Episode 06 : แนะนำตัว

โรงพยาบาล

1 ชั่วโมงผ่านไป...

“ผลตรวจออกแล้วนะครับ...ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ส่วนรอยฟกช้ำเดี๋ยวหมอจะจัดยาทา และยาแก้ปวดไปให้กินยาที่หมอสั่งไม่นานเดี๋ยวก็หายครับ”

“อืม ดูแลเธอให้ดีค่าใช้จ่ายทั้งหมดฉันจะจัดการเอง”

“...” ฉันแอบมองชายหนุ่มที่พาฉันมาส่งที่โรงพยาบาลกำลังยืนคุยกับคุณหมออยู่ไม่ไกล พร้อมกับยกยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ก่อนที่สายตาของฉันจะเลื่อนไปเห็นรอยยิ้มของตัวเองในกระจกที่สะท้อนตรงหน้า ฉันชะงักไปเล็กน้อยและรีบหุบยิ้มในทันทีที่รู้สึกตัว

“เป็นอะไรของเธอเนี่ยชูใจ” ฉันพึมพำกับตัวเองออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบเดินหลบออกมาอีกทาง ถึงจะรู้สึกขอบคุณเขามากที่เข้ามาช่วยชีวิตฉันไว้เป็นครั้งที่สอง แต่ถ้าฉันอยู่ที่นี่นานกว่านี้พี่ตะวันพี่สาวของฉันจะต้องสงสัยอย่างแน่นอน

ถ้าเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้างเธอจะต้องเป็นห่วงและกังวลกับเรื่องของฉันอีก แค่นี้พี่สาวของฉันเธอเหนื่อยจะแย่อยู่แล้วฉันไม่อยากทำให้เธอต้องเป็นห่วงฉันไปด้วยอีกคน

ฉันเลือกที่จะหนีออกไปจากโรงพยาบาล ฉันเดินลัดเลาะมาตามทางเดินเล็กๆ ด้านหลังของโรงพยาบาล ก่อนที่ฉันจะเรียกรถแท็กซี่ที่จอดรอลูกค้าอยู่บริเวณถนนใหญ่ซึ่งอยู่ห่างจากโรงพยาบาลพยาบาลไม่มากเท่าไหร่นักในทันที...

บ้านสวน

“กลับมาแล้วค่า...” ฉันเอ่ยบอกกับพี่สาวที่กำลังนั่งหันผักอยู่บนแคร่ไม้ไผ่หลังห้องครัวด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด ก่อนจะหันไปยกยิ้มให้กับเฮคเตอร์ลูกชายของเธอที่กำลังนั่งเล่นรถแม็คโครอยู่ไม่ไกล

พี่ตะวันเงยหน้าขึ้นมามองฉันพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนที่สีหน้าของเธอจะเปลี่ยนไปในทันทีที่เห็นรอยเปื้อนบนเสื้อผ้าของฉัน พี่ตะวันวางมีดในมือลงก่อนจะอุ้มเฮคเตอร์ขึ้นแนบอกและเดินเข้ามาหาฉัน

“ชูใจ!! ไปทำอะไรมาทำไมเนื้อตัวถึงได้มอมแมมแบบนี้ล่ะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า?” เสียงหวานของหญิงสาวตรงหน้าเอ่ยถามฉันออกมาด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่มือบางของเธอจะลูบลงที่แก้มของฉันเบาๆ อย่างอ่อนโยน

“ไม่มีจ้ะ น้องซุ่มซ่ามเองจ้ะ” ฉันตอบคำถามของพี่สาวกลับไปเสียงใส ฉันพยายามทำตัวเองให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับร่างบางตรงหน้า

“น้องมีอะไรก็บอกพี่ได้นะชูใจ เราสองคนโตมาด้วยกันน้องดูแปลกไปมีเหรอที่พี่จะไม่รู้”

“ร้องไห้มาเหรอกัฟ?” เฮคเตอร์มองมาที่ฉันพร้อมกับโน้มตัวลงมากอดแขนเรียวของฉันเอาไว้อย่างอ้อนๆ

“พี่ชูใจไม่ได้ร้องไห้ครับ ฝุ่นมันเข้าตาพี่เฉยๆ”

“ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะน้องไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ เดี๋ยวน้องขึ้นไปอาบน้ำล้างตัวก่อนแล้วจะลงมาช่วยเตรียมของจ้ะ”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ ถ้ามีอะไรอยากเล่าให้พี่ฟังก็เล่าได้ทุกเมื่อเลยนะ...”

