ตอนที่ 17 รับน้องชมรมกีฬา

รถบัสมินิวีไอพีที่ถูกเพ้นท์ลวดลายการ์ตูนในเกมสุดคูลสีสันสะดุดตา จอดรอหนุ่มสาวอยู่ข้างสวนสาธารณะ ดึงดูดสายตาจากผู้คนที่ผ่านไปมาให้ชะเง้อมอง สำหรับการเดินทางออกต่างจังหวัดสู่กิจกรรมรับน้องที่ชมรมกีฬาจัดขึ้น เสียงประกาศที่ดังมาจากโทรโข่งในมือรุ่นพี่ที่ยืนอยู่หน้าประตูรถ แจ้งตารางการเดินทางพร้อมกฎระเบียบและการปฏิบัติให้นักศึกษาได้รับทราบในกิจกรรมครั้งนี้ดังแว่วอยู่เป็นระยะ

หนุ่มสาวมากหน้าหลายตาที่มีป้ายกระดาษระบุชื่อเล่นของเจ้าตัวห้อยคออยู่ พร้อมสะพายกระเป๋าเป้ใบโตเตรียมพร้อมสำหรับการตั้งแคมป์กิจกรรมในคืนนี้ กำลังทยอยเดินขึ้นรถพร้อมกับเสียงพูดคุยจอแจเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณ

“แกไม่เอาเสื้อผ้าไปเลยเหรอเอวา?” จิวารีเอ่ยถามเพื่อนอย่างแปลกใจเมื่อเห็นเธอสะพายแค่กระเป๋าใบเล็กสำหรับใส่เครื่องสำอางและของจุกจิกเท่านั้น

“อยู่ในรถคุณแม่ถึงที่เดี๋ยวลุงบรรจงเขาเอามาให้”

“แม่เธอก็ไปด้วยเหรอ?”

“เปล่า...แม่ฉันเขานัดเพื่อนไว้ที่พัทยาน่ะ ใกล้กับรีสอร์ตที่เรากำลังจะไปฉันก็เลยฝากกระเป๋าไปด้วยขี้เกียจหิ้วมา”

อิทธิพลสอดส่ายสายตามองหาร่างใครบางคน ทันทีที่เจอก็ตรงดิ่งมาหาพร้อมขวดเครื่องดื่มในมือยื่นให้สองสาว เอวาและจิวารีเดินขึ้นรถหาที่นั่ง ส่วนชายหนุ่มทำหน้าที่เป็นลีดเดอร์กิจกรรมต้องคอยอำนวยความสะดวกให้กับเพื่อน ๆ และน้องใหม่ในการเดินทาง

เมื่อจำนวนคนครบตามรายชื่อผู้ที่ลงทะเบียนไว้ รถก็เคลื่อนตัวออกเดินทาง หลังจากรุ่นพี่กล่าวทักทายต้อนรับสมาชิกเรียบร้อย กิจกรรมก็เริ่มขึ้นทันที

เสียงเพลงจังหวะคึกคักดังกระหึ่มทั่วทั้งคันรถ รุ่นพี่หัวโจกที่เติมเครื่องดื่มลงร่างระหว่างรอเดินทางจนได้ที่ รวมตัวกันอยู่เบาะยาวด้านหลังโยกตัวปลอดปล่อยอารมณ์อย่างผ่อนคลายตามจังหวะเพลง ขณะที่การเล่นเกมในรถก็ดำเนินไปพร้อมกัน

ส่วนน้องใหม่นั้นยังคงเหนียมอายอยู่ แต่ต้องลุกตอบคำถามในการเล่นเกมทุกครั้งที่ถูกรุ่นพี่ชี้ตัว เพียงไม่นานในการเริ่มกิจกรรมเหล่าหนุ่มสาวนิสิตรุ่นน้องก็เริ่มปรับตัว ผ่อนคลายสนุกสนานในบรรยากาศที่เป็นกันเองของรุ่นพี่ เสียงปรบมือบวกกับเสียงหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจดังก้องประสานกันอยู่อย่างนั้น สลับกับการเปิดและปิดเพลงของดีเจอยู่เป็นระยะ เพียงไม่นานก็ถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย

รีสอร์ตในพื้นที่หาดส่วนตัว ที่มีลานกว้างสำหรับการตั้งแคมป์กิจกรรม อีกมุมคือห้องพักเป็นแถวยาวรองรับคณะทัวร์ที่มาเป็นกลุ่มแต่ไม่สะดวกในการนอนเต็นท์ ด้านหน้าไกลออกไปสุดลูกหูลูกตาคือน้ำทะเลสีครามที่เล่นคลื่นกับแสงแดดระยิบระยับอยู่ตรงหน้าอย่างสวยงาม

“เราจะกางเต็นท์กันตรงจุดนั้นนะครับ” รุ่นพี่ส่งเสียงผ่านโทรโข่งและชี้มือไปที่ลานกิจกรรมตรงหน้า

“และพักทานอาหารกลางวันเป็นบุฟเฟ่ที่ห้องอาหารริมทะเลด้านหน้า”

“กิจกรรมต่อไปจะเริ่มในช่วงค่ำตามแผ่นพับที่แจกให้ ช่วงนี้ให้ทุกคนพักผ่อนกันตามอัธยาศัยได้เลย อย่าลืมกฎกติกามารยาทในการอยู่ร่วมกัน สำหรับนักดื่มที่สร้างปัญหาและความวุ่นวายเรามีบทลงโทษไว้รอท่านแล้ว และจะตัดท่านออกจากกิจกรรมนี้ทันที ขอให้ลีดเดอร์ที่รับผิดชอบส่วนความปลอดภัยดูแลให้ทั่วถึงด้วยนะครับ ส่วนใครที่มีปัญหาอื่น ๆ สามารถติดต่อลีดเดอร์ที่รับผิดชอบแต่ละส่วนได้เลย แล้วเจอกันนะครับ”

นักศึกษาแยกย้ายกันไปพักผ่อน เดินเล่นชมวิวทิวทัศน์และเซลฟี่ บ้างก็เริ่มกางเต็นท์รอไว้แล้ว

“จะกางตรงไหนเหรอ?” อิทธิพลหันไปถามสองสาว

“กางติดกันเลยนะดินวาจะได้สบายใจ” เอวาตอบอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดรับสายโทรเข้า พูดคุยอยู่สักพักก่อนจะวางสายไป

“ฉันออกไปหาแม่ที่หน้ารีสอร์ตแป็บนึงไม่ได้ช่วยกางเต็นท์นะ”

“ไปเถอะฉันกางกับดินก็ได้ไม่เป็นไร”

เทวฤทธิ์ยืนมองสองหนุ่มสาวที่ช่วยกันกางเต็นท์พร้อมกับหยอกล้อกันอยู่เป็นระยะ คนที่ยืนข้างเธอตรงนั้นควรจะเป็นเขาไม่ใช่ผู้ชายคนไหนทั้งนั้น และวันนี้เขาจะต้องเคลียร์ทุกอย่างที่คาใจกับหญิงสาวให้หมด หลังจากที่เคลียร์ตัวเองจบแล้วจากเมวิกา

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าอากาศก็เริ่มเย็น เสียงอื้ออึงของลมทะเลกระทบใบมะพร้าวริมหาดให้โอนเอนลู่ตามลม คล้ายเสียงปรับแต่งสายพิณก่อนการบรรเลง คลื่นซัดสาดน้ำทะเลเข้าฝั่งเป็นละอองสีขาวสาดกระเซ็นก่อนจะหายไปกับเม็ดทรายในความมืด ประสานกับเสียงหนุ่มสาวที่กำลังสนทนากันที่ลานกิจกรรม เพื่อจัดเตรียมพื้นที่สำหรับคืนนี้

กว่าทุกอย่างจะลงตัวดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้าก็ส่องสว่างในคืนที่ท้องฟ้าโปร่งสดใส ท่ามกลางแสงจันทร์ครึ่งค่อนดวง กลุ่มเมฆที่เคลื่อนตัวผ่านเงาจันทร์คล้ายว่าดวงจันทร์กำลังเคลื่อนที่อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยและยังคงความสวยงามไว้ไม่จางไป

หนุ่มสาวนั่งกอดคอเป็นวงกลมโดยมีกองไฟเป็นจุดศูนย์กลาง และมีรุ่นพี่เดินคุมเกมอยู่ด้านในและด้านนอกรอบบริเวณเหมือนทหารเฝ้ายาม เปลวไฟแดงฉานแตกปะทุอยู่เป็นระยะประหนึ่งดอกไม้ไฟที่จุดเพื่อเฉลิมฉลองในเทศกาลสำคัญ เสียงเพลงที่ร้องประสานขึ้นพร้อมกันบวกเสียงปรบมือดังเซ็งแซ่เมื่อเพลงสร้างความผูกพันจบลง

“เราจะไม่แบ่งรุ่นน้องหรือรุ่นพี่ในการเล่นเกม ทุกคนมีส่วนร่วมด้วยกันทั้งหมด” เสียงดังฟังชัดจากรุ่นพี่ที่เดินไปมาอยู่ในวงรัศมีของน้อง ๆ รอบกองไฟ

“เกมแรกมีชื่อว่า...แดนเซอร์เท้าไฟ”

“กติกา คือ...หากปลายขวดชี้ไปที่ใคร คนนั้นจะต้องออกมาเต้นที่หน้ากองไฟ และสามารถเลือกเพื่อนออกมาเต้นด้วยกันได้อีกสองคนภายในเวลาที่กำหนด”

“เริ่ม”

สิ้นเสียงจากรุ่นพี่ขวดเครื่องดื่มที่วางนอนอยู่กับพื้นถูกปั่นให้หมุนตามเข็มนาฬิกา ทุกสายตาจับจ้องอยู่ที่มันและลุ้นตามว่าใครจะเป็นผู้โชคร้ายคนแรกในคืนนี้ เกมดำเนินไปอย่างสนุกสนานท่ามกลางเสียงหัวเราะที่ดังแข่งกับลมหนาวอยู่เป็นระยะ

เอวาและจิวารีที่กอดคอกันขำจนตัวงอกับท่าเต้นที่รุ่นพี่ออกแบบให้รุ่นน้องหลังจากได้รับเกียร์ติจากปลายขวดที่ชี้ไปหา  เทวฤทธิ์ที่เติมแอลกอฮอล์เข้าร่างจนได้ที่แล้ว ไม่สามารถละสายตาจากหญิงสาวในดวงใจได้เลย อิทธิพลมองภาพชายหนุ่มที่เอาแต่จ้องหญิงสาวคนเดียวกันกับเขาไม่วางตา พลันหัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันอย่างลืมตัว

ได้เทมันจะมองอะไรกันหนักกันหนา ตั้งแต่ขามายันขากลับเลยหรือยังไง? พึมพำคนเดียวในใจ

“เกมต่อไป มีชื่อว่า จริงหรือเท็จ”

“กติกาคือ หากปลายขวดชี้ไปที่ใคร ให้คนนั้นเลือกเพื่อนมาหนึ่งคนและพูดความในใจมาหนึ่งเรื่อง”

ถือเป็นเกมที่ละลายพฤติกรรมและสร้างทรงจำที่ดีได้ไม่น้อย โดยมีเปลวไฟและสายลมเป็นพยานของความเท็จและความจริง คำสารภาพที่ซึ้งใจจนเรียกหยดน้ำตาให้ไหลรินพร้อมกับรอยยิ้ม อีกทั้งคำขอโทษ และการขายความลับที่แสนตลกโปกฮาของกันและกันที่ทำให้หัวเราะจนน้ำตาไหล

จนกระทั่งปลายขวดที่ถูกหมุนชี้เข้าไปที่กองไฟ

“อ้าว ชี้ไปที่กองไฟเฉย” เสียงจากรุ่นพี่ที่หมุนขวด เดินไปจับปลายขวดหันไปหาเทวฤทธิ์

“คุณได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้” พร้อมผายมือไปที่ชายหนุ่มท่ามกลางเสียงปรบมือของหนุ่มสาว เทวฤทธิ์ลุกขึ้นยืนทันทีสายตามองตรงไปที่จิวารีที่อยู่ตรงข้าม

“รุ่นพี่เทเลือกใครครับ?” เพื่อนชายของเทวฤทธิ์ชงให้ทันที ผู้ถูกถามชี้มือไปที่จิวารีที่ยังเหลอหลาอยู่แบบงง ๆ

“เลือกจิ๋วครับ”

“อ้าวน้องจิ๋ว เชิญครับ”

เจ้าของชื่อหันซ้ายแลขวาเพราะไม่คิดว่าเป็นตัวเอง แต่ทำได้แค่ลุกขึ้นยืน เทวฤทธิ์เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ จ้องมองใบหน้าหญิงสาวอย่างจริงจังด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าแต่เด็ดเดี่ยวอยู่ในที

“พี่ขอโทษ พี่อยากขอโอกาสจากจิ๋วอีกครั้ง เพื่อพิสุทธิ์ตัวเองว่าพี่จริงจังกับจิ๋วไม่ใช่แค่เล่น ๆ พี่เคลียร์ตัวเองทุกอย่างแล้วเพื่อจิ๋ว ที่ผ่านมาพี่ทำผิดไปและพี่เสียใจมาก แต่มันจะไม่เกิดขึ้นอีกพี่สัญญา จิ๋วให้โอกาสพี่สักครั้ง ได้ไหมครับ?” สายตาจ้องมองใบหน้าสวย กลิ่นแอลกอฮอล์ที่กระจายคละคลุ้งออกจากปากเขาบวกกับคำพูดเมื่อครู่ ที่สร้างความกระอักกระอ่วนใจให้เธอไม่ใช่น้อย

ทุกสายตาจับจ้องไปที่สองหนุ่มสาวที่กำลังยืนเผชิญหน้ากันอยู่ ต่างเดากันไปต่าง ๆ นานา ว่านี่คือจริงหรือเท็จ

เอวาอ้าปากหวอมองเพื่อนที่ยังยืนนิ่งอยู่

อิทธิพลรับรู้ถึงความหวิว ๆ ที่เกิดขึ้นมาในความรู้สึกข้างในอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินคำสารภาพของเทวฤทธิ์ และเขามั่นใจว่านี่คือความจริง

“นี่จริงหรือเท็จครับ? คำถามจากรุ่นพี่คนเดิม

“จริงครับ” เทวฤทธิ์ตอบคำถามเพื่อนแต่ไม่ละสายตาจากหญิงสาวตรงหน้าเลย จิวารีไม่รู้จะปั้นหน้ายังไง กวาดสายตามองเพื่อน ๆ ร่วมเกมที่จ้องเธอเป็นตาเดียว

ก่อนที่คนชงเข้มจะทำมากไปกว่านี้ อิทธิพลก็ยืนขึ้นและปรบมือเสียงดังรัว ๆ

“เกมต่อไปครับ” เขาพูดตัดจบเพื่อให้เริ่มเกมใหม่

คนอื่น ๆ ปรบมือตาม พร้อมกับคำสารภาพของเทวฤทธิ์ที่สิ้นสุดลงเพียงเท่านั้น