Episode 54 : ลาพักร้อน

วันต่อมา...

~ครืนนนนนนนนนน~ ~ครืนนนนนนนนน~

(ชูใจถึงห้างแล้วเหรอ?) เสียงฟองเบียร์เอ่ยถามดังขึ้นมาจากปลายสาย ก่อนที่เธอจะบ่นฉันออกมาด้วยความเป็นห่วง

(เราบอกแล้วให้รอเราอยู่ที่บ้านเดี๋ยวเราไปรับก็ไม่เชื่อ)

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ค่อยๆ ขับรถนะเดี๋ยวเราหาที่นั่งรอ” ฉันยกยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยบอกกับเธอกลับไปเสียงอ่อน ฉันมองไปรอบๆ พร้อมกับขาเรียวของฉันยังคงก้าวตรงต่อไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย

(30 นาที)

“โอเคจ้า”

ฉันเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าตามเดิม ก่อนที่ขาเรียวของฉันจะหยุดชะงัก ฉันหันไปมองรอบๆ ก็ไม่เห็นถึงความผิดปกติอะไร ตั้งแต่มาถึงที่นี่ฉันรู้สึกเหมือนมีคนกำลังจ้องมองมาที่ฉันอยู่ตลอดเวลา

“คงจะคิดมากไปเอง” ฉันพึมพำออกมาก่อนจะเดินตรงต่อไปโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก ที่นี่เป็นห้างของพี่ฮันเตอร์พี่เขยของฉัน ฉันมั่นใจในระบบความปลอดภัยของที่นี่ และอีกอย่างถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉันพี่ฮันเตอร์นั่งทำงานอยู่ด้านบนเขาคงไม่ปล่อยให้น้องสาวตาดำๆ อย่างฉันเป็นอะไรไปหรอก

“เดี๋ยวนะ...?” สายตาของฉันมองไปเห็นเงาตะคุ่มที่คุ้นเคยอยู่อีกฝั่งของเสาต้นใหญ่ตรงหน้า ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจก่อนจะออกตัววิ่งหนีเขา

“ชูใจห้ามวิ่ง...” ฉันยังไม่ทันได้ออกตัววิ่งไปไหน เสียงทุ้มที่ฉันคุ้นเคยก็เอ็ดฉันขึ้นก่อนที่ชายหนุ่มเจ้าของเสียงจะมาปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าของฉัน

“คุณนั่นเองที่ตามชูใจมา ว่างมากเหรอคะ?” ฉันยืนกอดอกพร้อมกับถามร่างสูงตรงหน้าออกไปเสียงเรียบ ก่อนที่ฉันจะเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับหันหน้าหนีเขาไปอีกทาง

“พี่ก็มาตามเลขาส่วนตัวของพี่กลับไปทำงานน่ะสิครับ” พี่สกายหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ก่อนที่เขาจะตอบคำถามของฉันกลับมาเสียงใส สีหน้าทะเล้นของเขาค่อยๆ ยื่นเข้ามาใกล้จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา

“คุณเป็นถึงท่านประธานของบริษัทอสังหาริมทรัพท์ที่ใหญ่ติดอันดับต้นๆ ของประเทศ คุณไม่ได้มีฉันเป็นเลขาแค่คนเดียวนี่คะ” ฉันผลักอกแกร่งของร่างสูงตรงหน้าออกห่าง ก่อนที่ฉันจะเอ่ยบอกกับเขาออกไปด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

“พูดจาห่างเหินแบบนี้พี่เสียใจนะครับ ไม่ว่าพี่จะมีเลขากี่สิบคนก็สู้หนูคนเดียวไม่ได้หรอกครับ” พี่สกายเอ่ยบอกกับฉันเสียงอ่อยอย่างกับคนที่กำลังน้อยใจ

“ตอนนี้ชูใจลาพักร้อนอยู่ค่ะ”

“งั้นพี่...”

