ตอนที่ 3 เบื้องหลัง

ทันศิลาในชุดเสื้อยืดสีขาวด้านในถูกคลุมด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำแขนยาวโอเวอร์ไซส์ปลดกระดุมด้านหน้าจนหมดวันนี้ทรงผมอันเดอร์คัทด้านบนที่สั้นหน่อยๆ ของเขาถูกจัดแต่งเซทขึ้นให้ดูเท่ๆ ขึ้น ใบหน้ารูปไข่ หน้าผากกว้างสวยเลยยิ่งทำให้ดูโดดเด่นเมื่อเขาทำผมเปิดหน้าผาก คิ้วเข้มหนาได้รูปช่วยขับให้ใบหน้าดูคมและดุดันขึ้น ดวงตาเรียวยาวสื่ออารมณ์นิ่งๆ สุขุมและดูจริงจังตามสไตล์ของเขาได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มก้าวขามายังผับแห่งหนึ่งหลังจากจอดบิ๊กไบค์คู่ใจไว้ด้านหน้าของร้านด้วยท่าทางนิ่งเรียบและเดินขึ้นไปยังห้องวีไอพีที่เขาคุ้นเคย

“มานั่งนี่สิเจ้าทัน” ชายวัยกลางคนพูดพร้อมกับตบโซฟาให้มานั่งใกล้ๆ

“หวัดดีครับเสี่ย” ทันศิลายกมือไหว้

“เอ่อ หวัดดีๆ วันนี้ว่างมาหาเสี่ยได้นะ” ทันศิลายิ้มออกมาเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าเสี่ยคนนี้กำลังจะต่อว่าเขาที่ไม่ค่อยมาเยี่ยมเยือนเขาที่ผับนี้เลย

“เป็นไงล่ะ ช่วงนี้ไปทำงานอะไรหลังจากปลดทหารเกณฑ์” ชายวัยกลางคนพูดพร้อมกับรินเหล้าให้เขา

“เป็นช่างร้านซ่อมมอ’ ไซค์ครับ”

“ดีไหมล่ะ ทำไมไม่มาทำงานกับฉันที่ผับนี้ล่ะ ฉันมีหลายที่นะจะแบ่งให้ช่วยดูแลค่าตอบแทนสูงจนนายคาดไม่ถึงเลยล่ะ” เสี่ยพูดพร้อมกวักมือเรียกสาวนั่งดริ๊งก์ให้มานั่งใกล้ๆ ทันศิลาเพื่อคอยเอาใจชายหนุ่ม

“ไม่ดีกว่าครับ ผมยังอยากเป็นช่างซ่อมรถอยู่” ทันศิลาพูดพร้อมกับจับมือของผู้หญิงนั่งดริ๊งก์ให้หยุดลูบไล้ที่หน้าท้องของเขา ก่อนจะทำมือให้เธอออกไป

“ฮ่า ๆ นายมันได้ใจฉันจริงๆ ว่ะเจ้าทัน ทั้งผู้หญิงที่หามาให้ ทั้งงานที่เงินดีจนแทบจะประเคนใส่พานให้นายยังไม่สนใจ”

“ผมยังอยากทบทวนบางสิ่งอยู่ครับเสี่ย” ทันพูด

“ทำไม นายกลัวว่าจะได้กลับเข้าไปในคุกอีกหรือไง ฉันบอกแล้วว่างานที่จะให้ทำเป็นงานดีปกติทั่ว ๆ ไป ส่วนงานเสี่ยงคุกเสี่ยงตะรางฉันจะทำเอง” เสี่ยพูดพร้อมกับเอามือตบหลังของเขาราวกับปลอบใจ เมื่อเห็นว่าทันศิลานิ่งเงียบไป

“ทัน นายน่ะก็เหมือนกับลูกชายน้องชายของฉัน สิ่งที่นายเคยเจอมาตอนอายุสิบแปดฉันรู้ดีว่านายรู้สึกยังไงเจ็บปวดแค่ไหน ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะหักหลังนายเหมือนไอ้พวกนั้น” เสี่ยบอมพูดออกมาอย่างจริงใจซึ่งทันศิลาเองก็รู้สึกได้ เพราะสิ่งที่ทั้งสองเจอมาตอนที่ติดคุกอยู่ด้วยกันนั้นก็พอจะเข้าใจได้ว่าทั้งสองเป็นมิตรสหายที่ดีต่อกันแล้วนั่นเอง

