ตอนที่ 18 เต็นท์เดียวกัน

“เอาล่ะครับ เราดำเนินมาถึงช่วงสุดท้ายของค่ำคืนนี้แล้ว เกมต่อไปมีชื่อว่า ฉันและเธอ”

“กติกาคือ จะหมุนขวดสองครั้งหากปลายขวดชี้ไปที่ใคร สองคนนั้นจะต้องรับบทเป็นแฟนกันจนกว่ากิจกรรมจะจบลงในวันพรุ่งนี้ แต่สำคัญที่สุดคือการให้เกียร์ติซึ่งกันและกันด้วยนะครับ...เพราะนั่นคือแฟนคุณ”

“เริ่ม”

เกมสุดท้ายของค่ำคืนที่ควรจะจบลงด้วยความสุข แต่กลับทำให้ทุกคนต้องลุ้นระทึกยิ่งกว่าลุ้นผลสอบปลายภาคเสียอีก

หนุ่มตี๋ผิวบางร่างเล็กนิสิตใหม่รุ่นน้องนักวิ่งเท้าไฟของชมรม ยืนลุ้นกับการปั่นขวดในมือของรุ่นพี่ ว่าใครจะเป็นผู้โชคดีที่จะมารับบทเป็นแฟนเขาในคืนนี้ ทุกสายตาจับจ้องกับปลายขวดไปพร้อม ๆ กัน ที่กำลังชะลอความเร็วลงเรื่อย ๆ ก่อนจะหยุด นิ่ง...สนิท

“ไม่นะ” จิวารีอุทานเสียงแหบพร่า พร้อมกับหัวใจที่หล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม เงยหน้ามองแฟนสมมุติของเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“ขอแสดงความยินดีกับคู่รักคู่ใหม่ จิ๋ว เปาเปา คร้าบ” เสียงปรบมือเกรียวกราวที่ทำให้จิวารีถึงกับเข่าอ่อน ส่วนรุ่นน้องเปาเปาที่ส่งยิ้มกรุ้มกริ่มให้เธออย่างพึงใจ

เอวาบีบมือเพื่อนสาวเบา ๆ เป็นการปลอบใจและกลั้นขำไปพร้อมกัน

เกมสุดท้ายสิ้นสุดลง พร้อมกองไฟที่เหลือเพียงเถ้าถ่านและควันบาง ๆ เท่านั้นเสียงจิ้งหรีดที่ดังในความมืดเหมือนคำยินดีและเยาะเย้ยล้อเลียน กับคู่รักฟ้าประทานจากเกมของรุ่นพี่ที่มอบให้ บ้างก็ได้แฟนเพศเดียวกัน ชายกับชาย หญิงกับหญิง  รุ่นพี่กับรุ่นน้อง หรือแม้กระทั่งรุ่นน้องด้วยกันเอง บางคู่ที่สร้างเสียงหัวเราะ บางคู่ถึงกับหัวร้อนเพราะได้เพื่อนเป็นแฟนและแกล้งกันจนฮากลิ้ง ไล่เตะกันรอบกองไฟกันชุลมุน

“กิจกรรมในค่ำคืนนี้สิ้นสุดลงแล้ว ก่อนจะเข้าสู่ช่วงพักผ่อนใครมีคำถามใดๆ จะถามไหมครับ?”

“พี่ต้นคะ” เสียงจากสาวสวยไฮโซแอนนี่

“ว่าไงคะน้องแอนนี่?” เสียงอบอุ่นจากพี่ต้น

“คือ...แอนนี่ไม่เคยมีแฟนมาก่อนและที่บ้านค่อนข้างซีเรียสกับเรื่องนี้ และแอนนี่กลัวว่าหากต้องเป็นแฟนกันจนกว่าจะจบกิจกรรม มันอาจส่งผลไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่กับกิจกรรมอื่นน่ะคะ แอนนี่ก็เลยจะขอเปลี่ยนสถานะกับสมบัติได้ไหมคะ?”