“กลับไปดูแลลูกกับภรรยาของคุณเถอะค่ะ” ฉันพูดแทรกเขาขึ้นมาก่อนที่เขาจะพูดจบ ก่อนที่ฉันจะเดินชนแขนแกร่งเขาออกไป พี่วิชที่อยู่ไม่ไกลเดินเข้ามาหาเจ้านายของเขา สายตาของคนทั้งคู่จับจ้องมาที่ฉันเป็นตาเดียว...

“ทำไมผู้หญิงถึงชอบประชดประชันจังวะไอ้วิช”

“เธอกำลังโกรธอยู่น่ะครับ”

“เฮ้อ!!! ได้เรื่องแล้วใช่ไหม?”

ฉันยืนเลือกของอยู่ไม่ห่างจากพวกเขาเท่าไหร่นัก ทำให้ฉันได้ยินสิ่งที่ทั้งสองกำลังคุยกันได้อย่างชัดเจน แต่ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่เท่านั้นเอง

“เป็นไปอย่างที่นายคิดครับ”

“หึหึ ฉันอยากรู้ให้เร็วที่สุดว่ามันเป็นใคร” พี่สกายเอ่ยบอกกับลูกน้องของเขากลับไปเสียงเรียบ ในขณะที่สายตายังคงจับจ้อมมาที่ฉัน

“...” เราทั้งคู่สบตากันอยู่อย่างนั้นก่อนที่ฉันจะเดินหนีเขาไปร้านอื่น โดยไม่หันกลับไปสนใจพี่สกายอีก ฉันหยุดเดินก่อนจะหันกลับไปมองยังทางที่ฉันเดินมาก็ไม่พบร่างสูงที่ฉันคุ้นเคยแล้ว

‘สงสัยจะไปแล้ว’ ฉันเลือกที่จะไม่สนใจเขาอีก ฉันเดินดูของใช้ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งฉันมาหยุดอยู่ที่โซนเด็ก

‘เสื้อผ้าเด็กน่ารักจัง’ ฉันเดินดูชุดสีสวยของเด็กแรกเกิดที่ถูกผับอย่างเป็นระเบียบบนชั้นวาง มือของฉันกำลังจะเอื้อมเข้าไปหยิบชุดตรงหน้าขึ้นมาดู แต่แล้วฉันก็ต้องชะงักไปทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกดังมาแต่ไกล

“ชูใจ”

“สมชาย”

“ว๊ายยยย!!! ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้เลยนะยัยชะนีน้อย” เสียงของสมชายเพื่อนชายหัวใจหญิงเพื่อนรักของฉันอีกคน ฉันกับสมชายเรารู้จักกันมาตั้งแต่มัธยมต้น แต่หลังจากเรียนจบมัธยมปลายเธอก็ได้ทุนไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษ

“ฉันชื่อแซมมี่จ้ะ ไม่ใช่สมชาย”

“หยอกเล่นหรอกน่า”

ฟอด ฟอด ฟอด ฟอด !!!!

“คิดถึงอะ คิดถึง คิดถึง” ร่างบางของฉันถูกแซมมี่ดึงเข้าไปกอดเอาไว้แน่น พร้อมกับหอมแก้มนุ่มนิ่มของฉันซ้ายทีขวาทีจนกว่าเธอจะพอใจ

“แล้วนี่ทำไมถึงได้แต่งตัวแมนขนาดนี้ล่ะ?” ฉันเอ่ยถามเพื่อนรักออกไปด้วยความสงสัย

“คุณพ่อให้แซมมี่มาดูตัวน่ะสิยะ ก็เลยต้อง...ว๊ายยยย!!!”

ฟุบ!! ผัวะ!!

แซมมี่ยังไม่ทันพูดจบเธอก็ล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น ก่อนที่ร่างสูงของพี่สกายจะตามไปขึ้นคล่อมพร้อมกับรัวหมัดใส่แซมมี่อย่างกับคนที่คุมสติตัวเองไม่อยู่

“ซะ แซมมี่ พี่สกาย”

ฉันที่พึ่งได้สติรีบเข้าไปดึงพี่สกายออกมาจากแซมมี่ทันที ถึงแซมมี่จะมีเพศสภาพเป็นผู้ชายและมีรูปร่างที่สมบูรณ์สมชายชาตรี แต่เธอก็ไม่มีแรงมากพอที่จะสู้กับพี่สกายได้ สังเกตจากรอยแตกบริเวณหางคิ้ว ถ้าฉันช้าไปมากกว่านี้แซมมี่ต้องแย่แน่ๆ

“พี่สกายหยุดเดี๋ยวนี้นะ” ฉันตะคอกใส่ร่างสูงตรงหน้าเสียงดังลั่น และมันได้ผลเขาอยู่ชะงักไปทันทีก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธจัดจ้องมองมาที่ฉันอย่างเอาเรื่อง

“คุณทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะ” ฉันผลักอกแกร่งของเขาออกอย่างแรง แต่แรงอันน้อยนิดของฉันไม่สามารถทำให้เขาสะทกสะท้านไปได้เลย

“มันมากอดหอมเมียพี่ แล้วแบบนี้จะให้พี่ยืนดูอยู่เฉยๆ เหรอ?”

“เมีย?”

“ใครเป็นเมียของคุณ ฉันไม่ใช่...”

“จำไม่ได้เดี๋ยวพี่จะช่วยรื้อฟื้นความทรงจำให้เอง” พี่สกายจับข้อมือของฉันเอาไว้แน่น พร้อมกับเอ่ยบอกกับฉันออกมาเสียงเรียบ ตาคมยังคงจ้องเขม็งมาที่ฉันอย่างเอาเรื่อง

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ใบหม่อนกับฟองเบียร์รีบวิ่งเข้ามาดูสถานะการณ์ในทันที ก่อนที่ดวงตาของพวกเธอจะเบิกโพรงขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ ทั้งคู่รีบเข้ามาช่วยประคองแซมมี่เอาไว้พร้อมกับโทรเรียกรถพยาบาล

“จะไปกับพี่ดีๆ หรือให้พี่กลับไปกระทืบมัน?” พี่สกายเอ่ยถามฉันออกมาเสียงเรียบ

“ฝากด้วยนะ” ฉันหันไปบอกกับฟองเบียร์และใบหม่อน ก่อนจะหันไปมองแซมมี่ที่นอนจมกองเลือดด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ต้องเป็นห่วง / ระวังตัวด้วยนะชูใจ”

“เราไม่เป็นอะไร”

ฉันเลือกที่จะไปกับพี่สกายเพราะฉันมั่นใจว่าเขาไม่มีทางทำร้ายร่างกายฉันอย่างแน่นอน ตอนนี้เขาอาจจะกำลังโกรธอยู่พูดอะไรออกไปเขาก็คงจะไม่ฟัง ฉันเลือกที่จะเดินตามเขาออกไปเงียบๆ รอให้เขาใจเย็นกว่านี้อีกสักหน่อยค่อยอธิบายให้เขาฟัง

“ช่วยลดความเร็วลงหน่อยได้ไหมคะ?” ฉันเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าออกไปเสียงอ่อนพร้อมกับจับเบาะของตัวเองเอาไว้แน่นด้วยความกลัว พี่สกายชายตามามองที่ฉันเล็กน้อยก่อนที่เขาจะลดความเร็วลงตาที่ฉันบอกอย่างว่าง่าย

“มันเป็นใคร?”

“เพื่อนค่ะ”

“เพื่อนแบบไหนกันถึงได้กอดหอมกันกลางห้างแบบนั้น?”

