บทที่ 13  เรื่องที่ไม่เคยคิดถึง

 

อรุณีมาลานั่งรอเด็กๆ เล่นในบ้านบอลที่อยู่ข้างฟู้ดคอร์ท  จึงมีที่นั่งให้ผู้ปกครองรอบุตรหลานมากพอสมควร  ศิวัชวางแก้วน้ำลงตรงหน้าเธอและนั่งลงตรงข้ามกัน

“น้ำครับ” 

หญิงสาวเหลือบตามองนิดนึง  “ขอบคุณค่ะ”

“ออ ถ้าผู้ชายคนนั้นเข้าออกบ้านได้ตลอด   ออกับลูกจะปลอดภัยรึเปล่า”  ชายหนุ่มถามในสิ่งที่เธอกำลังกังวล

“เขาเป็นเพื่อนคุณแทน  คงไม่ทำอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ”  เธอพูดในสิ่งที่ตรงข้ามใจ

“รึ..  ออคิดแบบนั้นเหรอ”  เขาย้อนถาม  “ขนาดวันนี้คนอยู่เยอะแยะเขายังจะทำร้ายต้นกล้า แล้วถ้าไม่มีใครอยู่บ้านล่ะ” 

หญิงสาวนิ่งเงียบ  ศิวัชจึงพูดต่อ

“ถ้าเขายังแคร์ว่าเป็นเพื่อนคุณแทน  เขาจะทำแบบนั้นต่อหน้าคุณพิณเหรอ”  เขาพูดจี้ใจดำ

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง  จะให้ย้ายบ้านเหรอย้ายไปอยู่บ้านคุณเลยไหม”  เธอประชด

“ก็ดีนะ  บ้านพี่ก็เหมือนบ้านออ บ้านพี่ก็เป็นบ้านของลูกด้วยอยู่แล้ว”  ศิวัชทำเหมือนไม่รู้ว่าหญิงสาวประชด

“คุณศิวัช บ้านนั้นคือบ้านของฉัน  ถ้าฉันอยู่บ้านตัวเองไม่ได้มันจะแย่ไปรึเปล่า”  เธอพูดตรงๆ

“ถึงต่อให้ออทำประตูใหม่ทำรั้วไฟฟ้า แต่ผู้ชายคนนั้นเข้ามาทางเชื่อมระหว่างบ้าน  อะไรจะกั้นเขาได้ล่ะออ” 

หญิงสาวนิ่งเงียบ  เธอเองก็ไม่ไว้ใจชัยพลและการจะขอปิดทางเชื่อมระหว่างบ้านเธอกับอรุณประภาเธอก็ทำไม่ได้

“พี่ว่าอย่างน้อยในระหว่างที่เรื่องยังใหม่  ออกับลูกย้ายไปนอนบ้านพี่ดีกว่าสักสองสามวันก็ยังดี” 

อรุณีมาลามองเขาตรงๆ  เขาคงลืมว่าเธอมีห้องพักที่โรงแรม 

“ฉันไปนอนบ้านคุณไม่ได้หรอกค่ะ  คนจะยิ่งนินทาถ้าจะให้ไปต้นกล้ากับต้นข้าวไปได้   ส่วนฉันไปนอนโรงแรมได้หรือทั้งต้นกล้ากับต้นข้าว ย้ายไปอยู่โรงแรมสักอาทิตย์ก็ไม่เป็นไร”

“ถ้าลูกนอนโรงแรมแล้วโรงเรียนล่ะ  ออจะให้ลูกตื่นเช้าขึ้นอีกมากน้อยแค่ไหนเพื่อไปโรงเรียนให้ทัน”  เขาถาม

“ลูกเรียนมอนเตสก็ไม่ได้หมายความว่าจะไปสายได้แบบตามใจฉันทุกวัน  อยู่บ้านพี่น่ะดีสุดแล้วไม่ได้ไกลจากบ้านออมาก ใกล้โรงเรียนลูกมากกว่าด้วย”  ศิวัชพูดอย่างคนที่รู้รายละเอียดเรื่องเด็กๆ ดีมากว่าเรียนที่ไหน  เรียนอะไร

อรุณีมาลาถอนใจพรืด  หญิงสาวไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอและลูกที่เป็นพลเมืองปกติ  ต้องมาหาหนทางปกป้องตัวเองจากคนแย่ๆ  แบบชัยพลจนชีวิตวุ่นวายไปหมด

“ส่วนห้องนอนพี่จะให้เด็กจัดห้องส่วนตัวให้ออ   แต่ถ้าออกลัวใครนินทาที่ไปนอนบ้านพี่  เราแต่งงานกันก่อนไหม”  เขาชวนดื้อๆ

อรุณีมาลาโมโหจนลมออกหู  “ฉันจะไม่แต่งงานกับใครเพราะกลัวถูกนินทา” 

“ถ้าไม่กลัวก็ไปสิ   เดี๋ยวไปเก็บของไปเอาชุดนักเรียนลูกแล้วกลับบ้านพี่กัน”  เขาพูดสรุปพร้อมกับที่ต้นกล้า ต้นข้าวเดินมาหาพ่อแม่ได้ยินดังนั้นพอดี

“เย้.. จะได้ไปนอนบ้านพ่อแล้วใช่ไหมคับ”  หญิงสาวหันมามองลูกชาย

“แม่ยังไม่ได้ตกลงเลยค่ะลูก”  เธอตอบเด็กๆ

“หนูกลัวลุงพลค่ะ  เขาไม่ชอบหนูกับพี่ต้นกล้า” เด็กหญิงต้นข้าวบอกทำให้หญิงสาวมองลูกอย่างสงสาร

