ตอนที่ 45 ไพ่ตาย

การทิ้งไพ่ใบสุดท้ายของเมย์

เมื่อได้ฟังคำตอบของพี่ชาย ใบหน้าของเมย์ก็ซีดเผือดลงทันที แต่แววตาของเธอกลับแข็งกร้าวขึ้นอย่างน่ากลัว เธอไม่มีเวลามานั่งโทษพี่ชายอีกแล้ว!

เธอปล่อยมือจากเมฆินทร์ แล้ววิ่งกลับไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ทันที วายุและเมฆินทร์มองตามอย่างสับสน

"พี่คะ!" เมย์ใช้เสียงที่หนักแน่นที่สุดเท่าที่เคยใช้มา จ้องตรงไปยังพนักงานต้อนรับที่กำลังตัวสั่น "ผู้หญิงคนนั้น... จี๊ด จารวี... คือเพื่อนของดิฉันค่ะ แต่... นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ! ผู้ชายคนนั้นที่กำลังคลั่งอยู่ คือสามีของเธอ! เขามาตามเมียที่กำลังงอนกันอยู่!"

พนักงานต้อนรับทำหน้าตื่นตระหนก แต่เมย์ยังคงพูดต่ออย่างรวดเร็วและเด็ดขาด

"และตอนนี้... ผู้หญิงคนนั้น... กำลังตั้งท้อง!"

คำโกหกที่เมย์ปล่อยออกมาเพื่อช่วยเพื่อนนั้น สร้างแรงกระแทกมหาศาล

"คุณจะปล่อยให้เรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นเกิดขึ้นไม่ได้นะคะ! หรือคุณอยากมีส่วนร่วมในข้อหาครั้งนี้! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับ เมียเขา และ ลูกในท้องเขา ในรีสอร์ทของคุณ... คุณรับผิดชอบไหวไหมคะ?!"

เมย์ชี้ไปที่เมฆินทร์ที่ยืนนิ่งอึ้ง "เขาเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายนะคะ! เอกสารของผู้ชายคนนั้นที่จองห้องพัก คุณก็มีแล้ว! ถ้าไม่เชื่อ คุณก็ลองเช็กดูสิคะ!"

พนักงานต้อนรับที่เพิ่งได้ยินเรื่องราวเบื้องหลังเกี่ยวกับ 'คุณเบียร์' และได้เห็นความคลั่งของ 'สามี' มือไม้สั่นเทาด้วยความกลัวในข้อหาที่ร้ายแรงถึงชีวิตเด็กในครรภ์!

เธอรีบก้มลงเช็กข้อมูลในระบบทันที และพบว่าเมฆินทร์เพิ่งจองห้อง Exclusive ห้องพัก แต่ด้วยความตกใจพนักงานก็ไม่ได้สนใจถึงเรื่องเอกสาร เธอมีแต่ความกลัวเรื่องลูกในท้องของเขาในตอนนี้

พนักงานต้อนรับรีบหยิบกุญแจสำรองอีกชุดออกมาจากใต้เคาน์เตอร์ และยื่นให้กับเมย์อย่างรวดเร็วโดยไม่พูดอะไร

"ไปกันค่ะ! พี่เมฆ! เร็ว!" เมย์คว้าแขนพี่ชาย

"ว้าวววว... น้องเมย์เท่สุด ๆ!" วายุอุทานด้วยความทึ่งในความกล้าและไหวพริบของเมย์

"เอ๋า!... พี่วายุ! เร็วสิคะ! มัวยืนเซ่ออยู่ทำไม!" เมย์ตวาดใส่วายุ ก่อนจะดึงเมฆินทร์ให้รีบวิ่งตามเธอไปทันที

เมฆินทร์รู้ดีว่าคำโกหกของน้องสาวคือเดิมพันสุดท้ายที่หนักหน่วงที่สุด!

ภายในห้องพักของรีสอร์ท

จารวีถูกเบียร์พาเข้ามาในห้องพักที่เงียบสงบ แต่ความสงบนั้นกลับกลายเป็นกับดักที่มองไม่เห็น ฤทธิ์ของ 'ชาสมุนไพร' ที่เบียร์ให้ดื่มเริ่มแสดงอาการชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ร่างกายของเธอรู้สึกหนักอึ้งและมึนงง

"น้องจี๊ดครับ... เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ" เบียร์ถามด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความอ่อนโยน แต่แววตาของเขามีความกระหายที่ซ่อนอยู่

"พี่เบียร์... จี๊ดรู้สึกเวียนหัวมากค่ะ... ช่วยออกไปก่อนนะคะ" จี๊ดพยายามพูดให้เสียงชัด แต่คำพูดของเธอกลับยานคางและหนักอึ้ง

"ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ให้พี่อยู่ดูแลไหม!"

"ช่วย... ช่วยออกไปก่อนนะคะ..." เธอพยายามฝืนลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปเปิดประตูไล่เขาออกไป แต่ขาของเธอกลับอ่อนแรงจนเดินเซถลาไปข้างหน้าจนแทบจะล้ม

<หมับ!>

ทันใดนั้น เบียร์ก็เข้ามาคว้าร่างที่ไร้น้ำหนักของเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็วและแน่นหนา ใบหน้าของเขาโน้มลงมาใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าว

"เดี๋ยวคืนนี้พี่ดูแลเองนะครับ... ไม่สบายตรงไหน" เขาใช้สายตาที่จ้องมองร่างที่เลือนรางของเธออย่างโลมเลีย แล้วเน้นย้ำคำพูดแต่ละคำอย่างเชื่องช้า "เดี๋ยว... พี่จะดูแล"

<ผลัก!>

เบียร์ไม่รอคำตอบใด ๆ เขาดันร่างที่อ่อนปวกเปียกของเธอให้ล้มลงไปยังกลางเตียงนอน ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองอย่างใจเย็น เผยให้เห็นแผงอกแข็งแรง

"ร้อนไหมครับ ถ้าร้อนพี่จะถอดให้" สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความมั่นใจที่น่ากลัว

"จังหวะพลาดไปนิดนึง... เสียเวลาอยู่หน้าล็อบบี้นานไปหน่อย ดันมีแขกไม่ได้รับเชิญตามมาซะได้ แย่เลยนะครับ น้องจี๊ดคงทรมานแย่ถ้าไม่ได้ ปลดปล่อย" คำพูดของเขาทำให้ความมึนงงของจี๊ดถูกแทนที่ด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด

"จะ... จะทำอะไร... อ้ายยย... ปล่อยนะ!" เธอพยายามดิ้นรน แต่แรงของเธอแทบไม่ต่างจากปุยฝ้าย

"ให้ปล่อยไปไหนครับ..." เบียร์ยิ้มเยาะอย่างดูถูก

"เป็นคนมาประเคนให้พี่ถึงที่นี่ หรือไม่ใช่?"

เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูหมิ่น "เสียดายนะ... ไม่สด ไม่ซิง... แต่ไม่เป็นไร น่าจะยังไม่ช้ำมาก... เพราะดูจาก..." เขาก้มมองดูเนินอกที่เต่งตึงของเธอด้วยสายตาที่ลามก "คงจะฟิตอยู่"

"นี่แก... ไอ้ชั่ว!"

หญิงสาวง้างมือเพื่อจะตบใบหน้าอันน่ารังเกียจนั้น แต่แรงจะเหวี่ยงแขนแทบไม่มี เบียร์จับข้อมือเธอไว้ได้ทันอย่างง่ายดาย แล้วบีบซ้ำลงไปตรงรอยช้ำเดิม ที่เมฆินทร์เคยทำไว้

"เฮ้ย... อุตส่าห์จะเล่นบทนุ่มนวล" เบียร์แค่นเสียง "แต่ดูจากข้อมือข้อเท้าแล้ว คงเจอไอ้หมอนั่นเล่นบทโดมาส ท่าทางจะหนัก"

เบียร์จับเธอกดลงไปกับเตียง พยายามซุกไซร้ไปยังซอกคอ เธอพยายามดันตัวเขาออกสุดแรง ทว่าร่างกายของเธอไม่เชื่อฟัง สติของเธอเกือบจะดับวูบ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

ในห้วงความคิดสุดท้าย เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวด ทรมาน และความผิดหวังในตัวเองอย่างที่สุด เธอต้องมาเจอสิ่งที่เลวร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า และครั้งนี้มันเป็นคนที่เธอไม่ได้รัก

"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! พี่เมฆ ช่วยจี๊ดด้วย!" เธอร้องเรียกชื่อผู้ชายคนที่เธอรักและคิดถึงที่สุดในตอนนี้

<ตุบ!>

กำปั้นหนาของเบียร์ต่อยลงไปที่ท้องน้อยของเธอเพียงหนึ่งครั้ง จารวีจุกจนไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้อีก ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียก ไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืนใด ๆ ดวงตาของเธอเริ่มพร่าเลือน

<ปัง!>

เสียงประตูห้องถูกกระแทกเปิดออกอย่างรุนแรงจนบานแทบหลุดจากวงกบ!

