บทที่ 6 "พยายามถอยห่าง"

เสียงดนตรีจากงานเลี้ยงยังคงก้องอยู่ในหัวของไอรีน แม้ว่าจะผ่านมาหลายวันแล้ว แต่ภาพคืนนั้นยังคงชัดเจนโดยเฉพาะ… คำพูดของเขา "เธอเป็นของฉัน"

และรอยจูบที่จู่โจมอย่างเร่าร้อน…

เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคิรันถึงทำแบบนั้น เขาไม่เคยแสดงออกถึงความสนใจในตัวเธอมาก่อนเลยสักครั้ง มีแต่ความเย็นชาและคำพูดเฉียบคมที่กดดันเธอตลอดเวลา แต่คืนนั้นเขากลับทำราวกับว่าเธอเป็นของเขาจริง ๆ คำพูดที่หนักแน่นและสายตาที่ไม่ยอมให้เธอปฏิเสธได้ยังคงตามหลอกหลอนเธอ

มันทำให้เธอรู้สึกสับสน… และหวั่นไหว

เพราะแบบนั้น ไอรีนจึงตัดสินใจว่าเธอจะต้องตีตัวออกห่างจากเขา

ตั้งแต่เช้าวันแรกที่กลับมาทำงานหลังงานเลี้ยง ไอรีนก็เริ่มต้นแผนการหลีกเลี่ยงคิรัน เธอพยายามไม่เข้าไปในห้องทำงานของเขาโดยไม่จำเป็น และหากเขาเรียกพบ เธอจะพาธันวาเข้าไปด้วยเสมอเพื่อไม่ให้ต้องอยู่กับเขาตามลำพัง

“พี่ธันวาคะ วันนี้ช่วยเข้าไปกับฉันหน่อยได้ไหมคะ?” ไอรีนถามพลางยิ้มหวาน

ธันวาขมวดคิ้วก่อนจะพยักหน้า “ได้สิ แต่ทำไม—”

“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่คิดว่าเราควรทำงานเป็นทีม” เธอรีบพูดก่อนที่ธันวาจะสงสัยไปมากกว่านี้

เมื่อเข้าไปในห้อง คิรันนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานของเขา สายตาคมกริบตวัดขึ้นมองเธอทันที ดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั้นเย็นชาแต่แฝงไปด้วยความกดดันเหมือนทุกครั้ง

ทว่า วันนี้มีบางอย่างแตกต่างออกไป

เขาดูหงุดหงิด

“ไอรีน” เสียงของเขาต่ำและเรียบนิ่ง แต่กลับทำให้เธอรู้สึกถึงแรงกดดันมากขึ้น

“ฉันเรียกเธอ ไม่ได้เรียกเขา” เขาเหลือบตามองธันวาอย่างไม่พอใจ

ไอรีนยืดหลังตรง พยายามทำให้ตัวเองดูปกติที่สุด

“พี่ธันวาจะช่วยฉันสรุปรายงานค่ะ ฉันคิดว่ามันจะเร็วขึ้นถ้าเราเข้าไปด้วยกัน”

“ฉันไม่ต้องการให้ใครเข้ามายกเว้นเธอ” คิรันพูดเสียงเรียบแต่น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกที่ทำให้บรรยากาศในห้องหนาวเยือกขึ้นทันที “ออกไป”

ธันวารีบหันไปมองไอรีนเหมือนจะถามว่าเขาควรทำอย่างไร เธอได้แต่พยายามกลืนความกลัวลงไป ก่อนจะพยักหน้าให้ธันวาออกไปจากห้อง

แผนการแรกของเธอ… ล้มเหลว

ไอรีนยังคงพยายามหลีกเลี่ยงเขาในทุกโอกาสที่เป็นไปได้

หากมีงานที่ต้องส่ง เธอจะให้ธันวาเป็นคนไปแทน หากมีประชุม เธอจะเลือกที่นั่งให้ห่างจากเขามากที่สุด และ

หากเธอหลีกเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ เธอจะพยายามทำตัวให้เป็นมืออาชีพที่สุด ไม่สบตาเขาเกินความจำเป็น ไม่พูดคุยมากเกินไป

แต่ทุกครั้งที่เธอพยายามทำแบบนั้น… คิรันก็ยิ่งหงุดหงิด

“ไอรีน”

เสียงของเขาทำให้เธอสะดุ้ง เธอกำลังเดินผ่านทางเดินที่เงียบสงบเพียงลำพัง แต่เขากลับยืนขวางหน้าเธอ ดวงตาคมกริบจ้องเธออย่างไม่ลดละ

“คุณคิรัน” เธอพยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติ

เขาก้าวเข้ามาใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากร่างกายของเขา

กลิ่นน้ำหอมของเขาอบอวลอยู่ในอากาศ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกกักขัง

ไอรีนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อแผ่นหลังชนเข้ากับผนัง

“เธอหลีกเลี่ยงฉัน” คำพูดนั้นไม่ใช่คำถาม แต่มันเป็นคำประกาศ

“ฉันเปล่าค่ะ” เธอปฏิเสธทันที แต่เขากลับก้าวเข้ามาใกล้ ร่างสูงของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกกักขัง

“โกหก” เขากระซิบ “ตั้งแต่คืนนั้น เธอไม่ยอมอยู่กับฉันตามลำพังเลย”

หัวใจของไอรีนเต้นแรงจนเธอคิดว่าเขาน่าจะได้ยินมันด้วยซ้ำ เธอถอยหลังเล็กน้อย แต่คิรันไม่ยอมปล่อยให้เธอหนีง่าย ๆ มือหนาของเขายกขึ้นมากั้นทางออกของเธอ ราวกับไม่ยอมให้เธอหลุดไปไหน

“ทำไม?” คำถามของเขาเต็มไปด้วยแรงกดดัน “เธอกลัวอะไร?”

ไอรีนเม้มปากแน่น พยายามรวบรวมสติ

“ฉันแค่… ฉันแค่คิดว่าการรักษาระยะห่างมันจะดีกว่าค่ะ”

คิรันจ้องมองเธอนิ่ง ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะกระตุกเป็นรอยยิ้มเย็นชา

“ดีกว่าสำหรับใคร? สำหรับฉัน? หรือสำหรับเธอ?”

เธอเงียบ… ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร

“ไอรีน” เสียงของเขาต่ำลง “เธอคิดว่าแค่หนีฉัน แล้วทุกอย่างจะจบงั้นเหรอ?”

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความแน่วแน่ ดุดัน และเป็นประกายบางอย่างที่เธอไม่สามารถอ่านออก

“ฉันพูดไปแล้วในคืนนั้น” เขากระซิบข้างหูเธอ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้จนเธอแทบลืมหายใจ “เธอเป็นของฉัน”

ลมหายใจของเธอสะดุด หัวใจเต้นระรัว

“และฉันไม่เคยพูดอะไรเล่น ๆ” เขาพูดชัดถ้อยชัดคำ “หนีไปเถอะไอรีน ถ้าเธอคิดว่าเธอจะหนีฉันพ้น”

หลังจากที่ไอรีนพยายามหลบเลี่ยงคิรันมาหลายวัน เธอคิดว่าทุกอย่างกำลังจะกลับเข้าสู่สภาวะปกติ แต่แล้วเขาก็ทำลายความหวังของเธอด้วยคำสั่งที่ปฏิเสธไม่ได้

“คืนนี้ไปงานเลี้ยงกับฉัน” คิรันพูดเสียงเรียบขณะยืนอยู่ตรงหน้าห้องทำงานของเธอ

ไอรีนเงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่กำลังตรวจสอบ ดวงตาของเธอฉายแววไม่พอใจอย่างชัดเจน “แต่ฉัน—”