“แม่ขอโทษนะคะ ไม่น่าทำให้ลูกต้องเจอคนแบบนั้นเลย  งั้นไปนอนบ้านคุณพ่อสักวันสองวันก็ได้เนอะ” 

อรุณีมาลากอดลูกสาว  ไม่ได้สังเกตว่าเด็กหญิงหันไปยิ้มให้พี่ชายที่ยืนไม่ห่างกัน

เมื่อกลับไปถึงบ้านของอรุณีมาลา อรุณประภาแวะมาคุยกับคู่แฝด  ต่อมาทั้งสองคนย้ายไปคุยที่ห้องของอรุณประภา

“เราจะเลิกกับแทน”

แฝดน้องตกใจ “ทำไมมันถึงขนาดนั้น เรื่องของเด็กๆ กับเพื่อนเขาใช่ไหมพิณ”

“มันก็ไม่เชิงน่ะออ แต่เราไม่ชอบเลยคือเราบอกเขาหลายครั้งเรื่องเพื่อนคนนี้ว่าเราไม่โอเค ถ้าเขาเห็นเพื่อนสำคัญกว่าจนต้องปล่อยให้คนอื่นๆ มารับผลแบบนี้มันก็ไม่ใช่ แล้วมีเรื่องกันขนาดนั้นแทนเขาก็นั่งเฉยได้ยังไง ทั้งที่เพื่อนเขามาหาเรื่องคนที่บ้านออ”  อรุณประภารู้สึกผิดหวังในตัวคนรักมาก

“แล้วคุณแทนว่ายังไง” น้องสาวถามต่อ

“เขาบอกว่าแล้วแต่เราตัดสินใจ แต่จะให้เขาเลิกคบกับเพื่อนคนนี้เขาทำไม่ได้ เพราะเพื่อนเขาไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับเขา”

คำพูดของอรุณประภาทำให้คนฟังตาค้าง

“จริงดิ เขาทำธุรกิจอะไรกันเหรอ” อรุณีมาลาเริ่มรู้สึกไม่ดี

“เห็นว่าทำผับกันนะ เราก็ไม่เคยไปเวลาเขามาคุยงานก็มากันแต่บ้านเรา”

“เราว่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อย่าหาว่ายังงั้นยังงี้เลยนะพิณ เคยมีคนส่งข่าวให้เราเรื่องแทน” อรุณีมาลาตัดสินใจบอกเรื่องที่เธอเคยได้ยินคนพูดมานานแล้ว

"มีอะไรออว่ามาเลย"  อรุณประภาตั้งใจฟัง

"เคยมีคนบอกออว่า  แทนเขาคบกับพิณเพราะบ้านเราถือว่าเป็นผู้มีอิทธิพลทางภาคตะวันออกติดชายแดน  ถ้าแทนเป็นลูกเขยบ้านเราเขาจะเดินทางข้ามชายแดนสะดวกขึ้น ส่งผลดีต่อธุรกิจลับของเขา" อรุณีมาลาพูด

"หมายถึงการข้ามแดนผ่านพรมแดนธรรมชาติใช่ไหม"  อรุณประภาใจหายวาบ เมื่อเธอนึกออกว่านานมาแล้วที่แทนไทเคยถามเกี่ยวกับพรมแดนธรรมชาติ ข้ามไปยังฝั่งประเทศเพื่อนบ้าน ที่อยู่ห่างจากอาณาจักรของตระกูลฉัตรอรุณเพียงไม่กี่กิโลเมตร

"แล้วธุรกิจลับที่ว่าที่เกี่ยวข้องกับการข้ามแดนจะมีอะไรบ้าง"  อรุณประภาพึมพำต่อ

"ของหนีภาษี  อาวุธ  ยาเสพติด.." 

อรุณีมาลาต่อท้ายประโยคให้ว่า  "หรืออาจจะเป็นผู้หญิง" ทั้งสองคนมองหน้ากัน

แฝดน้องถามพี่สาวต่อ  "พิณรู้ไหมว่าผับของเขาอยู่ที่ไหน" 

"รู้  อยู่ที่พระรามเก้า"  

คำตอบของคู่แฝด ทำให้อรุณีมาลากดโทรศัพท์หาใครคนหนึ่ง

"พี่สิงห์คะ  น้องมีเรื่องอยากให้พี่ช่วยค่ะ" 

อรุณีมาลาเดินกลับมาที่บ้านตนเอง  ต้นกล้าและต้นข้าวเตรียมตัวเรียบร้อยแล้วที่จะไปค้างบ้านบิดา

"คืนนี้หนูสองคนไปนอนที่บ้านคุณพ่อกันก่อนนะคะลูก  แม่มีธุระกับแม่พิณ" 

เด็กน้อยสองคนชินกับคำว่ามีธุระกับแม่พิณของมารดาจนไม่มีคำถาม  แต่คนที่มีคำถามคือศิวัชเขาขมวดคิ้วและถามว่า

"ออจะไม่ไปนอนที่บ้านพี่  จะไปนอนโรงแรมเหรอครับ" 

"ก็อาจจะเป็นแบบนั้นค่ะ ฝากดูแลสองแสบด้วยนะคะ  ถ้าเสร็จงานเร็วแม่โทรหานะคะลูก"

ท้ายประโยคเธอหันไปคุยกับลูกชายหญิงทั้งสอง