ตอนที่ 35 เด็กเลี้ยง NC

โต๊ะทำงานชั้นที่ 24

บรรยากาศตึงเครียดในการทำงาน จารวีนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างตั้งใจ จนกระทั่งถึงเวลาที่เธอต้องลุกไปเข้าห้องน้ำ

"อ้าว... ล้างห้องน้ำซะงั้น! ไปเข้าชั้นล่างก็ได้!" เธอพึมพำ ก่อนเดินลงไปชั้น 23 ที่เป็นของแผนกอื่นอย่างเงียบเชียบ

ห้องน้ำชั้นที่ 23

ขณะทำธุระส่วนตัว เสียงซุบซิบนินทาของพนักงานหญิงสองคนก็ดังลอดเข้ามาอย่างชัดเจน

"นี่เธอ อาทิตย์ที่แล้ว ฉันเห็น ผอ. พาเด็กเลี้ยงไปช้อปปิ้งน่ะ" เสียงหนึ่งกระซิบอย่างตื่นเต้น

"เฮ้ย! จริงดิ... อาจจะเป็นแฟนหรือน้องเขารึเปล่า?"

"โนว... ไม่ใช่อย่างแน่นอน! ขยับมาใกล้ ๆ สิ!" เสียงนั้นลดระดับลง แต่ก็ยังดังพอให้เธอได้ยินทุกคำ

"ก็เด็กเลี้ยงคนนั้น... นักศึกษาฝึกงานนิเทศคนนั้นไง! คนที่เขาลือกันว่าหิ้วไปกินถึงเกาะล้าน เขาลือกันให้แซด!"

"อุ๊ย... อิจฉานางอ่ะ! อยากเป็นเด็กเลี้ยงของ ผอ. อ่ะ"

"เกินวัยแล้วยะ!"

เสียงหัวเราะขบขันดังลั่นตอกย้ำความเจ็บปวด จารวีถึงกับน้ำตาไหลสุดกลั้น ต้องรีบยกมือปิดปากไว้แน่นเพื่อสะกดเสียงสะอื้น เธอจิกเล็บลงบนต้นขาเพื่อเรียกสติและความเจ็บปวดทางกาย จนกระทั่งเสียงนินทาเงียบหายไป เธอจึงรีบออกมา ใบหน้าพยายามทำเป็นปกติ แต่ดวงตานั้นแดงก่ำ

โต๊ะทำงานของจี๊ดชั้นที่24

จารวีกลับมานั่งที่โต๊ะ พยายามจมดิ่งกับเอกสารตรงหน้า ท่ามกลางพนักงานที่เริ่มเตรียมตัวสำหรับพักเที่ยง

ก่อนเวลาพักเที่ยงเพียงไม่กี่นาที เสียงโทรศัพท์จากสายตรงของ ผอ. ก็ดังขึ้น

"คุณจารวี เข้ามาพบผมในห้องทำงานตอนนี้ด้วยครับ" เสียงทุ้มเข้มสั่งมาสั้น ๆ

ในห้องทำงาน ผอ.เมฆินทร์

จารวียังไม่ทันได้เดินพ้นประตู ร่างกายก็รู้สึกได้ถึงแรงบางอย่างที่ดันเข้าที่บั้นท้ายของเธอ ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง เมื่อรับรู้ได้ถึงการตื่นตัวของมังกรที่พร้อมจะแผลงฤทธิ์

<ฟอด....>

"หอมจัง!" เขาซุกปลายจมูกไปที่ซอกคอของเธอแล้วสูดดมเข้าเต็มปอด

เขาไม่รีรอ ลากจี๊ดมายังโซฟา แล้วโน้มตัวคร่อมร่างบางไว้ เขาประทับจูบลงไปที่ริมฝีปากบางอย่างกระหาย มือหนาพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอลงไปสามเม็ด ก่อนจะก้มซับจูบดูดเนินอกอวบขาวอย่างตั้งใจจนเกิดรอยแดง

"พี่เมฆอย่า!...เดี๋ยวพี่คนเห็น"

"พี่หิว... พี่หิวจี๊ด พี่อยากกินจริง ๆ... พี่ขอนะครับ"

เขาใช้มือล้วงสอดเข้าไปใต้กระโปรง แล้วใช้นิ้วชี้เกี่ยวดึงกางเกงในตัวจิ๋วลงมาจากจุดที่ปกปิดสิ่งที่หวงแหนของเธอไว้