พร้อมชายตาไปมองเหยียดแฟนสมมุติที่ไม่โดนใจเธอเลยสักนิด พี่ต้นฟังสาวสวยพูดจนจบแล้วหันไปมองสมบัติที่ยืนสงบเสงี่ยมอยู่ตรงหน้า

“ได้อยู่แล้ว”

“ขอบคุณค่ะ” แอนนี่ยิ้มกว้างด้วยความดีใจและโล่งอก

“ในเมื่อน้องแอนนี่ไม่สะดวกใจที่จะรับเป็นแฟนของสมบัติ และกล้าที่จะเอ่ยขอเพื่อเปลี่ยนกติกา พี่ก็กล้าจะให้ได้เช่นเดียวกัน ดังนั้นสถานะแฟนของแอนนี่และสมบัติสิ้นสุดลง ณ เวลานี้ทันที”

“และให้เปลี่ยนสถานะใหม่โดยให้แอนนี่เป็นคนรับใช้ของสมบัติจนกว่ากิจกรรมจะสิ้นสุดลง”

“อะ...อะไรนะคะ?” แอนนี่หน้าเหวอ

พี่ต้นเดินไปตบไหล่สมบัติเบา ๆ

“ดีใจด้วยนะ”

“ขอบคุณครับพี่ต้น” สมบัติกลั้นขำไว้

“ใครมีอะไรจะขออีกไหมครับ?”

สิ้นเสียงพี่ต้นทุกอย่างก็เงียบกริบ คนที่กำลังจะป้อนคำถามรูดซิปปากปิดสนิททันที

“หากไม่มีอะไรแล้วขอปิดกิจกรรมในคืนนี้เพียงเท่านี้ ขอให้ทุกคนพักผ่อนนอนหลับให้สบายแล้วเจอกันพรุ่งนี้ กุ๊ดไนท์ครับ”

จิวารีและเอวาเดินหิ้วถุงพะรุงพะรังกลับเต็นท์ ด้านในถุงคือเครื่องดื่มและของขบเคี้ยวกะจะขนกลับไปนั่งดื่มที่เต็นท์เบา ๆ ชมบรรยากาศในยามราตรีชิว ๆ กับคนรู้ใจก่อนนอน แต่ก็มีมารมาผจญจนได้

“นายจะเดินตามอะไรฉันหนักหนาฮะ กลับไปที่พักนายได้แล้ว?” จิวารีหันไปดุหนุ่มรุ่นน้องเปาเปาที่เดินตามต้อย ๆ ทำตัวเหมือนเป็นบอดี้การ์ดที่เธอไม่ต้องการ

“ก็เราเป็นแฟนกันนี่ครับ” ตอบอย่างภาคภูมิใจส่งยิ้มหวานให้เธอจนน่ากลัว

“มันก็แค่เกมที่จบแล้วปะวะ” หันไปมองหน้าและระงับอารมณ์อยู่

“จบพรุ่งนี้ตอนขากลับครับ” ก้าวขาตามอย่างไม่ลดละเหมือนตั้งใจกวนประสาทแต่หน้าซื่อจนน่าหมั่นไส้

จิวารีส่ายหน้าด้วยความหงุดหงิด พี่ต้นนะพี่ต้น หาเกมอะไรมาเล่นให้ปวดสมองก่อนนอนเสียจริง และเลือกที่จะไม่สนใจสิ่งแปลกปลอมข้าง ๆ เดินคุยเล่นกับเอวามาจนถึงเต็นท์ วางถุงในมือลงที่โต๊ะปิกนิกสำหรับแคมป์ปิ้ง และจัดเตรียมเครื่องดื่มกับแกล้มเรียบร้อย

“แล้วนี่ดินไปไหนเนี่ย?” เอวากวาดตามองหาเพื่อนชายยังไม่ทันจะกดโทรหา เจ้าของชื่อก็เดินตรงมาที่เต็นท์พร้อมกับเพื่อนชายอีกคนที่เดินตามหลังมา

“กูขอนอนด้วยคนละกันคืนนี้” เก่งเอ่ยปากขอ มองดูเต็นท์ที่กางไว้เรียบร้อยของอิทธิพล

“ไม่ได้...เต็นท์กูเล็กสำหรับนอนคนเดียว”

“แต่กูไม่มีที่นอน”

“แล้วห้องพักมึงล่ะ?”

“ไอ้เบนซ์มันมีสาวมาค้างด้วยมันล็อกห้องแล้วกูเข้าไม่ได้”

“ก็เรื่องของมึงป่ะ ไม่ใช่เรื่องของกู” อิทธิพลพูดแบบไม่มองหน้าเพื่อน

“แต่กูเป็นแฟนมึงนะ” เก่งทำตาละห้อยแกล้งยั่ว

“ไอ้เก่งมึงอย่างทะลึ่งเกมจบแล้ว” หันไปดุเพื่อนและเดินลงไปนั่งข้างเพื่อนสาว สายตามองเลยไปที่เปาเปา

“เฮ้ย ไอ้นั่นน่ะทำไมไม่กลับที่พัก?”

“ผมยังไม่ง่วงครับ ขอนั่งเป็นเพื่อนพี่จิ๋วก่อน” เปาเปาตอบอย่างมั่นหน้า

“ฉันมีเพื่อนแล้วนายกลับไปเถอะ” จิวารีตอบแบบไม่ลังเล

“ผมยังไม่อยากกลับครับ” หน้าซื่อตาใสเสียจริงไอ้ตี๋นี่

ผ่านไปไม่นานคนที่บอกยังไม่ง่วงและยังไม่อยากกลับที่พักก็ฟุบหมดสภาพอยู่ตรงหน้า เพราะโดนแก้วที่ชงให้เข้ม ๆ จากอิทธิพล ส่วนจิวารีนั้นยกกระดกเหมือนเทน้ำลงบ่อเพราะหงุดหงิดและรำคาญ จนตอนนี้แก้มแดงปลั่ง ตาหวานเยิ้มนั่งไม่ตรงแล้ว

เสียงสั่นที่หน้าจอโทรศัพท์ของเอวาดังขึ้น เธอกดรับสายพูดคุยสักพักและวางไป

 “จิ๋วฉันต้องออกไปหาแม่นะ ตอนนี้สร้างเรื่องอยู่หน้ารีสอร์ตน่ะลุงบรรจงเอาไม่อยู่แล้ว”

คำบอกเล่าของเอวาคือพิมพ์พรรณผู้เป็นแม่ โดนแฟนเด็กบอกเลิกกะทันหันและตอนนี้กำลังเฮิร์ทหนัก เมาจนพูดจาไม่รู้เรื่อง ร้องห่มร้องไห้เสียงดังทั่วห้องอาหารของโรงแรม จนลุงบรรจงต้องโทรหาเอวาให้มาจัดการ สาวใหญ่ผู้อาภัพรักหลังจากแยกกับอดีตสามี ก็มีหนุ่ม ๆ มาขายขนมจีบไม่หยุด แต่มาแบบไม่จริงจังสักราย ส่วนเธอนั้นจริงจังและเปย์หนักเสมอแต่สุดท้ายก็โดนเทอยู่ดี

“ดินฝากดูแลจิ๋วด้วยนะ” ชายหนุ่มพยักหน้า

“แกอยู่ได้ไหมหรือจะไปกับฉันก็ได้นะ” เอวาลังเลทั้งเป็นห่วงเพื่อนและเป็นห่วงแม่

“ไม่เป็นไรดีกว่าแม่แกกำลังไม่โอเค แกไปดูแลแม่เถอะฉันอยู่ได้ แป็บเดียวก็เช้าแล้ว คืนนี้ฉันจะไม่นอนจะนั่งดื่มกับไอ้ดินจนสว่างเลย”

อ้อแอ้พูดเสียงเบา เบิกตาขึ้นสุดชีวิต ยกแก้วขึ้นดื่มมือไม้อ่อน

“เมาก็พอแล้วพักผ่อนเถอะ” อิทธิพลดึงแก้วในมือหญิงสาวมาวางลง จิวารีนั่งหลับตาเท้าคางบนโต๊ะ ชายหนุ่มเก็บเคลียร์ทำความสะอาดพื้นที่ แยกขยะทิ้ง หันไปอีกครั้งคนที่บอกจะอยู่ยันสว่างมุดเข้าไปนอนในเต็นท์แล้ว

เคลียร์พื้นที่เสร็จก็ล้างหน้าล้างตา หยิบผ้าเย็นมาเช็ดเรียกความสดชื่นคืนให้ร่างกาย ยืนรับลมหนาวอ่อน ๆ ในความมืด เสียงจิ้งหรีดยังคงแข่งกับเสียงพูดคุยของกลุ่มนักศึกษาที่ยังปาร์ตี้กันต่ออย่างสนุกสนาน พลันก็สะดุ้งกับเสียงหวีดร้องในเต็นท์ของหญิงสาว หมุนตัวกลับทันทีไม่กี่ก้าวก็ถึงต้นเสียง

สภาพเต็นท์ที่บิดเบี้ยวเหยเก พร้อมกับร่างของจิวารีที่มุดออกมาด้านนอกอย่างตื่นตระหนก และตามมาด้วยร่างของเปาเปาที่คลานออกมาอย่างสะบักสะบอมด้วยฤทธิ์กำปั้นและศอกที่ทุบและกระทุ้งไปทั่วร่างของไอ้หนุ่มเท้าไฟจนหมดสภาพ คนในเต็นท์ข้าง ๆ โผล่หน้าออกมามองเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อรู้ว่าเป็นคนเมาก็ผลุบหน้ากลับเข้าไป

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” ถามด้วยความเป็นห่วง

หญิงสาวส่ายหน้า ความมึนเมาเมื่อครู่หายไปหมดเกลี้ยง

ส่วนไอ้เก่งยังนอนแผ่หลาไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ใกล้ ๆ อิทธิพลนั่งลงคว้าคอเสื้อของเปาเปาลากให้ลุกขึ้นยืนแต่เจ้าของร่างเหมือนโดนหักแขนขาไว้ อ่อนปวกเปียกจนต้องปล่อยลงกองกับพื้น

“ดูแล้วมันคงเมาไม่รู้เรื่องคงไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรเธอหรอก”

อิทธิพลปลอบใจคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สองมือจับไหล่บางให้หันมาเผชิญหน้า จิวารียังคงตื่นตระหนกอยู่

“ฮะโหลไอ้ฟิล์ม มีคนเมาแล้วสร้างเรื่องมาหามไปเก็บหน่อย”

ปัญหาเปาเปาถูกจัดการเรียบร้อย ต่อไปก็เหลือร่างของไอ้เก่ง อิทธิพลลากเข้าไปนอนในเต็นท์ของสองสาว หากปล่อยให้เพื่อนนอนตากน้ำค้างอยู่ทั้งคืนก็กระไรอยู่

“เธอเข้าไปนอนในเต็นท์เราเถอะไม่ต้องกลัวหรอก เราจะนั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้แหละ”

“แล้วนายไม่ง่วงเหรอ?”

อิทธิพลส่ายหน้าทั้งที่ตาเริ่มจะปิดแล้ว

จิวารีพลิกตัวไปมาแต่ก็ยังข่มตาให้หลับไม่ลงเพราะความกังวลและรู้สึกไม่ปลอดภัย กลัวว่าหากเผลอหลับไปอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเองอีก แสงไฟที่ลานกิจกรรมอื่น ๆ ถูกปิดลงแล้ว เหลือเพียงโคมไฟส่องสว่างสลัว ๆ ตามทางเดินเท่านั้น มองเห็นเงาคนที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าเต็นท์ตะคุ่มอยู่

“ดิน” ชายหนุ่มหันไปตามเสียงเรียก จิวารีโผล่หน้าออกมานอกเต็นท์

“หืม”

“ไม่กล้าหลับอ่ะ” เสียงแผ่วเบาตาปรือ ทั้งง่วงทั้งเมา

“นายเข้ามานอนเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม?” มีที่ไหนทุบผู้ชายอีกคนแต่ชวนผู้ชายอีกคนเข้าไปนอนด้วยข้างใน

“เต็นท์มันเล็กจะอึดอัดไปหรือเปล่า?”

“ไม่อึดอัดหรอก” จิวารีตอบอย่างมั่นใจ

สองหนุ่มสาวนอนหันหลังให้กันพูดคุยอยู่สักพัก ก่อนจะเงียบเสียงไป อิทธิพลเงี่ยหูฟังเสียงหายใจของคนข้าง ๆ ในความมืด ก่อนเธอจะพลิกตัวมามือควานหาผ้าห่มเมื่ออากาศเริ่มเย็นลง

“มีผ้าห่มไหม?” งัวเงียถาม

“มี”

คว้าผ้าห่มและพลิกตัวคลุมร่างให้เพื่อนสาว

“นายไม่หนาวเหรอ?” แย่งที่นอนเขาแล้วยังมาแย่งผ้าห่มเขาอีก

จับผ้าห่มดึงไปคลุมร่างให้ชายหนุ่มคนละครึ่งผืน สองร่างเบียดชิดกัน แต่มากกว่านี้ก็เคยมาแล้วตอนถ่ายแบบ แค่นี้คงไม่เป็นไรหรอกกระมังหญิงสาวคิดในใจก่อนจะผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ อย่างโล่งอก เหมือนเด็กที่ถูกปกป้องจากฝันร้ายจนรู้สึกปลอดภัย

“ขอบคุณนะดิน” เสียงแผ่วเบาของคนที่กำลังจะเคลิ้มหลับ

“เรื่องอะไร?”

“เรื่องวันนี้” เสียงเบาหวิวเหมือนกระซิบ

“อือ...หลับเถอะเราอยู่ตรงนี้ไม่มีใครกล้ามาทำอะไรเธอหรอก” กางแขนออกดึงร่างบางให้เข้ามานอนหนุนไหล่ มือหนาลูบเรือนผมเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยน

“อือ” เสียงจากลำคออย่างแผ่วเบาของหญิงสาว เบียดตัวเข้าหาไออุ่นของร่างใหญ่ อิทธิพลพลิกตัวโอบกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขน กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ออกมาจากลมหายใจของสองร่างผสมปนเปกันจนแยกไม่ออก บวกกับกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ เจือกันอยู่ในเต็นท์เล็กที่แสนอบอุ่น ลมหายใจอุ่น ๆ ของคนในอ้อมกอดเป่ารดลูกกระเดือกของชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา

“แล้ว...ที่ไอ้เท...ขอโอกาส...เธอตกลงหรือเปล่า?” ตัดสินใจถามออกไป

“....” ไม่มีเสียงตอบรับของคนที่หลับสนิทแล้วในเวลาแค่ชั่วหยิบมือ

ส่วนอีกคนไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ พลันภาพในวันถ่ายแบบก็ผุดขึ้นมา อิทธิพลแพ้เสียงในหัวและเผลอทำตามเสียงนั้น ประทับริมฝีปากลงที่กลางหน้าผากของคนในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา เนิ่นนาน ก่อนจะเรียกสติตัวเองคืนมา

“เพื่อนกันต้องทำแบบนี้ด้วยเหรอวะ?”

ถามตัวเองในใจก่อนจะสลัดภาพในหัวให้หลุดออกและข่มตาหลับ ความเงียบสงัดเข้าปกคลุมทั่วบริเวณ เลือดในกายที่ยังร้อนวูบวาบอยู่และยังไม่ยอมสงบลงง่าย ๆ  พลันสายลมหนาวก็พัดพาเสียงครางสุดสยิวของหญิงสาวที่ดังมาจากทิศทางใดไม่สามารถรับรู้ได้ รู้แค่เพียงว่า ร่างกายของเธอกำลังตอบรับความหฤหรรษ์ที่ได้รับ และดูเหมือนมันจะเอ่อล้นออกมานอกอกและพุ่งสูงจนถึงขีดแดงแล้ว

พาลทำให้ไอ้น้องชายใต้ร่มผ้าเริ่มตื่นตัวขึ้นมาฟังเสียงนั้น บวกกับภาพมโนในจินตนาการที่ฉายชัดขึ้นในหัว พร้อมกับเสียงของหญิงสาวคนเดิมที่ดังกระเส่าถี่ขึ้นเหมือนจะขาดใจ ดังอยู่อย่างต่อเนื่อง และไม่สามารถควบคุมไว้ได้ ช่างเป็นค่ำคืนที่แสนทรมานสำหรับเขาเสียจริง และคงไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้เสียแล้ว