“...”

“เรามีกันแค่สองคนพี่น้องถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยขอให้น้อยรู้ไว้พี่ยินดีเสมอ”

“จ๊ะ...” ฉันตอบร่างบางตรงหน้ากลับไปพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับเธอและหลายชาย

“เฮ้ออออ!!” ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ฉันไม่ชอบเลยที่ต้องโกหกพี่ตะวันแบบนี้ แต่จะให้บอกเธอออกไปตรงๆ ว่าฉันไปเจออะไรมาบ้างฉันก็ไม่กล้าอีก

‘ถ้าครั้งนี้มึงรอดมาได้ และมึงยังกลับมาวุ่นวายกับผู้หญิงคนนี้อีกครั้งหน้ากูจะไม่ปล่อยชีวิตไร้ค่าของพวกมึงไว้แน่’

‘ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่แล้วจะไม่มีใครทำร้ายเธอได้’

“ทำไมอ้อมกอดของเขาถึงได้อุ่นแบบนี้นะ” ฉันนั่งมองภาพตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกเงาตรงหน้าก่อนที่ฉันจะเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ก่อนที่ฉันจะชะงักไปเล็กน้อยและรีบหุบยิ้มนั้นทันที ‘ฉันเป็นแบบนี้อีกแล้ว’

“ฮึ่ย!!! เธอคิดอะไรของเธอเนี่ยชูใจ” ฉันลูบลงที่อกข้างซ้ายของตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะพึมพำออกมาอย่างไม่เข้าใจตัวเอง แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดยังฉันก็ยังไม่เข้าใจตัวเองอยู่ดี ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนฉันไม่จึงไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรกันแน่...

“เฮ้ออออ!! ปวดหัวจัง” ฉันพูดขึ้นก่อนจะเดินลงมาช่วยพี่สาวของฉันเตรียมปาร์ตี้หมูกระทะในคืนนี้ ถ้าฉันเอาแต่นั่งอยู่ในห้องคนเดียวแบบนี้ฉันต้องประสาทเสียเพราะคิดถึงผู้ชายคนนั้นอย่างแน่นอน

“กลับมากันแล้ว...” ฉันเดินลงมาชั้นล่างก็ได้ยินเสียงของน้องชายทั้งสองคนดังมาแต่ไกล ไต้ฝุ่นและกำปั้นเป็นเด็กที่แม่ของฉันกับแม่ของพี่ตะวันช่วยกันเลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกท่านทั้งสองจะจากโลกนี้ไปแล้ว แต่สายสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของพวกเรายังคงอยู่ และฉันกับพี่ตะวันตั้งใจเอาไว้แล้วว่าไม่ว่ายังไงเราทั้งคู่จะช่วยกันเลี้ยงดูพวกเขา

“ฮาญา?” ขาเรียวของฉันชะงักไปเล็กน้อยทันทีที่เห็นเด็กหญิงอีกคนเดินเข้ามาพร้อมกับกับน้องชายทั้งสองของฉัน ฮาญาเป็นลูกเลี้ยงของพี่สาวของฉัน...

เรื่องราวที่เกิดขึ้นระวังพี่ตะวันกับพี่ฮันเตอร์คุณพ่อของฮาญากับเฮคเตอร์ ฉันรู้แค่ที่ฉันควรรู้ส่วนเรื่องอื่นให้เป็นหน้าที่ของพี่สาวของฉันตัดสินใจเอง

ฉันมั่นใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขามันคงทำให้พี่สาวของฉันเสียใจอยู่ไม่น้อยไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ตัดสินใจหนีออกมาแบบนี้

“ฮึกกกก ฮือออออ ฮาญาไม่อยากให้แม่จ๋าหายไปอีก แต่ก็ไม่อยากให้แม่จ๋า น้าชู ฮึกกกกก พี่ฝุ่น พี่ปั้นและก็เฮคเป็นอันตรายค่ะ”

“ทำไมพวกเราถึงจะเป็นอันตรายเหรอคะ?” ฉันได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่เด็กหญิงตรงหน้ากำลังเล่าให้ฟัง ก่อนจะเอ่ยถามเธอออกไปอย่างไม่เข้าใจ ถึงฮาญาจะยังเด็กแต่เธอก็เป็นเด็กที่มีเหตุผล เธอไม่มีทางพูดอะไรออกมาโดยไม่มีที่มาที่ไปอย่างแน่นอน

