บทที่ 25  อึดอัด

 

อรุณีมาลาและศิวัชไปถึงสนามบินตอนบ่ายสอง พบคุณศิตาเตรียมตัวอยู่ที่นั่นแล้ว  เธอขอเบอร์โทรศัพท์ของคุณย่าเด็กๆ ไว้ก่อนที่ท่านจะเดินทางกลับ

ในช่วงที่คุณศิตาเข้าเกทไปแล้ว  อรุณีมาลาขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนไปรับเด็กๆ เธอใช้จังหวะนั้นโทรศัพท์หาคุณศิตา  

"คุณแม่คะ  ออเองนะคะ" 

"หนูออมีอะไรรึจ๊ะ" 

"หนูอยากให้คุณแม่ช่วยค่ะ คือหนูอึดอัดอยากมีเวลาส่วนตัวบ้างค่ะ" หญิงสาวพูดตามตรง  เธอเกรงใจคุณย่าของลูกมาก แต่เห็นว่าท่านคงเป็นคนเดียวที่จะเตือนศิวัชได้

คุณศิตาเข้าใจในทันที  ท่านเองก็ออกจะเห็นด้วยที่ศิวัชควรใจเย็นมากกว่านี้

"แม่จะเตือนเขาให้จ้ะ หนูไม่ต้องกังวลนะ  เรื่องมาใต้ยังไงเดี๋ยวแม่ส่งรถไปรับได้จ้ะ ไม่ต้องมากับตาวัช  แม่จะจัดการเอง" 

"ขอบคุณค่ะคุณแม่" เธอยิ้มออก  เมื่อออกจากห้องน้ำในระหว่างที่ไปรับลูก  รู้สึกว่าศิวัชเงียบไป  

ช่วงรอสัญญาณไฟ  ชายหนุ่มพูดขึ้นว่า

"พี่ขอโทษถ้าทำให้อออึดอัด เดี๋ยวเราไปรับลูกแล้วพี่จะไปส่งออกับลูกที่บ้านนะครับ"

"ค่ะ"  เธอตอบ ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีก  ชายหนุ่มนึกถึงเมื่อครู่ที่มารดาโทรหาเขา

"ตาวัช ลูกกำลังจะทำให้หนูอออึดอัดนะลูก มีระยะห่างบ้างดีไหม" เมื่อเขารับสายท่านก็พูดตรงประเด็นทันที

"แม่ครับ ผมรักออกับลูก  ผมแค่อยากอยู่ใกล้ๆ คนที่ผมรักเท่านั้น"

"ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ตอนอยากให้เขาออกจากชีวิตลูกก็ขอเลิกกับเขาง่ายๆ  ถ้าจะอยากกลับมาอยู่ใกล้ๆ  อยากมีเขาในชีวิตลูกต้องถามอีกฝ่ายก่อนว่าเขายินดีไหม"  

"แม่ครับ.."  เขาพูดได้แค่นั้นก่อนจะเงียบไป

"ลูกเคยเลือกที่จะปล่อยมือจากหนูออไปเอง  คิดตรงนี้เยอะๆ"  ท่านย้ำและวางสายไปเมื่อถูกเรียกขึ้นเครื่อง

ชายหนุ่มไปรับต้นกล้าและต้นข้าวที่โรงเรียน  พาไปส่งบ้านหลังจากนั้นเขาใช้เวลาอยู่กับเด็กๆ ประมาณ 2 ชม.ก่อนจะลากลับบ้าน  

วันนั้นอรุณีมาลาให้พนักงานโรงแรมขับรถยนต์ของเธอมาส่งให้ที่บ้าน   หญิงสาวรู้สึกโล่งที่ได้กลับมาอยู่บ้านตัวเอง ตามที่เธอเคยอยู่กับลูกๆ แบบที่เคยอยู่ตอนก่อนพบกับศิวัชที่ตราด  

อรุณประภาเดินเข้ามาหา

"วันนี้กลับมานอนนี่กันแล้วเหรอ" 

"ฮื่อ.. จะกลับมานอนบ้านปกติแล้ว" แฝดน้องตอบ

"วันนี้ทางภูริดามาคุยใช่ไหม เป็นไงบ้าง"  พี่สาวถาม

"สวย น่ารัก"  อรุณีมาลาตอบยิ้มๆ

"หมายถึงโรมแรม?"  อรุณประภางง

"เปล่า คนที่มาคุยต่างหาก ส่วนพี่อิงก็ทำตัวแปลกๆ"  แฝดน้องเฉลย

"ยังไงไหนเหลามาสิ"  สองคู่แฝดหันหน้าเข้าหากัน  พูดคุยและปรึกษาเรื่องบางอย่างที่สงสัยกันอย่างติดลม

          ศิวัชมาหาเด็กๆ ทุกเย็นตั้งแต่วันนั้น  เขาจะอยู่กับต้นกล้าและต้นข้าวประมาณวันละสองชม. ในเช้าวันเสาร์ต่อมาชายหนุ่มมารับคู่แฝดไปค้างที่บ้านตามที่ตกลงกันไว้

