ตอนที่ 14 เด็กแว้น

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวและรองท้องมื้อเช้าเรียบร้อย หนุ่มสาวก็พร้อมสำหรับการออกเดินทางขับรถชมเมือง โดยมติเสียงส่วนใหญ่คือขอเป็นการเที่ยวแบบชื่นชมธรรมชาติสำหรับการพักผ่อน เพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ให้เต็มปอดก่อนจะกลับเข้าสู่สภาวะฝุ่นควันในเมืองหลวงเช่นเคย

“ช่วงบ่ายพ่อกับลุงมิ่งจะรื้อบ่อปลาที่ท้ายทุ่ง เสร็จก็น่าจะเย็นพอดีมาช่วยกันจับปลานะ” เสียงจากพ่อโจที่บอกหนุ่มสาวก่อนออกเดินทาง

ขับรถพาชมเมืองตามคำขอของแขกต่างถิ่น แวะจุดนั้นจุดนี้จนเป็นที่พอใจ โดยซื้อของกินตุนไว้ตลอดทางไม่หยุดปาก จุดสุดท้ายคือแวะชื่นชมความงามจากแหล่งน้ำธรรมชาติน้ำตกบ๋าหลวง  ในวนอุทยานบ๋าหลวง เขตป่าสงวนแห่งชาติป่าดงมูล ก่อนจะเดินทางกลับ เป้าหมายถัดไปคือการจับปลาท้ายทุ่ง

หนุ่มสาวนั่งซาเล้งคันเดิมที่สร้างประวัติร่วมกันครั้งก่อน แต่เปลี่ยนพลขับใหม่เป็นจิวากรแทนไม่นานก็ถึงจุดหมาย เครื่องสูบน้ำถูกปิดเรียบร้อยน้ำในบ่อแห้งเหือดไปแล้วจากการสูบค่อนวัน ส่วนคนที่รอจับปลาคือลุงมิ่งและพรรคพวกสามสี่ราย หมดฤทธิ์สลบไสลแล้วที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างบ่อ

“ทำไมเป็นงั้นละพ่อ?” จิวากรเอ่ยถามพ่อโจหลังจากที่มองลงไปในบ่อที่นิ่งสนิทไม่มีการเคลื่อนไหวของปลาใหญ่ให้เห็นเลยสักเท่าไหร่

“ไม่มีปลาเลยขี้ขโมยคงแอบมาช็อตไฟไปหมดแล้วมั้ง ตามิ่งก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เสียเวลาจริง ๆ”

“เดี๋ยวเอ็งขับรถเครื่องกลับไปให้ลุงเจิดกับเพื่อนๆ ด้วย เดี๋ยวพ่อจะขนคนเมากลับไปส่งที่บ้านก่อน”

จิวากรมองเลยไปที่รถเครื่องสามคันจอดอยู่ใกล้กันห่างจุดเจ้าของรถที่เมาพับอยู่ไม่ไกลมาก พยุงร่างชายสูงอายุที่แขนขาอ่อนปวกเปียกเพราะแพ้ฤทธิ์พญานาคที่ฉลากข้างขวดเหล้าขาว กว่าจะหามขึ้นซาเล้งจนครบคนก็ใช้เวลาอยู่พอสมควร สำหรับคนแก่ขี้เมาที่พูดไม่ค่อยจะรู้ความ

“อุตส่าห์คิดเมนูไว้แล้วแท้ ๆ หิวก็หิว มีแต่ปลาซิวซะงั้น” ชายหนุ่มบ่นอุบอิบ

“แล้วเย็นนี้เราจะทำอะไรกินกันดีล่ะพี่แจ็ค?” ผู้เป็นน้องสาวถามขึ้น

“หมูกระทะไง” เอวาทำตาใสตอบสวนขึ้นมาทันที

จิวากรชี้ไปที่รถเครื่องสามคันที่จอดอยู่

“ใครจะขับคันไหนเลือกเอา กติกาคือออกพร้อมกันใครถึงบ้านคันสุดท้ายเลี้ยงหมูกระทะ”

พร้อมกับขึ้นนั่งคร่อมรถมอเตอร์ไซค์คันที่เลือกเพื่อเตรียมตัว เอวาผละออกจากเพื่อนสาวรีบขึ้นนั่งซ้อนท้ายจิวากรทันที เพราะคิดว่ายังไงก็ชนะแน่นอน เธอเคยนั่งซ้อนท้ายเขามาก่อนจากที่ชายหนุ่มเคยไปส่งเธอที่คอนโดครั้งนั้น แค่คิดขาก็สั่นแล้วกับความตีนผีของชายหนุ่ม

“อ้าวเอวาไม่ไปกับฉันเหรอ?” จิวารีเอ่ยถามทันทีที่เพื่อนขึ้นนั่งซ้อนท้ายจิวากร

“ครั้งนี้ขอชนะก่อนละกัน” ส่งยิ้มให้เพื่อน จะจ่ายก็จ่ายได้สบายอยู่แล้วหนึ่งมื้อของเธอมากกว่าการกินหมูกระทะเป็นสิบครั้งก็ยังมี แต่ความสะใจในชีวิตบางครั้งก็จำเป็น

“หึ...ดูถูกกันเกินไปแล้วเอวา...” จิวารีหัวเราะในลำคอที่ถูกเพื่อนหยามศักดิ์ศรี

“ดินขึ้นมา?” สั่งเพื่อนชายเสียงเข้ม

“แค่เลี้ยงหมูกระทะเองเราจ่ายได้ อย่าแข่งรถกันเลยมันอันตรายหมวกกันน็อกก็ไม่มี” อิทธิพลขึ้นนั่งซ้อนท้ายยื่นหน้ามาพูดกับคนขับ

“ไม่ได้...เดี๋ยวจะสั่งสอนเอวาให้รู้สำนึกว่าการเลือกผิดมันเป็นยังไง”

แสยะยิ้มอย่างจิตนิด ๆ ยิ้มมุมปากกระตุก

“ไม่รู้จักไอ้จิ๋วสายบิดเสียแล้วคนสวย”

“ชนะให้ได้ก่อนค่อยคุยเถอะ” จิวากรหันมาแขวะผู้เป็นน้อง

“ไอ้ตะวันมึงอย่าห้าวเดี๋ยวกูขับเอง”

ธีธัชดันร่างตะวันให้ถอยออกและขึ้นนั่งประจำที่คนขับ รถเครื่องสามคันเรียงหน้ากระดานเตรียมความพร้อม เสียงบิดคันเร่งดังหนวกหูเหมือนเด็ก ๆ ขาแว้นในเมืองที่เรียกร้องความสนใจให้คนด่า สายตาของนักแข่งทั้งสามจ้องมองไปที่ถนนด้านหน้ารอสัญญาณเคลื่อนตัว

“สาม...สอง...หนึ่ง” สิ้นเสียงตะโกนจากจิวากร ทั้งสามคันก็พุ่งทะยานออกไปทันที ยังคงเป็นจิวากรที่นำหน้าโดยมีเอวากอดเอวชายหนุ่มไว้แน่น แนบหน้าลงที่หลังแข็งแรงพร้อมกับหลับตาปี๋ อันดับสองคือธีธัชและตะวัน ส่วนคันสุดท้ายเป็นจิวารีและอิทธิพล

“เชี่ยเอ้ย...ทำไมก็ต้องได้คันซังกะบ๊วยด้วยวะออกตัวได้ห่วยมาก” จิวารีแหกปากตะโกนอย่างหัวเสีย พร้อมแผนที่ผุดขึ้นมาในหัวและบิดคันเร่งจนมิดด้ามพยายามตีคู่กับธีธัชให้ทัน เบียดเข้าไปใกล้เรื่อย ๆ ธีธัชมองกระจกข้างเห็นเพื่อนกำลังไล่บี้ก้นมาแล้ว

“ไอ้จิ๋วนี่มันบ้าปะวะ” บ่นงึมงำคนเดียว เมื่อเห็นเพื่อนห่ามจนเกินหญิง ไม่กลัวเจ็บบ้างเลยหรือยังไงพร้อมบิดคันเร่งหนี

มองไปด้านหน้าจิวากรยังขับออกไปไม่ห่างกันมาก เริ่มเข้าสู่เขตถนนขรุขระแล้ว แต่จิวารีก็ยังไม่ผ่อนคันเร่งลงสักนิด รถกระโดดขึ้นลงจนคนซ้อนลอยตัวก่อนสองมือจะสวมกอดเอวบางไว้ ธีธัชซิกแซกไปมาหลบหลุมและขับติดขอบถนน ครู่เดียวที่ไม่ได้มองกระจกข้าง คันหลังก็ตามทันและขับมาเทียบข้างแล้ว พร้อมกับขาเรียวของจิวารีถีบเข้าด้านข้างรถธีธัชที่ยังไม่ได้ระวังว่าจะโดนเล่น บังคับรถไม่อยู่จนไถลตกขอบทาง

“ไอ้เหี้ยจิ๋ว” แหกปากตะโกนไล่หลังหญิงสาวที่หน้าระรื่นหัวเราะชอบใจ

“ด่าผู้หญิงแบบนี้ไม่สุภาพนะครับ” ตะวันรีบลุกขึ้นกุลีกุจอช่วยธีธัชยกรถลากขึ้นมาบนถนน

“ไอ้สัส...มึงไม่เห็นเหรอว่ามันทำอะไรยังจะมาสุภาพ...สุภาพพ่อมึงดิ” ด่าเสร็จก็รีบขึ้นคร่อมรถบึ่งตามออกไปทันที จิวารีบิดคันเร่งอย่างบ้าคลั่ง ต่อไปก็เหลือคู่แข่งแค่คันข้างหน้าคันเดียวแล้ว เอวาลืมตาขึ้นหันมามองด้านหลัง

 “จิ๋วตามมาแล้วค่ะพี่แจ็ค”

ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก กะอีแค่เด็กเมื่อวานซืนริจะเอาชนะพี่ ฝันไปเถอะน้อง

ควายฝูงใหญ่ด้านหน้าถูกต้อนมากำลังจะข้ามถนนตัดหน้านักแข่ง เอวาหันกลับมามองด้านหน้าจิวากรบิดคันเร่งแบบไม่ผ่อนเช่นกัน

“พี่แจ็ค...ควาย ๆ ๆ ๆ” ฝ่ามือบางตีหลังชายหนุ่มรัว ๆ แต่ไม่ทำให้เขาตื่นตระหนกเลยสักนิด ฝูงควายที่กำลังจะเดินถึงถนนอีกฝั่งก็จะปิดการจราจรแล้ว จิวารีคาดเดาได้อย่างแจ่มแจ้งว่าผู้เป็นพี่จะต้องบิดเพื่อให้พ้นฝูงควายนี้แน่นอน ไม่มีทางที่พี่แจ็คจะรอให้มันพ้นไปก่อนแน่ เร็วเท่าความคิดบีบแตรค้างเสียงแหบแสบแก้วหู บิดคันเร่งจนมิดด้ามขับเข้าไปใกล้ปาดหน้าคู่แข่งให้เสียหลัก และบิดฝ่าผ่านหน้าฝูงควายไปอย่างหวุดหวิด

“ไอ้เหี้ยจิ๋ว”

จิวากรสบถและประคับประคองรถให้ทรงตัวจากการเสียหลัก พร้อมกับฝูงควายที่ปิดการจราจรเรียบร้อย สองหนุ่มสาวจอดรถรอให้ฝูงควายผ่านไปก่อน

ธีธัชและตะวันกำลังไล่หลังมาติด ๆ จิวากรมองกระจกข้างประเมินสถานการณ์ ฝูงควายที่เดินตัดหน้าใกล้จะพ้นแล้ว เหยียบเบรกค้างไว้และบิดคันเร่งรอเสียงดังสนั่นเหมือนการลงสนามแข่งของเด็กแว้นมืออาชีพ ยังไม่ทันที่จะปล่อยเบรก รถก็พุ่งไถลตกถนนไปพร้อมกับร่างของจิวากรและเอวาที่กลิ้งหลุน ๆ ลงขอบทางจากการถีบของตะวัน

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” เสียงหัวเราะที่ดังลั่นทุ่งของธีธัช

“ทำน้องไม่ได้ก็แก้คืนกับพี่มันละกัน”

“สะใจโว้ย” ธีธัชแหกปากสู้ลมที่ปะทะบนใบหน้า อย่างน้อยวันนี้ต้องไม่ได้ควักกระเป๋าก็แล้วกัน

คนที่ถึงบ้านก่อนออกมายืนต้อนรับผู้แพ้ที่หน้าบ้านด้วยใบหน้าระรื่นปนเย้ยหยัน

“พวกมึงแม่งเล่นสกปรก” จิวากรโวยวายทันทีที่จอดรถพร้อมกับคนซ้อนที่หน้ามุ่ยอยู่ข้าง ๆ

“ตะวันเล่นแรงไปนะ” เอวาคิ้วย่นหน้าเขียวปั๊ดจิกตะวันด้วยสายตา

“ไอ้ตะวันมึงทำเหี้ยอะไรของมึง” จิวากรเดินปรี่เข้าไปหาง้างขาจะเตะเพื่อน ตะวันวิ่งไปหลบหลังธีธัช

“ถ้าผมไม่ทำธีจะให้ผมเดินกลับมา ผมโดนบังคับ” แก้ตัวชุลมุน

“มึงต้องโทษไอ้จิ๋วเพราะมันเริ่มก่อน” ธีธัชชี้ไปที่จิวารี หญิงสาวยักไหล่

“ก็กติกาบอกแค่ว่าใครถึงทีหลังจ่าย ไม่ได้บอกว่าห้ามอะไรนี่นา” คนเจ้าเล่ห์ตอบ

“เป็นไงจ๊ะเพื่อนสาวรู้ซึ้งหรือยังว่าการเลือกผิดนี่มันเจ็บปวดแค่ไหน?”

จับคางเอวาเชิดขึ้นหัวเราะใส่หน้าอย่างมีความสุข

“ไปเลย ไปหาซื้อหมูกระทะเร็วเข้าหิวแล้ว” ออกคำสั่งอย่างผู้ชนะ

จิวากรและเอวาขับรถกระบะออกมาตลาดเพื่อหาซื้อวัตถุดิบสำหรับเมนูหมูกระทะที่ต้องเป็นเจ้ามือ ลุ้นแทบตายสุดท้ายก็ต้องจ่ายอยู่ดี

และปาร์ตี้หมูกระทะก็เริ่มขึ้นที่มุมเดิมอย่างสนุกสนาน กว่าจะเลิกราก็ดึกดื่น หลังจากลุงมิ่งสร่างเมาและไปหาเครื่องดื่มมาสมทบอีก ก่อนชายหนุ่มทั้งแก๊งจะนอนสลบไสลกันคนละมุม

กระเป๋าเสื้อผ้าถูกขนขึ้นรถพร้อมออกเดินทางกลับเข้าสู่สภาวะปกติของชีวิตนักศึกษาในรั้วมหาวิทยาลัยเช่นเดิม ก่อนจะแวะส่งเอวาและอิทธิพลที่สนามบินก่อน

“ทำไมกลับเร็วจังครับกำลังสนุกอยู่เลย” คำถามของตะวัน

“มึงจะจ่ายค่าตัวให้กูไหมล่ะขาดรายได้ตั้งเท่าไหร่ลางานตั้งหลายวันไม่ได้ร้องเพลง”

“เท่าไหร่คะ?” เอวาถามกลับทันทีอย่างลืมตัว แต่ต้องหน้าจืดลงเมื่อจิวากรตวัดสายตาขึ้นมอง นี่คงเปย์จนเคยตัวแล้วกระมัง