Episode 07 : สัมภาษณ์งาน

วันต่อมา...

Café of Love (coffee and bakery)

~~กริ๊งกริ๊ง กริ๊งกริ๊ง~~

“ยินดีต้อนรับค่ะคุณลูกค้า วันนี้ระ...คุณ!!” ฉันเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงของกระดิ่งที่ดังขึ้นมาจากประตูทางเข้าบริเวณหน้าร้าน ก่อนที่ฉันจะชะงักไปทันทีที่เห็นชายหนุ่มที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้ ค่อยๆ ก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน

“ร้านเธอตอนรับลูกค้าแบบนี้งั้นเหรอ?” พี่สกายเอ่ยถามฉันออกมาพร้อมกับส่งยิ้มยียวนมองมาที่ฉัน ถึงแม้ว่าจะมีเคาน์เตอร์กั้นกลางระหว่างเราแต่ฉันกลับรู้สึกว่าเราอยู่ห่างกันแค่เพียงเอื้อมมือ

“รับอะไรดีคะคุณลูกค้า?” ฉันฝืนยิ้มหวานให้กับเขาก่อนจะเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานจนผิดปกติ ชายหนุ่มตรงหน้ามองมาที่ฉันพร้อมกับเผลอหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นร้าน

“เธอยิ้มน่ากลัวชะมัด”

“จะรับอะไรดีคะคุณลูกค้า?” ฉันเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าออกไปอีกครั้ง

“หึหึ ฉันอยากได้อะไรหวานๆ เหมือนกับรสจูบของคนชง”

“นี่คุณ!! ถ้าคุณไม่ต้องการเครื่องดื่มหรือเบเกอรี่ก็เชิญออกไปจากร้านค่ะ เสียเวลาคนจะทำมาหากิน”

“หึหึ”

“คุณสกาย!!” ฉันเอ็ดร่างสูงตรงหน้าออกมาอีกครั้ง เขาจงใจจะแกล้งฉัน...มันก็เหมือนว่าจะได้ผลเสียด้วยสิ เพราะคำพูดและการกระทำของเขามันทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของฉันกลับสั่นละรัวขึ้นมาอีกครั้ง

“โอเคฉันยอมแล้ว...เอาอเมริกาโน่ 1 แก้ว แล้วก็เอาขนมปังกระเทียมครีมชีส 1 ที่”

“ทั้งหมด 205 บาทค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ เชิญนั่งรอสักครู่นะคะ”

หลังจากที่ฉันคิดเงินให้กับร่างสูงตรงหน้าเสร็จ ฉันจึงกล่าวขอบคุณเขาออกไปอย่างนอบน้อมพร้อมกับฝืนยิ้มไปให้กับร่างสูงตรงหน้าอีกครั้งตามมารยาท ก่อนที่ฉันจะหันหน้าหนีเขาไปอีกทางเพื่อชงกาแฟตามออเดอร์ของเขา

“หึหึ”

ในขณะที่มือบางของฉันกำลังชงกาแฟ แต่หูของฉันกลับเอาแต่สนใจฟังสิ่งที่พี่สกายกำลังคุณกับน้องชายของฉันอยู่ไม่ไกล

[สกาย]

“คุณลุงสกาย!” กำปั้นร้องเรียกผมออกมาเสียงสดใสตามประสาของเด็กช่างพูดช่างเจรจา ก่อนที่เด็กชายตรงหน้าจะยกมือขึ้นมาไหว้ผมอย่างนอบน้อม

“กำปั้น...มาช่วยงานที่ร้านเหรอครับ?” ผมย่อตัวนั่งลงตรงหน้าของเด็กชาย ก่อนจะเอ่ยถามเขาออกไปอย่างเป็นกันเอง

“ใช่ครับ...ทุกวันเสาร์อาทิตย์พี่ไต้ฝุ่นกับปั้นจะเข้ามาช่วยงานที่ร้านครับ” กำปั้นเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าเสียงใส

“เก่งมาเลยครับ”

“คุณลุงสกายต้องมาอุดหนุนที่ร้านของเราบ่อยๆ นะครับ ขนมและเครื่องดื่มของร้านเราอร่อยมากเลยนะครับ”