"อ๊ะ... อย่าค่ะ! พี่เมฆ! นี่มันที่ทำงานนะคะ!" จี๊ดเอ่ยห้ามเสียงแผ่ว แต่ไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืน

เขาไม่สนคำพูดเธอ รีบปลดเข็มขัดและตะขอกางเกง รูดซิปอย่างเร่งรีบ แล้วงัดแก่นกายขึ้นมา... คว้าเอวบางของเธอเข้ามานั่งตักในท่าหันหลัง มือหนาล้วงใต้กระโปรง แล้วงัดสวนแก่นกายขึ้นไปยังรูรักที่รัดแน่น

<กึก!>

"อึ๊ก... พี่เมฆ~... อ๊ะ... ท... ทำไมไม่ใส่!"

"อ๊าาา... พี่ไม่มี พี่ขอก่อนนะครับ... อื้ออ~"

จี๊ดหลับตาลงรับรู้ถึงความไร้ค่าที่ตอกย้ำตัวเองที่พึ่งได้ยินมา ขณะที่มือหนาลูบวนไปทั่วร่างงาม บีบเค้นไปทั่วทรวงทรงองค์เอว เขาค่อย ๆ เลื่อนขึ้นไปใต้เสื้อแล้วบีบขย้ำตรงเนินอก ลูบไล้ไปยังหน้าท้องแบนราบ เลื่อนต่ำมาถึงจุดเชื่อม แล้วใช้มือกดปุ่มเสียวของเธอ ปลายนิ้วกลางเร่งรัวขยี้จนร่างงามสั่นสะท้านเพราะความเสียว

"ฮื้อ.. อื้มมม~"

เธอจิกเล็บไปที่ขาของเขาเพื่อระบายความเสียวที่ทรมาน พร้อมกับเม้มปากไว้เพราะกลัวเสียงจะเล็ดลอดออกมา

เขาจับเอวเธอ หมุนควงอย่างเนิบนาบ จี๊ดในตอนนี้ดูเซ็กซี่มาก เมฆินทร์ดึงเสื้อเธอหลุดลงมาจนเผยให้เห็นไหล่เนียน เขาสูดดมและขบเม้มเผลอกัดเข้าไปด้วยความหมั่นเขี้ยว

"อ๊ะ...!"

"อ๊า...แน่นมาก... เสียว... ซี๊ดด"

"ของเรามันดูด...ตอด พี่ตลอดเลย อ่ะ~"

เขางัดสวนกระแทกจนคนที่นั่งบนตักถึงกับตัวลอย เสียงเนื้อกระทบเนื้อดัง 

<ตับ ตับ ตับ> 

สนั่นห้อง จนจี๊ดต้องจิกขาเขาไว้แน่น

"พ... พี่เมฆ... ดังไปแล้ว เดี๋ยวคนได้ยิน... อ่ะ!" เธอรีบกัดปากไว้แน่น

เขาไม่รอช้า จับเอวเธอยกขึ้น จนกางเกงในตัวจิ๋วที่ค้างไว้หัวเข่าหล่นถึงพื้น ไม่รอช้าเขาจับเธอหมุนกลับมา ยกขาเธอข้างหนึ่งขึ้นพาดเกี่ยวเอวแกร่ง แล้วดันจนหลังเธอชนกับผนัง เขาใช้แรงทั้งหมดสวนงัดขึ้นกระแทกใส่เธอแบบไม่ยั้ง

"อึ๊ก!... อื้อ ~... อื้มม"

จี๊ดโอบไปที่คอแกร่ง ปากของเธอกัดไปที่ไหล่ของเขา เพื่อจะกลบเสียงไม่ให้เล็ดลอด

"พี่รักจี๊ดนะ รู้ไหม ฮื้อ~" สิ้นคำพูด เขากดจูบไปที่ริมพี่ฝากบางของเธออย่างเร่าร้อน

เมื่อบทรักนั้นใกล้จะสุขสม เขาเร่งความเร็วและงัดขึ้นกระแทก ตอกไปสองถึงสามครั้ง

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊างงง!!!"

ร่างเกร็งกระตุกไปพร้อมกัน น้ำรักอุ่น ๆ พุ่งเข้าสู่ช่องรักจนล้นออกมา เสียงหอบหายใจดังละงมไปทั่วห้อง ปากหยักซับจูบซับไปที่เนินอกอวบของเธอ จากเสื้อที่ถูกดึงรั้งลงมาอย่างความพอใจ เขาเอื้อมมือดึงกระดาษชำระมาซับช่องรัก และเช็ดแท่งเนื้อที่สยบลง...

