บทที่ 5 "จูบแรกที่ไม่ตั้งใจ" (NC เบา ๆ)

บรรยากาศในงานเลี้ยงยังคงดำเนินไปอย่างคึกคัก แขกผู้มีเกียรติต่างพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างออกรส ไอรีนพยายามรักษาท่าทีและอยู่ใกล้คิรันให้มากขึ้น หลังจากที่ถูกเตือนเมื่อครู่ แต่ก็ยังอดรู้สึกอึดอัดกับท่าทีที่เขาแสดงออกมาไม่ได้

เธอเดินหลบมุมออกมาจากกลุ่มลูกค้าคนสำคัญของบริษัท และบังเอิญได้พบกับกลุ่มนักธุรกิจที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรส พวกเขาเป็นกลุ่มสถาปนิกที่มีชื่อเสียง ซึ่งบังเอิญเป็นสายงานที่ไอรีนหลงใหลมาตลอด เธอเรียนสถาปัตย์ปีสุดท้ายแล้ว และมีความฝันที่จะเป็นสถาปนิกในอนาคต

“คุณสนใจด้านการออกแบบสถาปัตย์เหรอ?” หนึ่งในนักธุรกิจเอ่ยถามหลังจากที่เธอเริ่มสนทนาเกี่ยวกับโครงสร้างอาคารเชิงนิเวศอย่างลืมตัว

“ใช่ค่ะ ฉันกำลังศึกษาอยู่ปีสุดท้าย และหวังว่าจะได้ทำงานในสายนี้จริง ๆ” ไอรีนตอบด้วยดวงตาเป็นประกาย เสียงของเธอเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นและตื่นเต้น

กลุ่มนักธุรกิจหัวเราะอย่างเป็นมิตร “น่าสนใจมาก! เรากำลังมองหาคนรุ่นใหม่ไฟแรงแบบคุณอยู่พอดี”

เธอไม่รู้ตัวเลยว่าคำพูดของเธอและความสนใจของเธอไปกระทบสายตาของใครบางคนที่กำลังจับจ้องอยู่ไม่ไกล

คิรันมองเธออยู่

ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องไอรีนอย่างไม่ลดละ มือที่ถือแก้วไวน์บีบแน่นขึ้นขณะที่เห็นเธอพูดคุยกับกลุ่มนักธุรกิจชายด้วยความกระตือรือร้น ใบหน้าของเขานิ่งสนิท แต่ภายในกลับเดือดดาล

เธอกำลังท้าทายเขางั้นเหรอ?

คิรันก้าวเข้ามาใกล้โดยไม่ส่งเสียง ก่อนที่ไอรีนจะรู้ตัว ข้อมือของเธอก็ถูกคว้าไปอย่างแรง

“อ๊ะ!” เธอสะดุ้ง หันไปพบกับใบหน้าของคิรันที่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ดวงตาของเขาฉายแววไม่พอใจอย่างชัดเจน

“คุณคิรัน!” เธอพยายามดึงมือกลับ แต่เขากลับบีบแน่นขึ้น

“เราต้องคุยกัน” เสียงของเขาต่ำและหนักแน่น

“เดี๋ยวก่อนค่ะ—” ไอรีนยังพูดไม่จบ คิรันก็กระชากข้อมือเธอเบา ๆ แต่หนักพอให้เธอต้องเดินตามโดยไม่อาจขัดขืน เขาพาเธอออกจากกลุ่มสถาปนิกตรงไปยังระเบียงด้านนอกที่เงียบสงบและห่างไกลจากสายตาของคนอื่น

“นี่คุณทำบ้าอะไร!” ไอรีนสะบัดมือออกทันทีที่พ้นสายตาผู้คน

“ฉันกำลังคุยเรื่องงานอยู่ คุณไม่มีสิทธิ์มาลากฉันออกมาแบบนี้!”

คิรันไม่ตอบอะไรทันที เขากลับมองเธอด้วยสายตาคมกริบและเต็มไปด้วยอารมณ์บางอย่างที่เธออ่านไม่ออก

“ฉันเตือนเธอแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่ให้ไปทำท่าสนิทกับใคร” เสียงของเขาเข้มขึ้นกว่าเดิม

“แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่คุณบอกด้วย?” ไอรีนเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาไม่ยอมแพ้

“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันแค่คุยกับคนที่มีอาชีพเดียวกับที่ฉันอยากเป็น! แล้วคุณเป็นอะไร? ถึงต้องมาคอยบงการชีวิตฉันแบบนี้!”

คิรันจ้องเธอเขม็ง เสียงหายใจของเขาหนักขึ้น เขาก้าวเข้ามาใกล้จนไอรีนต้องถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แผ่นหลังปะทะกับกำแพงระเบียงที่เย็นเฉียบ ทว่าความร้อนจากร่างของเขากลับแผ่ซ่านเข้ามาแทนที่ สายลมยามค่ำคืนพัดผ่าน แต่กลับไม่อาจดับความร้อนในใจเขาได้ แสงจันทร์สาดส่องอยู่ด้านหลังคิรัน เงาของเขาตกทอดลงมาทับตัวเธอ ราวกับนักล่าที่กำลังขังเหยื่อของตัวเอง

“ฉันไม่ชอบให้เธอไปสนิทกับใคร” เขาพูดช้า ๆ แต่หนักแน่น “โดยเฉพาะพวกผู้ชาย”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ? คุณเป็นเจ้านายฉัน ไม่ใช่เจ้าของชีวิตฉัน!”

