บทที่ 19

“ นี่!! คุณวิชค่ะ ”

“ หืม! เรียกว่ายังไงนะ ” เสียงใสๆของหญิงสาวที่พูดชื่อของเขาด้วยคำว่าคุณนำหน้าเช่นเดิมทำให้ใบหน้าหล่อที่ใส่เสื้อยืดสีขาวกางเกงสามส่วนสบายๆ อยู่ในบ้านก็ทำให้เขาดูอ่อนโยนเหมือนเด็กวัยรุ่นต้นๆไม่น้อย

“ เอ่อ พี่วิช ” มินตรายกมือเอนกายหลบคนเจ้าเล่ห์ที่อยู่ข้างกายไม่ยอมห่างเธอ

“ หืม ว่าไงครับคนสวย ” คนหน้าบูดบึ้งเมื่อครู่ยิ้มหวานรวบมือกระชับกอดเธอโน้มใบหน้าเข้าหาเธออย่างหยอกเหย้า ให้ตายสิตั้งแต่ได้กอดได้สัมผัสนี่แทบอยากจะสิงมัดมือผูกติดกับเธอ ถึงแม้กอดผู้หญิงมานักต่อนักแต่ไม่เคยอยากพันธนาการรักกับใคร ใยแมวน้อยตรงหน้านี่ใส่ยาเสน่หาให้เขากินรึไงนะ

“ อืม อย่าสิค่ะพี่วิชไปนั่งห่างมินไม่ได้รึยังไง กินข้าวไม่ถนัดนะ ” เธอร้องห้ามปรามดันอกเขาที่เอาแต่ใบหน้าหล่อเหลามาซบเธอ โต๊ะอาหารก็ออกจะกว้างขวางใหญ่โตมานั่งเบียดเธออยู่ได้

“ อ้าว กินข้าวไม่ถนัดงั้นสงสัยพี่ต้องป้อนด้วยปากหล่ะมั้ง ” เขาทำตาโตวาวอย่างมีไอเดียในหัวก่อนจะคลายมือจากเอวหญิงสาวแล้วหยิบซ้อมไปจิ้มฮอทดอกที่ทอดไว้เข้าปากก่อนจะเอามือข้างนึงเท้าโต๊ะ อีกข้างเท้าพนักเก้าอี้ หันไปหวังจะประกบปากกับเธอ โอ้ะโอ อนิจจา มินตราหูผึ่งทันตั้งแต่เขาบอกจะป้อนด้วยปากแล้วจึงเตรียมตัวดี คนที่ก้มหน้าเข้าหาชะงักกลางอากาศพร้อมกับช้อนข้าวที่ตักยัดใส่ปากเขา มินตราทำตาแป๋วใสมองเขาแต่เขากับตีหน้านิ่ง คาดโทษหล่อนในใจ

“ อร่อยไหมค่ะ ” มินตราถาม ยิ้มปนๆเกือบขำกับท่าทางของเขาคนที่คาบช้อนดึงช้อนออกแล้ววางใส่จาน พยักเพยิดหน้าพอผ่านๆอย่างเซ็งๆ ” ถ้างั้นก็กินเยอะๆนะ อะ อะ อั้ม ” เธอตักฮอทดอกให้เขาอีกชิ้นแล้วยื่นมาจ่อที่ริมฝีปากภวิชที่ไม่ยอมเคี้ยวข้าวสักทีภวิชเปลี่ยนท่านั่งเป็นหันมานั่งมองอาหารตรงหน้าเหล่หางตามองหญิงสาวข้างๆที่ยิ้มหวานทำท่าทางป้อนเขาจนยอมเคี้ยวคำข้าวในปากเพื่อไปรับฮอทดอกอีกชิ้นที่เธอส่งมาป้อน ก่อนหน้าบึ้งตึงจะเปลี่ยนเป็นยิ้มๆอีกครั้ง เมื่อหล่อนป้อนเขาเสร็จก็หันไปจัดการทิ่มฮอทดอกอีกชิ้นเข้าปากตัวเองแต่เพราะมันเป็นชิ้นกลางๆแต่ปากเธอเล็กจึงกินทีเดียวไม่หมด เขาจึงจับหญิงสาวที่คาบฮอทดอกได้เพียงครึ่งหันมาไม่รอให้เอ่ยถามหรอก ภวิชคิดในใจก่อนจะตามด้วยใบหน้าหล่อๆมางับฮอทดอกอีกครึ่งของเธอ ภวิชจงใจสัมผัสปากบางของเธอเพียงแค่เบาๆคล้ายแค่แตะผ่านๆแต่ก่อนจะกัด ฮอทดอกขาดเขากับยื่นปากไปจุ๊บอย่างตั้งใจให้โดน สายตาตอนถอนริมฝีปากออกมามองเห็นแววตาอึ้งๆของเธอ ก่อนจะกลายเป็นเขาเคี้ยวฮอทดอกอย่างอารมณ์ดีวางแขนสองข้างบนโต๊ะ

“ หึๆ ” หัวเราะในลำคอเมื่อเห็นว่าคนที่แกล้งเขากำลังช็อคและนิ่งเสียเอง

“ ไม่กินข้าวแล้วหรอไหนบอกหิวไง หืม ” เขาสั่นคางของหล่อนเบาๆ ทำเอามินตราเรียกสติตัวเองกลับมาได้ แล้วฟาดที่แขนเขาเบาๆ ยิ้มด้วยความเขินอาย

“ พี่วิชบ้า นี่แนะ ”

“ โอ้ยๆ ซี้ด โหวที่รัก พี่เป็นแผลอยู่น้า ” ภวิชซี้ดที่ปากเบาๆยกมือลูบแขนตัวเองป้อยๆ

“ อุ้ย มินขอโทษค่ะ ไหนขอมินดูหน่อยนะ ” นึกขึ้นได้จากเขินอายเปลี่ยนเป็นห่วงใยแทน ภวิชแอบมองสีหน้าของเธอ น่ารัก จนคิดจะปล้ำอีกสักรอบซะดีไหมเนี่ย เขาคิดอย่างเข่นเขี้ยวในใจ มินตราบรรจงลูบและเป่าที่แขนเขาเบาๆเหมือนเขารู้สึกเป็นเด็กอีกครั้งแม่ชอบทำกับเขาแบบนี้ตอนที่เป็นแผล ภวิชโน้มใบหน้ามาใกล้จูบหน้าผากเบาๆแต่หนักแน่น

“ ขอบคุณนะครับ ต้องจูบให้รางวัลซะหน่อยแล้ว ” สายตาเจ้าเล่ห์มองที่ มินตรายิ้มหวานรู้สึกอบอุ่นแต่ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก พี่วิช

“ โอ้ยยซี้ดด โหวเดี๋ยวนี้ที่รักของพี่นี่เอาใหญ่เลยนะ ซี้ด ” เขาร้องซี้ดที่ปากเมื่อสาวเจ้าไม่ได้หลงใหลสายตาเขาอย่างใดหากแต่ยังกล้าหยิกที่หัวนมเขาดึงขึ้นจนแสบที่อื่นก็มีไม่หยิกนะแม่คุณ

“ หึๆ สมน้ำหน้าหื่นดีนัก ”

“ แต่หยิกของพี่ไม่สนุกหรอกนะ ต้องของที่รักสิ ทั้งนุ่มทั้งอร่อย สนุกกว่าเยอะไหนมาดูหน่อยสิ ” เมื่อเธอแกล้งเขาเช่นนี้ เขาก็ต้องแกล้งเธอเหมือนเช่นที่เธอทำหาได้กลัวมือน้อยๆที่เพิ่งทำร้ายเขาไม่ ภวิชทำมือขยุกขยิกสายตาเจ้าเล่ห์ยิ้มๆกว้างๆแมวน้อยเขาสิหน้าตาตื่น

“ ฮ่าๆ ไม่เอานะคะมินจะกินข้าวแล้วคนหื่น ”

“ ฮ่าๆ ” เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ไม่ได้จะจับหน้าอกเธอหรอกถึงแม้จะอยากทำ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ คืนนี้ก่อนเถอะมินพี่จะลงโทษเธอ เขาจี้เอวมินตราดิ้นขลุกขลักแต่ไม่พ้นพันธนาการจากอ้อมกอดของเขา เสื้อเชิ้ตยาวของเขาที่มินตราใส่คลุมลงมากับบล็อกเซ่อร์เพียงตัวเดียวทำให้ห้องอาหารมีเพียงเขากับมินตราเท่านั้นเพราะภวิชโทรมาสั่งให้คนจัดโต๊ะและสั่งให้ออกจากเรือนใหญ่แห่งนี้ไป แม้เขาจะสัมผัสร่างบางนี้เห็นทุกพื้นที่สัดส่วนของเธอแต่สภาพเธอเวลานี้เขาไม่ต้องการให้ใครมาดูถูกหรือประณามหญิงสาวได้ เธอจะเป็นคุณผู้หญิงในบ้านหลังนี้ เกียรติและศักดิ์ศรีจะต้องไม่มีใครมาดูหมิ่นเหยียดหยาม เมื่อหัวเราะจนเหนื่อยเขาก็วางเธอที่ดิ้นในอ้อมแขนของเขาลงบนตักของตัวเองเอาคางเกยไหล่จูบเบาๆ

“ กินข้าวครับ เย็นหมดแล้ว ”

“ ก็ ใครหล่ะคะ เดี๋ยวจะโดน มินเลยไม่ได้กินสักที ”

“ แล้วเมื่อวานทำไมไม่กินข้าวพี่นึกว่าลงมากินแล้ว ”

“ พี่วิชรู้ได้ยังไงค่ะ ”

“ เรื่องของมิน พีรู้หมดนะครับ จะยกเว้นก็แค่...”

“ แค่อะไรค่ะ..... ” หญิงสาวเบี่ยงตัวเล็กน้อยตะแคงหน้าหันมาถามทำทีเลิกคิ้วพูดไม่จบไม่ประโยค

“ หัวใจของมินไง ” เขาใช้นิ้วเคาะจมูกของเธออย่างเอ็นดูมินตราหน้าแดงอย่างไม่ต้องสงสัยแม้แต่ตัวเธอเองยังไม่อยากคิดเลยว่าตอนนี้สีหน้าตัวเองเป็นแบบไหนไม่บอกก็รู้คงแดงแจ๊ เขาน่ารักอะไรขนาดนี้ทำไมเพิ่งสัมผัสเห็น เธอรู้สึกหัวใจพองโตก่อความรู้สึกหลากหลาย อ่อนไหว อ่อนโยน ความสุขในใจมันมีมากล้นจนแทบลืมความเลวร้ายทั้งสิ้นเมื่อเห็นสีหน้าเขาที่กำลังจดจ้องริมฝีปากเธอ เธอก็รีบเบือนหน้าหนีสนใจอาหารตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายทำเอาภวิชหัวเราะอย่างห้ามไม่ได้

“ มิน ” เธอยังคงสนใจแต่อาหาร

“ มิน มินครับ ฮ่าๆ โอเคร คงอร่อยน่าดู ” เขาเอ่ยแซวเมื่อคนเขินอายก้มกินอาหารตักเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตายจนแก้มป่อง เขาเม้มริมฝีปากตัวเองลอบมองดูใบหน้าของเธออย่างหวงแหนอาวรณ์หรือเขาหลงรักเธอเข้าเต็มเปาเสียแล้ว