พักพิงใจ

รถของมาคินจอดเทียบหน้าบ้านพักศิลปินของค่ายในช่วงดึก ร้อยดาวนั่งนิ่งอยู่ข้างคนขับ ดวงตาเธอยังบวมแดงเพราะเพิ่งปล่อยโฮกลางคอนเสิร์ตเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

ไฟหน้าบ้านพักส่องลอดกระจกมาพอให้เห็นเงาหน้ากัน

มาคินเอนตัวพิงพวงมาลัย ก่อนจะหันมาลูบหัวคนข้าง ๆ เบา ๆ

“อย่าไปคิดมากกับพวกคีย์บอร์ดคอมเมนต์พวกนั้นเลยนะ…เหนื่อยก็พักก่อน”

ร้อยดาวไม่ตอบอะไร นอกจากก้มหน้าซ่อนสายตาที่เริ่มคลออีกหน มาคินยื่นมือไปจับมือเธอ บีบเบา ๆ

“อยู่กับฉันตรงนี้…ไม่มีใครทำอะไรเธอได้ เข้าใจมั้ย” เธอพยักหน้าแทนคำตอบ แค่ได้ยินเสียงเขาใจมันก็อุ่นกว่าตอนยืนร้องไห้บนเวทีเป็นร้อยเท่า

ภายในบ้านพักศิลปินยังเงียบ อ๊อฟกับแก๊ปเปอร์ที่อยู่บ้านข้าง ๆ คงนอนกันหมดแล้ว มาคินหยิบของจำเป็นออกจากรถ หันไปสั่งเธอด้วยน้ำเสียงกึ่งบังคับ

“คืนนี้พักที่นี่กับฉัน อย่าเถียง เข้าใจมั้ย ร้อยดาวพยายามจะเถียงตามนิสัย

“แต่ฉัน”

“ไม่มีแต่ เธอจะกลับไปนอนคนเดียวแล้วเครียดต่ออีกไม่ได้นะ เข้าใจ”

ร้อยดาวเบะปากนิด ๆ แต่สุดท้ายก็ยอมเดินตามเข้ามาในบ้าน พอเห็นห้องพักเดิมที่เธอเคยอยู่ ทุกอย่างยังสะอาดเรียบร้อยเพราะมีแม่บ้านคอยจัดให้ตลอด

“ไปอาบน้ำเถอะ…ฉันจะจัดที่ให้” มาคินดันเธอไปทางห้องน้ำ ก่อนจะยืนกอดอกยิ้มบาง ๆ มองตามเหมือนเฝ้าเด็กดื้อ

มาคินค่อย ๆ ดันประตูห้องพักเดิมของร้อยดาวเข้ามา

ไฟหัวเตียงสีวอร์มทำให้ทุกอย่างในห้องดูสงบเหมือนเดิม ผ้าห่มพับเป็นมุม หมอนวางเรียง รอยยับบนเตียงยังคล้ายวันก่อนเธอจะย้ายออก

เขาวางของบางอย่างลงบนโต๊ะ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หมอนใบเดิมที่มีกลิ่นแชมพูจาง ๆ ของร้อยดาวทำให้เขาสูดลมหายใจยาวเหมือนคนได้กลับบ้าน

เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก ร้อยดาวในชุดนอนตัวหลวม เดินเช็ดผมออกมาด้วยสีหน้ามึน ๆ พอเห็นคนวิสาสะนอนกลางเตียงก็ตาขวางทันที

“นี่ ใครอนุญาตให้นายมานอนบนหมอนฉัน" มาคินยิ้มกว้าง ตาเป็นประกายเหมือนเด็กได้ของเล่น

“หมอนมันหอม มันคงคิดถึงกลิ่นเธอนะ”

“พูดบ้าอะไร นั่นมันของฉัน นายจะมานอนตรงนี้ได้ยังไง”

เธอวางผ้าขนหนูบนเก้าอี้ เดินมาสะกิดให้เขาลุก แต่มาคินไม่ขยับสักนิด เขากลับคว้าข้อมือเธอไว้ ดึงให้ล้มลงบนเตียงข้าง ๆ จนร้อยดาวต้องเอามือยันอกเขา

“มาคิน”

“เธอไม่โกรธฉันแล้วใช่มั้ย” เขาพูดเสียงอ้อนต่ำ ๆ

“ฉันแค่อยากอยู่กับเธอ คืนนี้ฉันขออยู่ตรงนี้ได้ไหม” ร้อยดาวถอนหายใจยาว ดวงตายังแดง ๆ เพราะเพิ่งร้องไห้บนเวที เธอพูดเสียงแข็งแต่เบา

“ฉันไม่ได้โกรธ ตอนนี้ฉันแค่เหนื่อย”

“ก็พักตรงนี้ไง” เขายื่นมือไปจัดผมเปียก ๆ ของเธอให้แห้งดีขึ้น

“ฉันจะอยู่ตรงนี้ทั้งคืน จะเฝ้าเธอจนกว่าจะหลับ”

“แล้วนายจะไปนอนตรงไหน นี่มันเตียงฉันนะ” มาคินยิ้มเจ้าเล่ห์

“ก็ตรงนี้ไง เตียงเราสองคนคืนนี้” ร้อยดาวฟาดเขาเบา ๆ ที่ไหล่

“พูดจาไม่อายปาก”

“แล้วเธออายเหรอ” เขาแกล้งกอดเธอแน่นขึ้น

“เราเป็นแฟนกันแล้วนี่นา จะให้นอนกอดหมอนคนเดียวได้ไง” เธอหัวเราะทั้งที่หน้าแดงเพราะแพ้ความขี้อ้อนของเขาทุกที สุดท้ายก็ยอมซุกหน้าลงบนไหล่เขาอยู่ดี เงียบไปพักใหญ่ เสียงหายใจสองคนสลับกันเบา ๆ

“ขอบคุณนะที่อยู่ข้างฉัน”

“ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ” มาคินกระซิบแผ่วข้างหู

“ต่อให้วันไหนเธอเหนื่อย จนไม่อยากยืนบนเวทีอีกอย่างน้อยก็กลับมานอนตรงนี้ได้เสมอ เข้าใจมั้ย”

เธอพยักหน้าในอ้อมกอดเขา มาคินกดจูบลงบนหน้าผากเธอเบา ๆ เป็นเหมือนสัญญาว่า พรุ่งนี้ถ้าล้มอีก เขาก็จะอยู่ข้างเธอเหมือนเดิม

เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเบา ๆ ในห้องพักที่คุ้นเคย ร้อยดาวหลับไปก่อนในอ้อมกอดของเขา ส่วนมาคินก็ซุกหน้าลงบนกลุ่มผมที่ยังมีกลิ่นแชมพูจาง ๆ

กลิ่นนี้อบอุ่นเหมือนเจ้าของมันไม่มีผิด มือของเขาลูบแผ่นหลังบางอย่างแผ่วเบา เหมือนจะกล่อมให้เธอหลับลึกขึ้นอีก ทั้งที่คนหลับก็หมดแรงอยู่แล้ว

มาคินขยับใบหน้าลงมาใกล้ข้างหูของเธอ เสียงหายใจของร้อยดาวยังคงสม่ำเสมอ ชวนให้เขาเผลอยิ้มบาง ๆ

เขารู้ดีว่าคืนนี้เธอเปราะบางแค่ไหน เขาก็รู้ดีเหมือนกันว่าลึก ๆ ในใจตอนนี้ เขาอยากจะทำมากกว่าแค่นอนกอด อยากให้เธอรู้ว่ามีเขาอยู่ทุกส่วนในชีวิตจริง แต่ก็ได้แค่ข่มใจไว้

ปลายนิ้วเขาลูบผมเธอเกลี่ยไปมาที่แก้ม สองตาปิดลงซับกับผิวแก้มนุ่ม ๆ อย่างอดกลั้น หัวใจมันยิ่งเต้นแรงเมื่อได้ยินเสียงเธอพึมพำในฝัน คล้ายกับเรียกชื่อเขาเบา ๆ

“มาคิน” เสียงเหมือนคนละเมอ แต่กลับดังชัดในหัวเขาจนใจสั่น

“ฉันอยู่ตรงนี้” เขากระซิบตอบกับหน้าผากของเธอ ริมฝีปากสัมผัสแผ่วเหมือนจุมพิต แต่ไม่ล้ำเส้นไม่อาจทำได้ในตอนนี้

เพราะเขารู้ว่าเธอเหนื่อยมากพอแล้ว คืนนี้เขายอมอดทน จะไม่ดึงเธอเข้ามากว่านี้ จะไม่เอาใจที่ร้อนรนไปกดทับหัวใจของคนที่เขารักที่สุด ขอแค่ได้กอดได้อยู่ตรงนี้ในคืนที่เธอไม่เหลือใครก็พอแล้วสำหรับเขา

มาคินกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกนิด ก่อนจะหลับตาลงข้าง ๆ เธอ เสียงเครื่องปรับอากาศยังพัดเบาอยู่ในห้อง แต่คืนนี้ในหัวใจของเขาเงียบสงบ เพราะเขารู้ว่าต่อให้พรุ่งนี้จะเหน็บหนาวหรือวุ่นวายแค่ไหน เธอจะไม่ต้องเผชิญมันคนเดียวอีกแล้ว

เขาก้มลงจูบหน้าผากเธอแผ่ว ๆ ราวกับกระซิบขอโทษและสัญญาในเวลาเดียวกัน

"ฉันจะอยู่ข้างเธอแบบนี้ จนกว่าจะเลิกร้องไห้นะ” คำพูดนั้นเบาแทบไม่ต่างจากลมหายใจ แต่ผนังบาง ๆ ของบ้านพักศิลปินกลับไม่อาจปิดเสียงได้ทั้งหมด

ในอีกมุมหนึ่งห้องถัดไปที่ไฟหัวเตียงยังไม่ดับสนิท

อ๊อฟนอนพลิกตัวอยู่บนเตียงที่นอนไม่ค่อยหลับ เขาได้ยินเสียงประโยคขาด ๆ จากฝั่งห้องของมาคิน เสียงเหมือนคนกำลังปลอบใครบางคน และเสียงนั้นก็ชัดพอจะเดาได้ว่าเป็นใคร อ๊อฟไม่คิดจะเดินออกไปขัดจังหวะหรอก เขาแค่ยิ้มขำเบา ๆ ในลำคอ

“เฮ้อ แม่ง เป็นเอามากนะมึง”

เขาหัวเราะเบา ๆ เหมือนคนพูดกับตัวเอง หัวใจเขาไม่ได้รู้สึกอิจฉา แต่กลับรู้สึกเอ็นดูคู่เพื่อนรักที่ต่อหน้าทุกคนชอบแหย่กัน ขัดกัน แต่สุดท้ายก็เป็นกำลังใจให้กันมากที่สุดอยู่ดี

อ๊อฟพลิกตัวอีกครั้ง ดึงผ้าห่มคลุมหัว แต่ก่อนหลับก็ยังเผลอพึมพำออกมา

“ก็ดีแล้ว มีมึงคอยดูแลกันแบบนี้ เธอคงไม่ร้องไห้คนเดียวอีก”

ไฟหัวเตียงดับสนิทลงพร้อมเสียงลมหายใจของอ๊อฟที่เริ่มสม่ำเสมอทิ้งให้คืนนี้ เป็นคืนที่พิเศษที่สุดสำหรับคนสองคนที่กำลังกอดกันอีกห้อง และเพื่อนอีกคนที่เฝ้าดูอยู่ในความเงียบ เพราะในโลกของพวกเขา ไม่มีใครต้องสู้คนเดียวอีกต่อไป