“คุณรับเด็กๆ ไปก่อนเลยค่ะ”  เธอบอกเขาสั้นๆ  และหันไปคุยกับลูก

“วันนี้แม่ต้องไปทำงาน ต้นกล้ากับต้นข้าวไปเล่นบ้านคุณพ่อนะลูก  คืนนี้ถ้าแม่กลับไม่ดึกจะไปหา” 

“คับ/ค่ะ” สองแฝดเข้าใจได้ดี

“ออทำงานวันเสาร์เหรอครับ”  ศิวัชขมวดคิ้ว  วันเสาร์มันควรเป็นวันที่เขาจะมีโอกาสทำคะแนนนี่นา

“ค่ะเสาร์นี้ต้องทำ พี่อิงไม่อยู่ต้องดูแลงานแทนเขา”  อิงควัตไปกระบี่ตั้งแต่บ่ายวานนี้  เธอยังไม่รู้เลยว่าเขาจะกลับวันไหน

ชายหนุ่มจึงพาเด็กๆ ไปที่บ้านวันนี้เขามีแผนพาเด็กๆ ลงสระว่ายน้ำในบ้าน  โดยมีครูสอนว่ายน้ำจ้างมาพิเศษหนึ่งคน 

“เราเล่นด้วยกันสามคนก็ได้เนอะลูก”  เขาพูดกับต้นกล้า ส่วนต้นข้าวมีพี่เลี้ยงพาไปเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ  สามคนพ่อลูกใช้เวลาด้วยกันในช่วงสายๆ ลงสระ และขึ้นมาอาบน้ำ  ทานอาหารกลางวันและนอนในตอนบ่าย

ด้านอรุณีมาลาวันนี้ที่โรงแรมมีงานจัดเลี้ยงในห้องจัดเลี้ยงใหญ่พร้อมกันสองห้อง  เธอกับอรุณประภาจึงต้องดูแลใกล้ชิดเป็นพิเศษ

เธอทั้งสองมีเวลาทานข้าวเที่ยงในตอนบ่ายสาม  อรุณประภาพูดขึ้นว่า

“พี่อิงไปกระบี่ทำไมน่ะออ  ก็เราจะไปกันวันอังคารอยู่แล้ว” 

“ไม่รู้สิ  เคยเข้าใจเขาเหรอว่าทำอะไร”  อรุณีมาลาตอบพลางหัวเราะ

“คุณออ  คุณพิณคะมีปัญหาแล้วค่ะ เลขาของอิงควัตเข้ามาขัดจังหวะการคุย

“คุณลลิตามาขอเข้าพบคุณอิง บอกว่าไม่อยู่ก็ไม่เชื่อค่ะ” 

สองสาวมองหน้ากัน  ลลิตาคือว่าที่คู่หมั้นของอิงควัตที่พี่ชายเธอบ่ายเบี่ยงมาตลอด  เขาเคยจะต้องเข้าพิธีหมั้นกับผู้หญิงคนนี้เพราะมารดาเธอต้องการ  แต่เมื่อมารดาของเธอห้าคนพี่น้องเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุ  อิงควัตจึงถือโอกาสยกเลิกงานหมั้นโดยที่เขายอมเสียของหมั้นเป็นเครื่องเพชรชุดใหญ่ที่ให้ทางนั้นไว้ล่วงหน้าและเงินสดก้อนใหญ่เป็นการชดเชย

แต่ลลิตาไม่ยอมรับการบอกเลิกการหมั้นมาตลอด  ยังถือว่าตนเองเป็นคู่หมั้นชายหนุ่มไม่เปลี่ยนแปลง และมักมาอาะวาดเสมอถ้าอิงควัตทำท่าสนใจใคร

“แล้วทำไมอยูดีๆ คุณลิต้าถึงมาอาละวาด  ถ้าไม่มีใครไปบอกอะไร”  อรุณประภาถามเลขาของพี่ชาย  อีกฝ่ายหลบตาวูบ

“ทำงานที่นี่  กินเงินเดือนที่นี่ไม่ต้องถึงกับกตัญญูหรอกค่ะ  อย่าเห็นแก่สินบนเล็กน้อยแล้วทำความเดือดร้อนให้เราก็พอ”  จบประโยคนั้นของอรุณประภา  เลขาสาวถึงกับร่ำไห้

“คุณเคยถูกเตือนเรื่องนี้ไปสองครั้งแล้วไม่ใช่เหรอคะ”  อรุณีมาลาถาม  สำหรับเธอความผิดซ้ำซากไม่ใช่เรื่องที่ควรเห็นใจ หรือเป็นสิ่งที่เธอควรจะต้องอดทน

อรุณประภาขึ้นไปจัดการเรื่องลลิตา  ส่วนอรุณีมาลาโทรบอกฝ่ายบุคคลให้จัดการเรื่องเลขาของพี่ชายได้เลย  หญิงสาวยุ่งกับงานจนค่ำ มองเวลาอีกทีก็จะสองทุ่มแล้ว

“ออครับ เสร็จงานรึยังลูกๆ ถามหา”  ศิวัชโทรถามเมื่อเห็นเธอเงียบไปทั้งวัน

“ก็..ไม่ยุ่งแล้วล่ะค่ะ  แต่รอกลับพร้อมพิณวันนี้ไม่ได้เอารถมา” 

“เดี๋ยวพี่ไปรับ”  เขาพูดแค่นั้นก็วางสายไป