ตอนที่ 15 รับจ็อบ

หลังจากกลับมาใช้ชีวิตในเมืองหลวงได้ไม่กี่วันในช่วงปิดเทอม พ่อโจที่ยังอยู่ต่างจังหวัดไม่ได้เดินทางกลับมาพร้อมกัน ก็โทรมาแจ้งเรื่องอุบัติเหตุของลุงมิ่งที่เมาแล้วขับจนถึงขั้นขาหักเดินไม่ได้ ต้องเข้าเฝือกน่าจะนานกว่าจะหายเป็นปกติ และพ่อต้องอยู่เฝ้าดูอาการของลุงมิ่งที่บ้าน นั่นหมายถึงรายรับของพ่อไม่มีและต้องดึงเงินส่วนที่เก็บออมออกมาเป็นค่าใช้จ่ายให้กับลูก จิวารีนั่งขลุกอยู่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ หาข้อมูลงานพาร์ทไทม์ที่เปิดรับสมัครทางออนไลน์

“ฉันโทรไปถามเขาแล้วรับหลายอัตรา แกไปสมัครเป็นเพื่อนฉันนะ” จิวารีเอ่ยปากชวนเพื่อนสาวเอวา

“งานพริตตี้เชียร์เหล้าเนี่ยนะ...แม่ฉันไม่อนุญาตให้ไปหรอก”

“ก็อย่าให้แม่รู้สิ”

“ฉันเช็กแล้วร้านนี้ดีมีระดับ ปลอดภัยแน่นอน”

“ทำแค่ช่วงปิดเทอมเท่านั้นแหละ...นะเอวา...ถ้าไปคนเดียวพี่แจ็คไม่ให้ฉันไปแน่” กอดแขนออดอ้อนเพื่อนหวังให้ใจอ่อน

สองสาวในชุดพริตตี้กี่เพ้าสีแดงสุดเซ็กซี่ยืนประจำจุดในร้านอาหารกึ่งผับ หน้าที่คือคอยเชียร์เครื่องดื่มให้กับแขกที่มานั่งดื่มในร้าน แสงไฟสลัว ๆ ด้านในบวกกับเสียงเพลงในตอนหัวค่ำที่ยังคงเป็นจังหวะเบา ๆ  เสียงสนทนาประสานกับหัวเราะของแขกในร้านที่ยังสติดีครบร้อยต่างจากช่วงดึกและขากลับที่เมาจนหัวทิ่มเป็นภาพที่ชินตาของพนักงานที่นี่

เอวามองไปรอบบริเวณร้านพลางคิดในใจ จากค่าแรงที่เจ้าของร้านบอกกับเธอนั้น หญิงสาวแค่แบมือขอกับผู้เป็นแม่ครั้งเดียวก็ได้มากกว่าไม่รู้ตั้งกี่เท่า แต่ก็ขัดเพื่อนไม่ได้

มองทะลุไปยังโซนที่จิวารีประจำอยู่ เพื่อนสาวของเธอกำลังคุยกับลูกค้าเหมือนคนคุ้นเคยพร้อมรอยยิ้มและเชิญชวนให้ลูกค้าสั่งดื่มตามแผ่นกระดาษที่เธอถืออยู่อย่างขะมักเขม้นและเป็นกันเอง

“นี่เธอมาทำอะไรที่นี่เอวา” ถามตัวเองในใจ พร้อมกับลูกค้าโต๊ะใหม่ก็เดินเข้ามานั่งในร้าน เธอสูดลมหายใจเข้าลึกปรับสีหน้าให้สดใสและเดินไปรับลูกค้าด้วยรอยยิ้มทันที

“น้องดื่มกับพี่หมดแก้วนี้ก่อนนะครับพี่ถึงจะสั่งเพิ่ม”

หนุ่มใหญ่ยื่นแก้วเครื่องดื่มให้จิวารี หญิงสาวรับแก้วเครื่องดื่มมากระดกพรวดเดียวเหลือเพียงแก้วเปล่า ในโต๊ะของแขกมีหญิงสาวมาด้วยหลายคนดูเหมือนจะเป็นคนรักของเหล่าผู้ชายนักดื่มโต๊ะนี้ คิดว่าน่าจะปลอดภัยระดับหนึ่ง อีกอย่างที่ร้านมีการ์ดที่คอยดูแลเรื่องความปลอดภัยของลูกค้าและพริตตี้เพื่อให้ทำงานได้อย่างสบายใจ ทำให้เธอกล้าที่จะดื่มแบบไม่ลังเลเพราะได้ค่าดื่มด้วย