“ฉันไม่ได้ขอความเห็น” เขาตัดบท ก่อนจะวางบัตรเชิญลงบนโต๊ะของเธอ “เจอกันที่งาน ห้ามสาย”

เธอเม้มปากแน่น รู้ดีว่าเถียงไปก็ไม่มีประโยชน์ นี่เป็นการบังคับชัด ๆ และเธอไม่สามารถหาทางหนีได้เลย

งานเลี้ยงคืนนี้จัดขึ้นในโรงแรมหรูใจกลางเมือง แขกเหรื่อเต็มไปด้วยนักธุรกิจระดับสูงและนักลงทุนจากหลายประเทศ ไอรีนสวมชุดเดรสยาวสีกรมเข้ารูป ดูสง่างามแต่ไม่โอ้อวดเกินไป เธอพยายามรักษาท่าทีสงบ แม้ว่าจะรู้สึกอึดอัดที่ต้องมาอยู่ใกล้คิรันอีกครั้ง

คิรันในชุดสูทสีดำดูสมบูรณ์แบบเช่นเคย ท่าทีของเขานิ่งสงบ พูดน้อย แต่ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยอำนาจ เขาคอยแนะนำเธอให้รู้จักกับลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท ซึ่งเธอพยายามวางตัวให้เป็นมืออาชีพที่สุด แม้จะรู้สึกได้ว่าสายตาของเขาจับจ้องเธออยู่เกือบตลอดเวลา

ในขณะที่เธอพยายามรักษาระยะห่าง ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เข้ามาทักเธอ เขาเป็นนักลงทุนชาวต่างชาติ รูปร่างสูงโปร่ง ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย พร้อมรอยยิ้มอบอุ่นที่ทำให้บรรยากาศรอบตัวดูผ่อนคลาย

“คุณไอรีนใช่ไหมครับ? ผมเคยได้ยินชื่อคุณจากพนักงานที่นี่ ดูเหมือนคุณจะเป็นคนเก่งมาก” เขาเอ่ยชมอย่างเป็นมิตร

ไอรีนยิ้มบาง ๆ “คุณพูดเกินไปแล้วค่ะ ฉันยังมีอะไรต้องเรียนรู้อีกมาก”

“ถ้าอย่างนั้น ให้ผมแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ ผมอีธาน เป็นนักลงทุนจากนิวยอร์ก ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เขาพูดพลางยื่นมือมาให้เธอจับ

เธอยื่นมือไปแตะเบา ๆ อย่างสุภาพ

อีธานยิ้มบาง ๆ ก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้น “ดื่มกับผมสักแก้วไหมครับ?”

“ฉันไม่ค่อยดื่มเท่าไหร่ค่ะ” ไอรีนตอบสุภาพ

“งั้นก็ยิ่งดีเลย ผมจะได้แนะนำไวน์ที่ดีที่สุดให้คุณ” เขาพูดอย่างร่าเริง พร้อมกับยื่นแก้วมาให้เธอ

ไอรีนหัวเราะเบา ๆ “ดูเหมือนคุณจะมีประสบการณ์เรื่องนี้เยอะเลยนะคะ”

อีธานยักไหล่ “ผมแค่รู้ว่าผู้หญิงที่มีเสน่ห์แบบคุณควรได้รับไวน์ที่ดีที่สุด”

คิรันเมื่อเห็นฉากนี้ ร่างสูงก้าวเข้ามายืนข้างไอรีน ดวงตาคมกริบของเขาสบเข้ากับอีธานอย่างเย็นชา

“ฉันไม่รู้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงกฎในบริษัทตั้งแต่เมื่อไหร่” กรามของเขากระตุกเล็กน้อย ขณะที่ดวงตาเย็นชาของเขาคุกรุ่นไปด้วยบางสิ่งที่เธออ่านไม่ออก

มือของเขากำแน่นข้างตัว ราวกับกำลังสะกดกลั้นอะไรบางอย่าง

เสียงของเขายังคงเรียบนิ่ง แต่ทุกคำพูดแฝงไปด้วยแรงกดดันที่ทำให้บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกแต่แฝงไปด้วยแรงกดดัน