“หึหึ ขายของเก่งซะด้วย” ผมหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับลูบลงที่หัวของเด็กชายตรงหน้าอย่างเอ็นดู

“ว่าแต่พี่สาวของปั้นทำงานไม่มีวันหยุดแบบนี้แฟนเธอไม่ว่าเอาเหรอครับ” ผมแกล้งถามเด็กชายตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมกับชำเลืองมองไปยังหญิงสาวที่กำลังชงกาแฟให้กับผมอยู่บริเวณเคาน์เตอร์เล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาสนใจเด็กชายตรงหน้าอีกครั้ง

“พี่ชูใจไม่มีหรอกครับแฟน”

“อ่อ เหรอ...”

“กำปั้นครับ ลุงได้ข่าวว่าชอบเลโก้เหรอครับ?”

“ชอบครับ เลโก้ที่ลุงซื้อมาให้เมื่อคืนปั้นก็ต่อหมดแล้วครับ”

“ลุงมีอีกเยอะเลยนะครับ ถ้าปั้นอยากได้อีกลุงจะเอามาให้”

“จริงเหรอครับ แต่ว่า...” กำปั้นหรี่ตามองมาที่ผมพร้อมกับมุมปากของเด็กชายยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามผมออกมาอย่างรู้ทันกัน

“ลุงสกายมีงานจะให้ปั้นทำใช่ไหมครับ?”

“รู้ทันซะด้วย” ผมพึมพำออกมาก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงร่างเล็กของเด็กชายตรงหน้าเข้ามาใกล้กายแกร่งของผมอย่างเบามือ

“ลุงอยากให้ปั้น...” ผมกระซิบที่ข้างหูของเด็กชายตรงหน้าเบาๆ

“แค่นี้เองเหรอครับ?” กำปั้นเอ่ยถามผมออกมาด้วยความสงสัย ก่อนที่เด็กชายจะยกยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

“ใช่ครับแค่นี้เอง ถือซะว่าช่วยลุง...ส่วนเรื่องของเล่นไม่ว่ายังไงลุงก็จะซื้อมาให้กำปั้นอยู่แล้วครับ”

“อืมมมมม ก็ได้ครับ ไม่ใช่เพราะว่าปั้นเห็นแก่เลโก้หรอกนะครับ แต่เพราะเป็นลุงสกายขอร้องปั้นเลยทำให้ครับ”

“หึหึ ขอบคุณมากครับ”

“กำปั้นคุยอะไรกันน่ะ? กาแฟได้แล้วครับ” ชูใจพูดขึ้นมาเสียงใสพร้อมกับมองไปยังน้องชายของเธออย่างจับผิด

“กำปั้นกำลังไปแล้วครับ”

“ขนมปังกระเทียมครีมชีสมาแล้วครับ” ไต้ฝุ่นเดินมาเสิร์ฟอาหารให้กับผม ก่อนที่เขาจะเอ่ยทักทายผมอย่างนอบน้อมอย่างนอบน้อม

“อ้าว...ลุงสกายสวัสดีครับ”

“สวัสดีครับไต้ฝุ่น”

“ทานให้อร่อยนะครับคุณลุง”

“ขอบคุณครับ”

ผมมองดูเด็กชายทั้งสองคนตั้งหน้าตั้งตาทำงานก่อนที่ผมจะยกยิ้มออกมาให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูของพวกเขา ไม่อยากจะเชื่อว่าตะวันและชูใจจะเลี้ยงพวกเขามาได้ดีขนาดนี้ ทั้งๆ ที่พวกเขาไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกันกับพวกเธอด้วยซ้ำ

~~ครืนนนนนนนน ครืนนนนนนนนน~~

(นายครับตอนนี้โครงการที่บางนามีคนงานออกมาประท้วงครับ พวกเขาบอกว่าจะไม่ทำงานต่อถ้าไม่ได้รับค่าจ้างที่ยังคงค้างพวกเขาอยู่) วิชลูกน้องคนสนิทของผมเอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบ

“มันโกงเงินคนงานอีกแล้วสินะ...เดี๋ยวฉันเข้าไปจัดการเอง”

(ครับนาย)

