2

บัวบูชาเก็บข้าวของใส่กระเป๋า ตัดสินใจที่จะรับงานที่เค้าติดต่อมาทันที แทนที่จะไปเที่ยวพักผ่อนในไร่ของพิมพ์นารา อย่างน้อยเธอก็ได้ทำงานและอยู่ห่างไกลจากถ้อยคำดูถูกจิกกัดของพันกร

ด้านนอกเธอไม่รู้ว่าสองพี่น้องคุยอะไรกัน แต่เธอก็ไม่คิดจะสนใจ มือบางหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบและเปิดเพลงจากโทรศัพท์ฟัง ปิดกั้นถ้อยคำทำร้ายจิตใจจากผู้ชายหน้าดุข้างนอก ก่อนจะส่งไลน์ไปหาเจ้มิ้นต์ ซึ่งเป็นผู้ใหญ่ที่เอ็นดูคอยหางานให้เธอ หลังจากตัดสินใจรับงานแสดงที่เธอต้องไปเข้าฉากไม่กี่ฉาก ก่อนจะไปทำงานอย่างอื่น

บัวบูชาได้รับคำตอบกลับมาว่าให้เริ่มเดินทางได้เลย เพราะทางทีมงานรออยู่ เธอไม่รอช้า เพราะนอกจากงานนักแสดงแล้ว เธอยังมีงานเดินแบบและถ่ายแฟชั่นติดต่อมาเรื่อยๆ แม้ชุดจะวาบหวิวไปหน่อย แต่มันก็ได้เงิน เธอคิดว่ามันเป็นอาชีพสุจริต อีกอย่างก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน หรือทำให้ใครเสียหาย ภาวะจำเป็นที่ต้องส่งเสียตัวเองเรียนและบิดามารดาที่อาจเดือดร้อนมาขอเงิน ทำให้เธอต้องรับงานที่เค้าเสนอมาให้ หลังๆ ดีหน่อยที่ได้รู้จักกับเจ้มิ้นต์ เธอจึงคัดงานมาให้ดีกว่าเดิมหลายเท่า

บัวบูชาถอนหายใจ ถ้าจะเปรียบเทียบบิดากับมารดาแล้ว มารดานั้นหนักหนาสาหัสกว่าเยอะ เรียกว่าไม่เคยสนใจอะไรเลย ขอแค่ให้ได้เงินเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

เธอไม่รู้ว่าพันกรกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่หลังจากนั้นพิมพ์นาราก็มาขอร้องให้เธอไปเที่ยวพักผ่อนที่ไร่ระหว่างปิดเทอมเช่นเดิม เธอตอบปฏิเสธอย่างเกรงใจ ก่อนจะบอกว่ารับงานเรียบร้อยแล้ว พิมพ์นาราหน้างออยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเข้าใจและไม่รบเร้าอีก นั่นทำให้เธอโล่งใจ

บัวบูชาไม่รู้จะโทษอะไรดีเมื่อเธอต้องมาอยู่ที่ตรงนี้ด้วยความบังเอิญ การถ่ายทำละครเรื่องนี้ต้องใช้ไร่องุ่นของพันกรเป็นการปิดกล้อง มันบังเอิญจนเธออยากจะย้อนเวลากลับไปและบอกยกเลิกงานที่รับเอาไว้ แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อรับงานไปแล้ว และต้องมายืนอยู่ ณ จุดนี้อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้

“ดีใจจริงๆ เลยบัว สุดท้ายบัวก็ต้องมาที่ไร่ของพิมพ์ อุตส่าห์น้อยใจว่าชวนไม่มา ไม่คิดว่าละครเรื่องนี้เค้าจะมาถ่ายทำที่นี่ เฮียพันก็ไม่เห็นบอกเลยอะ”

คนที่ดูจะดีใจที่สุดคงไม่พ้นพิมพ์นารา

“ก็คงจะรู้ตั้งแต่ต้น เลยทำเป็นปฏิเสธ”

น้ำเสียงหาเรื่องของใครบางคนดังมาจากอีกด้าน บัวบูชารู้ได้ทันทีว่าใคร

“เฮียพัน อย่ามาว่าเพื่อนพิมพ์นะ” พิมพ์นาราหันไปแหวใส่พี่ชาย

“หรือไม่จริงล่ะ” เขาพูดกับน้องสาวแต่สายตามองเพื่อนน้องสาวอย่างหาเรื่อง

“บัวเค้าไม่รู้จริงๆ นะคะเฮีย อย่ามาหาเรื่องเพื่อนพิมพ์นะ ไปไกลๆ เลย” พิมพ์นาราหน้าบึ้งมากกว่าเดิม