เมื่อทุกอย่างสงบลง เมฆินทร์จัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเอง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นพูดด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข

"ไปหาอะไรกินข้างนอกกันไหมครับ?"

"ไม่ค่ะเดี๋ยวก็หมดเวลาพักเที่ยงแล้ว" จารวีตอบเสียงแผ่ว จัดแจงเสื้อผ้าตัวเองด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้าและครุ่นคิด

ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้อง มือเรียวกำลังจะปลดล็อกประตู เธอหยุดนิ่ง ตั้งสติ และรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี

"พี่เมฆคะ...อย่าทำแบบนี้ในที่ทำงานอีกนะคะ"

เมฆินทร์สะดุ้งและตกใจกับคำพูดที่เย็นชาตรงหน้า

"จี๊ด...งอนอะไรพี่อยู่หรือเปล่า?"

"จี๊ดไม่ใช่เด็กที่พี่เลี้ยงไว้นะคะ"

เขาฉุกคิดและพึมพำกับตัวเอง "เด็กเลี้ยง!... อะไร หมายความว่ายังไง ทำไม... ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น!... มันคืออะไร...!"

ช่วงบ่ายวันนั้น 

จารวีนั่งก้มหน้าก้มตาทำงาน

ในขณะนั้น ก็มีหญิงสาวสวยสง่า เดินเข้ามายังออฟฟิศผ่านโต๊ะทำงานของเธอไปยังเลขาของเมฆินทร์

"สวัสดีค่ะ ดิฉัน จีน่า มาพบคุณเมฆินทร์"

"ได้นัดไว้ไหมคะ"

"นัดค่ะ"

"อ๋อ งั้นสักครู่นะคะ" เลขายกหูโทรศัพท์ขึ้น "ผอ.คะ คุณจีน่ามาขอพบค่ะ"

"โอเคค่ะ เชิญค่ะคุณจีน่า"

จารวีสะดุ้งเฮือก เงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่อยู่หน้าห้องของเมฆินทร์

ใจของเธอหล่นฮวบ 

ในห้วงความคิด "ผู้หญิงคนนั้น... คนนี้นี่เอง ผู้หญิงที่ไนท์คลับวันนั้น แฟนเก่าพี่ธนา คนที่พี่เมฆเคยชอบ " 

น้ำตาเธอคลอเบ้าในตาแดงก่ำ มือของเธอจิกไปที่ต้นขาอย่างเจ็บปวด เพื่อสะกดกลั้นความรู้สึกไว้

ห้องทำงานของเมฆินทร์

"จีน่าสนใจเด็กคนนั้นจริง ๆ นะ เดี๋ยว... น้องเขาก็ฝึกงานเสร็จแล้วนี่ คุยให้หน่อยไม่ได้เหรอ" จีน่าเปิดประเด็นถึงจารวี

"ทำไมถึงอยากได้น้องเขาล่ะ คนอื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะ ในโซเชียลใคร ๆ ก็อยากเข้าสังกัดไม่ใช่เหรอ" เมฆินทร์ตอบ

"เจนนี่เองก็อยู่กับคุณนี่ จีน่า"

"มันก็ใช่แต่... จีน่าอยากได้เด็กคนนั้น รู้ไหมว่าในโซเชียล รูปที่ถ่ายแบบชุดว่ายน้ำว่อนเลย มีแต่คนอยากได้เธอไปร่วมสังกัด ถ้าเกิดจีน่าไม่เข้ามาหาเมฆ เกิดมีคนมาสอยไปก่อนทำยังไง"

"ผมว่ามันไม่เหมาะหรอก ไปหาเด็กคนอื่นเถอะ" เมฆินทร์ปฏิเสธเสียงแข็ง

"ที่จริงแล้วจีน่าไม่จำเป็นต้องบอกเมฆก็ได้นะ เดี๋ยวออกไปคุยกับน้องเขาโดยตรงแค่นั้นก็จบ แต่เนี่ย ก็เห็นว่าเป็นเพื่อนกัน ก็เลยอยากขออนุญาตก่อน เพราะน้องเขายังฝึกงานอยู่ที่นี่ หรือว่ามีอะไรมากกว่านั้น"

"อะไร! จีน่า!"

