ในวันที่หัวใจพัง

เสียงนกร้องแผ่ว ๆ คลออยู่ในสวนข้างกองถ่าย มุมที่ทีมงานจัดไว้เป็นโซนมินิโซฟาวางอยู่กลางสวนดอกไม้ มีพร็อพ

ดอกไม้แซมรอบ ๆ ให้ดูโรแมนติกแบบง่าย ๆ

มาคินนั่งอยู่บนโซฟาไม้ ขายาวพาดไว้ข้างหนึ่ง มือดีดกีต้าร์โปร่งเบา ๆ เป็นซาวด์แบ็กกราวด์ให้ภาพดูอบอุ่น ร้อยดาวนั่งยอง ๆ อยู่ข้างเขา เธอไม่ได้มองกล้องเลยสักนิด

“เมื่อยมั้ย นั่งพื้นแบบนั้น” มาคินถามเสียงเบาไม่ให้หลุดไมค์

“ฉันถนัดกว่า” เธอยิ้มตอบ สายตาร้อยดาวมองมือเขาที่วางอยู่บนคอร้องกีต้าร์ สลับกับมองหน้าเขาเหมือนเธอเห็นแค่เขาคนเดียว

ทีมงานยกกล้องถ่าย Long Shot ตอนนั้นเองมีเอฟซีที่มาเฝ้ากอง แอบยกมือถือขึ้นกดแชะเผลอซูมจับเฉพาะสองคน โฟกัสสายตาร้อยดาวที่มองมาคินแบบคนรักชัด ๆ

หลังถ่ายจบในกองถ่าย อ๊อฟกับก๊อปเปอร์เดินเข้ามาแซว

“พี่มาคิน! วันนี้อารมณ์ศิลปินแรงเกินนะพี่ สายตาพี่ร้อยดาวมองจนกูยังเขินแทน” ร้อยดาวเขินจนหน้าแดง เธอหยิกแขนมาคินทีนึง

“จะหาว่าฉันเล่นใหญ่เหรอ”

“ใหญ่ก็ได้ใหญ่น่ารักก็ดี” มาคินหันไปกระซิบข้างหู ทำเอาเธอเบือนหน้าหนีทันที

ไม่กี่ชั่วโมงต่อม ภาพถ่ายนั้นโผล่ในทวิตเตอร์พร้อมแฮชแท็ก #MakInRoidao #คู่จิ้นหรือคู่จริง

“สายตาผู้หญิงชัดมาก นี่มันแฟนกันแล้วปะวะ”

“แอบถ่ายเขาแบบนี้มันจะเกินไปมั้ย แต่ก็เขินนะ”

“ไม่โอเค มาคินต้อง belong to แฟนคลับเท่านั้น”

“เอ๊ะ บางคนหวงแรงไปละมั้ง คนเราจะรักกันไม่ได้เลย”

ใต้โพสต์เริ่มมีดราม่าเล็ก ๆ หลายเสียงตีแตกออกเป็นสองฝ่าย แฟนคลับกลุ่มหนึ่งส่งหัวใจ ซัพพอร์ต #เรือมาคินร้อยดาวลอยแน่ อีกฝ่ายกลับเริ่มตั้งโพสต์ระบายว่าหวงศิลปิน เกรงว่าถ้าทั้งคู่รักกันจริงจะทำงานคู่จิ้นต่อไม่ไหว

หลังเวลากองถ่ายเลิก ร้อยดาวเห็นรูปแล้วหน้าเจื่อนนิด ๆ เธอหันไปมองมาคินที่ยืนจัดกีต้าร์เก็บเข้ากล่อง

“ถ้ามีคนไม่ชอบเราเป็นคู่กันจริง ๆ จะทำไง” มาคินยักไหล่ แล้วยื่นมือมาแตะหัวเธอเบา ๆ

“ก็ไม่ทำไงอยู่ให้มันเห็นว่าเราไม่ใช่แค่คู่จิ้น เราเป็นของกันและกันจริง ๆ ” เธอเงยหน้ามองเขา หัวใจเต้นแรงกว่าเดิม แม้จะรู้ดีว่าหลังจากนี้ เรื่องหัวใจอาจไม่ใช่เรื่องง่ายในโลกของคนรักศิลปิน