“แล้วจะให้ชูใจไปกอดหอมกับเขาในโรงแรมเหรอคะคุณถึงจะพอใจ” ฉันนั่งกอดอกตัวเองเอาไว้แน่ พร้อมกับเอ่ยบอกกับเขาออกไปเสียงเรียบ

“ชูใจ”

“ก็จริงนี่...บอกว่าเป็นเพื่อนก็ไม่เชื่อ” ฉันเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าออกไปตามตรง ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง

“ไม่ได้อยู่ด้วยกันไม่กี่วันปากเก่งขึ้นเยอะเลยนี่ครับ รู้ใช่ไหมเด็กดื้อต้องโดนอะไร” พี่สกายพึมพำออกมาก่อนที่เขาจะเลี้ยวรถเขาไปจอดยังลานจอดรถหน้าคฤหาสน์หลังงามของเขา

“ไม่รู้คะ ไม่อยากรู้ด้วย”

“ขอบคุณมานะคะที่มาส่ง ฉันขอตัวกลับบ้านก่อน” ฉันพูดจบก็รีบเดินลงจากรถทันทีไม่รอฟังในสิ่งที่เขากำลังจะพูดอีกต่อไป...

ฉันรู้ดีว่าพี่เขาพูดออกมาหมายความว่าอย่างไร ถ้าฉันยังอยู่ที่นี่ต่อไปวันนี้ฉันคงไม่ได้กลับบ้าน พี่สกายเป็นคนพูดจริงทำจริงๆ ถ้าฉันช้าฉันอาจจะไม่รอดเงื้อมมือของเขาอย่างแน่นอน

“หนูเป็นคนที่พี่รักพี่ไม่ทำร้ายหนู แต่ถ้าหนูก้าวขาออกจากเขตบ้านหลังนี้เมื่อไหร่...ไอ้หน้าจืดนั่นได้ตายคาตีนพี่แน่นอนครับ”

พี่สกายเอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบพร้อมกับจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“เฮ้อ!!” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินกลับไปหาเขาอีกครั้ง

เราทั้งคู่ยืนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้นก่อนที่ร่างสูงตรงหน้าจะคว้าข้อมือบางของฉันไปกุมเอาไว้ ก่อนที่เขาจะเดินนำฉันเข้าไปในคฤหาสน์หลังงามตรงหน้า

“พี่สกาย…!!”

“เรียกพี่ได้แล้วเหรอครับ?” ชายหนุ่มเปิดประตูห้องนอนที่ฉันคุ้นเคย ก่อนที่เขาจะหันกลับมาถามฉันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เหนือกว่า มุมปากของชายหนุ่มแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา ก่อนที่แขนแกร่งของเขาจะโอบเอวบางของฉันพร้อมกับออกแรงดันเบาๆ เพื่อให้ฉันเดินตามเขาเข้าไปในห้อง

“คุยกันข้างล่างก็ได้นี่คะไม่เห็นต้องขึ้นมาบนนี้เลย”

“ไม่ได้หรอกครับ วันนี้หนูดื้อเราคุยกันในห้องนี่แหละดีที่สุดแล้ว”

“แต่...”

“ไม่มีแต่ครับ” พี่สกายเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนที่เขาจะอุ้มฉันขึ้นแนบอก ก่อนที่เขาจะวางฉันลงบนเตียงกว้างอย่างเบามือ

“ฟังชูใจอธิบายก่อนค่ะ” ฉันดันอกแกร่งของออกก่อนที่จะเอ่ยบอกับกับร่างสูงตรงหน้าเสียงอ่อน

“...” พี่สกายจับข้อมือของฉันขึ้นไปไว้เหนือหัว ก่อนที่เขาจะโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้กับใบหน้าของฉันจนปลายจมูกของเราชนกัน

“ผู้ชายที่พี่สกายเห็นมีชื่อตามบัตรประชาชนว่า ‘สมชาย’ ค่ะ ชื่อในวงการ ‘แซมมี่’ ถึงภายนอกจะดูเป็นชายชาตรีแต่จริงๆ แล้วแซมมี่เป็นเพื่อนสาวของหนูค่ะ” ฉันอธิบายให้ร่างสูงตรงหน้าฟังอย่างใจเย็น