ตอนที่ 2 เจ็ดปีที่แล้ว

เวลาสองทุ่มกว่าๆ หญิงสาวรีบเดินซอยเท้าไปขึ้นรถแท็กซี่เพราะกลัวว่าร้านซ่อมรถจะปิดซะก่อน และเมื่อเธอลงจากรถแท็กซี่มายืนที่หน้าร้านก็เห็นกับชายหนุ่มหลายคนดื่มเหล้าอยู่ข้างร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์

“สวัสดีค่ะ หนูมารับรถที่ยางรั่วเมื่อเช้าค่ะ” หญิงสาวในชุดนักศึกษาจับกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กข้างลำตัวจนมันแทบจะขาดติดมือมาเพราะประหม่าที่มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังจ้องมองเธอจากกลุ่มเหล้านั้นก็มีทันศิลานั่งอยู่ด้วย

“มาแล้วเหรอ” ร่างสูงลุกขึ้นไปจูงรถมอเตอร์ไซค์ ในร้านออกมาให้หญิงสาว

“ทั้งหมดรวมค่าเปลี่ยนยางและค่าไปส่งก็สองร้อยเจ็ดสิบครับ” ทันศิลาพูด

“เฮ้ย อะไรวะมีไปส่งกันด้วยเหรอ ฮิ้ววว” เพื่อนในกลุ่มที่นั่งกินเหล้าแซวขึ้น

“ไอ้เชี่ย หุบปากไปเลยแล้วรีบกินรีบกลับกันกูจะปิดร้านละ เดี๋ยวเถ้าแก่มาเห็นว่าพวกมึงมานั่งสุมหัวแซวลูกค้ากันกูจะโดนไล่ออกไปด้วย” ทันศิลายืนเท้าสะเอวต่อว่าเพื่อนในกลุ่มที่ชอบมานั่งกินเหล้าอยู่หน้าร้านประจำ

“ไอ้ทันมึงจะโดนไล่ออกได้ไง มึงไม่ได้กินกับพวกกูสักหน่อย” เพื่อนในกลุ่มอีกคนพูด

“นี่ค่ะ สองร้อยเจ็ดสิบ” หญิงสาวหน้าตาน่ารักยื่นเงินให้พร้อมกับยิ้มหวานให้เขา เมื่อทันศิลาเห็นว่าหญิงสาวยิ้มให้จึงเลิกคิ้วขึ้นเหมือนเป็นคำถามว่าทำไมเธอถึงเอาแต่ยิ้มให้เขาบ่อยนักทั้งที่เขาแทบจะไม่ค่อยจะยิ้มให้เธอสักเท่าไหร่เลย เรียกว่ายิ้มแบบธุรกิจยังได้เพราะว่าผู้ชายที่ยิ้มยากอย่างเขาแทบจะไม่สนใจผู้หญิงที่ไหนเลย

เมื่อแคนดี้ขี่มอเตอร์ไซค์ออกจากร้านซ่อมมา พวกเพื่อนๆ ของทันศิลาก็แซวกันใหญ่

“ไรวะ มีสาวมาโปรยเสน่ห์ใส่แบบนี้ ยังทำท่าไม่สนใจอีก”

“โปรยเสน่ห์บ้าอะไร มึงอ่ะไปว่าน้องเขาน้องมันเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ยิ้มทั่วไปหมด” ทันศิลาพูดขึ้น

“มึงดูไม่รู้สิไอ้ทัน” ภูมิเพื่อนสนิทที่สุดของเขาพูดขึ้น

“เออๆ พวกมึงไม่ต้องพูดมาก กูโตแล้วคิดเองได้ ไปๆ กูจะปิดร้านละ” เมื่อพูดจบทันจึงดึงประตูเหล็กม้วนลงมาแล้วใส่กุญแจล็อกทันที

“วันนี้ไม่นอนร้านเหรอวะ” ภูมิพูดขึ้น

“มีธุระนิดหน่อย กูไปละ” เมื่อชายหนุ่มพูดจบก็สตาร์ทบิ๊กไบค์คันใหญ่สีดำออกไปยังจุดนัดพบของผู้ชายที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ที่บ้านของแคนดี้

“คุณแคนดี้ครับ ถ้ายังขับมอ’ ไซค์ไปเรียนแบบนี้ ผมคงต้องเรียนให้คุณทูนทราบแล้วนะครับ” พ่อบ้านรีบวิ่งมารับหญิงสาวที่กำลังขี่มอเตอร์ไซค์ของคนทำสวนเข้ามาภายในบ้าน