“ผู้ช่วยส่วนตัวของฉัน ไม่จำเป็นต้องสนิทสนมกับใครเป็นพิเศษ”

อีธานเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ

“ผมแค่พูดคุยกันตามปกติ ไม่คิดว่ามันจะเป็นปัญหานะครับ”

“ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ ฉันเป็นคนตัดสินใจ” คิรันกล่าวเสียงเย็น ก่อนจะหันมามองไอรีน สายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกกักขังโดยที่เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก่อนที่เธอจะทันได้เอ่ยปาก คิรันก็คว้าข้อมือเธอและดึงเธอออกจากงานเลี้ยง ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่จับจ้อง

ภายในรถ โรลส์-รอยซ์สีดำเงาวาวแล่นไปบนท้องถนนด้วยความเร็วที่มากกว่าปกติ บรรยากาศภายในเงียบสงัด แต่เต็มไปด้วยความตึงเครียด ไอรีนพยายามสะบัดมือออกจากการจับกุมของเขา

“นี่คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอคุณคิรัน!?” เธอระเบิดเสียงออกมา “คุณไม่มีสิทธิ์มาลากฉันออกมาแบบนี้!”

คิรันเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงกดต่ำ “ฉันมีสิทธิ์ทุกอย่าง”

“สิทธิ์บ้าอะไร!? เพราะสัญญาบ้า ๆ นั่นงั้นเหรอ?”

เขากระชากพวงมาลัยเลี้ยวเข้าจอดข้างทาง ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอ ดวงตาของเขามืดครึ้มและเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ควบคุมไม่อยู่

“เธอเป็นของฉัน ไอรีน” เขาพูดช้า ๆ เน้นทุกถ้อยคำ “จำคำพูดฉันไว้ดี ๆ”

ไอรีนกัดริมฝีปากแน่น เสียงของเขาก้องอยู่ในหัวของเธออีกครั้ง

"ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้อีก? เขาคิดว่าเธอเป็นอะไร… ตุ๊กตาหรือ?"

เธออยากเถียงกลับ อยากตอกใส่หน้าเขาว่าเธอมีสิทธิ์ในชีวิตของตัวเอง แต่ร่างสูงตรงหน้านั้นเหมือนกับกำแพงที่เธอไม่สามารถผลักออกไปได้

หัวใจของเธอเต้นแรง เธอจ้องเขาด้วยความโกรธปนหวาดหวั่น แต่ไม่ยอมหลบสายตา

“ฉันไม่ใช่ของคุณ” เธอกัดฟันพูด “ฉันเป็นคน ไม่ใช่สิ่งของที่คุณจะมาครอบครอง”

คิรันจ้องเธออย่างพิจารณา ก่อนจะคลี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย—รอยยิ้มที่ไม่ได้มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อย

“งั้นก็เตรียมตัวให้ดี เพราะฉันจะทำให้เธอเป็นของฉัน...อย่างสมบูรณ์แบบ”

เธอกลั้นหายใจ ความหมายของคำพูดเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกไล่ต้อนจนจนมุม

คิรันถอนสายตาออกจากเธอ ก่อนจะออกรถอีกครั้งและขับไปส่งเธอถึงที่พักโดยไม่พูดอะไรอีก

เมื่อถึงที่หมาย ไอรีนเปิดประตูรถอย่างรวดเร็วและก้าวลงมา แต่ก่อนที่เธอจะปิดประตู เสียงของคิรันก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“อย่าคิดจะหนีจากฉัน” เขาพูดโดยไม่มองเธอ “เพราะฉันไม่มีวันยอม”

เธอเม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะรีบปิดประตูและเดินเข้าไปในที่พักของตัวเอง โดยที่รู้ดีว่าคืนนี้...เธอคงนอนไม่หลับแน่