"จะอะไรซะอีกล่ะ ก็ทีมงานวันที่ไปถ่ายทำอยู่ที่เกาะล้านเขาเม้าท์กันให้สนุกปาก ว่า ผอ. เมฆินทร์เลี้ยงเด็ก แถมยังหวงจนหน้ามืด อุ้มเด็กขึ้นจากสระน้ำ"

"ไปได้ยินเรื่องนี้มาจากไหนจีน่า!"

"วงการนี้มันแคบเมฆ ถ้าจีน่ารู้คิดว่าคนอื่นเขาจะไม่รู้หรอ แล้วมันจริงอย่างที่เขาพูดกันไหมล่ะ คุณเลี้ยงต้อยเด็กไว้หรอ... เห็นว่าเป็นเพื่อนน้องสาวด้วยนี่"

เมฆินทร์ใบหน้าครุ่นคิดหนักขึ้นมา จีน่าสวนขึ้น

"นี่อย่าบอกนะ ว่าที่ไม่ยอมให้จีน่าไปคุยกับเด็กคนนั้นเพราะหวง นี่... อย่าบอกนะ ว่ารักเด็กคนนั้นจริง ๆ!" จีน่าเห็นแววตาแล้ว กระตุกยิ้มขึ้นมา 

"เอาจริงดิ!"

"โว๋วววว ๆ ... คุณเสือ! นี่คุณโดนถอดเขี้ยวเล็บแล้วเหรอ... แล้วอย่าบอกนะ ว่าตอนนี้กำลังหวง กลัวว่าจีน่าจะจับถ่ายแบบโป๊ ๆ น่ะหรอ?"

"จีน่าไม่ทำแบบนั้นหรอกสบายใจได้ ว่าแต่... นี่กำลังหวงเด็กคนนั้นอยู่ใช่ไหม...คบกันแล้วเหรอ?"

"พูดอะไรจีน่า!"

"อย่าปากแข็งสิ เรารู้จักกันมาตั้งหลายปีนะ กับจีน่าที่คุณเคยบอกว่าชอบ คุณยังไม่ทำอะไรเลย พอรู้ว่าจีน่าคบกับธนา คุณก็ยังเฉย ๆ อย่างว่าแหละมันคงเป็นแค่ความชอบตอนวัยรุ่น ก็... จีน่าก็สวยอ่ะนะ" เธอพูดติดตลก

"ดูสีหน้าสิ มันดูแปลกนะ... รักเขาชอบเขาก็ให้เกียรติน้องเขานะเมฆ อย่าทำอะไรที่มันคลุมเครือไม่ชัดเจน ผู้หญิงเขาชอบความชัดเจน นี่ไม่ใช่ว่าไปทำอะไรน้องเขาแล้วนะ เสือแบบเมฆ”

เมฆินทร์ถึงกับสะดุ้ง กับคำพูดของจีน่า

"เอาล่ะ จีน่าไม่ได้มาขออนุญาตหรอกจริง ๆ แล้วแค่บอกให้รู้ เพราะอีกไม่นานน้องเขาก็ฝึกงานจบแล้วนี่ คงไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้วเนอะ... ว่าไหม" จีน่าแกล้งแหย่

สีหน้าเมฆินทร์ครุ่นคิดหนักยิ่งกว่าเดิม

จีน่ากระตุกยิ้มมุมปาก เธออยากจะลองใจเพื่อน ว่าจะมีพิรุธอะไรไหม

จีน่าเอ่ยขึ้น "เมฆ จีน่ายังไม่ได้ทานอะไรมาเลย ออกไปทานเป็นเพื่อนจีน่าหน่อยนะ"

"อื้ม... ได้สิ"

เขาลุกขึ้นเปิดประตูเดินออกจากห้อง ในขณะนั้น จีน่าที่อยากลองใจเพื่อนและดูอาการของเด็กสาว เธอใช้แขนเกี่ยวคล้องที่แขนเมฆินทร์

"เดี๋ยวเราไปทานร้านนั้นไหมคะ จีน่ายังไม่เคยไปเลย น่าจะอร่อย"

สายตาของเมฆินทร์เหลือบไปเห็นจารวีที่นั่งก้มหน้าทำงาน เขาเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ได้แต่ถอนหายใจกับคำพูดที่เธอพูดก่อนเดินออกจากห้อง แล้วเดินผ่านไป

ในขณะนั้นเสียงของจีน่าพูดขึ้น "ไม่ต้องห่วงหรอก รับรองไม่โป๊ อนุญาตเถอะนะ นะ นะ นะ"

เมฆินทร์หันมา "ยังไม่จบอีกเหรอเรื่องนี้"

จีน่าตั้งใจพูดเรื่องที่คุยกันในห้อง แต่ใช้บทสนทนาให้เหมือนกับเมฆินทร์กำลังหวงเธอ

และตั้งใจพูดให้จารวีได้ยิน เพื่อดูปฏิกิริยาของเด็กสาว หลังจากเดินเลยไปนิดนึงเธอหันกลับมามอง จารวีที่นั่งหน้าซีด แล้วก็กระตุกยิ้มมุมปาก หันกลับไปเดินไปยังลิฟต์ เธอปล่อยแขนออกจากเมฆินทร์ แล้วหัวเราะเบา ๆ "โอเค จีน่าเข้าใจแล้ว"

"อะไรของอีกจีน่า!"

"เปล่านี่ ก็แค่คุยกันต่อถึงเรื่องที่เมฆไม่อนุญาตให้เด็กคนนั้นไปก็แค่นั้น"

เมฆินทร์ถอนหายใจแล้วส่ายหน้า เงยหน้ามองดูชั้นของลิฟต์ที่กำลังจะมาถึง หลังจากเดินเข้าไปในลิฟต์

ความในใจของจีน่า “ชัดเจนเกิ๊น! สายตาเด็กคนนั้น... แล้วไอ้เสือนี้ก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่ แอบคบกันชัวร์!" เธอยืนยิ้มและหัวเราะเบา ๆ

เมฆินทร์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ "ยิ้มอะไรจีน่า"

"เปล่าค่ะ...จีน่าแค่อารมณ์ดี..."

เวลาก็ล่วงเลยจนใกล้ถึงเวลาเลิกงาน พนักงานเริ่มเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน

ความรู้สึกหนักอึ้งในใจของจารวียังคงไม่จางหาย ทุกคำพูดที่ได้ยินจากห้องน้ำ เสียงหัวเราะขบขันของพนักงานคนอื่น ๆ รวมถึงบทสนทนาที่ได้ยินอย่างไม่ตั้งใจระหว่างเมฆินทร์และจีน่าวนเวียนอยู่ในหัว

"เด็กเลี้ยง"...

"หวง...หวงผู้หญิงคนนั้นเหรอ!"...

เธอรู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือยังคงกำปากกาแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาเล็กน้อย พยายามรวบรวมสติให้จดจ่ออยู่กับงานที่เหลืออยู่

ขณะที่จารวีกำลังจะลุกจากเก้าอี้ นาริน พนักงานรุ่นพี่ในแผนกก็เดินเข้ามาที่โต๊ะทำงานของเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"จี๊ด! ยังไม่กลับอีกเหรอจ๊ะ" นารินถามพลางแตะไหล่เธอเบา ๆ

"ค่ะพี่ริน กำลังจะกลับแล้วค่ะ" เธอตอบเสียงแผ่ว พยายามปั้นหน้าให้ดูปกติที่สุด

"ดีเลย ๆ พี่มาบอกว่า พรุ่งนี้ไม่ต้องเข้าออฟฟิศนะจ๊ะ"

"อ๋อ ค่ะ " จารวีพยักหน้า

"แต่! ไม่ใช่ให้นอนตื่นสายน้า" พี่รินหัวเราะคิกคัก “พรุ่งนี้เป็น วันกีฬาสีประจำปี ของบริษัท เราทีมสีฟ้า จำได้ไหม? ไปเจอกันที่สนามแข่งเลยนะจ๊ะ เวลา 8 โมงเช้า ตรงเป๊ะเลยนะ"

"ค่ะพี่ริน จำได้ค่ะ" จารวีตอบ

"ดีมาก! แล้วเจอกันนะจ๊ะ นารินกระซิบอย่างสนุกสนาน ก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินจากไป

หลังพนักงานคนสุดท้ายเดินออกจากออฟฟิศไปแล้ว เหลือเพียงจารวีคนเดียว เธอยืนนิ่งอยู่กลางห้องทำงานที่ว่างเปล่า เงียบสงัด แต่ในใจกลับว้าวุ่น

เขาไม่ได้สนใจเธอเลยด้วยซ้ำเมื่อเดินควงแขนจีน่าออกไปจากห้องต่อหน้าต่อตาเธอ