“อย่าบอกคุณพ่อนะคะลุงพจ ถ้าลุงพจไม่พูดก็ไม่มีใครรู้หรอก” หญิงสาวทำเสียงชู่ปากใส่พ่อบ้าน

“แต่มันอันตรายนะครับ ไม่ได้การแล้วครับยังไงผมต้องเรียนให้คุณทูนทราบ” พ่อบ้านจะหยิบโทรศัพท์โทรหาผู้เป็นนายแต่ลืมไปว่ามันดึกแล้วเขาจึงเก็บโทรศัพท์เข้าไปตามเดิม

“คุณพ่อไม่อยู่เหรอคะ” แคนดี้ถาม

“ไปประชุมผู้บริหารที่ต่างจังหวัดครับ”

“แล้วพี่ไทป์ล่ะคะ” หญิงสาวถามต่อ

“คุณไทป์ยังไม่กลับบ้านเลยครับ น่าจะนอนที่คอนโดของเธอเพราะเห็นว่ามีงานสำคัญที่ต้องเคลียร์” พ่อบ้านพูด

“น่าจะไม่กลับหลายวันแล้วมากกว่า ดูสิบ้านใหญ่โตขนาดนี้แต่ไม่มีใครอยู่” หญิงสาวมองสำรวจบ้านของตัวเองที่ใหญ่อย่างกับคฤหาสน์แต่มีเพียงแค่เธอกับพ่อบ้านแม่บ้านเท่านั้นที่อาศัยอยู่

เมื่อหญิงสาวอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จก็กระโดดขึ้นเตียงในทันที

‘คงจะทำงานหนักมากเลยสินะ’ หญิงสาวคิดในใจ เมื่อเห็นว่าผิวพรรณที่เคยขาวของชายหนุ่มที่เธอเพิ่งเจอมามันคล้ำลงไปมากจากเมื่อก่อนเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว

เหตุการณ์เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว

เสียงฝีเท้าของกลุ่มเด็กอาชีวะหลายคนกำลังกรูวิ่งกันเข้ามาตามทางเดินเท้าช่วงเย็นที่มีผู้คนพลุกพล่านเพราะกำลังเลิกงานและเลิกเรียนกัน แถวนั้นมีโรงเรียนอยู่หลายแห่งที่อยู่ใกล้กันจึงมีนักเรียนมัธยมและเด็กอาชีวะหลายคนที่กำลังรอขึ้นรถจะกลับบ้านกัน

เสียงประแจเลื่อนกระทบกับพื้นคอนกรีตพร้อมกับร่างของเด็กอาชีวะที่ร่วงลงไปกองกับพื้นและมีเลือดพุ่งออกมาจากศีรษะอาบนองหน้าของชายผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นทันที

“ไอ้ไทป์ มึงทำเพื่อนกูไอ้สัตว์ กูจะฆ่ามึง” เสียงของเด็กอาชีวะคู่อริโกรธเดือดดาลอารมณ์พลุ่งพล่านจนระงับความโกรธไว้ไม่ได้เมื่อเห็นเพื่อนสนิทของตัวเองถูกคู่อริใช้ประแจเลื่อนตีศีรษะจนหมดสติล้มลงไปเลือดนองพื้น

เมื่อไทป์เห็นว่าฝ่ายตรงข้ามดึงมีดยาวปลายตัดที่เหน็บกับเอวกางเกงแล้วถอดปลอกมีดออกก็ใจไม่ดีจึงวิ่งหนีไปตามทางฟุตบาตที่ผู้คนเดินพลุ่กพล่านรวมถึงทันศิลาที่กำลังเดินอยู่ทางที่ไทป์วิ่งมาด้วยและแน่นอนว่าทันศิลาเขาถอดเสื้อชอปออกแล้วเหลือแต่เพียงเสื้อยืดสีดำเท่านั้น

ไทป์เพื่อนร่วมสถาบันของทันศิลาที่กำลังวิ่งหนีอยู่นั้นอยู่ในสายตาของทันศิลาตลอด

“พี่ไทป์ แคนดี้อยู่ตรงนี้ค่ะ” หญิงสาวหน้าตาน่ารักวัยสิบสามสวมชุดนักเรียนมอต้นกำลังยืนถือแก้วน้ำที่เธอเพิ่งซื้อมาในขณะที่รอพี่ชายของตัวเองอยู่หน้าวิทยาลัยอาชีวะเพราะจะกลับบ้านพร้อมกัน

