บทที่ 53

ถัดจากคุณหนูจากหมู่ตึกสกุลมู่หรง ภาพของผู้เข้าขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีรายถัดๆ มาก็ไม่มีสิ่งใดน่าสนใจมากนัก เป็นเพียงภาพวาดดอกโบตั๋นที่เบ่งบานอยู่ท่ามกลางดอกไม้นานาพันธุ์ แม้จะถูกวาดขึ้นด้วยสีสันที่แตกต่างกัน กลับดูซ้ำๆ จำเจ ไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิด

สวีไท่โฮ่วและสวีหวงโฮ่ว ถูกกิริยาท่าทางตื่นเต้นชอบใจและชื่นชมยกย่องในตัวคู่แข่งแต่ละราย อันบริสุทธิ์ซื่อใส ของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง ตรึงความสนใจเอาไว้อย่างแน่นหนา จึงไม่ได้ออกปากพูดจากันเรื่องภาพวาดภาพไหนสักภาพ

กระทั่งมาถึงภาพวาดที่เหล่าผู้เข้าชมการแข่งขันรอบๆ ลานประชันขันแข่ง พากันส่งเสียงฮือฮาดังระงม ของคุณหนูสี่จากจวนสกุลอู๋ อู๋ชิงชิง สวีไท่โฮ่วและสวีหวงโฮ่วจึงสามารถละสายตาจากใบหน้าพริ้มเพราของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง เบนสายตามองภาพวาดใจกลางลานประชันขันแข่งดังเช่นที่สมควรกระทำ

ภาพวาดของอู๋ชิงชิง ก็ไม่ต่างจากก่อนหน้า เป็นภาพวาดโบตั๋นสีม่วงครามท่ามกลางอุทยานกว้างที่เต็มไปด้วยบุปผชาตินานาพันธุ์ ทว่า...ไม่ว่าจะเป็นการให้น้ำหนักการลงสี ไม่ว่าจะเป็นฝีพู่กัน ไม่ว่าจะเป็นการวาดดอกไม้และใบไม้อย่างละเอียดลออ หรือแม้แต่การให้แสงให้เงาตามวิธีการวาดภาพขั้นสูงที่ตามหลักแล้วสมควรมีถ่ายทอดกันก็แต่ภายในราชวงศ์สกุลหลี่ แต่ละองค์ประกอบของภาพวาดผืนนี้ช่างพาให้ตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก

“คุณหนูจากจวนสกุลอู๋หรือ...” สวีไท่โฮ่วพึมพำแผ่วเบา “นานมาแล้วสกุลอู๋เคยมีบุตรสาวแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์เข้าสู่ราชวงศ์สกุลเว่ยแห่งต้าเว่ยที่เป็นเหมือนน้ำกับน้ำมันกับแผ่นดินเทียนจินเรา เพราะเรื่องครั้งนั้น บุตรสาวคนอื่นๆ ในสกุลอู๋จึงได้แต่งให้คนราชวงศ์สกุลจี และสกุลหลี่ซึ่งยามนั้นเป็นดั่งกำแพงเหล็กปกบ้านป้องเมือง เป็นการพยายามใช้สายสัมพันธ์เครือญาติยุติข้อขัดแข้ง ทว่าก็เป็นอย่างที่เห็น กระทั่งทุกวันนี้ผลัดราชวงศ์มานับร้อยปีแล้ว ความขัดแย้งระหว่างเทียนจินและต้าเว่ยก็ยังคงอยู่...คนสกุลอู๋ก็คงจะได้รับการถ่ายทอดวิธีการวาดภาพของราชวงศ์สกุลหลี่ ผ่านการแต่งงานทางการเมืองเหล่านั้นกระมัง”

หวงโฮ่วคิดตามแล้วไม่เข้าใจ “หากเป็นเช่นที่เสด็จแม่รับสั่ง เหตุใดตลอดหลายสิบปีมานี้ พวกเราเหล่าคนในเมืองหลวงจึงไม่มีผู้ใดเคยได้เห็นคนสกุลอู๋ใช้กลวิธีการวาดภาพระดับสูงเช่นนี้มาก่อน?”

สวีไท่โฮ่วแย้มสรวล กล่าวเสียงไม่ดังไม่เบาดังเช่นทุกครั้ง

“การวาดภาพเช่นนี้ ใช่ว่าทุกผู้ทุกคนจะสามารถรับสืบทอดได้ หนำซ้ำคนสกุลอู๋แต่ไหนแต่ไรยังเป็นผู้รู้จักเก็บงำความสามารถ ระมัดระวังตัวเป็นอย่างยิ่ง สกุลอู๋หลายสิบปีมานี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับราชวงศ์สกุลหลี่ ต่อให้เคยเรียนรู้กลวิธีที่ว่านี้ ทว่าผู้ระมัดระวังตนเช่นพวกเขาไหนเลยจะอยากเอากลวิธีขั้นสูงนี้ออกมาใช้...”

ไท่โฮ่วลดเสียงลงพึมพำกับตนเองแผ่วเบา

“ที่แท้คนสกุลอู๋ก็หวาดระแวงราชวงศ์สกุลหลี่ถึงเพียงนี้...เรื่องนี้ก็นับว่าน่าสนใจนัก”

สวีหวงโฮ่วแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินประโยคหลัง กล่าวเสียงนุ่ม “คุณหนูสี่สกุลอู๋ผู้นี้ก็นับว่าเป็นหญิงงามมากความสามารถเช่นกัน บทกวีที่นางประพันธ์ขึ้นเพื่อใช้ในการคัดเลือกเข้าขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีในเทศกาลชมบุปผาครั้งนี้ ก็ช่างแต่งได้อย่างละเมียดละไม เปี่ยมไปด้วยความหมายและสัจธรรมอันลึกซึ้ง...”

สวีไท่โฮ่วยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “คนสกุลอู๋เป็นผู้ชอบใช้ความคิดถึงเพียงนี้ ผลงานที่คุณหนูจากจวนสกุลอู๋ประพันธ์ขึ้นจะไม่ละเมียดละไมมีความหมายอันลึกซึ้งแฝงเร้นได้อย่างไร”

หวงโฮ่วฟังที่แม่สามีกล่าวแล้วก็ได้แต่นึกปลงในใจ

เห็นทีไม่ช้าก็เร็ว สกุลอู๋คงถูกตรวจสอบยกใหญ่...

สวีไท่โฮ่ว...แม่สามีของพระนางเองก็เป็นผู้ระมัดระวังตนเป็นอย่างยิ่งผู้หนึ่ง สำหรับสวีไท่โฮ่วแล้ว สิ่งใดที่จะสั่นคลอนรากฐานอันมั่นคงของราชวงศ์สกุลหลี่และราชบัลลังก์ สิ่งเหล่านั้นล้วนแล้วแต่ไม่สมควรมีอยู่ในโลกใบนี้ทั้งสิ้น แม้แต่สกุลสวีเอง...หากในอดีตเมื่อครั้งพระนางไท่โฮ่วทรงขึ้นเป็นหวงโฮ่ว สกุลสวีเลือกไม่ยอมฟังคำพระนาง ไม่ยอมถอนตัวจากราชการงานเมือง ไม่ยอมละวางอำนาจทั้งปวง เลิกทำการค้า ผันตัวไปใช้ชีวิตอย่างสงบและไม่ฝักใฝ่ขั้วอำนาจใดออกนอกหน้า สกุลสวีที่ไหนจะยังคงรุ่งเรือง บุตรสาวมักได้แต่งเข้าราชวงศ์สกุลหลี่ และบุตรชายได้ครองเรือนอย่างเป็นสุขดังเช่นทุกนี้

ทว่า...หากเป็นดังที่พระนางไท่โฮ่วตรัสมาจริง เพราะเหตุใดเด็กสาวมากความสามารถสติปัญญามิใช่ด้อยจากสกุลที่ระมัดระวังตนถึงเพียงนั้น จึงได้ถึงกับนำทักษะการวาดภาพระดับสูงที่ถูกสืบทอดกันอย่างลับๆ และเก็บงำเอาไว้ในตระกูลออกมาใช้ต่อหน้าผู้คนมากมายถึงเพียงนี้...? เพียงเพราะอยากเอาชนะเหล่าผู้เข้าชิงชัยเช่นนั้นรึ? พระนางไม่คิดเช่นนั้น