..พี่ชายของเธอเป็นอะไรก็ไม่รู้ เห็นเพื่อนเธอทีไร คอยแต่จะหาเรื่อง นี่ถ้าเปลี่ยนจากหาเรื่องเป็นจีบแทน เธอจะไม่ว่าอะไรเลย..แต่ลุ้นไม่ขึ้นจริงๆ

“จะให้ไปไหนล่ะ นี่มันบ้านของเฮีย” เขากอดอกอย่างยียวนกวนประสาท มองคนที่เอาแต่ก้มหน้าเขม็ง

“บัวขอตัวก่อนนะพิมพ์” บัวบูชารีบขอตัวเพราะรู้สึกอึดอัดกับสายตาของพันกร

“ทำไมล่ะ จะรีบไปไหน อยู่กินข้าวกันก่อนสิ” พิมพ์นารารีบรั้งแขนเพื่อนเอาไว้ หน้างอเมื่อเพื่อนจะหนีไปอีก อุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้ว อย่างน้อยก็น่าจะได้พูดคุยกันให้สนุก กินข้าวกินปลาและนอนคุยกันต่ออีกสักหน่อย

“เดี๋ยวบัวไปกินกับกองถ่ายได้จ้ะพิมพ์ ขอบใจพิมพ์มากนะ”

“ไม่เอาน่าบัว อยู่กินกับพิมพ์ก่อน” พิมพ์นาราส่ายหน้าไปมาอย่างอ้อนๆ ไม่อยากให้เพื่อนหนีกลับไปก่อน

“จะไปขอร้องเค้าทำไม เค้าไม่อยากอยู่ ไม่เห็นหรือไง”

น้ำเสียงหาเรื่องยังดังมาไม่ขาดสายนั่นยิ่งทำให้บัวบูชาทำอะไรไม่ถูก

“เฮียพูดแบบนี้ไง เพื่อนของพิมพ์เลยไม่อยากอยู่” พิมพ์นาราค้อนพี่ชาย

“ก็ไม่เห็นหรือไงเค้าไม่อยากอยู่ ที่กองถ่ายมีผู้ชายเยอะแยะ ตากล้องเอย พระเอกเอย ตัวประกอบเอย เค้าอยากกินข้าวไปมองพวกผู้ชายเป็นอาหารตาเป็นกับแกล้มไป ไม่รู้หรือไง” ปากพูดกับน้องสาว แต่ตามองอีกคนไม่วาง

“เอ๊ะ! เฮีย พูดจาน่าตบปาก”

“ยัยตัวเล็ก เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงกับเฮียเหรอ” พันกรจิ้มหน้าผากน้องสาวที่ยืนเท้าสะเอวว่าเขาฉอดๆ อย่างหมั่นไส้

‘ยัยตัวเล็ก’เป็นคำเรียกขานที่พันกรใช้เรียกน้องสาวอย่างเอ็นดู แต่พิมพ์นาราตัวไม่ได้เล็กเลย ติดจะไปทางอวบเสียมากกว่า แตกต่างจากบัวบูชาที่รูปร่างอรชรบอบบางและทรวดทรงองค์เอวสมส่วน

“ก็เฮียปากร้าย ว่าเพื่อนพิมพ์ทำไม”

“อย่าทะเลาะกันเลยพิมพ์ เดี๋ยวบัวไปกินที่กองถ่ายได้จ้ะ”

“ไม่เอา จะให้กินที่นี่ คนที่กองถ่ายไม่ว่าหรอก รู้จักกับเจ้าของไร่ จะมากินที่นี่ใครจะไปว่าอะไร” พิมพ์นาราไม่ยอม

“บัวไม่อยากมีอภิสิทธิ์เหนือใคร”

“อภิสิทธิ์อะไร ถ้าไม่ทำงานก็มานอนเล่นมากินข้าวกับพิมพ์สิ เวลางานก็ทำงานไป” พิมพ์นาราจะให้ได้ดั่งใจท่าเดียว

“บอกแล้วไงว่าอย่าไปบังคับคนที่เค้าไม่เต็มใจ”

“เฮีย! เงียบไปเลยนะ ถ้าขืนยังพูดมากอีก พิมพ์จะโกรธ”