“ฮึกกกกก ฮือออออ”

“น้องโดนทำร้ายร่างกายมาครับ” ไต้ฝุ่นน้องชายอีกคนของฉันพูดขึ้น

“ห๊ะ!! / ว่าไงนะ” ฉันกับพี่ตะวันร้องออกมาพร้อมกัน ก่อนที่พี่ตะวันจะพยายามถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเด็กหญิงตรงหน้าอีกครั้ง

ฉันยืนฟังฮาญา ไต้ฝุ่น และกำปั้นเล่าฉันก็อึ้งไม่ต่างจากพี่ตะวัน เด็กหญิงตัวเล็กน่ารักแบบนี้นังผู้หญิงคนนั้นกล้าลงมือกับเธอได้อย่างไง

ผู้หญิงคนนั้นที่ฉันพูดถึงก็คือ ‘ยัยคุณแพรว’ เธอเที่ยวไปป่าวประกาศกับใครต่อใครว่าเธอคือว่าที่ภรรยาของพี่ฮันเตอร์คุณพ่อของน้องฮาญา ถ้าได้แต่งงานกันจริงๆ ยัยผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายในคราบของผู้ดีอย่างแน่นอน

“ฮาญารักคุณพ่อ และก็อยากอยู่กับคุณพ่อนะคะ แต่ฮาญาไม่อยากอยู่บ้านที่ไม่มีแม่จ๋าแล้วค่ะ”

“.../...”

“ฮาญาไม่อยากอยู่กับน้าแพรว”

“ถ้างั้นวันนี้ฮาญาก็อยู่กับแม่จ๋าก่อนดีไหมคะ?”

“เย้!! ดีค่ะ”

“ถ้างั้นฮาญาไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวจะได้ลงมาทานข้าวกันค่ะ”

“ค่ะ ฮาญาอาบน้ำเองได้แล้วไม่ทำให้แม่จ๋ากับน้าชูใจต้องเหนื่อยเลยค่ะ” ฉันมองตามหลังเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน พร้อมกับมีพี่ชายทั้งสองคนเดินตามขึ้นไปเฝ้าน้องของพวกเขาด้วย

“หลานน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้นังบ้านั่นมันทำร้ายหลานลงได้ไง”

เช้าวันต่อมา...

“คุณ!! คุณเข้ามาที่นี่ได้ยังไงคะ?” ฉันเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านก่อนจะร้องเรียกร่างสูงที่กำลังจัดโต๊ะอาหารตรงหน้าออกมาด้วยความตกใจ

“ฉันทำอาหารเสร็จแล้วลงมากินสิ”

“อะ เอ่อ...”

ฉันมองการกระทำของร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ฉันไม่รู้ว่าเขามีแผนอะไรในใจถึงได้ตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารให้กับพวกเราแบบนี้ แต่ที่แน่ๆ เขาไม่ได้เข้ามาในบ้านหลังนี้เองอย่างแน่นอน ถ้าฉันไม่ได้เป็นคนเปิดประตูให้กับเขาก็ต้องเป็นพี่ตะวันที่เปิดประตูให้เขาเข้ามา

พี่ตะวันจบกับเขาไม่ดี เธอหนีผู้ชายคนนี้มาตลอดหลายปี ถ้าเธอยอมให้เขาเข้ามาในนี้ง่ายๆ แบบนี้ พี่ตะวันอาจจะมีเหตุผลของตัวเอง...

1 ชั่วโมงต่อมา...

“รถใครมาเหรอครับ?” เสียงของกำปั้นพูดขึ้นในขณะที่ฉันกำลังเตรียมขนมอยู่ในครัวด้านหลังของบ้าน

ฉันยืนฟังเสียงเด็กๆ คุยกันพอจะจับใจความได้ว่าคนที่มาใหม่สองคนเป็นเพื่อนของพี่ฮันเตอร์ ฉันไม่เคยเห็นหรือรู้จักมาพวกเขามาก่อน แต่ก็คนเดาได้ไม่อยากว่าพวกเขาคงจะเป็นไฮโซ เป็นเศรษฐีหมื่นล้านไม่ต่างจากพี่ฮันเตอร์แน่นอน

“ขนมมาแล้วค่ะ...คุณ!!”