“พี่ไทป์ วิ่งหนีใครคะ” สาวน้อยรีบวิ่งตามพี่ชายไปเมื่อเขาวิ่งผ่านเธอไปราวกับมองไม่เห็นเธออย่างนั้น

ผลั่ก กุกๆๆ

เสียงกลิ้งล้มลงบนพื้นคอนกรีตอย่างรุนแรงเมื่อมือหยาบจับกระชากคอเสื้อของสาวน้อยที่วิ่งตามพี่ชายอยู่ถูกมือหนาเหวี่ยงจนล้มลง

“เป็นน้องสาวมันเหรอ งั้นพี่ฝากแผลนี้ไปให้พี่ชายที่ชื่อไทป์หน่อยนะ” คู่อริร่างสูงที่กำลังบันดาลโทสะเงื้อมมือหวังจะวางคมมีดลงบนร่างเล็กของสาวน้อยด้วยความโกรธแค้นแทนเพื่อนของตัวเอง

“อั่ก ฮึก” เสียงของชายหนุ่มที่เอาตัวเองไปรับคมมีดที่ยาวขนาดยี่สิบสี่นิ้วนั้นร้องลั่นโอดครวญด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ด้านหลังของเขาก็ขาดออกแยกจากกัน พร้อมกับไม้บรรทัดเหล็กที่อยู่ในกระเป๋าก็งอตามแรงกดทับที่รุนแรงของมีด เลือดกระเซ็นออกที่หลังของทันศิลาทันที พร้อมกับเด็กสาวที่นอนอยู่ใต้ร่างของเขาด้วยความหวาดกลัวจนหน้าซีดเผือก เมื่อเลือดของเขาไหลลง ไปยังชุดนักเรียนมอต้นที่ขาวสะอาดหมดจรดนั้นอย่างช้าๆ

สามวันต่อมา

ร่างเล็กพาตัวเองมายังห้องผู้ป่วยฉุกเฉินที่มีชายวัยสิบแปดนอนใส่ท่อช่วยหายใจอยู่ในท่านั่งกึ่งนอน

“เพราะหนูเอง พี่ถึงต้องมาเจ็บแบบนี้” เด็กสาวมองไปยังชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่ด้วยน้ำตาเอ่อล้นพรั่งพรูออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างอย่างหักห้ามไม่ได้

“เพราะเราแท้ๆ” แคนดี้สาวน้อยถักผมเปียสองข้างยืนเกาะกระจกมองเขาอยู่ จนมีพยาบาลเดินเข้ามา

“มาหาพี่ชายเหรอคะ” พยาบาลถามเพราะเห็นว่าเด็กสาวคนนี้มาที่นี่ทุกวันหลังเลิกเรียนมายืนมองคนที่นอนเป็นผักอยู่พักหนึ่งแล้วยืนร้องไห้อยู่อย่างนั้น

“เอ่อ…ใช่ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้า

“ถ้าอยากเข้าไปต้องมาใส่ชุดเยี่ยมผู้ป่วยพิเศษก่อนนะคะ เพราะว่าแผลของพี่เขาลึกมากๆ ต้องระวังเชื้อโรคด้วยค่ะ” พยาบาลสาวท่าทางใจดีเอ่ยขึ้นก่อนจะพาเด็กสาวเข้าไปใส่ชุด

ฝ่ามือเล็กของหญิงสาวจับไปที่ฝ่ามือหนาที่แสนอบอุ่นนั้นอย่างห่วงใยและรู้สึกผิด

“ถ้าหนูแบ่งความเจ็บปวดของพี่มาได้ หนูจะแบ่งออกมาทั้งหมดเลยค่ะ” แคนดี้สาวน้อยวัยสิบสามบีบมือของเขาจนแน่นพร้อมกับน้ำตาที่หยดลงตรงท่อนแขนของเด็กหนุ่มที่นอนหมดสติมาหลายวัน แต่แล้วเธอก็รีบเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแขนของเขาออกอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าน้ำตาของเธอนั้นอาจจะมีเชื้อโรคอยู่ก็ได้ เธอกลัวไปหมดทุกสิ่งกลัวว่าเขาจะตายเพราะเธอจริงๆ

“หนูต้องไปแล้ว ไว้หนูจะมาหาใหม่นะคะพี่ทันศิลา”

จบเหตุการณ์เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว