต้นกล้าเกลียดผู้ชายคนนั้น ฮือ”  เด็กชายร้องไห้กับแม่

“ไม่จริงค่ะต้นกล้าต้องฟังแม่นะ อย่าไปฟังคนอื่นลูก”  หญิงสาวปลอบลูก

“พิณขอโทษนะที่เพื่อนแทนทำแบบนี้  พิณคงต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่องแล้ว”  อรุณประภาจับแขนคู่แฝด เธอรู้สึกผิดมากจริงๆ 

ดร.หนุ่มถอนใจ  เขาเข้าไปหาต้นกล้าเรียกบุตรชายเบาๆ

“ต้นกล้าครับ”  เด็กชายโผเข้าหาพ่อทันที

“เป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งนะลูก  ต้องปกป้องแม่กับน้องได้”  ศิวัชพูด  เด็กชายพยักหน้ารับ

“ครับต้นกล้าจะเก่งเหมือนพ่อ  พ่อทำได้ยังไง พ่อสอนต้นกล้าบ้างสิ”  เด็กชายเปลี่ยนอารมณ์ได้รวดเร็ว  เขายังจำได้พ่อของเขากระชากแขนไอ้หมอนั่น ชกทีเดียวลุงปากเสียลงไปกองกับพื้น  พ่อของเขาเก่งที่สุด

“พ่อจะสอนแต่ตอนนี้ไปล้างหน้าล้างตาก่อน  จะไปบ้านบอลกันไหม”