“เธอ!!”

ฉันเดินเอาขนมที่ตัวเองพึ่งจัดจานเสร็จมาให้กับเด็กๆ แต่ก็ต้องชะงักไปทันทีที่เห็นชายหนุ่มที่ฉันพึ่งหนีเขามาเมื่อวานนี้ยืนอยู่ในบ้านของฉัน ซึ่งเขาเองก็ดูตกใจไม่ต่างจากฉันเช่นกัน

“ลุงสกายกับน้าชูใจรู้จักกันด้วยเหรอคะ?” ฮาญาเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับมองมาที่ฉันและชายหนุ่มที่ยื่นอยู่ตรงหน้าของเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“รู้จักครับ / ไม่รู้จักค่ะ” ฉันและเขาตอบเด็กหญิงตรงหน้ากลับไปพร้อมกัน แต่คำตอบกลับไม่ตรงกันทำให้เด็กๆ ทั้งสามที่ยืนกอดอกมองมาที่เราทั้งสองคนงงไปตามๆ กัน

“ยังไงกันคะเนี่ย / มีพิรุธนะครับเนี่ย / นั่นสิครับ”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เด็กๆ มาทานขนมกันดีกว่า” ฉันทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่เด็กๆ พูดฉันวางจานขนมลงตรงหน้าพร้อมกับเอ่ยบอกกับเด็กๆ ด้วยน้ำเสียงที่ฉันพยายามทำให้มันเป็นปกติที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ หลังจากนั้นฉันจึงเดินออกไปยังห้องครัวที่อยู่ไม่ไกลในทันที

ตึกตัก!! ตึกตัก!! ตึกตัก!!

“เป็นอะไรของเธอเนี่ย” ฉันพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกับลูบลงที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองเบาๆ

“ใจเต้นแรงรึไง”

“คุณ!! เข้ามาได้ไงคะ?” ฉันหันกลับไปมองตามเสียงเข้มที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ก่อนจะเห็นว่าชายหนุ่มที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดกำลังเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ที่ด้านหลังของฉัน

“หึหึ เราเจอกันเป็นครั้งที่สามแล้วนะ เธอไม่คิดจะแนะนำตัวเองให้ฉันรู้จักหน่อยเหรอ?” ชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ พร้อมกับเอ่ยถามฉันออกมาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ตาคมจ้องมองมาที่ฉันอย่างรอคำตอบ

“ฉันชื่อชูใจค่ะ”

“ส่วนฉันชื่อสกาย เธอเป็นน้องของตะวันงั้นเหรอ?”

“ใช่ค่ะ”

“หึหึ แล้วเมื่อวานเธอหนีฉันทำไม? หมอยังไม่ทันอนุญาตให้เธอลุกไปไหนเลยไม่ใช่รึไง?”

“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ”

“เธอเป็นหมอรึไง?”

“คือว่าฉันอยู่ต่อไม่ได้จริงๆ ค่ะ ยังไงฉันต้องขอบคุณคุณสกายมากนะคะที่ช่วยฉันเอาไว้” ฉันเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าพร้อมกับยกมือขึ้นมาไหว้เขาอย่างคนที่สำนึกผิด ฉันรู้อยู่แก่ใจว่าฉันเองก็มีส่วนผิดเหมือนกันที่หนีเขาออกมาแบบนั้น

“แล้วนี่เป็นไงบ้างหายดีแล้วรึยัง? ยังเจ็บท้องอยู่ไหม?”

“อะ เอ่อ เบาแล้วค่ะ”

“เบาแล้ว...แสดงว่ายังไม่หาย?”

“ก็ยังเจ็บอยู่นิดนึงค่ะ...คุณสกายคะ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานอย่าบอกกับใครได้ไหมคะ?”

“ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอบอกด้วยล่ะ”

“นะคะฉันขอร้อง”

“...”

“นะคะ น้า...”

“อืม แต่จำไว้ให้ดีว่าเธอห้ามเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายแบบนั้นอีก”

“ค่ะ ฉันจะไม่ทำอีก”

“เอาเบอร์ของเธอมา”

“คะ?”

“เบอร์โทรศัพท์ เอามา!!...ไม่อย่างนั้นฉันจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอให้ตะวันฟังทั้งหมด”

“อ่อ!! ค่ะ”