“ไว้ผมจะคิดอีกทีนะครับ”

“แล้วไม่สนใจผู้หญิงที่ฉันหามาให้เลยเหรอวะ หรือว่านายไม่สนหญิง” เสี่ยบอมกระซิบทำให้ทันศิลาที่ถูกถามถึงกับขมวดคิ้วใส่เสี่ยที่เขารู้จักตอนที่ติดคุกด้วยกัน

“ผม…มีมือ...ครับ” ทันศิลาย้ำคำพูดชัดถ้อยชัดคำ

“ฮ่า ๆ เสียของหมดเจ้าทันเอ๊ย” เสี่ยหัวเราะชอบใจที่ไม่ว่าเขาจะเสนอผู้หญิงให้ทันศิลามากแค่ไหนเขากลับไม่สนใจและไม่มาเข้าใกล้ผู้หญิงเลยสักครั้ง

หลังจากทันศิลาออกมาจากผับเขาก็ขับรถตรงไปยังบ้านเกิดที่อยู่ห่างจากร้านซ่อมรถที่เขาทำงานอยู่ประมาณเจ็ดสิบกิโลเมตรเห็นจะได้

ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาภายในบ้าน หลังจากจอดบิ๊กไบค์คู่ใจไว้ตรงรั้วด้านในของบ้าน เขาไขกุญแจเข้ามาภายในบ้านปูนชั้นเดียวที่ถูกจัดเป็นระเบียบไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงอะไรเลยตั้งแต่ที่คุณย่าของเขาจากไปด้วยโรคร้ายตอนที่เขาอายุยี่สิบ ทันศิลาเปิดประตูเข้าไปในห้องของคุณย่าและนั่งลงตรงเก้าอี้โยกนอนที่คุณย่าของเขาชอบนั่งนอนเล่น

เขาโตมาด้วยสองมือของคุณย่าตั้งแต่แบเบาะ เพราะพ่อกับแม่ของเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถคว่ำตั้งแต่ที่เขามีอายุได้เพียงหนึ่งขวบเท่านั้น ชายหนุ่มหยิบรูปถ่ายที่เขาถ่ายคู่กับคุณย่าในช่วงวัยต่างๆ จนรูปล่าสุดที่เขาถ่ายคู่กับคุณย่าของเขาคือตอนเรียนปวช.ปีสามและนั่นเป็นรูปสุดท้ายที่เขากับคุณย่าถ่ายด้วยกัน เขานำรูปมากอดไว้และปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้นกับความเศร้าเสียใจที่มีต่อหญิงชราที่อุ้มชูเขามาจนเติบใหญ่ แต่เขากลับเสียรู้ให้คนรวยพวกนั้นที่เขาเอาอนาคตของตัวเองเป็นเดิมพันเพื่อที่ว่าอาการป่วยของคุณย่าจะหาย ทุกอย่างมันผิดแปลกไปหมด จนทันศิลาเองรู้ตัวว่าทุกอย่างเป็นแค่เรื่องหลอกลวงเท่านั้นก็เมื่อตอนที่คุณย่าของเขาจากไปหลังจากที่เขาติดคุกได้สองปี

เหตุการณ์เมื่อเจ็ดปีก่อน

ทันศิลานอนร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดกับแผลที่หลังจากฟื้นขึ้นมา เขาต้องกินยาแก้ปวดตลอดและต้องล้างแผลที่มันแสนสาหัสนี้ โชคดีที่เขายังไม่ตายคงพอมีบุญอยู่บ้างและก็โชคดีของเด็กหญิงคนนั้นที่ไม่ต้องมาจบชีวิตลงเพราะไอ้พวกเหลือขอที่มันเอาแต่ตีกัน

“ยังไงฉันก็ขอบใจนายมากนะที่ช่วยชีวิตลูกสาวของฉันไว้” ชายวัยกลางคนพูดเขาเป็นนักธุรกิจมีชื่อเสียงที่ทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ที่รวยลำดับต้นๆ ของไทย

คุณทูน พ่อของเด็กหญิงที่เขาช่วยชีวิตเอาไว้ กล่าวอย่างซาบซึ้งในห้องพิเศษของโรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ

“ครับ ถ้าเป็นคนอื่นผมก็ช่วย แล้วจับคนร้ายที่ฟันผมได้หรือยังครับ” ทันศิลาถาม

“จับได้แล้วล่ะ แต่มันมีคนที่ถูกตีอาการสาหัสกะโหลกร้าวนอนอยู่ยังไม่ฟื้นในเหตุการณ์วันนั้นด้วย” คุณทูนพูด

“แล้วจับคนร้ายได้หรือยังครับ” ทันศิลาถาม

“ยังเลย เอ่อ... ลูกสาวของฉันอยากมาขอบคุณนายนะที่ช่วยเธอเอาไว้ แต่พอพูดถึงนายทีไรก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด นายคงยังไม่เคยเจอเธอสินะ”

“ยังไม่เคยเจอครับแล้ววันนั้นก็ไม่ทันได้เห็นหน้าด้วยซ้ำผมคิดว่าตอนนี้เธออาจยังคงกลัวและตกใจมากกับเหตุการณ์วันนั้น” ทันศิลาหลุดยิ้มออกมาเพราะเขาไม่คิดว่าจะเอาตัวเองไปรับคมมีดแทนใครก็ไม่รู้ แล้วอีกอย่างการที่เขาทำแบบนั้นเพราะคิดว่ามันมีหนังสืออยู่ในกระเป๋าที่พอจะรับคมมีดได้แต่เขาลืมไปว่าเขาเอาออกให้เพื่อนที่ชื่อภูมิยืมไปแล้ว จึงมีแต่เพียงไม้บรรทัดเหล็กที่อยู่ในกระเป๋าของเขาเท่านั้น

จนในที่สุดทันศิลาก็ถูกจับกุมในข้อหาทำร้ายร่างกายผู้อื่นจนอาการสาหัสกะโหลกศีรษะร้าว เขาให้เพื่อนโกหกคุณย่าของเขาตอนที่นอนอยู่โรงพยาบาลและตอนที่เข้าคุกว่าเขาไปทำงานต่างจังหวัดและฝากดูแลคุณย่าของเขาที่เริ่มรักษาอาการป่วยตามที่คุณทูนรับปากเอาไว้

ตุบๆ เสียงทุบกระจกห้องเยี่ยมผู้ต้องหา

“ไหนคุณบอกว่าจะช่วยผมออกไป และผมจะติดไม่กี่วัน นี่มันอะไรครับผมต้องติดคุกห้าปีแทนลูกชายของคุณงั้นเหรอครับ” ทันศิลาโกรธอย่างบ้าคลั่งจนเจ้าหน้าที่ต้องเข้ามาจับตัวเอาไว้

“คุณย่าของนายได้รับการรักษาอย่างดี ฉันดูแลอย่างดีเลยนะและฉันสัญญาว่าจะรีบเอานายออกมาจากคุกเร็วๆ ขอเพียงแค่นายอดทนรออีกหน่อย” คุณทูนเปิดคลิปโทรศัพท์ของคุณย่าของชายหนุ่มให้เขาดูผ่านกระจกเยี่ยมผู้ต้องหา

ชีวิตในวัยสิบแปดปีของทันศิลาพังลงในพริบตาเดียวเพราะสัญญาเพียงแค่ลมปากของชายที่บอกบอกว่าจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลจนย่าของเขาหายดี เพื่อแลกกับการที่เขาต้องติดคุกไม่กี่วัน ทุกอย่างไม่ได้ง่ายอย่างที่ทันศิลาคิดเอาไว้ เมื่อฝ่ายตรงข้ามก็เป็นผู้มีอิทธิพลเช่นเดียวกัน