แก้วแล้วแก้วเล่า โต๊ะนั้นโต๊ะนี้จนเริ่มดึกและเริ่มตึงมึนไม่ใช่เล่นกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่าง วงดนตรีหน้าเวทีหยุดการแสดงแล้ว มีเพียงเสียงเพลงที่เปิดคลอเบา ๆ สร้างบรรยากาศ สลับกับจังหวะคึกคักเป็นระยะ

จิวารียกข้อมือขึ้นมองเวลาที่หน้าปัดนาฬิกา อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว แต่หากพริตตี้รายใดอยากอยู่ต่อเพื่อเอนเตอร์เทรนลูกค้าเพื่อหวังติ๊ปก็สามารถทำได้ พลันเสียงเอะอะโวยวายอีกมุมก็ดังขึ้นหญิงสาวหันไปมองตามเสียง

ภาพที่เห็นถึงกับต้องอ้าปากค้าง เอวาในชุดกี่เพ้าสีแดงสุดเซ็กซี่กำลังหยุมหัวลูกค้าชายวัยกลางคนที่เมาแปล๋ ยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่ เพื่อนที่นั่งโต๊ะเดียวกันกับเขาเมาฟุบหลับไปหมดแล้ว ขาไวเท่าความคิดวิ่งไปหาทันที เอวาจิกผมที่มีอยู่อย่างน้อยนิดของลูกค้าหัวล้านลากเดินไปพร้อมกับฟาดฝ่ามือที่กลางกบาลของเขาอย่างไม่ยั้ง มีเพียงเสียงอ้อแอ้ของคนเมาที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยจะได้สักเท่าไหร่ แม้กระทั่งการป้องกันตัวจากหญิงสาวหัวร้อน การ์ดและพี่พนักงานที่ดูแลร้านวิ่งออกมาห้าม

“เอวา หยุด”

จิวารีแกะมือเธอออกจากเส้นผมของลูกค้า

“นี่ทำงานอยู่นะ” เรียกสติให้เพื่อนสาวก่อนที่เธอจะปล่อยมือจากเส้นผมของลูกค้า ทำให้คนถูกลากล้มฟุบลงกับพื้น

จิวารีพยุงร่างคนขี้เมาขึ้นยืน แต่เอียงซ้ายเอียงขวาปรือตาขึ้นมองหน้าหญิงอ่อนวัยที่เพิ่งปล่อยมือจากเส้นผมเขาเมื่อครู่ ชี้นิ้วไปที่เอวา

“ขอ x แค่นี้ทำเป็นเล่นตัว...นมก็เล็ก...ตูดก็ลีบ” หนุ่มใหญ่หยาบคายชี้มือที่หน้าอกและตูดของเอวา

หญิงสาวแบมือทาบอก และปิดตูด อ้าปากหวอ นอยแน่ะ อิตาแก่นี่กล้าดียังไงมาว่าฉันนมเล็ก กัดฟันแน่นหน้าแดงก่ำจากทั้งเครื่องดื่มผสมความหัวร้อน ปรี่จะเข้ามาทำร้ายเขาอีกครั้ง

“หยุด” เสียงห้ามอีกครั้งจากจิวารีทำให้เธอชะงักและหยุดทันที

จิวารีปล่อยมือออกจากการพยุงคนเมาปากหมาเมื่อครู่ ล้มลงกองอยู่กับพื้นอีกครั้ง ก่อนที่พี่การ์ดจะล็อกคอและหิ้วลูกค้าออกไปสงบสติอารมณ์ข้างนอก

“ไม่มีอะไรแล้วค่ะพี่ เดี๋ยวหนูจัดการเธอเองค่ะ”

จิวารีหันไปบอกพี่ที่ดูแลร้าน ดีนะว่าวันนี้เจ้าของร้านไม่เข้าไม่งั้นคงอดค่าแรงแน่ การทะเลาะวิวาทในร้านอาหารมีให้เห็นเป็นประจำจึงไม่ใช่ประเด็นใหญ่ของสถานที่แบบนี้ไม่นานทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติ

“พี่แจ็คออกมารับจิ๋วหรือยังเนี่ย” กดโทรศัพท์โทรหาพี่ชายหลังจากพาเพื่อนสาวมาเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์

(“ยังไม่ถึงเวลาเลิกไม่ใช่เหรอ?”)

“รีบมารับเอวากลับก่อนเลยเมาแล้วอาละวาดแขกแล้วเนี่ย”

สองหนุ่มสาวจิวากรและเอวานั่งอยู่ร้านลาบโต้รุ่งข้างทางใกล้คอนโด คงเป็นร้านนี้กระมังที่จิวารีและเอวามากินบ่อย ๆ จากคำบอกเล่าของน้องสาวที่เคยเล่าให้เขาฟังว่ารสชาติอร่อยใช้ได้ จิวากรมองหน้ามุ่ย ๆ ของคนที่นั่งตรงข้ามพร้อมถอนหายใจ

“ไปทำงานแต่ไปทำร้ายลูกค้าเนี่ยนะ”

“ก็เขาดูถูกวานี่คะ จับก้นวาแล้วก็บีบด้วย แค่นี้มันยังน้อยไป”

 “แล้วยังชวนวาไป...” หยุดแค่นั้นไม่พูดต่อ

“พี่คะเอาเหล้ามาชุดนึงค่ะ” ยกมือส่งสัญญาณให้คนเสิร์ฟอาหารรับออเดอร์ด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่ยังไม่คลายออก

“ทำงานแบบนี้มันต้องมีลูกล่อลูกชน หัวไวรู้จักเอาตัวรอด วางตัวเป็น ซื่อบื้อ หัวร้อน เอาแต่อารมณ์เป็นใหญ่ทำงานแบบนี้ไม่ได้หรอก”

“....”

สองสายตาสบกันแต่คนละความรู้สึก ชายหนุ่มที่มีแต่ความเหนื่อยใจ ส่วนอีกคนความโกรธที่กำลังก่อตัวขึ้นบวกกับความน้อยใจที่ถูกตำหนิ ทั้งที่เธอถูกกระทำก่อนและปกป้องตัวเอง แต่เขากลับมองว่าเธอเป็นคนผิดเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่อย่างนั้นหรือ

“พี่แจ็คว่าวาเหรอคะ?” ขมวดคิ้วถาม หน้ามุ่ย พร้อมน้ำตาที่คลอหน่วยขึ้นมาทันที แทนที่จะเห็นใจแต่เขากลับมาซ้ำเติมกันแบบนี้

จิวากรมองหน้าหญิงสาวที่บูดบึ้ง ปากย่นขึ้นย่นลงจากการกลั้นน้ำตาไว้ มองดวงตาที่น้ำเอ่อล้นพร้อมจะไหล นอกจากหัวร้อนแล้วยังเซ้นซิทิฟอีกสินะ ชายหนุ่มคิดในใจ

“เปล่า...พี่แค่สอนเธอ ถ้าไม่ถนัดก็อย่ามาทำงานแบบนี้”

“วาไม่ได้อยากทำสักหน่อยแค่เป็นห่วงจิ๋วไม่อยากให้มาคนเดียวก็แค่นั้น” อธิบายเสียงสั่น

เด็กเสิร์ฟยกชุดเครื่องดื่มชุดเล็กมาวางตรงหน้า มือบางเปิดขวดเหล้าชงเองดื่มเองอย่างหัวเสีย ลูกค้าที่เดินผ่านไปมามองหญิงสาวที่หน้างอง้ำกระแทกกระทั้นใส่ ดูยังไงก็เหมือนคนรักงอนกันเสียมากกว่า

จิวากรมองคนเมาที่นั่งคอพับพิงเก้าอี้อยู่อย่างหมดสภาพ แต่ก็ยังตื่นมาบ่นพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์อยู่เป็นระยะ และเริ่มคิดหนักว่าจะแบกกลับไปส่งคอนโดได้ยังไงกับมอเตอร์ไซค์ที่ขับมาเธอจะตกรถหรือเปล่ากับสภาพที่ทิ้งตัวขนาดนี้ หากจะนั่งแท็กซี่ไปก็กลัวรถเครื่องจะหาย  ฝากไว้กับเจ้าของร้านก็ไม่น่าเสี่ยงกับมรดกชิ้นเดียวที่มีอยู่ เหมือนสวรรค์มาโปรดเมื่อรถเก๋งคุ้นตาขับมาจอดริมฟุตบาทและอิทธิพลเดินลงรถมา

“ไอ้ดิน” เจ้าของชื่อหันตามเสียงเรียก

“มาได้เวลาพอดีเลย มึงพาเอวากลับไปส่งคอนโดหน่อยได้ไหมกูต้องไปรับไอ้จิ๋วมันรออยู่ที่ร้าน”

“ฉันสั่งอาหารไว้แล้วขอกินก่อนได้ไหมเดี๋ยวไปรับจิ๋วให้ นายไปส่งเอวาเถอะ”

ยื่นกุญแจรถให้จิวากร และรับกุญแจรถเครื่องมา หลังจากรู้พิกัดร้านแล้ว คนที่บอกหิวและสั่งอาหารไว้ก็บึ่งรถออกไปรับคนรอทันทีที่จิวากรเคลื่อนรถออกไปส่งเอวา

จิวากรวางร่างที่เมาพับลงบนที่นอนอย่างเบามือ การเดินทางใช้เวลาไม่นานก็ถึงคอนโดแล้ว แต่กว่าจะจับเจ้าของห้องสแกนนิ้วมือเข้าห้องได้ก็นานโข เพราะเธอจำรหัสเข้าห้องตัวเองไม่ได้ บอกผิดบอกถูกอยู่ไม่รู้กี่รอบ และไม่ยอมบอกว่าสแกนนิ้วได้จนเสียเวลาล่วงเลยไปเปล่า ๆ อีกหลายนาที

จัดท่านอนให้เธอหลับสบายที่สุด กดเปิดแอร์ให้ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นสำรวจหาผ้าเย็นในตู้ จับหญิงสาวพลิกตัวแกะผมที่เกล้ามวยประดับประดาด้วยแอ็กเซสซอรี่มากมายบนหัวออกกองไว้หัวเตียง แกะผ้าเย็นเช็ดตามใบหน้า ลำคอ แขนและมือ มองใบหน้าจิ้มลิ้มที่หลับสนิทจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ตื่นมาคงต้องสอนให้รู้จักระวังตัวไว้บ้าง มีอย่างที่ไหนให้ผู้ชายมาส่งถึงห้องแต่เมาพับดูแลตัวเองไม่ได้แบบนี้ได้ยังไง มือลูบศีรษะคนเมาอย่างลืมตัว

เอวาคว้ามือหนามากุมไว้ก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงดึงมือชายหนุ่มมาแนบแก้มและทับไว้ พร้อมกับเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนหลับต่ออย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว จิวากรหัวเราะมุมปากนั่งมองคนหลับอยู่นานสองนานก่อนจะดึงมือกลับ จิ้มนิ้วชี้ที่จมูกรั้นของเธอ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างให้ ปิดไฟในห้องและเดินออกไป

เอวาตื่นขึ้นมาในตอนสาย พร้อมกับอาการปวดตุบ ๆ ที่ข้างขมับ นอนพลิกตัวไปมาด้วยความเพลียไม่อยากจะลุกจากที่นอน ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งตาเบิกโพลงพร้อมกับลำดับเหตุการณ์กับภาพติด ๆ ดับ ๆ ในหัว ก้มสำรวจตัวเองก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ยังเป็นชุดเดิมอยู่ ลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นดื่มน้ำอึกใหญ่ด้วยความกระหาย ตาเหลือบเห็นผ้าเย็นในถังขยะและนิ่งคิดอยู่สักครู่ เมื่อวานเธอไม่ได้ใช้ผ้าเย็นนี่นา

เดินกลับไปส่องกระจกสำรวจใบหน้าตัวเองที่ปราศจากเครื่องสำอาง พยายามนึกภาพเท่าที่หน่วยความจำจะบันทึกได้

“นี่พี่แจ็คเช็ดหน้า...ให้เราเหรอ?” ถามตัวเองอยู่หน้ากระจก เดินกลับมาที่เตียงอีกครั้ง สายตาสะดุดกับกิ๊ฟและโบว์ติดผมที่กองรวมกันอยู่บนหัวเตียง เผลอยิ้มออกมาคนเดียว

“นี่เขาก็อ่อนโยนเหมือนกันนะเนี่ย”