บทที่9 ห้องนอน

เรือนแสนรัก

รถหรูแล่นเข้ามาจอดในโรงจอดรถของเรือนแสนรักสร้างความแปลกใจให้แก่แม่อุ่นและบรรดาคนรับใช้ในเรือนแสนรักเป็นอย่างมากก่อนที่จะเรียกรอยยิ้มให้พวกเขาเมื่อชายหนุ่มเจ้าของรถก้าวลงมาก่อนจะอ้อมไปเปิดประตูให้หญิงสาวที่คุ้นเคยของบรรดาคนรับใช้

“คุณเสือ คุณแพร” แม่อุ่นแม่นมคนสนิทเอ่ยอย่างยินดีที่ได้เห็นคู่สามีภรรยาที่วัน ๆ แทบไม่ได้เจอหน้ากันเดินมาหาตนพร้อมกัน

“นมยังไม่นอนเหรอครับ นี่ดึกแล้วนะเดี๋ยวจะไม่สบายนะครับ” พงศ์พยัคฆ์เอ่ยถามแม่นมคนสนิท

“โธ่พ่อคุณทูนหัวของนม นมก็ว่าจะนอนแล้วค่ะแต่คุณหนูทรายเธอโทรมาบอกให้จัดการเรื่องให้ก็เลยต้องมาสั่งคนนี่ล่ะค่ะ นมว่าเราเข้าบ้านกันดีกว่านะคะ” แม่อุ่นเอ่ยบอกก่อนที่พงศ์พยัคฆ์จะโอบเอวแม่อุ่นเดินเข้าไปในตัวบ้านโดยไม่ลืมที่จะใช้มืออีกข้างไปกุมมือบางของแพรวารินทร์แล้วเดินไปพร้อม ๆกัน

“แล้วนี่คุณหนูทรายเป็นอย่างไรบ้างค่ะ นมลืมถามเธอตอนที่เธอโทรศัพท์มา” แม่อุ่นเอ่ยถามเมื่อทั้งสามนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

“อาทิตย์หน้าก็จะผ่าตัดแล้วครับปล่อยไว้นานกว่านี้ไม่ได้ จริง ๆผมอยากจะเฝ้าน้องนะครับแต่พ่อกับแม่บอกว่าจะเฝ้าเองให้ผมกับหนูแพรกลับมานอนที่บ้าน”

“ดีแล้วค่ะ  คุณแพรเธอไม่ค่อยชอบโรงพยาบาลสักเท่าไหร่” แม่อุ่นเอ่ยบอกก่อนจะหันไปมองคนที่ไม่ค่อยชอบโรงพยาบาลสักเท่าไหร่แต่กลับแต่งงานกับหมอซะงั้น

“นมคะแพรไม่ได้ไม่ชอบซะหน่อยแค่ถ้าไม่ป่วยก็ไม่อยากจะเฉียดเข้าไปใกล้แค่นั้นเอง” แพรวารินทร์เอ่ยบอกเสียงอ่อน  พงศ์พยัคฆ์มองหญิงสาวข้างกายก่อนจะหันไปบอกบางอย่างแก่แม่นมสุดที่รักจนทำให้แพรวารินทร์ต้องขอตัวออกจากห้องไปด้วยความเขิน

“นมครับอีกหน่อยหนูแพรก็จะชอบโรงพยาบาลแล้วล่ะครับ เพราะเสือกำลังจีบเมียตัวเองอยู่”

“เอ่อ...นมคะแพรว่าแพรขึ้นไปอาบน้ำดีกว่าเหนียวตัวมากเลย” แพรวารินทร์เอ่ยบอกก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปทิ้งให้แม่อุ่นและพงศ์พยัคฆ์ได้แต่ยิ้มเอ็นดู

เวลาต่อมา

สายตาคมกวาดสายตามองไปทั่วห้อง ห้องนี่เคยเป็นห้องนอนของชายหนุ่มก่อนที่มันจะกลายเป็นห้องหอที่ถูกละเลยเสียงน้ำไหลดังมาจากในห้องน้ำทำให้พงศ์พยัคฆ์ทราบได้ทันทีว่าภรรยาสาวยังคงอาบน้ำอยู่ร่างสูงสมาร์ทมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเดินมาที่เตียงและทิ้งตัวลงนอน

