ตอนที่ 5

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

เวลาที่ล่วงเลยไปเหมือนไม่มีความหมายอะไรสำหรับมาลินี ทุกเช้าเธอยังคงตื่นขึ้นมาเจอเพียงความเชยชาของผู้เป็นสามี ทุกคืนยังคงจบลงด้วยน้ำตาที่ซึมเปื้อนผ้าห่ม ทุกวันเหมือนถูกบังคับให้ใช้ชีวิตอยู่ในเรือนหอที่ไร้ความอบอุ่น แม้จะมีสถานะว่าเป็น 'ภรรยา' แต่ในความจริงแล้วเธอไม่ต่างอะไรกับแขกที่ไร้ตัวตน

เจ็ดวันที่ผ่านมา เขาแทบไม่พูดกับเธอเลยสักคำ วันหยุดเขาแทบจะไม่อยู่บ้านเลยเพราะเขาจะพาคนรักของเขาเที่ยวไปดินเนอร์ ทิ้งให้เธออยู่กับความเงียบที่กัดกินใจทีละน้อย เธอคิดว่าตัวเองคงชินแล้ว แต่ความเจ็บปวดบางอย่างต่อให้ซ้ำซากแค่ไหนก็ไม่เคยเบาบางลง มีแต่ทับถมจนหนาแน่นขึ้นทุกทีและวันนี้เธอไม่สามารถหลบหนีได้เหมือนทุกวันเพราะครอบครัวของเขานัดให้เธอและเขาไปรับประทานอาหารร่วมกันที่บ้าน

เสียงล้อรถบดไปบนถนนราวกับเคลื่อนช้าเป็นพิเศษในความรู้สึกของเธอ หญิงสาวนั่งเบียดชิดประตูอีกฝั่ง ปล่อยให้ความเงียบโรยตัวเข้าครอบคลุมทั่วทั้งรถ ร่างสูงที่นั่งข้างเธอขับรถด้วยสีหน้าเรียบเฉย ดวงตาจับจ้องถนนตรงหน้าโดยไม่เหลือบมามองแม้แต่น้อย

หญิงสาวบีบมือตัวเองแน่น พยายามควบคุมแรงสั่นของปลายนิ้ว วันนี้เธอต้องทำเหมือนทุกอย่างปกติ ต้องทำเหมือนเขาเป็นสามีที่รักใคร่ดูแลเธอ ต้องสวมบทบาท 'คู่รักที่มีความสุข' ต่อหน้าผู้ใหญ่

รถเคลื่อนเข้ามาจอดในลานกว้างของบ้านใหญ่ซึ่งโอ่อ่าและอบอุ่น ด้านในบ้านเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะของพ่อแม่ของชายหนุ่ม ดังลอดออกมา บรรยากาศช่างต่างจากความเย็นชาที่เธอคุ้นเคยในเรือนหอโดยสิ้นเชิง

“ลงสิ” เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยสั้น ๆ โดยไม่หันมามอง หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนค่อย ๆ เปิดประตูลงจากรถ สูดลมหายใจลึกเพื่อรวบรวมแรงใจอีกครั้ง

“อ้าว มาแล้วเหรอลูก ๆ มานั่ง ๆ วันนี้แม่ให้แม่ครัวทำของโปรดไว้เยอะแยะเลยนะ” ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องอาหาร คุณวนิดาก็ยิ้มกว้างออกมาต้อนรับ

"สวัสดีค่ะ คุณแม่" หญิงสาวยกมือไหว้อย่างนอบน้อม พลางฝืนยิ้มบาง ๆ เธอเดินตามสามีไปนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างกัน ร่างสูงขยับเก้าอี้ให้เธอเล็กน้อยต่อหน้าแม่สามีภาพนั้นทำให้คุณวนิดายิ่งเชื่อว่าทั้งคู่กำลังรักใคร่กันอย่างดี หัวใจเธอสั่นวูบ…เพราะรู้ว่าแท้จริงแล้ว การกระทำนั้นเป็นเพียงการ 'สร้างภาพ' เท่านั้น แต่ถ้าเขาทำให้เธอด้วยใจเธอก็จะดีใจมากแน่ๆ แต่คงได้แค่ฝันเท่านั้น

อาหารมากมายถูกยกขึ้นโต๊ะ กลิ่นหอมชวนให้น้ำลายสอ แต่สำหรับหญิงสาวแล้ว กลับกลืนไม่ลง คำพูดของแม่บ้านและแม่สามี ดังเจื้อยแจ้วรอบตัว แต่เธอแทบไม่ได้ยินอะไรเลย

“ลินจ๊ะ กินเยอะๆ นะ หน้าตาซีดเชียว ช่วงนี้เหนื่อยอะไรรึเปล่า” เสียงคุณวนิดาถามขึ้นด้วยความห่วงใย

“ไม่ค่ะคุณแม่ แค่พักผ่อนน้อยนิดหน่อยค่ะ” ลินฝืนยิ้ม พยักหน้ารับเบาๆ ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ชายหนุ่มก็ตักต้มยำกุ้งใส่ถ้วยเล็กแล้วเลื่อนมาตรงหน้าเธอ

“กินหน่อย จะได้มีแรง” พร้อมเอ่ยเสียงเรียบที่พยายามแต่งแต้มความห่วงใย

“เหนือเปลี่ยนไปนะ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลย” คุณวนิดายิ้มชื่นชม

หัวใจลินปวดหนึบ เธอรับถ้วยต้มยำมากินเงียบ ๆ ทั้งที่คอแข็งราวกับมีก้อนอะไรติดอยู่ การแสดงของเขาดูน่าเชื่อถือจนคุณแม่สามีหลงดีใจ มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่า รอยยิ้มและความอ่อนโยนเหล่านั้น…ไม่ได้มาจากใจของเขาเลยแม้แต่น้อย

เสียงหัวเราะยังคงดังระงมไปทั่วห้องอาหาร บรรยากาศดูอบอุ่นและเป็นกันเองราวกับครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ แต่สำหรับหญิงสาสแล้ว ทุกเสียงนั้นกลับดังก้องเหมือนค้อนหนักที่กระหน่ำลงกลางอก

เธอพยายามตักอาหารเข้าปากเล็กน้อยให้ดูไม่ผิดสังเกต ทั้งที่รสชาติแทบไม่รับรู้เลยสักอย่าง แต่ทุกครั้งที่เงยหน้าขึ้นมา เธอก็จะเห็นสายตาของคุณวนิดาจับจ้องอยู่เต็มไปด้วยความคาดหวัง…คาดหวังในสิ่งที่เธอไม่รู้เลยว่าจะทำได้หรือเปล่า

“ลินกับเหนือแต่งงานกันมาก็หลายเดือนแล้วนะจ๊ะ” เสียงคุณวนิดาเอ่ยขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี

“เมื่อไหร่จะมีข่าวดีกันนะ” มือที่ถือช้อนของหญิงสาวชะงักค้างกลางอากาศ ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนรีบก้มหน้าลง เธอรู้สึกได้ถึงแรงบีบรัดจากอกทันที ราวกับลมหายใจถูกสูบออกไปจนหมด

“เรื่องนั้น…คงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อยครับ พอดีงานที่บริษัทค่อนข้างยุ่ง” ทิศเหนือเองก็ชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที แต่ก็รีบคลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมา

“แหม งานก็งานเถอะ แต่เรื่องครอบครัวก็สำคัญนะลูก” คุณวนิดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแต่แฝงความคาดหวังชัดเจน

“แม่ก็อยากอุ้มหลานเร็ว ๆ จะได้ทำให้บ้านนี้มีเสียงหัวเราะสดใสกว่านี้อีก” ลินกัดริมฝีปากล่างแน่น พยายามสะกดกลั้นไม่ให้น้ำตาเอ่อคลอ เธอรับรู้ถึงแรงสั่นที่มือไม้เริ่มควบคุมไม่ได้ ร่างเล็กก้มหน้าตักข้าวเงียบ ๆ โดยไม่กล้าเงยหน้ามองใครทั้งนั้น

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณแม่ ไว้พร้อมเมื่อไหร่…คงมีข่าวดีแน่นอน” ชายหนุ่มปรายตามามองเธอเพียงแวบเดียว เขาเห็นเธอพยายามกลืนคำข้าวอย่างยากลำบาก แต่แทนที่จะเอ่ยปลอบ เขากลับเลือกหันกลับไปตอบคำถามต่ออย่างเรียบเฉย

หลังอาหารเย็นเสร็จ พวกเขาพากันนั่งดื่มชากับขนมหวาน เสียงพูดคุยระหว่างชายหนุ่มกับผู้เป็นแม่ยังคงดังต่อเนื่อง หญิงสาวนั่งเงียบเป็นเงาสีจางในมุมหนึ่ง คอยรับรอยยิ้มและคำพูดหวังดีที่ฟังแล้วเหมือนเข็มนับพันทิ่มแทง

“ลินจ๊ะ..ดูแลสุขภาพด้วยนะลูก แม่อยากเห็นพวกเธอสองคนรักกันและมีครอบครัวที่อบอุ่น แม่ดีใจมากนะที่ได้ลินมาเป็นลูกสะใภ้” เสียงคุณแม่สามีดังขึ้นอีกครั้ง

“ค่ะคุณแม่ ลินจะพยายามค่ะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ฝืนยิ้มทั้งที่หัวใจบีบแน่น เธอไม่รู้เลยว่าคำพูดสั้น ๆ นั้นทำไมถึงเจ็บปวดนัก…อาจเพราะมันย้ำชัดว่า ความรักที่ทุกคนคาดหวัง ไม่เคยมีอยู่จริงในชีวิตคู่ของเธอเลย

ภายในรถ

เมื่อออกจากบ้านใหญ่ ความเงียบก็กลับมาอีกครั้งภายในรถ หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงไฟถนนทอดยาวเป็นเส้นสายสลับกันไปมา เธอพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีกครั้ง แต่ก็ไม่อาจทนได้

“พี่เหนือ…เมื่อกี้ทำไมต้องตอบแบบนั้นคะ” เธอเรียกเขาเสียงเบา ราวกับกำลังรวบรวมความกล้า

“แบบไหน” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว มองถนนตรงหน้าโดยไม่หันมาหาเธอ

“ก็เรื่อง…เรื่องลูกนะคะ” น้ำเสียงสั่นพร่าของหญิงสาวดังแผ่ว

“คุณแม่คาดหวัง แต่พี่เหนือก็บอกว่าจะมี…ทั้งที่จริง ๆ แล้วเรา…” เธอไม่กล้าพูดต่อ ประโยคนั้นเหมือนก้อนอะไรจุกอยู่ที่คอ

“เธออยากให้ฉันตอบยังไงล่ะ หืม จะให้พูดความจริงต่อหน้าทุกคนว่าเราไม่ได้รักกันงั้นเหรอ” ชายหนุ่มถอนหายใจยาว เสียงนั้นเต็มไปด้วยความรำคาญ

'ไม่ได้รัก' คำพูดเย็นชาเหมือนน้ำแข็งสาดใส่หน้าของหญิงสาว หญิงสาวก้มหน้าลงทันที มือกำชายกระโปรงแน่นจนยับยู่ยี่ น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลอาบแก้มเงียบ ๆ โดยไม่อาจควบคุมได้

“ลินรู้ว่าพี่…ไม่ได้รักลิน แต่…ลินรักพี่มากนะคะ ลิน…รอให้พี่รักลินมาตลอด แต่มัน…มันไม่เคยมีวันนั้นเลย” เสียงสั่นเครือเหมือนจะขาดหายไปทุกคำ น้ำตาเอ่อรื้นจนพร่าเลือนภาพตรงหน้า

ชายหนุ่มที่ได้ยินแบบนั้นก็ตวัดมองภรรยาด้วยสายตาเรียบนิ่ง หญิงสาวที่มองลึกลงในดวงตาของเขาก็รีบก้มหน้าลงเพราะสายตาของเขามันว่างเปล่า ไร้ความรู้สึก