"จี๊ด!"

"พี่... เมฆ... ช่วยจี๊ดด้วย..."

ภาพเลือนรางสุดท้ายที่เธอเห็นคือร่างสูงใหญ่ที่คุ้นตาของชายที่เธอรัก ยืนตระหง่านอยู่กลางประตู ก่อนที่ทุกอย่างจะวูบดับหายไปพร้อมกับเสียงร้องแผ่วเบาที่สุด

<พลั่ก!>

ทันทีที่เสียงร้องขอความช่วยเหลือสุดท้ายนั้นดังจบลง เมฆินทร์ก็พุ่งเข้าใส่ร่างของเบียร์ที่กำลังคร่อมจี๊ดอยู่บนเตียงอย่างบ้าคลั่ง!

"มึง! มึงทำอะไรเมียกู...ไอ้เวร!!!"

เมฆินทร์จับร่างเบียร์กระชากออกไปอย่างแรงจนตัวลอย ก่อนจะเหวี่ยงลงพื้นห้องอย่างไม่ปรานี!

ความโมโห ความหึงหวง และความเจ็บปวดจากการเห็นคนที่เขารักถูกทำร้ายจนหมดสติ ผสมโรงกันจนกลายเป็นพลังทำลายล้าง

เมฆินทร์ทั้ง ต่อยและเตะซ้ำลงไปบนร่างของเบียร์อย่างไม่ยั้งมือ ปล่อยให้ความบ้าคลั่งเข้าครอบงำอย่างสมบูรณ์

วายุและเมย์ พุ่งตามเข้ามาติด ๆ เมื่อเห็นภาพนั้น เมย์รีบตรงเข้าไปหาเพื่อนที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง

"จี๊ด... แกได้ยินฉันไหม!" เมย์เขย่าร่างเพื่อนเบา ๆ ด้วยน้ำตาคลอเบ้า

"ไอ้เมฆ! พอแล้ว! เดี๋ยวมันก็ตายห่าหรอก!" วายุพยายามดึงแขนเพื่อนที่กำลังคลุ้มคลั่ง "มาดูจี๊ดก่อน! กูโทรแจ้งความแล้ว!"

เมฆินทร์หยุดชะงักเมื่อได้ยินคำว่า 'ตาย' เขาหันกลับมามองใบหน้าซีดเผือดของหญิงสาวที่หมดสติอยู่บนเตียง ความโกรธทั้งหมดถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัว

"จี๊ด... จี๊ด... ได้ยินพี่ไหม" เขารีบช้อนร่างหญิงสาวอุ้มขึ้นอย่างทะนุถนอมราวกับกลัวเธอจะแตกสลาย ก่อนจะรีบออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับไปมองซากเบียร์ที่กองอยู่บนพื้น

"เมย์! เร็วสิ!" วายุเมย์ที่ยังคงยืนอยู่ข้างเตียง

เมย์รีบคว้ากระเป๋าสะพายใบเล็กและโทรศัพท์มือถือของเพื่อนที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งวิ่งตามไปติด ๆ แต่ก่อนที่เธอจะพ้นธรณีประตู... สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นใบหน้าของผู้ชายที่ทำร้ายเพื่อนรักจนหมดสภาพนอนกองอยู่ตรงนั้น

"กูขอซักทีเถอะ ไอ้เวร!"

ใบหน้าของเมย์บิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น เธอรวบรวมกำลังทั้งหมดส่งไปยังปลายเท้า แล้วเตะเสยปลายคางของเบียร์เข้าอย่างจัง!

<ผลั่ก!>

เบียร์ที่สะบักสะบอมอยู่แล้ว ถึงกับฟุบหลับไปทันทีพร้อมกับศีรษะที่กระแทกพื้นเสียงดังปัก

วายุที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ถึงกับเบิกตากว้างและอุทานออกมาด้วยความทึ่ง

"ว้าววว... อย่างเท่ห์อ่ะ น้องเมย์! ไปกินอะไรมาเนี๊ยะ วันนี้!"

เมย์หอบหายใจอย่างหนัก แต่สายตาของเธอยังคงดุดัน "เงียบไปเลยพี่วายุ! เร็วเข้า!"

ว่าแล้วเธอก็รีบวิ่งตามพี่ชายและเพื่อนรักที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ห้องพักหรูหรากลายเป็นสนามรบ และทิ้งให้เบียร์นอนแน่นิ่งรอการจับกุมอย่างน่าสมเพช