บทที่ 4 หลงรุ่ยฉี ยุค 70

บทที่ 4 หลงรุ่ยฉี ยุค 70

ฉันไม่รู้ว่าฉันหลับหรือสลบไปนานแค่ไหน จากเหตุการณ์ที่ความทรงจำระลอกนั้น ทำให้ฉันหมดสติไป จนถึงตอนนี้ ฉันยังติดต่อระบบไม่ได้ ไม่ใช่ว่าฉันโดนระบบมันหลอกมาหรอกนะ ไหนจะกำไลมิติของฉันอีก ส่งมอบให้หรือยังก็ไม่รู้ มองดูที่ข้อมือก็ไม่เห็นกำไลหยกแก้วสักอัน ไม่ใช่ฉันถูกหลอกมาลอยแพทิ้งไว้ที่นี่หรอกนะ

ตอนนี้ฉันสามารถมองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน ที่ฉันนอนอยู่ตรงนี้ คือ เตียงเตาแบบที่เคยเห็นในสารคดีในโลกก่อน มองรอบบ้านเป็นบ้านอิฐ ห้องนี้ค่อนข้างกว้าง มีเตียงเตาที่ฉันคิดว่ามีขนาดใหญ่ แต่ไม่รู้ว่าปกติทั่วไปเตียงเตามันใหญ่เท่านี้ไหม ในห้องมีตู้ไม้วางอยู่ข้าง ๆ กับเตียง ติดกับผนังของอีกฝั่ง มีโต๊ะกลางห้อง มีเก้าอี้ 4 ตัววางรอบโต๊ะ ข้างเตียงเตามีโต๊ะไม้วางอยู่ น่าจะใช้สำหรับวางพวกหมอนผ้าห่ม ข้าง ๆ กันเป็นโต๊ะไม้เล็ก ๆ มีพวกเครื่องหอม พวกแป้งคล้าย ๆ แป้งน้ำ จากความทรงจำ มันก็คือโต๊ะเครื่องแป้งนั่นเอง

ถ้าถามว่าบ้านนี้ดูดีไหม ถ้าให้รุ่ยฉียุคปัจจุบันตอบก็จะบอกว่า 'ดีกับผีนะสิ! ' มันแย่ถ้าเทียบกับยุคที่จากมา แต่ฉันไม่รู้ว่าสำหรับที่นี่มันดีหรือไม่ เพราะจากความทรงจำของร่างเดิมก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะร่างเดิมก็ไม่เคยไปดูว่าบ้านใครตกแต่งแบบไหน บ้านแม่สามีก็ดูมีครบคล้าย ๆ กันกับที่บ้านหลังนี้มีเลยไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี

จากความทรงจำ ร่างนี้มีชื่อว่า หลงรุ่ยฉี เหมือนฉันเด๊ะ ๆ อายุ 24 ปี แต่งงานตอนอายุ 18 แต่งปุ๊ปท้องปั๊ป ทันทีทันใจมากเลย สามีอยู่ด้วยแค่ 2 อาทิตย์ก็ต้องกลับเข้าค่าย ส่วนรุ่ยฉีก็ต้องอยู่บ้านพ่อแม่สามี พร้อมกับเริ่มแพ้ท้องแรกหลังจากที่สามีกลับค่าย ช่วงเวลาลำบากได้เริ่มขึ้นหลังจากที่สามีกลับค่ายทหาร เพราะสมัยนี้ ใคร ๆ ก็ต้องไปทำงานให้หน่วยผลิตส่งคอมมูน ทำงานแลกแต้มเก็บแต้มกันทั้งนั้น แต่ตอนนี้สะใภ้สี่ดันมาแพ้ท้องทำอะไร ทำให้บรรดาสะใภ้ที่อยู่ในบ้านเกิดความไม่พอใจ หาว่ารุ่ยฉีหลบงานบ้างแหละ เลี่ยงงานบ้างแหละ แต่ร่างเดิมก็ใช่ว่าจะยอมอยู่เฉย ๆ รุ่ยฉีร่างเดิมกับร่างใหม่มีลักษณะอุปนิสัยที่ไม่แตกต่างกันมาก แต่อาจเพราะร่างเก่าอายุยังน้อยเลยพูดทุกอย่าง คิดยังไงพูดแบบนั้น ไม่ยอมให้ใครมาข่มเหง เพราะถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้ด้วย ไม่ใช่กุลสตรีในห้องหอที่พูดจาอ่อนหวาน ไม่มีปากมีเสียง รุ่ยฉีเป็นคนที่ค่อนข้างไม่ยอมใคร ถ้าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด ใครด่ามา รุ่ยฉีก็จะตอกกลับไม่มียอม แต่คำด่าของรุ่ยฉีไม่ค่อยมีคำหยาบ ส่วนมากจะด่าแบบผู้ดี น้อยครั้งจะมีคำหยาบหลุดออกมา หรือแทบจะไม่มีคำหยาบเลยก็ว่าได้

ด้วยเหตุนี้เลยทำให้บ้านใหญ่เกิดหมั่นไส้ ว่ากระแหนะกระแหน หาว่าทำตัวเป็นผู้ดีคนเมือง วางตัววางท่าเป็นผู้ดี ที่แท้ก็ไม่ต่างอะไรกับคนอื่น ตอนแรกที่ได้แต่งเข้ามาเพราะแม่สามีชอบใจ แต่พอแต่งเข้ามาแล้วลูกสะใภ้ช่วยงานไม่ได้ และไม่ยอมช่วยเรื่องยกระดับทางบ้านให้มีชีวิตที่ดี เลยทำให้แม่สามีเริ่มที่จะไม่ชอบรุ่ยฉี จึงมีเรื่องทะเลาะวิวาทในบ้านใหญ่แทบทุกวัน พ่อสามีแม่สามีเริ่มเอือมระอา ตอนแรกก็หวังแต่งสะใภ้สี่เพื่อให้ครอบครัวตัวเองอยู่ดีกินดี หวังยกฐานะกันทั้งครอบครัว แต่พอแต่งเข้ามาแล้วรู้ว่า หลงรุ่ยฉีก็แค่เด็กกำพร้า พ่อแม่เสียชีวิตไปตั้งแต่ตอนรุ่ยฉี อายุ 13 โตมาโดยมีป้าคอยเลี้ยงดู ทำให้แม่สามีค่อนข้างไม่พอใจ คิดว่าตัวเองถูกหลอกให้แต่งสะใภ้คนนี้เข้ามา พอรู้ว่ารุ่ยฉีบอกปัดเรื่องย้ายเข้าอยู่ในเมืองบ้างแหละ เรื่องเงินบ้างแหละ แม่สามีเลยยิ่งเกลียดรุ่ยฉีมากขึ้นเรื่อย ๆ คิดถึงตรงนี้แล้ว รุ่ยฉีคนนี้ก็จะเป็นลมแทนละ ไหนจะลับฝีปากกับบ้านใหญ่ทุกครั้งที่เจอกัน มองดูมีแต่เรื่องปวดหัว ยังดีที่แยกบ้านมาได้ แค่นี้ไมเกรนก็จะขึ้นละ

"ระบบ! มาสักที" พอคิดมาสักพักก็เริ่มเรียกหาระบบ ตอนแรกก็มาด้วยกันดี ๆ พอมาตอนนี้ระบบหาย!

[สวัสดีอย่างเป็นทางการครับโฮสต์ ขอโทษที่ให้โฮสต์รอนานเพื่อให้ระบบเสถียรมันต้องใช้เวลาในการเชื่อมต่อ] 

"โอ้ววว มาสักที เสียงสวรรรค์ที่ฉันอยากได้ยิน"

[ระบบพร้อมรับใช้โฮสต์แล้ว]

"ภารกิจล่ะ มาหรือยัง ฉันต้องรอไหม หรือทำอะไรได้เลยตามปกติที่คนอื่นเขาทำกัน" ถามก่อนจะได้ไม่ต้องเดาอะไรให้เหนื่อย

[โฮสต์ใช้ชีวิตตามปกติได้เลย หากภารกิจมา ก็แค่ทำภารกิจเพิ่มเข้าไป แต่ตอนนี้ยังไม่มีภารกิจอะไร ก็ให้อิสระโฮสต์เลย และเวลาติดต่อกับระบบก็แค่คิดเท่านั้น ทางระบบได้ยินความคิดของโฮสต์สามารถตอบคำถามและช่วยโฮสต์ได้ตามปกติ แต่เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นมองโฮสต์เป็นคนบ้า ก็ควรติดต่อกันทางความคิด ส่วนกำไลมิติ ระบบได้ติดตั้งให้ร่างโฮสต์เรียบร้อยแล้ว เชิญสำรวจได้ตามสบาย]

ฉันมองไปบนข้อมือของตัวเองและเห็นกำไลหยกสีเขียวอยู่บนข้อมือข้างซ้าย เลยกำหนดจิตเพื่อดูของข้างใน ทุกอย่างวางอยู่ในชั้นเป็นระเบียบเรียบร้อย แยกของกินของใช้กันอย่างเรียบร้อย แต่ไม่รู้ว่ามีของครบไหม เพราะจริง ๆ ฉันจำไม่ได้หรอกว่าโกยอะไรมาบ้าง และมีอะไรเท่าไร หวังแค่ระบบจะไม่โกงฉันหรอกนะ …

"ระบบ แล้วจะมีใครมาขโมยกำไลหยกของฉันไหม ทำไมไม่ทำให้มันหายไปแล้วเหลือไว้เป็นปาน หรือรอยสักเล็ก ๆ แบบน่ารัก ๆ อะไรแบบนี้" ฉันก็กลัวเนอะ เผื่อใครมาอยากได้กำไลฉันขึ้นมาจะทำยังไง ในกำไลมีแต่ของที่ฉันต้องใช้ทั้งนั้น

[ระบบตรวจสอบแล้ว ในช่วงนี้ยุคนี้ กำไลหยกยังเป็นของไม่มีค่าไม่มีราคา โฮสต์วางใจได้ ไม่มีใครเอาไปจากโฮสต์ได้ แต่ถึงจะมี คนที่อยากได้ก็ต้องตัดแขนโฮสต์ออกนั้นแหละ ถึงจะเอากำไลออกไปได้]

เดี๋ยวนะ! ไอ้ระบบ! เริ่มกวนละ ฉันไม่สนใจละ ไปทำหน้าที่รุ่ยฉีดีกว่า ไหนล่ะลูก ทำไมไม่มารายงานตัวเหมือนในนิยายหรือซีรีส์ที่เคยอ่านเคยดูเลย รุ่ยฉีคนนี้พร้อมเป็นแม่เลี้ยงแล้ว!!

[เดี๋ยวก่อนโฮสต์ เป็นแม่! ไม่ใช่แม่เลี้ยง อย่าเข้าใจผิด]

"แหม... ระบบ! ร่างเดิมเป็นแม่ แต่ฉันไม่เคยมีลูก จะให้เรียกแม่ก็แปลก ๆ ไหม ถึงฉันไม่ได้รังเกียจเด็ก แต่ใช่ว่าจะรักเด็กแบบไม่ลืมหูลืมตา ขอดูหน้าตากริยาก่อนได้ไหม! "

ฉันลงจากเตียงเตาแล้วมองดูที่บริเวณพื้น มองดูแล้วก็ไม่มีอะไรที่พอจะมองออกว่าฉันอาเจียนออกมาตอนที่ได้รับความทรงจำจากร่างเดิม หรือฉันมโนไปเอง ฉันคิดและเดินก้าวออกจากห้อง แล้วลูกฉันไปไหน ทำไมบ้านมันเงียบแบบนี้ บ้านหลังนี้ในความทรงจำก็ไม่ได้ใหญ่มาก มีห้องนอน 2 ห้อง ห้องครัว 1 ห้อง ห้องเก็บของ 1 ห้อง โถงรับแขก 1 ห้อง ห้องอาบน้ำ 1 ห้อง ห้องส้วม 1 ห้อง ทุกอย่างแยกเป็นระเบียบเรียบร้อย ถือว่าจัดสรรได้ดีทีเดียว

ออกจากตัวบ้านมาก็เป็นลานหน้าบ้าน มีโต๊ะไม้วางไว้สำหรับนั่งพักผ่อนหรือไว้ต้อนรับแขกที่มาหา ตรงกำแพงบ้านมีต้นดอกไม้ปลูกอยู่เป็นสวนแบบกระจัดกระจาย ไม่ได้เป็นระเบียบอะไร กำแพงบ้านถือว่าค่อนข้างสูงมิดชิด กำแพงมีอยู่รอบพื้นที่ของบ้านไปจนถึงสวนหลังบ้าน พอเดินย้อนกลับไปหลังบ้าน ก็เจอกับสวนผักหรือป่าหญ้ากันแน่ไม่ค่อยแน่ใจ แต่รู้ว่ามีพื้นที่ว่างหลังบ้าน มีบ่อน้ำแบบชักลอกหนึ่งบ่อ เท่าที่รู้จากความทรงจำ หมดเงินไปกับการปลูกบ้าน ของตกแต่งบ้าน และทำกำแพงไปมากโข เกือบ 2000 หยวน ที่บอกว่ามาก เพราะว่าร่างเดิมเอาเงินที่มีอยู่ออกมาทำบ้านจนหมด ทำให้เดือดร้อนสามีต้องหาเงินมาไว้ให้ใช้จ่ายรายเดือน ก่อให้เกิดปัญหาทะเลาะกับสามีบ้างในช่วงที่เขากลับบ้านช่วงพักปีใหม่ ฉันเริ่มรู้ถึงความยุ่งยากในการใช้ชีวิตหลังจากนี้แล้ว ถ้าคนปกติก็คือการใช้ชีวิตทั่วไปนั่นแหละ แต่สำหรับฉันที่เป็นวิญญาณมาช่วงหนึ่ง ไม่ต้องมีหน้าที่รับผิดชอบอะไร มันเลยกลายเป็นว่าการใช้ชีวิตต่อจากนี้ของฉันคงวุ่นวายน่าดู

"เด็ก ๆ ไปไหนกันหมด"

ฉันเดินสำรวจบ้านไปบ่นไป มองดูเวลาแล้ว ฉันไม่สามารถบอกได้ว่ามันกี่โมง ฉันต้องพึ่งระบบอีกแล้วสินะ

"ระบบ กี่โมงแล้ว ฉันจะได้วางแผนทำอะไรได้ถูก มีนาฬิกาให้บ้างไหม ฉันดูเวลาแบบชาวบ้านเขาไม่เป็น หรือสอนฉันดูก็ได้ ฉันจะได้รู้เวลา" 

[ตอนนี้เป็นเวลา 16.31 น. ตามเวลาสากล โฮสต์น่าจะเข้าใจ ส่วนนาฬิกามีแลกคะแนน รอทำภารกิจเก็บคะแนนแล้วค่อยไปแลกก็ได้ แล้วแต่โฮสต์ หรือจะถามเวลากับทางระบบก็ได้ ทางระบบยินดีตอบคำถามโฮสต์]

"งั้นไปเตรียมอาหารเย็นดีกว่าเนอะ หวังว่าเด็ก ๆ คงรู้เวลากลับมานะ"

ฉันพูดพร้อมกับเดินเข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารสำหรับเย็นนี้ ถามว่าทำอาหารไหม บอกเลยว่าไม่! พึ่งมาวันแรก ฉันขออะไรที่มันง่าย ๆ สำเร็จรูปสะดวกสบาย ข้าวต้มแล้วกัน เตรียมไว้ 5 ถ้วย และซาลาเปาสำเร็จรูปพร้อมทานอีกสัก 7 ลูก คิดดูแล้วก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก แค่หยิบจากมิติออกมาก็เสร็จ มีแค่สองอย่างเอง ขนมอะไรไม่มีเลย ฉันนึกเสียดายที่ไม่ได้เอาผลไม้อะไรติดมาด้วยเลย แล้วจะทำอะไรเป็นของหวานดีล่ะทีนี้ เปิดตู้ในครัวก็มีแต่ไข่ไก่ เครื่องปรุง กับธัญพืช ไม่มีอะไรพอจะเอามาทำของหวานได้เลย

"ระบบ... มีอะไรในมิติที่พอจะเอามาทำเป็นของหวานได้บ้าง มีผลไม้ติดมาบ้างไหม จะเอาไว้เป็นของหวานล้างปาก"

ยุคสมัยนี้เป็นยังไงฉันไม่รู้ แต่ที่ฉันจากมาคือ กินคาวไม่กินหวาน.......... มันถึงต้องมีของหวาน

 [ขอเวลาระบบเช็กสินค้าและตรวจดูว่าพอมีอะไรที่ใช้แทนสิ่งที่โฮสต์ต้องการสักครู่]

สิ้นเสียงระบบดัง ก็ได้ยินเสียงเด็กที่คุยกันเจื้อยแจ้วเข้ามาในเขตบ้าน คงจะใช่ลูกของร่างนี้แน่ ๆ เตรียมตัวพบกับลูกสมุนน้อย ๆ ได้เลยรุ่ยฉี!!