บทที่ 220

ซูเนี่ยนคุมหัวของเธอไว้ มีสองสามคนรีบเข้ามาเตะเธออย่างบ้าคลั่งและตามอำเภอใจ

หลัง ท้อง และแขนของเธอโดนคนพวกนั้นทีบอย่างแรง

ผมของซู่เหนียนถูกคนเหล่านั้นดึงอย่างแรง และเธอก็ถูกคนพวกนั้นผลักลงกับพื้น เธอลุกตัวไม่ได้ ช่องปากของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นของโลหิต ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในอวัยวะภายในของเธอทำให้เธอหมดสติ และเธอก็พ่นเลือดออกมาเต็มคำ

หมัดและเท้าของคนเหล่านั้นราวกับสัตว์ร้ายที่กระหายเลือด เมื่อคนเหล่านั้นเห็นเลือด พวกเขาตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น และพวกเขาก็โจมตีหนักขึ้นเรื่อย ๆ

ซูเนี่ยนขดตัวอยู่บนพื้น เธอพยายามกัดฟันและทนความเจ็บไว้ เพราะเธอไม่อยากร้องไห้

เธออดไม่ได้ที่ต้องคิดว่า เมื่อวานในงานเลี้ยงของคนอื่น เธอยังด่าคนอ่นเป็นเมียน้อยที่หยิ่งผยอง แต่วันนี้เธอกลายเป็นเมียน้อยที่ทุกคนไล่ล่า

แถมเธอยังเป็นหญิงชู้ประเภทที่ห่วยที่สุด ซึ่งเธอเองยังดูถูกตัวเองเลย

เธอไม่สามารถหลบลู่จิ่งสิงได้ ดังนั้นเธอจึงต้องยอมรับความอัปยศอดสูที่เขานำมาให้เธอ

วินาทีนั้น เธอคิดอยู่ว่า ตายอย่างนี้ไปเลย ถ้าตายก็ไม่ต้องถูกคนอื่นล่ามโซ่ อย่างน้อย ตายแล้วมีความสุขมากกว่าการมีชีวิตอยู่

ไม่รู้ใครดึงแขนที่เธอกุมหัวออก