สนิทกันมีข้อแลกเปลี่ยน

หลาย ๆ คน อาจจะยังสงสัยทำไมสองคนที่ดูจะไม่ค่อยชอบกันทำไมถึงมาเป็นมิตรกัน เราจะเล่าให้ฟังคร่าว ๆ 

วันแรกที่ร้อยดาวมาทำงานที่นี่ เธอเองที่เคยมีปัญหากับประชาสัมพันธ์อีกครั้ง แต่เพราะว่าเขายังไม่ได้แจ้งเรื่องที่เธอเป็นพนักงานที่นี่แล้ว ทำให้เกิดเหตุการณ์เข้าใจผิดอีกครั้ง เธอเข้ามาทำงานที่นี่ แต่เพราะเธอเพิ่งเข้ามายังไม่มีบัตรพนักงานติดที่เสื้อ

"คุณค่ะ คุณ" เจ้าหน้าที่ตรงประชาสัมพันธ์ที่เห็นว่าร้อยดาวจะเดินเข้าไปในลิฟต์

"ค่ะ เรียกดิฉันหรือเปล่าคะ " ร้อยดาวหยุดชะลอฝีเท้าลงจนหยุดเดินแล้วหันมาทางเสียงเรียก

"ติดต่อเรื่องอะไรคะ รบกวนแลกบัตรก่อนนะคะ" เจ้าหน้าที่ที่พูดดี ๆ ด้วย เพราะคิดว่าเธอลืมจริง ๆ 

" ฉันเป็นพนักงานในค่ายนี้ค่ะ ฉันก็มาทำงาน" ร้อยดาวพูดตอบกลับมา เจ้าหน้าที่เลยมองสำรวจชุดของเธอไม่เห็นมีบัตรพนักงานที่ตัวเลย

"ขอดูบัตรพนักงานหน่อยค่ะ " เจ้าหน้าที่ที่ขอบัตร และมองใบหน้าเธออีกครั้ง จำได้ว่าเธอคือเด็กเมื่อครั้งก่อนที่เธอเคยเรียก ร.ป.ภ. มาจับเธอออกไป ร้อยดาวที่เงอะงะ เพราะเธอไม่มีบัตรอะไรเลยและวันนี้ก็มาทำงานวันแรก 

"เอ่อ ฉันยังไม่ได้เอามาจากพี่โปเต้เลย" ร้อยดาวเอาชื่อของโปเต้มาแอบอ้างอีกครั้ง

"นี่เธอจะมาสมอ้างอะไรอีก รอบที่แล้วเธอแต่งเพลงเขียนเพลง คราวนี้เพิ่มเลเวลหรออัพมาเป็นพนักงาน" เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ยื้อเธอเอาไว้

"ฉันไม่ได้สมอ้างค่ะ เพียงแค่ฉันเพิ่งมายังไม่ได้มีบัตร พี่ไม่เชื่อพี่ก็โทรเช็กกับพี่โปเต้ดูสิคะ" 

ช่วงระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังโต้แย้งกัน มาคินที่กำลังเดินเข้ามาในค่ายเพลง เห็นร้อยดาวกำลังมีปัญหา เขาเองยืนฟังการเจรจาของทั้งสองคนมาสักพัก เรื่องที่เธอโดนเจ้าหน้าที่ว่าเรื่องสมอ้างเป็นพนักงาน เขาเลยเดินเข้ามาเพื่อที่จะช่วยเธอ เจ้าหน้าที่เห็นมาคินเดินเข้ามา

"สวัสดีค่ะน้องคิน มาซ้อมเพลงหรอค่ะ" เจ้าหน้าที่เอ่ยทักทาย มาคินเองยกมือไหว้พี่เขาไปหนึ่งที

"มีอะไรกันครับ อ้าวร้อยดาวมีอะไรหรือเปล่า" มาคินหันไปถามเธอหลังจากที่หันไปทางหญิงสาวที่กำลังเล่นงานเธอ

"นายมาก็ดีเลย ช่วยยืนยันให้ฉันหน่อยสิ ว่าฉันเป็นพนักงานที่นี่ ฉันต้องมาดูแลนาย" ร้อยดาวที่เห็นเขารู้สึกดีใจมาก ๆ จนลืมตัวเธอเข้าไปจับมือเขาเอาไว้ด้วยสองมือของเธอเขย่ามือเขาเบา ๆ ทำเอามาคินหันมาสนใจเธอ เขาที่คิดอะไรออกถึงยอมช่วยเธอ

"พี่ครับ เธอมาทำงานที่นี่จริง ๆ ครับ เธอเป็นนักแต่งเพลงของทีมพี่โปเต้ครับ และเธอทำงานคู่กับผม" มาคินออกปากช่วยยืนยันอีกครั้ง

"เธอนี่ห้อยพระอะไร มีคนช่วยถึงสองครั้งสองครา" 

"ไม่ต้องห้อยพระค่ะพี่ ฉันพูดเรื่องจริง" ร้อยดาวยังคงยืนเกาะแขนของมาคิน ซึ่งก็มีคนแอบถ่ายภาพนี้เอาไว้ 

"ไม่ต้องให้เธอแลกบัตรก็ได้มั้งครับ วันนี้เธอก็ได้บัตรพนักงานครับ คุณปล่อยมือผมก่อนคนเยอะ" มาคินบอกเธอ ซึ่งเธอเองก็ลืมตัวจนต้องรีบปล่อย

"อุ้ย" 

"ผมขอตัวก่อนนะครับ มีเข้าห้องอัด ไปร้อยดาว หรือจะยืนอยู่ตรงนี้" มาคินบอกเธอแล้วเดินนำเธอออกมา จนเธอเองหันมามองยิ้ม ๆ พี่ประชาสัมพันธ์แล้วเดินตามมาคินมาจนเข้าไปในลิฟต์ด้วยกันสองคน เธอยืนเว้นระยะห่างกับมาคินเล็กน้อย มาคินที่คิดอยากจะแกล้งเธอ 

"ร้อยดาว ร้อยดาว" มาคินเอ่ยเรียกเธอ จนเธอหันมามองเขาแต่ไม่ทันระวังตัว เอายื่นใบหน้ามาที่ข้าง ๆ กกหูของเธอช้า จนเธอรู้สึกลมหายใจทีีสัมผัสลงตรงข้างหูของเธอ

"เธอคิดว่าเมื่อกี้ฉันช่วยเธอฟรี ๆ หรือเปล่าร้อยดาว" มาคินเอ่ยออกมา 

"ห๊ะ นายช่วยฉันหวังผลงั้นหรอ โหนี่ก็นึกกว่าเป็นสุภาพบุรุษ นายนี่นะ โหนี่ก็นึกว่าช่วยเพราะเห็นว่าทำงานด้วยกัน นี่อะไร " ร้อยดาวที่โวยวายใส่ทันที 

" ฉันไม่ได้บอกนะว่าจะช่วยฟรี ๆ " มาคินเอามือมาปัดปอยผมของเธอ 

"ช่วยผมถ่ายคลิปหน่อยสิ ผมคิดอยากจะทำคอนเทนต์ ผมยังไม่มีเพื่อน ๆ ในค่ายสักเท่าไหร่ นอกจากคุณอะ" มาคินที่ชอบถ่ายคลิป ไลฟ์สดตามสื่อต่าง ๆ ยื่นข้อเสนอในการช่วยเธอเอาไว้

"คอนเทนต์อะไร ทำไมต้องเป็นฉัน" ร้อยดาวตอบโต้จนเสียงลิฟต์เปิดออก ก็มีคนเดินเข้ามาด้านใน ทำเอามาคินต้องขยับตัวยืนเบียดร้อยดาวมากขึ้น

"ขยับออกไปสิ มายืนเบียดทำไม" ร้อยดาวบ่น มีคนเดินเข้ามาอีกสองคน

"เห็นไหมหละว่ามีคนเข้ามา เขยิบไปอีกนิดสิ" ร้อยดาวที่รู้สึกใกล้ชิดเขา จนกลิ่นน้ำหอมมันลอยมาเข้าจมูกตนเอง

คนที่เดินเข้ามาในลิฟต์ มีพื้นที่น้อยเลยกระแทกเข้าที่ตัวมาคินเล็กน้อยจนมาคินเซนิด ๆ แต่โอบกอดร้อยดาวเอาไว้ในอ้อมแขน คนที่เดินชนหันมาขอโทษ

"ขอโทษนะครับ ผมไม่ทันมอง อ้าวมาคิน" เสียงของพี่สแปลชและทีมงานที่จะขึ้นไปพบพี่ครามที่ฝ่ายบริหาร 

"อ้าว พี่สวัสดีครับ " 

"มาซ้อมร้องเพลงหรอ ขยันเข้านะ สักวันจะต้องเป็นวันของเรา " พี่สแปลชให้กำลังใจน้อง เขาเห็นน้องขยันซ้อมทุกวัน

ซึ่งยุคสมัยที่เปลี่ยนไปโลกวงการมายาเปลี่ยนไป กว่าที่จะเป็นศิลปิน ด้วยต้นทนที่บ้านของมาคินไม่ได้ร่ำรวย ไม่ได้มีเงินเอามาซื้อชื่อเสียงให้มาคินได้ เขาจะต้องพยายามมากขึ้น กว่าจะมีผลงาน กว่าจะมีงานถึึงจะมีรายได้ มาคินเลยคิดที่จะใช้สื่อออนไลน์เข้าช่วย และเขาก็ต้องคิดด้วยว่าจะทำอย่างไรให้คนมาชอบ และรักในตัวศิลปินคนนี้ สิ่งที่เขาจะสร้างตัวตนขึ้นมาได้ มันไม่ได้ง่ายที่จะทำให้คนหลายร้อยหลายพันคน มารักและติดตามตนเองไปตลอดกาล

"ครับพี่ สักวันหนึ่งผมจะทำความฝันนี้ให้สำเร็จ" มาคินมักจะพูดคำนี้เพื่อให้กำลังใจตนเองเสมอ ทำให้ร้อยดาวหันมามองมาคินใหม่อีกครั้ง เขาต้องพยายามมากกว่าทุก ๆ คน เพราะโอกาสที่คนอื่นหยิบยื่นให้ ไม่ได้เท่ากัน 

" โอเคที่นายอยากให้ฉันช่วย ฉันจะช่วยนายคิดสร้างงาน สร้างตัวตนของนาย" ร้อยดาวที่ยอมตกลง หลังจากวันนั้นมาเขาและมาคินเริ่มที่จะสนิทกัน และมีเพื่อน ๆ พี่ น้องในทีมของพี่โปเต้เข้ามาทำความ รู้จักกันและเริ่มที่จะสนิทกันบ้างแล้ว 

สองวันมานี้พอมาคินจะไลฟ์ก็จะมีร้อยดาวที่นั่งฟังเพลง ของเขา หรืออยู่ในมุมของกล้องเสมอ รวมถึงกลุ่มเพื่อน ๆ นักร้อง ที่มีผลงานกับที่นี่มา แต่อายุไล่ๆ กัน พอขึ้นไลฟ์ถ้าขาดร้อยดาว พี่ ๆ ที่เข้ามาดูก็จะถามหาร้อยดาว ความคิดเห็นจะมีคำถามมากมาย

"ร้อยดาวไปไหนแล้ว" 

"พี่ ๆ ร้องเพลงด้วยกันได้ไหม "

"พี่มาคินแอบชอบพี่ร้อยดาวแน่ ๆ " คอมเม้นท์นี้ที่ทำหลาย ๆ เสียงฮือฮา ความคิดเห็นทำเอามาคินเองหันกลับมามองหน้าร้อยดาว แต่เธอเองยังไม่รู้ เลยเดินไปล้างจานตรงที่ล้างจาน มาคินเดินตามเข้ามาพร้อมกับถ่ายคลืป 

"เนี่ยดูสิครับ แม่บ้านของผม ล้างจานเรียบร้อยมาก " มาคินถ่ายคลิปเดินมาทางร้อยดาวที่ล้างจาน

"โอ๊ย แม่บ้าน ชีวิต นายมาคิน" ร้อยดาวที่เน้นเสียงแบบรำคาญ ๆ กับคำพูดของเขา

"เธออายุเท่าไหร่ มาเรียกชื่อฉันเฉยเฉย" 

" 21 ทำไมหรอ"

" นี่แหนะ ฉันอายุ 22-23 แล้ว เรียกพี่สิ มาเรียกนาย ดูสิครับแม่บ้านผม" เขาเอามือมาขยี้ผมร้อยดาวจนผมฟู

" โอ๊ยชีวิต หยุดถ่ายเลย ไม่ต้องตามมานะ " ร้อยดาวที่รีบล้างรีบเดินหนี เหมือนเธอจะโดนเขาแกล้ง เอามือมาจัดแต่งทรงผมตัวเองใหม่

มาคินก็ตัดคลิปอันนี้ใส่ลงในช่อง tiktok ไม่ถึงสิบนาที คนก็แห่เข้ามาชม เข้ามาคอมเม้นท์กันเยอะแยะ บางคนก็ชื่นชอบอยากให้ทั้งสองคนคบกันจริงจัง บางคนอิจฉาร้อยดาว บางคนที่ชอบมาคินมาก ๆ ก็กลายเป็นเกลียดร้อยดาวไปในทันที