“เตรียมทีมทนายของเราให้พร้อม ครั้งนี้ฉันจะจัดการขั้นเด็ดขาด” ผมเอ่ยบอกกับปลายสายออกไปเสียงเรียบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนงานในโครงการคอนโดมีเนียมโซนบางนาออกมาประท้วงเรื่องเงินของพวกเขาแบบนี้ บริษัทของผมไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่บริษัทที่รับงานต่อจากบริษัทของผมต่างหากที่มีปัญหา

ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่องแบบนี้พวกเขาทำงานมาได้ดีตลอด ปกติแล้วผมจะใช้งานบริษัทเก่าที่ทำงานกับผมมานาน แต่ตอนนี้บริษัทของผมมีหลายโครงการ ผมจึงอยากจะกระจายงานให้กับบริษัทอื่นบ้าง แต่ถ้ามีปัญหาแบบนี้บ่อยๆ ผมคงต้องกลับมาใช้งานบริษัทเก่า

“แล้วเรื่องสัมภาษณ์เลขาคนใหม่ของฉันไปถึงไหนแล้ว” ผมเอ่ยถามปลายสายขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังร่างบางที่กำลังชงเครื่องดื่มให้กับลูกค้าของเธออย่างขยันขันแข็ง

“นายล็อกสาวน้อยไว้ขนาดนี้ ยังไงเธอก็หนีนายไปไหนไม่รอดหรอกครับ...”

“...”

“ตอนนี้รอแค่เธอเข้ามาสัมภาษณ์และเซ็นสัญญากับทางเราในวันพรุ่งนี้ทุกอย่างก็เรียบร้อยครับ”

“เออ...” ผมตอบมันกลับไปเสียงเรียบ ‘เกลียดจริงๆ พวกรู้ทัน’ ก่อนที่ผมจะกดตัดสายไปทันทีไม่รอให้มันได้มีโอกาสแซวอะไรผมได้อีก

ตอนนี้ผมมีวิชเป็นทั้งคนสนิท (มือขวา) และบอดี้การ์ดของผม ถ้าต้องให้มันมาทำงานในตำแหน่งเลขานุการที่บริษัทอีก ผมก็เกรงว่างานของมันจะหนักเกินไป

ก่อนหน้านี้ผมก็เคยมีเลขาส่วนตัวอยู่ที่บริษัทหลายคนเหมือนกัน แต่พวกเธอไม่ได้จะมาทำงาน แต่พวกเธอจะมาเป็นอย่างอื่นมากกว่ามาเป็นเลขาของผม แต่กับว่าที่เลขาคนใหม่ของผมคนนี้ผมกลับอยากให้เธอทำเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ

“คุณลุงจะกลับแล้วเหรอครับ” ไต้ฝุ่นเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เห็นผมลุกขึ้นยืน และเตรียมตัวจะเดินออกไป

“ใช่ครับ”

“โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ”

“ครับ...ลุงกลับมาแน่นอนครับ วันนี้ลุงไปก่อนนะครับ” ผมตอบเด็กชายตรงหน้ากลับไป พร้อมกับลูบลงหัวของเขาอย่างเอ็นดู

“สวัสดีครับ”

[ชูใจ]

วันต่อมา...

บริษัท เคพี พร็อพเพอร์ตี้ กรุ๊ป

“เธอทำได้ชูใจ” ฉันบอกกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปภายในห้องประชุมที่อยู่ไม่ไกล

“สวัสดีค่ะ ดิฉันชูใจ บุญทวีค่ะ” ฉันแนะนำตัวเองพร้อมกับยกมือไหว้เหล่าคณะกรรมการที่เข้ามาสัมภาษณ์ฉันอย่างนอบน้อม ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปนั่งยังเก้าอี้ที่วางอยู่ตรงกึ่งกลางห้องในทันทีไม่รอให้เสียเวลาไปมากกว่านี้

ฉันตอบคำถามทุกคำถามที่เหล่าคณะกรรมการถามฉันอย่างมั่นใจ ด้วยท่าทางที่ผ่อนคลาย แต่หัวใจของฉันกลับเต้นโครมครามราวกับว่ามันจะหลุดออกมาเสียให้ได้ นี่ถือเป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้เข้ามาสัมภาษณ์งาน โดยมีหัวหน้าแผนกต่างๆ กำลังยิงคำถามใส่ฉันแบบไม่ยั้ง

“คุณชูใจสะดวกทำงานนอกสถานที่ไหมคะ?”

“สะดวกค่ะ” ฉันตอบคำถามของหญิงสาววัยกลางคนกลับไป พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับเธออย่างมั่นใจ

“ทางเรารับคุณเข้าทำงานค่ะ”

“ขอบคุณมากนะคะ” ฉันยกมือไหว้คณะกรรมการทุกท่านอย่างนอบน้อม พร้อมกับยกยิ้มออกมาเล็กน้อย

“คุณชูใจสะดวกเซ็นสัญญาวันนี้เลยไหมคะ?” ผู้หญิงวัยกลางคนคนเดิมเอ่ยถามฉันขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่คณะกรรมการคนอื่นๆ จะทยอยพากันออกไปจากห้องประชุมแห่งนี้

“อะ เอ่อ สะดวกค่ะ” ฉันตอบหญิงสาวตรงหน้ากลับไปทันทีไม่รอให้เธอต้องรอนนาน ถึงฉันจะรู้สึกแปลกใจอยู่บ้างที่ทุกอย่างมันดูรวดเร็วไปหมดจนฉันไม่ทันได้ตั้งตัวก็ตาม...

“ยินดีที่ได้รวมงานกันนะจ๊ะ” พี่จิ๋วหัวหน้าฝ่ายบุคคลพูดขึ้นทันทีที่ฉันเซ็นเอกสารตรงหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ยินดีเช่นกันค่ะ” ฉันตอบหญิงสาวตรงหน้ากลับไปพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับเธอ

“อีก 1 อาทิตย์เจอกันนะจ๊ะ”

“ค่ะ ชูใจขอตัวก่อนนะคะ”

“จ้า”

หลังจากที่ฉันทำธุระกับพี่จิ๋วเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันจึงเดินออกมาจากแผนกบุคคลทันทีถึงฉันจะรู้สึกว่ามันแปลกๆ อยู่บ้าง แต่มันก็อดที่จะยินดีให้กับการเริ่มต้นใหม่ของตัวเองในครั้งนี้ไม่ได้จริงๆ

บริษัท เคพี พร็อพเพอร์ตี้ กรุ๊ปเป็นบริษัทใหญ่และมีชื่อเสียงไม่มีใครไม่อยากร่วมงานกับที่นี่หรอก และที่สำคัญที่ฉันอยากทำงานที่นี่ก็คือ เงินเดือนที่ฉันจะได้รับ และสวัสดิการต่างๆ ที่บริษัทให้กับพนักงานทุกคนมันทำให้ฉันปฏิเสธไม่ได้จริงๆ

“ต่อจากนี้ไปพี่ตะวันก็ไม่ต้องเหนื่อยคนเดียวอีกแล้ว...อะ โอ้ย!! ขอโทษค่ะ” ฉันพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเดินออกไปเตรียมจะขึ้นลิฟท์ที่อยู่ไม่ไกล แต่ฉันก็ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจทันทีที่ร่างบางของฉันชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครบางคน

“คุณ!!!”

“ไง...”

“คุณมาทำอะไรที่นี่ คุณตามฉันมาเหรอคะ?” ฉันมองร่างสูงที่กำลังยืนส่งยิ้มหวานมาให้กับฉันอย่างอึ้งๆ ก่อนที่จะเอ่ยถามเขาออกไปอย่างไม่เข้าใจในสถานกาณ์ตรงหน้าเท่าไหร่นัก

“เดี๋ยวนะ...ฉันไม่มีเวลามากพอมาตามเธอหรอกนะ”

“...” คำตอบของร่างสูงตรงหน้าทำให้ฉันหน้าชาไปเลย เขาจัดว่าเป็นผู้ชายปากร้ายคนหนึ่งที่ฉันเคยรู้จักเลยก็ว่าได้

“หึหึ เธอไม่รู้งั้นเหรอว่าที่นี่คืออาณาจักรของฉัน”

“ห๊ะ?”