ห้องแต่งตัวเล็ก ๆ หลังเวทีผับแห่งนี้เปิดไฟสลัว ร้อยดาวนั่งอยู่หน้ากระจก มือสางผมไปมาโดยไม่รู้ว่าทำไปกี่รอบแล้ว เสียงหัวใจเต้นดังเหมือนกลองแตกแต่ไม่มีใครได้ยิน

ทุกครั้งก่อนขึ้นเวที เธอเคยคิดว่าตัวเองแกร่งพอแต่วันนี้เธอรู้สึกเหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับอยู่ในอก สิ่งที่คนพิมพ์ในคอมเมนต์ สิ่งที่เธอเคยบอกตัวเองให้

“ปล่อยไปเถอะ” มันกลับวนซ้ำในหัวเหมือนฝนที่ตกกระหน่ำซ้ำที่เดิม

เสียงเบสแน่น ๆ กระหึ่มในผับเล็ก ๆ ที่อัดแน่นไปด้วยแฟนเพลง ไฟสลัวแต่พอจะเห็นใบหน้าร้อยดาวบนเวที เธอสวมชุดเดรสเรียบ ๆ สีขาว แขนเสื้อบางพลิ้วเหมือนกลีบดอกไม้ แต่ข้างในกลับร้อนรุ่มเกินกว่าจะควบคุม

เสียงกีต้าร์ของมาคินเคล้าเบา ๆ ข้างเธอแต่ร้อยดาว กำไมค์แน่นจนมือสั่น

“เธอเห็นข่าวนั้นหรือยัง”

“ร้อยดาวคงเป็นตัวถ่วง มาคินดังได้เพราะตัวเองไม่ใช่เธอ”

“เสียงเธอเพี้ยน ร้องให้มันดีหน่อยเถอะ”

คำพูดที่เธอแอบอ่านผ่านจอมือถือ ลอยวนอยู่เต็มหัว ร้อยดาวพยายามฮัมท่อนแรกด้วยน้ำเสียงคุมคีย์ แต่ปลายเสียงสั่น

น้ำตารื้นขึ้นมาค้างตรงขอบตา จนกระทั่งท่อนฮุคสุดท้าย

เธอหลุดเสียงไปจริง แล้วก็เหมือนทุกอย่างตีกลับมาพร้อมกัน น้ำตาหยดแรกไหลร่วงกลางไฟสปอตไลต์ คนในผับเงียบกริบ เพลงยังไม่จบแต่เธอเอื้อมมือปาดน้ำตาไม่ทัน

เสียงเธอสั่นจนแทบกลืนคำ

“ขอโทษนะคะ” เธอพูดออกไมค์ ทั้งที่เพลงยังเล่นไม่จบ

มาคินที่ยืนดีดกีต้าร์ข้าง ๆ เห็นสีหน้าเธอแล้ววางมือทันที

เขาก้าวเข้ามาชิด ปิดไมค์ของเธอแล้วกอดไหล่ร้อยดาวไว้ทั้งที่ไฟบนเวทียังสาดใส่ทั้งคู่ มาคินร้องเพลงจนจบคนเดียว ร้อยดาวยืนหันหลังพยายามควบคุมตัวเอง มุมเสียงมาคินในความเงียบ

“ไม่เป็นไร ได้ยินมั้ย ไม่เป็นไร” เสียงเขากระซิบอยู่ข้างหูเธอ แม้จะถูกไมค์อีกตัวแอบจับเสียงได้ราง ๆ

“เธอไม่ได้ร้องเพี้ยน เธอไม่ได้แย่เธอแค่เหนื่อยรู้มั้ย”

เธอส่ายหน้า น้ำตาไหลพราก เปียกแก้มเปียกคอเสื้อ

ภาพแฟนคลับหลายคนยกมือถือขึ้นถ่ายไว้ แต่เธอไม่เห็นอะไรอีกแล้ว นอกจากเสียงวิจารณ์ที่ยังแว่วซ้ำในหัว

“ฉันพยายามแล้วมากแล้ว” ร้อยดาวสะอื้นปนเสียงสั่น

“ฉันไม่อยากให้คนมาว่า ว่าฉันไม่มีค่า ไม่มีฝีมือ" มาคินกอดเธอแน่นขึ้นแขนเขาเหมือนฝาครอบที่กั้นเธอออกจากเสียงซุบซิบ

“ถ้าไม่มีเธอ จะไม่มีฉันด้วย เข้าใจมั้ย” เธอผละออกมามองหน้าเขา ดวงตาบวมแดง เขาจับไมค์ตัวเดิมขึ้นมาพูดต่อหน้าเอฟซีที่ยังเงียบ

“พวกคุณทุกคนรู้ใช่มั้ยว่าร้อยดาวตั้งใจแค่ไหน” เสียงคนดูเงียบแต่เริ่มมีเสียงปรบมือประปราย

“ครั้งหน้าถ้าจะวิจารณ์กัน ช่วยมองสิ่งที่เธอพยายามหน่อย อย่ามองแค่จุดที่เธอสะดุด เพราะไม่มีใครบนโลกที่ร้องเพลงได้เพอร์เฟ็กต์ไปตลอด” ร้อยดาวยกมือเช็ดน้ำตา ขาสั่นจนเกือบล้ม มาคินจับมือเธอไว้ ยื่นไมค์ให้เธอ

“จะหยุดร้องตอนนี้ก็ได้ หรือจะสู้ต่อก็ได้ แต่ฉันอยู่ตรงนี้ถ้าเธอจะไปฉันก็จะไปด้วย ถ้าเธอจะยืนฉันก็จะยืนด้วยเข้าใจมั้ยร้อยดาว” เธอมองหน้าเขา ริมฝีปากเม้มแน่น แล้วเธอก็ยกไมค์ขึ้นมาช้า ๆ รวบลมหายใจที่เหมือนแตกเป็นพันชิ้นมาไว้ด้วยกัน

เสียงกีต้าร์เริ่มขึ้นใหม่ ท่อนฮุคเดิมที่เคยสะดุดกลับกลายเป็นเสียงที่สะอื้นแต่ชัดเจน แฟนคลับบางคนเริ่มยกมือขึ้นปรบจังหวะให้เธอเบา ๆ แสงไฟในผับอุ่นขึ้นอย่างประหลาด เมื่อเสียงผู้หญิงที่เกือบยอมแพ้ ยืนขึ้นอีกครั้งข้างคนที่บอกว่า

“ถ้าไม่มีเธอ ไม่มีฉันด้วย”

หลังจบคอน มาคินโอบร้อยดาวลงจากเวที สายตาเอฟซีบางส่วนเปลี่ยนไป มีทั้งคนมองด้วยความสงสาร และคนที่เริ่มเข้าใจว่า ความพยายามของใครบางคน มันไม่ใช่แค่ภาพในโซเชียล

แต่สำหรับร้อยดาว เธอเองยังไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้ เธอจะยังกล้าจับไมค์เคียงข้างมาคินต่อได้หรือเปล่าเพราะเธอกลัวว่า ถ้าไม่มีเธอ มาคินอาจจะไปได้ไกลกว่านี้ แต่เขาไม่เคยคิดแบบนั้นเลยสักครั้งเดียว

เสียงเครื่องยนต์เบา ๆ กับไฟถนนส้มมัวข้างทาง มาคินขับรถช้า ๆ มือเขาวางบนพวงมาลัย แต่หางตามองคนที่นั่งกอดขาอยู่เบาะข้างอย่างเงียบ ๆ ร้อยดาวเอาหัวพิงกระจก รถเงียบจนได้ยินเสียงหายใจขาด ๆ ของเธอ

“ร้อยดาว” เขาเรียกชื่อเธอแผ่ว ๆ แต่เธอไม่ตอบ

“ขอโทษนะที่วันนี้มันเป็นแบบนี้” ร้อยดาวยังเงียบไปอีก เธอกัดริมฝีปากจนแดงเหมือนพยายามกลั้นทุกอย่าง มาคินตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าข้างทางในจุดจอดฉุกเฉิน ปิดไฟฉุกเฉิน เขาหันมาเธอทันที

“มองหน้าหน่อยได้ไหม” เธอช้า ๆ เงยหน้ามา ดวงตาแดงก่ำเพราะร้องไห้จนหมดแรงแล้ว เธอยิ้มแห้งแต่สายตาเหมือนกำลังโทษตัวเอง

“มันไม่ใช่ความผิดนายหรอกมาคินเป็นฉันเองต่างหาก”

“อย่าโทษตัวเองสิ”

“ก็จริงนี่” เธอเสียงสั่น

“ฉันไม่เหมาะหรอก ฉันแค่คนแต่งเพลงธรรมดาคนจัดการงานอยู่ข้างหลัง ฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อยืนข้าง ๆ นายบนเวทีเลยสักนิด”

“ร้อยดาว”

“ทุกครั้งที่ฉันร้องเพี้ยน ทุกครั้งที่คนพิมพ์ด่า ฉันก็ได้แต่ถามตัวเองว่าฉันทำอะไรอยู่ ฉันแย่ขนาดนี้เลยเหรอ”

เสียงเธอสั่นจนเขาอยากยื่นมือไปปิดปากนั้น ไม่ให้พูดทำร้ายตัวเองต่อ แต่เขาทำได้แค่ฟัง เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาแรง ๆ แล้วพูดสิ่งที่ซ่อนมาตลอด

“ฉันกลัวจะทำลายทุกอย่างที่นายสร้างมาด้วยมือฉันเอง กลัวจะพังงาน กลัวจะพังนาย” เขานิ่งไปเหมือนมีค้อนทุบเข้าที่อกทีละคำที่เธอพูดออกมา ร้อยดาวถอนหายใจเหมือนยอมแพ้

“ฉันคิด ฉันคิดจริง ๆ ว่าจะเลิกคู่จิ้น เลิกยืนข้างนายดีไหม ฉันยังแต่งเพลงให้ได้นะ ฉันดูแลทีมให้ได้นะ แค่นั้นก็พอแล้วมั้ง”

เงียบ

รถทั้งคันเงียบเหมือนใครกดปุ่มปิดเสียงโล มาคินมองหน้าเธอนิ่ง ก่อนจะยื่นมือไปจับมือเธอแน่นจนเธอเผลอสะดุ้ง

“ฟังนะ” น้ำเสียงเขาเหมือนบีบทุกอย่างไว้เต็มอก

“ถ้าไม่มีร้อยดาว มันก็ไม่มีมาคินเหมือนกัน เข้าใจไหม”

“มาคิน”

“ฉันไม่ได้อยากให้เธออยู่ข้างฉันเพราะโปรเจกต์ เพราะคู่จิ้น หรือเพราะใครคาดหวัง ฉันอยากให้เธออยู่เพราะเธอคือเธอ”

เขาหยุดเพราะเสียงเธอสะอื้นอีกหน

“ทุกเวทีที่ฉันเล่นถ้าไม่มีเธอ ฉันก็ไม่รู้จะทำเพื่อใครเหมือนกัน เธอไม่ได้แค่ยืนข้างฉันบนเวทีนะ เธอคือคนที่ฉันอยากให้ยืนอยู่ในชีวิตฉันด้วย เข้าใจรึยัง”

ร้อยดาวร้องไห้หนักขึ้น แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะความกลัว เธอกำมือเขาแน่นเหมือนจะยึดทุกอย่างไว เขาเอื้อมมืออีกข้างเช็ดน้ำตาให้เธอช้า ๆ แสงไฟข้างทางลอดกระจกมากระทบใบหน้าเธอ ไม่มีเครื่องสำอาง ไม่มีไฟสปอตไลต์ มีแค่เธอคนที่เขารักที่สุด มาคินสูดหายใจลึกแล้วพูดราวกับคำสัญญาที่เธอต้องฟังให้ได้

“ฉันผิดเองที่ลากเธอมาเจออะไรแบบนี้ แต่ถ้าจะให้ฉันแก้ไขโดยการปล่อยเธอไป ฉันทำไม่ได้จริง ๆ ” เขากระซิบใกล้จนเธอได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้น

“เพราะฉันรักเธอเข้าใจไหม รัก ร้อยดาว”

ร้อยดาวซบหน้าลงกับไหล่เขา กำชายเสื้อแน่น เสียงสะอื้นแผ่วลง เหลือแค่เสียงลมหายใจสลับกันในรถคันเล็กที่สว่างแค่ไฟข้างทาง คืนนี้ไม่มีเสียงแฟนคลับ ไม่มีเสียงด่า ไม่มีเสียงปรบมือ มีแค่เสียงคนสองคนที่พูดความจริงใจที่สุดออกมาในวันที่หัวใจพังที่สุด