คิรันยกมือขึ้นวางที่กำแพงข้างใบหน้าของเธอ ขังเธอไว้ในพื้นที่เล็ก ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยประกายอันตราย

“อยากให้ฉันเป็นเจ้าของไหมล่ะ?”

ไอรีนตัวแข็งทื่อ เมื่อดวงตาคมกริบของคิรันจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ ราวกับต้องการจะฝังบางสิ่งเข้าไปให้ลึกถึงจิตใจ เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความเงียบระหว่างพวกเขาเต็มไปด้วยแรงกดดันที่แทบทำให้เธอหายใจไม่ออก

“อยากให้ฉันเป็นเจ้าของไหมล่ะ?” เสียงของคิรันต่ำและเข้ม ราวกับคำเตือนที่ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ

ไอรีนกำมือแน่น พยายามบังคับตัวเองให้ไม่หลบสายตา “คุณไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้” เธอพยายามคุมเสียงให้มั่นคง

คิรันยกยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก แต่ไม่มีความอ่อนโยนใด ๆ ในรอยยิ้มนั้น “ฉันไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ?” เขาพึมพำ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าใกล้เธอมากขึ้น ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาแตะสัมผัสผิวแก้มเธอ “เธอเป็นของฉัน” เขาพูดชัดถ้อยชัดคำ

ก่อนที่ไอรีนจะทันได้โต้ตอบ ริมฝีปากของเขาก็ประกบลงมาบนริมฝีปากของเธออย่างรุนแรงและเอาแต่ใจ

“อื้อ!” ไอรีนเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด เธอพยายามผลักเขาออก แต่คิรันกลับรั้งเธอไว้แน่น แขนแข็งแรงของเขาล็อกเธอเข้ากับผนัง ไม่ให้มีทางหนี

จูบของเขาร้อนแรงและดุเดือด ไม่มีความลังเลหรือความนุ่มนวล มีเพียงแรงปรารถนาและความเป็นเจ้าของที่ถูกส่งผ่านทุกสัมผัส

ไอรีนดิ้นขลุกขลัก แต่สัมผัสที่ร้อนแรงของเขากลับทำให้เธอรู้สึกแปลกประหลาด ราวกับว่าร่างกายของเธอกำลังทรยศต่อหัวใจ เธอพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเขาออก

“คุณ...คิรัน! ปล่อยนะ!” เธอประท้วงทั้งที่เสียงของเธอสั่นระริก และอู้อี้

แต่คิรันไม่สนใจ เขาจูบลึกขึ้น เรียกร้องมากขึ้น ทุกสัมผัสของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์รุนแรงที่ควบคุมไม่ได้

เธอพยายามหันหน้าหนี แต่เขากลับจับปลายคางเธอไว้ บังคับให้รับจูบของเขา “อย่าหนี” เขาสั่งเสียงต่ำ

“ยิ่งเธอท้าทายฉันมากเท่าไหร่ ฉันก็จะยิ่งทำให้เธอจำ... ว่าเธอเป็นของใคร”

ไอรีนรู้สึกเหมือนกำลังจะจมลงในทะเลเพลิง มือของเธอกำเสื้อเชิ้ตของเขาแน่น พยายามทั้งผลักไสและดึงดูดในเวลาเดียวกัน เธอไม่เคยเจอใครที่มีพลังดึงดูดรุนแรงขนาดนี้มาก่อน

จูบของคิรันค่อย ๆ ช้าลง แต่ไม่ได้ลดความร้อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย เขาผละออกเพียงเล็กน้อย มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการและความพึงพอใจ

“เข้าใจรึยัง?”

ไอรีนหายใจหอบหนัก ใบหน้าร้อนฉ่า ดวงตาสั่นไหวระคนสับสนและโกรธจัด

“คุณมัน... บ้าไปแล้ว!” เธอผลักเขาออกสุดแรงจนเขาถอยไปหนึ่งก้าว

คิรันหัวเราะเบา ๆ “งั้นก็จำไว้... ว่าฉันบ้าแค่ไหนกับเรื่องของเธอ” เขายกมือขึ้น ลูบไล้ริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ก่อนจะโน้มลงกระซิบที่ข้างหูเธอ

“และฉันจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องสิ่งที่เป็นของฉัน... เข้าใจไหม ไอรีน?”

ไอรีนเม้มปากแน่น ดวงตาของเธอมีทั้งความโกรธ ความสับสน และบางอย่างที่เธอไม่อยากยอมรับว่ากำลังก่อตัวขึ้นในใจ

และเธอรู้ดีว่า... เรื่องระหว่างเธอกับเขา มันจะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป