บทที่ 20

“ อะไรนะ! พี่จะให้ผมไปทำอะไรนะ ” รณภพร้องเสียงหลงพร้อมค่อยๆขยับเนคไทหูกระต่ายของตัวเองออกเล็กน้อย

“ อย่างที่นายได้ยินนั่นแหล่ะ ฉันอยากให้นายไปเป็นบอดี้การ์ด คุณหนู น้องสาวของเจ้าของไนท์คลับ ”

“ ไม่เอาด้วยหรอก ทำไมต้องเป็นผม ไอ้เปรี้ยวก็ยังว่างมันแค่เล่นดนตรีมีเวลายิ่งกว่าผมซะอีก ” รณภพพูดเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าภัสสรคือคนที่เขาต้องไปดูแลในอนาคต

“ เอาน่ามิกเงินมันดี ฉันเห็นว่านายกำลังหาเงินด้วยอีกอย่างเจ้าตัวเขาก็อยากให้นายเป็นคนดูแลเธอเอง ฉันจะไปปฏิเสธก็จะยังไงอยู่เงินก็ได้เยอะกว่าการเป็นบาร์เทนเดอร์นะ ”

“ พี่บอกว่าเขาอยากให้ผมเป็นคนดูแล เขารู้จักผมได้ยังไง.....? ” รณภพคิ้วขมวด ก็ตั้งแต่ทำงานที่นี่ยังไม่รู้เลยว่าเจ้าของที่นี่มีน้องสาวด้วย

“ อ้าวนายจำคุณภัสสรไม่ได้หรือไง ก็เขานั่นแหล่ะต้องการให้นายไปเป็นบอดี้การ์ดให้เขา ” นัทรุ่นพี่หนุ่มที่มีหน้าที่รับผิดชอบในส่วนพนักงานที่ทำหน้าที่แคชเชียร์และฝ่ายผสมเครื่องดื่มหรือบาร์เทนเดอร์งุนงงกับพฤติกรรมของรุ่นน้องตรงหน้า ในเมื่อวันนั้นก็เห็นๆอยู่ว่ากอดเธอบนฟอร์เต้นรำ ไนท์คลับที่นี่ส่วนใหญ่เป็นลูกค้าที่มีเงินจึงไม่แปลกถ้าจะมีหัวหน้าหรือคนที่ดูแลในส่วนต่างๆเพราะไนท์คลับนี้ใช้เงินลงทุนสร้างไม่ต่ำกว่าหลายร้อยล้าน ไม่ต้องพูดถึงความใหญ่โต ใหญ่กว่าห้างบางห้างเสียด้วยซ้ำ รายได้เข้าในร้านต่อคืน นี่ไม่น้อย ต่ำๆเลยก็ ห้าแสนหรือไม่ก็ หนึ่งล้าน

“ ใครนะ! ” เสียงหลงยิ่งกว่าเดิม รณภพไม่มีกะจิตกะใจทำงานต่อไปเมื่อได้ยินชื่อที่ย้ำออกมาอีกครั้ง คืนนี้ยังไงก็ต้องได้คุยสักหน่อย ใยตัวแสบ รณภพยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์สีดำสีหน้าเรียบเฉย เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวที่ปลดกระดุมสองสามเม็ด แขนเสื้อเชิ้ตพับขึ้นเล็กน้อย ยืนพิงกำแพงพลางชำเลืองมองประตูห้องเป็นระยะ เขาถามรุ่นพี่ว่าห้องพักของเธออยู่ที่ไหนส่วนไหนของไนท์คลับ จริงๆแล้วโซนนี้ถูกปิดเป็นเขตหวงห้าม เพราะมันคือพื้นที่ส่วนตัวของผู้บริหารและยังมีหญิงสาวอยู่อีกรณภพชักสงสัยเสียเหลือเกินว่าเจ้าหล่อนไม่ไปร่ำไปเรียนหรือยังไงแล้วไม่กลับไปพักบ้านรึยังไง สองสามวันมานี้เขาเห็นหล่อนป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆร้าน ไม่ยักคิดว่าที่นี่มีหล่อนเป็นเจ้าของ หึๆ มิน่าหล่ะฤทธิ์ถึงได้เยอะสร้างเรื่องให้เขาวุ่นวายได้ไม่เว้นวัน นี่ยังไม่รวมวันก่อนนะที่หล่อนกล้าจูบเขา ชั่งกล้านักนะแม่คุณ เขาคิดอย่างเข่นเขี้ยวหมั่นไส้ เหน็บแนมอยู่ในใจ

“ แกร๊ก ”

“ กรี๊ด อุ๊บ ” ทันทีที่ได้ยินเสียงลูกบิดประตู รณภพก็รีบแทรกตัวเข้าไปในห้อง ภัสสรเองที่ถูกร่างหนาใหญ่เบียดกายเข้าหาด้วยความตกใจทำให้ส่งเสียงกรี๊ด และถูกปิดปากด้วยมือหนา แต่ทุกอย่างก็เงียบลงทันทีที่หล่อนเห็นหน้าคนที่หล่อนอยากเจอ มือบางสัมผัสกับมือหนาที่ปิดปากของเธอพลางทำท่าแกะออก นึกขันในสายตาดุๆของคนบุกลุกที่จ้องเธอแทบตาจะกระเด็นออกมาแล้ว

“ แหกปากทำบ้าอะไร ”

“ ก็เปล่า นึกว่าคนบ้าที่ไหนบุกเข้ามา ” เธอทำเสียงสูงเมื่อแกะมือเขาออกได้เธอก็จ้องหน้าเขาแล้วยืนกอดอกแทน ก่อนจะเป็นฝ่ายตั้งคำถาม

“ นายขึ้นมาชั้นนี้ได้ไง ไม่รู้หรอว่ามันเป็นเขตหวงห้าม ”

“ ก็รู้ แล้วไง ” เขาตอบกลับยักไหล่แบบไม่ใส่ใจหรือเกรงกลัวภัสสรแอบนึกปลื้มในใจคนแบบนี้สิ ถึงเหมาะสม ไม่เกรงกลัวใคร บ้าบิ่นและไม่กลัวภัยมาเยือนเอาซะเลย

“ นายไม่กลัวพี่ชายฉันมาเห็นรึยังไง ไม่รู้หรอว่าเขาหวงฉันขนาดไหน ”

“ รู้สิ เห็นเขาพูดกันเยอะแยะ ว่าแต่ไหนหล่ะพี่คุณ ” แทนที่เธอขู่ เขาจะกลัวแต่มันก็ยิ่งทำให้แน่ใจว่า ความรู้สึกที่อยากให้เขาดูแลมันชัวร์ขนาดไหน กลายเป็นเขาอีกที่กลับถามหาพี่ชายของเธอ

“ ถามทำไม ”

“ ผมจะได้คุยกับเขาไงว่าผมไม่รับตำแหน่งบอดี้การ์ดบ้าบออะไรนั่นหรอก เอ๋! ก็ไหนบอกพี่ชายหวงนักหวงหนา แล้วทำไมกล้าให้ผู้ชายไปใกล้น้องตัวเอง ชักสงสัยแล้วสิ ว่าพี่คุณได้อนุญาตหรือเปล่า หรือเขายังไม่รู้เรื่องนี้กันแน่? ” รณภพเอามือลูบคางตัวเองเบาๆ