ดูเหมือนว่าสิ่งที่น้องสาวตัวแสบโทรมาขอให้แม่อุ่นช่วยจัดการให้ก็คือการเอาของของเขากลับมาไว้ที่ห้องนี้นั่นเอง จุ้นซะจริง

เพราะไม่ต้องไปย้ายของและนอนไม่พอมาหลายวันเพียงไม่นานที่หัวถึงหมอนหมอหนุ่มก็หลับไปได้อย่างง่ายดาย

ร่างบางในชุดเสื้อยืดกางเกงขายาวแสนสบายก้าวออกจากห้องน้ำก่อนสายตาจะปะทะเข้ากับร่างของคนที่ทำให้เธอต้องหลบขึ้นมาบนห้องเพราะความเขินอาย มัณฑนากรสาวเดินมาใกล้ ๆ ก่อนจะใช้นิ้งชี้จิ้มที่อกแกร่งของหมอหนุ่มทันทีที่นิ้วเรียวสัมผัสกับเนื้อบริเวณอกแขนสองข้างของหมอหนุ่มก็ยกขึ้นโอบร่างของแพรวารินทร์ให้ล้มลงมาทาบทับร่างของตนทันที สร้างความตกใจให้หญิงสาวจนต้องร้องวี้ดว้ายเบาๆ

“ว้าย! นี่คุณหมอไม่ได้หลับเหรอคะ” ร่างบางร้องก่อนจะเอ่ยถามก่อนจะหันมาสบตากับหมอหนุ่ม สายตาสบประสานกันดั่งต้องมนตราก่อนที่หมอหนุ่มจะพลิกร่างของมัณฑนากรสาวให้ลงไปนอนราบอยู่บนเตียงอย่างแผ่วเบาและเปลี่ยนมาเป็นร่างของตนทาบทับอยู่ด้านบนแทน ริมฝีปากหนาทาบทับลงบนริมฝีปากสีเชอรี่อย่างอ่อนโยนก่อนจะหลอกล้อให้อีกฝากยอมเปิดปากพงศ์พยัคฆ์ส่งลิ้นร้อนเข้าในโพรงปากงามอย่างหลงไหลกับรสหวาน

ก็อกๆๆ

“คุณเสือคุณแพรค่ะ แม่อุ่นให้นำน้ำส้มคั้นมาให้ค่ะ” เสียงของแต้วเด็กในบ้านดังขึ้นทำให้พงศ์พยัคฆ์จำต้องถอนปากออกจากปากงามอย่างเสียดายก่อนจะลุกขึ้นแล้วตรงดิ่งเข้าห้องน้ำไปโดยไม่พูดจา ด้านแพรวารินทร์ถึงกับนิ่งไปกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เสียงของแต้วจะดังขึ้นอีกครั้งทำให้หญิงสาวจำต้องลุกไปเปิดประตู

“คะ คือแม่อุ่นให้เอาน้ำส้มคั้นเย็น ๆ มาให้ค่ะ” แต้วเอ่ยบอกพลางลอบคิดในใจ งฉันมาขัดจังหวะอะไรคุณๆเขารึเปล่านะถ้าใช่ตายแน่นังแต้วเอ้ยแม่อุ่นเอาตายแน่’

“น้ำส้มคั้นเหรอจ้ะเอาไปวางไว้ตรงนั้นละกันคือเอ่อ...คุณหมออาบน้ำอยู่น่ะ” แพรวารินทร์เอ่ยบอกก่อนจะหน้าแดงเมื่อเอ่ยถึงหมอหนุ่ม

“งั้นแต้วไปก่อนนะคะคุณหนูแพร ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” แต้ววางถาดน้ำส้มคั้นลงก่อนจะขอตัวออกไปอย่างด่วนจี๋       ด้านหมอหนุ่มที่เดินหนีเข้ามาในห้องน้ำถึงกับถอนหายใจอย่างเสียดายก่อนจะเปิดน้ำจากฝักบัวไหลทั่วร่างเพื่อหวังให้น้ำช่วยดับความร้อนในร่างกายที่ทวีคูณขึ้นเมื่อได้จุมพิตหญิงสาวตลอด9ปีมานี้เขาได้พิสูจน์แล้วว่าแพรวารินทร์นั้นยังอ่อนเดียงสาอยู่มากในเรื่องแบบนี้แม้จะโตเป็นสาวสะพรั่งแล้วแต่ก็ไม่เคยมีชายใดได้แตะหรือสัมผัสรสชาติหวานหอมจากหญิงสาวเลยยิ่งทำให้ชายหนุ่มพอใจอย่างบอกไม่ถูกแม้จะทราบดีแล้วว่าที่เขาเคบคิดนั้นมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดแต่ชายหนุ่มก็อดภูมิใจไม่ได้ที่เธอไม่คิดยอมให้ชายอื่นได้แตะต้องเพื่อประชดผู้เป็นตาและตัวเขา

ด้านแพรวารินทร์ได้แต่ส่ายหน้าเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป เกือบไปแล้วถ้าแต้วไม่เคาะประตูมันคงถลำลึกไปกว่านี้แน่

“เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก เธอไม่ได้รักคุณหมอนะแพรวารินทร์  แล้วหมอเขาก็ไม่ได้รักเธอมันแค่อารมณ์ชั่ววูบ  จำไว้แพรวารินทร์หมอแค่อยากแก้ไขสิ่งที่ทำผิดเขาไม่ได้รักเธอ” แพรวารินทร์เอ่ยบอกตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอนและหลับไปในที่สุด ด้านหมอหนุ่มที่เดินออกมาจากห้องน้ำถึงกับถอนหายใจชายหนุ่มเดินมาได้ยินสิ่งที่แพรวารินทร์พูดพอดี ร่างสูงสมาร์ทเดินมาข้างเตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้หญิงสาวรู้สึกตัวมือหนาเอื้อมไปลูบผมของแพรวารินทร์อย่างเบามือก่อนจะพึมพำเบาๆ

“พี่จะต้องทำยังไงหนูแพร เราถึงจะเชื่อว่าพี่จริงใจไม่ได้ทำเพียงต้องการแก้ไขแบบขอไปที แล้วพี่ต้องทำยังไงเราถึงจะรู้ว่าพี่รักเรา แถมรักมานานแล้วด้วย”

เช้าวันต่อมา

เสียงน้ำไหลดังจากห้องน้ำปลุกให้หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นก่อนจะกระพริบตาสองสามครั้งดวงตากลมหันมองไปรอบ ๆห้องห้องนอนที่เธออยู่มา9ปีทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมแต่เพิ่มเข้ามาคือตัวของเจ้าของห้องตัวจริงและข้าวของของเขา

แพรวารินทร์เดินมาหยุดที่ตู้กระจกบานใหญ่ก่อนสายตาจะมองในกระจกเธอมักทำแบบนี้เสมอเมื่อตื่นนอนหญิงสาวมองตัวเองในกระจกก่อนมองที่ริมฝีปากงามภาพความทรงจำที่ผ่านมาเมื่อคืนแวบเข้ามาในหัวจนส่งผลให้ใบหน้าแดงกล้ำแต่ก่อนที่แพรวารินทร์จะเรียกสติของเธอกลับมาครบร้อยเปอเซ็นต์สายตาก็เหลือบไปเห็นภาพสะท้อนในกระจกที่ไม่ได้มีเพียงแต่เธอภาพที่เห็นตรงหน้าคือพงศ์พยัคฆ์ที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กพาดบ่าด้านขวาและผ้าขนหนูผืนใหญ่พันรอบเอวอย่างหมิ่นเหม่ หยดน้ำเกาะพราวไปทั่วร่างกำยำ แพรวารินทร์มองร่างของหมอหนุ่มผ่านกระจกอย่างลืมตัวก่อนที่จะต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงกระแอ่มของผู้เป็นสามี       

“อะแอ่ม จะมองพี่อีกนานไหมหนูแพร” พงศ์พยัคฆ์เอ่ยบอกพร้อมยิ้มกวนในแบบที่ชอบทำสมัยก่อน  แพรวารินทร์เริ่มหน้าแดงระเรื่อเหมือนลูกตำลึงด้วยความเขินอายก่อนจะรีบวิ่งผ่ายชายหนุ่มเข้าไปในห้องน้ำ

“หึๆๆ” พงศ์พยัคฆ์หัวเราะในลำคอก่อนจะยิ้มอย่างเอ็นดูปนรักใคร่ชายหนุ่มทอดสายตามองไปยังห้องน้ำก่อนจะตัดใจถอนสายตาหันมาจัดการกับร่างกายของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี