26(ตอนจบของภาคแรก)

“น้องมะนาว ป้าหงุ่นสั่งไม่ให้มะนาวออกมาขายต้นไม้ บอกให้บ่มตัวเตรียมเป็นเจ้าสาว”

พี่ดอกรักเดินมาบอกหลังจากมนิษาเพิ่งยกถุงกล้าไม้ใส่รถให้ลูกค้าไปรายที่สองของวันนี้

“ออกมาตากแดดตัวดำเมี่ยมแบบนี้ได้ยังไง... นี่พี่ก็ไม่ได้พูดเองเหมือนกัน ป้าองุ่นฝากบอก”

“ดำอะไรกัน นี่ทากันแดดทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดส้นเท้า ทั้งพอกทั้งอาบจนตัวเขียวไปหมดแล้ว”

มนิษาเถียง

“นี่นาวก็โบกครีมพอกครีมทุกคืนเลยนะพี่ดอกรัก กลัวจะไม่สวย แต่ถึงกับจะให้เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านอย่างที่ป้าองุ่นบอก มะนาวคงเฉาตายก่อนจะได้แต่ง”

“ถ้าไม่เถียงสักครั้งนี่อกจะแตกตายใช่ไหมยัยมะนาว”

เสียงองุ่นดังขึ้นมา ก่อนเจ้าตัวจะเดินออกมาจากตัวบ้าน ช่วงนี้ป้าองุ่นกำลังสุมหัวกับสริดา คิดเมนูอาหารและของหวานสำหรับเลี้ยงแขก เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีกไม่เว้นแต่ละวัน มนิษาให้จ้างคนอื่นทำก็ไม่ยอม บอกว่างานหมั้นหลานสาวทั้งทีอยากแสดงฝีมือด้วยตัวเอง

“ไม่เถียงก็ได้ แต่ป้าหงุ่นก็อย่าห้ามมะนาวสิ ให้อยู่เฉย ๆ อกจะแตกตายมากกว่า”

“อย่างนั้นก็ตามใจ แล้วนี่ธียังไม่กลับจากกรุงเทพอีกหรือ ป้าไม่เห็นหน้าเลย”

“กลับวันนี้ล่ะค่ะ ขึ้นเครื่องตอนค่ำ ๆ”

มนิษาตอบ สีหน้าชื่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวเพราะดีใจที่จะได้เจอคนรักที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน

“คิดถึงพี่เขาล่ะสิ”

“ก็...มีบ้างล่ะ”

มนิษาตอบเขิน ๆ ให้ยอมรับกับใครก็ยอมรับได้ แต่ยอมรับกับป้าองุ่นมันน่าอายชอบกล หากคนเป็นป้ากลับไม่ว่าหรือล้ออะไรอย่างที่เธอคิด

“ก็ต้องคิดถึงพี่เขาน่ะถูกแล้ว แสดงว่าเรารักเขา รักพี่เขาแล้วก็ดีกับเขาให้มาก ๆ นะมะนาว พี่ธีเขาโตกว่าเราหลายปี คนรักกันไม่ว่าจะเพศไหน ถ้าให้เกียรติกันไว้ทั้งต่อหน้าและลับหลังมันจะอยู่กันยืด”

“รับทราบเพคะ”

“นี่พูดประชดฉันหรือไง”

“อ้าว มะนาวพูดจริง ๆ คราวนี้ป้าหงุ่นพูดถูกที่สุด นาวเห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์”

คนเป็นหลานตอบขึงขัง ดอกรักอมยิ้มส่ายหน้า นี่ถ้าแต่งงานไปแล้วน้องมะนาวต้องย้ายไปอยู่บ้านธีทัต คนที่จะเหงาที่สุดก็อาจจะเป็นป้าองุ่นนี่ล่ะไม่ใช่ใครอื่นหรอก

**

เกือบเที่ยงคืนแล้วตอนที่ธีทัตโทรศัพท์เข้ามา หญิงสาวกดรับสายแทบจะทันที

“มะนาว นอนหรือยังครับ”

“ยังค่ะ รอพี่ธีโทรมาบอกว่าถึงบ้านหรือยัง”

มนิษาตอบกลับเสียงใสไม่มีร่องรอยความง่วงงุนแม้แต่น้อย วันนี้ธีทัตกลับจากกรุงเทพฯ เครื่องบินของเขาจะถึงเชียงใหม่ตอนสี่ทุ่มกว่า ๆ เธอบอกให้เขาโทรศัพท์มาบอกด้วยถ้ากลับถึงบ้านเรียบร้อยปลอดภัย

“ตอนนี้พี่ก็อยู่หน้าบ้านแล้วล่ะ ยังไม่ได้เข้าบ้านเลย”

“อ้าว แล้วรีบโทรมาทำไมล่ะคะ เข้าบ้านให้เรียบร้อยก่อนสิ”

“ก็คิดถึงมะนาวไง เลยโทรหาก่อน”

“แหม พรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว วันนี้รีบเข้าบ้านไปพักผ่อนก่อนเถอะพี่ธี”

“ยังเข้าบ้านไม่ได้ รอมะนาวมาเปิดประตู”

“รอนาว?”

มนิษางง ก็เขากลับบ้านเขาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ

“ตกลงยังไงคะพี่ธี สรุปตอนนี้อยู่ที่ไหน”

เสียงธีทัตหัวเราะเบา ๆ ก่อนเฉลย

“พี่ไม่ได้กลับบ้านตัวเอง แต่ให้รถมาส่งหน้าบ้านมะนาวนี่ไง มาเปิดประตูให้พี่หน่อยเร็ว ยุงแถว ๆ นี้ดุดีชะมัดเลย”

**

เที่ยงคืน ณ บ้านหลังเล็กในจังหวัดเชียงใหม่ แสงสีเงินจากดวงจันทร์ส่องผ่านกิ่งไม้ลงมาเป็นลวดลายบนพื้นดิน อากาศเย็นสบาย มีกลิ่นหอมจาง ๆ ของดินชื้นและดอกไม้กลางคืนจากมุมต่าง ๆ ในแปลงเพาะกล้า

ในตัวบ้าน ธีทัตเพิ่งเดินออกจากห้องอาบน้ำสำหรับแขก ผมหนาเปียกหมาด สวมชุดนอนที่ดูสุภาพเรียบร้อย สีหน้าสดชื่นที่ได้อาบน้ำอาบท่าหลังเพิ่งลงจากเครื่องบิน

 มนิษานั่งรอธีทัตที่ห้องนั่งเล่น เมื่อชายหนุ่มตามลงไปก็เห็นว่าหญิงสาวหอบผ้าห่ม หมอน และผ้านวมมาปูให้เขาที่หน้าโทรทัศน์แล้วเรียบร้อย

“จะให้พี่นอนตรงนี้จริง ๆ หรือ”

ชายหนุ่มทำหน้าออดอ้อนก่อนจะกระโดดมานั่งจุ้มปุ๊กข้างคนตัวเล็ก มนิษาเขยิบหนีแทบไม่ทัน

“หรือจะนอนนอกบ้านดีล่ะ แหม แทนที่จะกลับบ้านตัวเองดันมาโผล่หน้าบ้านคนอื่นเสียได้”

“คนอื่นที่ไหน บ้านแฟนต่างหาก”

ธีทัตยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ก็คิดถึงมะนาวไงครับ อยากเจอ เลยมาขอนอนที่นี่ดีกว่า ให้รอเจอกันพรุ่งนี้ก็รอไม่ไหวหรอก”

ชายหนุ่มบอกพลางกระเถิบเข้าไปหาเธออีก และคราวนี้ไม่ยอมให้หญิงสาวเขยิบหนี แขนแกร่งที่ยาวกว่ารวบเอวเธอไว้แล้วออกแรงดึงเบา ๆ มนิษาเกือบจะปะทะอกกว้างอยู่แล้วถ้าไม่ยกมือขึ้นดันไว้ได้ก่อน

ตาวาวเงยหน้ามองดุ

“พี่ธีนิสัยไม่ดี ถ้าพี่ส้มลงมาเห็นจะว่ายังไงคะ”

“ส้มไม่ว่าหรอก ก็พี่ขออนุญาตส้มแล้วนี่นาว่าคืนนี้ขอมาค้างบ้านด้วย”

“ขออนุญาตมานอนค้างไม่ใช่มาทำอะไรแบบนี้”

มนิษาหยิบหมับที่หลังมือเขา ธีทัตสูดปากแต่ยังไม่ยอมคลายวงแขน ใบหน้าเขาโน้มลงมาใกล้อีกจนเห็นว่าสองแก้มของหญิงสาวแดงเรื่อขึ้นมา

“พี่ธี นาวอายพี่ส้ม”

“อายทำไมจ๊ะ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย อีกอย่างนะพี่ว่าป่านนี้ส้มหวานคงหลับไปแล้วล่ะ”

“หลับได้ก็ตื่นได้”

“อย่างนั้นเราก็อย่าทำให้เขาตื่นสิ เราก็ทำกันเบา ๆ”

ธีทัตลดเสียงลงอย่างมีเลศนัย แต่มนิษากลับยิ่งตาโตขึ้นกว่าเดิม

“จะบ้าหรือพี่ธี ทำไมทะลึ่งแบบนี้”

ธีทัตกลั้นหัวเราะ

“ใครกันแน่ทะลึ่ง พี่หมายถึงเราก็คุยกันเบา ๆ สิ มะนาวคิดไปถึงไหนต่อไหนเนี่ย"

มนิษากลั้นยิ้ม ทั้งขันทั้งเขินเพราะตัวเองคิดไปไกลอย่างที่เขาว่าจริง ๆ เธอพยายามแกะแขนเขาออกจากเอวแต่ยิ่งแกะก็เหมือนยิ่งแน่นขึ้น...แนบแน่นจนสัมผัสได้ถึงไอร้อนผ่าวจากตัวคนที่ตระกองกอดเธออยู่

“พี่ธี ปล่อยนาวเถอะ”

น้ำเสียงและเนื้อตัวที่สั่นเทาของหญิงสาวคนรักทำให้ธีทัตนึกเอ็นดูจนแกล้งต่อไม่ลง

“ขอหอมแก้มทีนึงแล้วสัญญาว่าจะปล่อย”

ชายหนุ่มบอกและไม่รอให้อนุญาต เขาฉกจมูกโด่งแหลมลงบนแก้มนวลนิ่มที่หอมกลิ่นแป้งเด็กจาง ๆ และรีบปล่อยเธอตามสัญญา เพราะถ้ายังอ้อยอิ่งนานกว่านั้น ธีทัตก็เริ่มไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าจะยั้งใจไหว

เมื่อเป็นอิสระ มนิษาก็รีบเขยิบพาตัวเองไปนั่งสุดขอบผ้านวม ทั้งที่เธอนั่งอยู่ห่างออกไปเกินสุดแขน แต่ธีทัตก็คล้ายจะยังได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเธอ นั่นทำให้เขายิ่งรักและปรารถนาในความบริสุทธิ์ผุดผาดของคนตรงหน้า

แต่เพราะเขาสัญญากับมารดาไว้แล้วจะไม่ทำอะไรให้มนิษาเสียหาย เพราะเธอเป็นถึงหลานสาวของเพื่อนรักของแม่ เขาจึงต้องกัดลิ้นตัวเองไว้ ข่มใจสุดความสามารถที่จะไม่ชิงสุกก่อนห่าม

“ไม่เจอกันตั้งหลายวัน รู้ไหมว่าพี่คิดถึงมะนาวจนคุยงานแทบไม่รู้เรื่อง”

“อย่างนั้นเรียกว่าไม่โปรเฟสชั่นแนล ไม่มืออาชีพนะคะ”

หญิงสาวต่อว่าแต่แววตาส่องประกายหัวร่อ

“ก็จริงแหละ พี่ใช้ไม่ได้จริง ๆ ไม่เคยคิดถึงใครขนาดนี้มาก่อนเลย มะนาวล่ะคิดถึงพี่ธีบ้างหรือเปล่า”

“คิดถึงสิคะ ถ้าไม่กลัวเสียการเสียงานก็คงจะซื้อตั๋วตามไปหาถึงกรุงเทพแล้ว”

ชายหนุ่มยิ้มกว้างได้ยินคำพูดที่แสนจะจริงใจนั้น

“พี่ว่าเราเลื่อนงานหมั้นดีไหมมะนาว”

“เลื่อนหรือคะ อย่างนั้นเป็นเมื่อไรดีล่ะ”

มนิษาถามพาซื่อเพราะคิดว่าธีทัตอาจจะติดงานขึ้นมาทำให้อยากเลื่อนวันออกไปก่อน แต่เขากลับตอบว่า

“เลื่อนเป็นพรุ่งนี้น่ะสิ หมั้นกันเสียพรุ่งนี้เลย ถ้าพรุ่งนี้เร็วไปก็มะรืน แล้ววันถัดไปก็แต่งเลย พี่ขี้เกียจรอแล้ว”

เธอหัวเราะคิก เพิ่งเคยเห็นชายหนุ่มออกอาการร้อนรนเหมือนเด็กโดนขัดใจ

“โถ่ อีกแค่สองสัปดาห์เอง”

“สองสัปดาห์ ยาวนานเหมือนยี่สิบปี”

“โอเวอร์ที่สุดเลยพี่ธีเนี่ย นอนได้แล้ว ในบ้านไม่มียุง สบายใจได้”

สาวน้อยเจ้าของบ้านบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินไปกดปิดสวิทช์ไฟตัวที่อยู่กลางบ้าน แสงจากหลอดไฟด้านนอกตัวบ้านยังพอส่องมาให้เห็น

“ราตรีสวัสดิ์นะคะ เจอกันพรุ่งนี้เช้า”

หญิงสาวเอ่ยเบา ๆ ก่อนจะเดินอ้อมชุดโซฟา แต่ธีทัตยืดตัวไปดึงมือเธอไว้ก่อน ออกแรงเพียงนิดเธอก็เซตุ้บมานั่งบนตักเขา แปลกที่หนนี้มนิษาไม่ร้อง ดวงตาใสแจ๋วเป็นประกายในความมืดและมองสบตาเขาอย่างลังเลสงสัย

“พี่ธีรักมะนาวนะ”

“...”

“ทำไมเงียบไปล่ะ”

“เขินค่ะ”

หญิงสาวสารภาพเสียงแผ่ว ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ มันเขี้ยวจนอยากหอมอีกฟอด

“เขินอย่างเดียวหรือ แล้วรักด้วยไหม”

“ต้องให้พูดด้วยหรือคะ”

“พูดก็ดีนะคะ พี่อยากได้ยิน เว้นเสียแต่ว่าที่มะนาวเอ่ยออกมาไม่ได้เพราะไม่ได้รู้สึกแบบนั้น”

หางเสียงเขามีแววไม่มั่นใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็มากพอให้คนตัวเล็กรีบยกมือขึ้นทาบบนคางเหลี่ยมที่เริ่มสากเพราะไรเครา ดวงตากลมมองช้อนขึ้นเป็นประกาย

“พูดได้สิคะ พูดจากใจเลยด้วย ฟังนะคะ... มะนาวก็รักพี่ธี  พี่ธีเป็นรักแรกและรักเดียวของมะนาวนะรู้ตัวไหม”

สาวน้อยเอ่ยกลับด้วยน้ำเสียงเบาหวิว หัวใจเต้นแรงเหมือนมีคนเข้าไปนั่งรัวกลองชุดอยู่ในนั้น และหนนี้เมื่อธีทัตก้มหน้าลงมาเธอก็ไม่ถอยหนีอีกต่อไป เพียงแค่หลับตาพริ้ม เผยอริมฝีปากรับจุมพิตที่แสนอ่อนโยน ละมุนหวาน และเนิ่นนานจนแทบลืมหายใจ

คงอีกไม่นานที่สองร่างและสองหัวใจจะได้ผูกพันเป็นหนึ่งเดียวกัน...

จบภาคแรก Sour Kiss