ตอนที่ 23 เป็นบ้าอะไร

อิทธิพลตั้งหน้าตั้งตาขับแบบไม่พูดไม่จา จิวารีลอบมองอยู่เป็นระยะ ในห้องโดยสารเงียบสนิทไม่มีคำสนทนาใด ๆ

“ทีหลังไม่เต็มใจก็ไม่ต้องมารับ” หญิงสาวพูดขึ้นมาลอย ๆ หน้าตาบูดบึ้ง และทันทีพี่พูดจบก็หัวคะมำแทบโขกกับหน้ารถเพราะคนขับเหยียบเบรกกะทันหัน

“เป็นบ้าอะไรเนี่ย?” หันไปวีนคนขับทันที

“ถ้าไม่เต็มใจไม่มาหรอก” สวนกลับทันทีและจ้องหน้าเธอเหมือนโกรธกันมาแต่ชาติปางก่อน แต่ยังรักษาความนิ่งขรึมของใบหน้าอยู่แม้ในใจจะร้อนระอุ และไม่ยอมขับต่อ หงุดหงิดคนข้าง ๆ ก็ส่วนหนึ่ง แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมตัวเองจะต้องโมโหขนาดนี้ และหากไม่เคลียร์วันนี้มีหวังคงหลับไม่ลงเป็นแน่

“รู้จักเขาเหรอถึงยืนคุยจนแทบจะสิงร่างกันอย่างงั้น ทำงานแบบนี้ไม่รู้จักระวังตัวบ้างเลยหรือไง” พูดโดยไม่มองหน้าคนฟังสายตามองตามแสงไฟหน้ารถที่สาดส่องไปตามถนน อีกทั้งข่มอารมณ์ตัวเองไว้

จิวารีหันไปมองเพื่อนชายหน้าตึง พลันความงอนของเธอเมื่อครู่ก็คลายออก นี่เขาโกรธเพราะเธอคุยกับผู้ชายหรอกเหรอ อย่าบอกนะว่าหึง แอบอมยิ้มอยู่ในใจ อารมณ์ดีขึ้นมาทันที

“อือ...รู้จักสิเขาชื่อ ภูผา น้องชายเจ้าของร้านน่ะ เขาเรียนมหาลัยเดียวกับพวกเราด้วยนะ แถมอยู่ชมรมกีฬาเหมือนกันอีกต่างหาก แต่ทำไมไม่เคยเห็นนะ” พูดถึงชายหนุ่มคนอื่นต่อหน้าเขาอย่างอารมณ์ดีและนึกสนุก

“ตกลงเธอจีบมันหรือมันจีบเธอ?”

“เขาสิ...ฉันไม่เคยจีบใครอยู่แล้ว” แกล้งทำหน้าอินโนเซ้นท์

“ชอบมันเหรอ?” คนสุภาพนิ่งขรึมตอนนี้เริ่มอยากจะหยาบคายขึ้นมาแล้ว

“ใครจะไม่ชอบ ทั้งหล่อ สุภาพ มรรยาทดี เฟรนด์ลี่สุด ๆ” ยกมือประสานกันที่หน้าอกทำท่าเพ้อฝัน แต่คนฟังลมออกหูแล้ว เอื้อมมือมาแตะเกียร์เดินหน้าอย่างหัวเสีย ปล่อยเบรกที่เท้าและเหยียบคันเร่งพุ่งรถออกแรงจนกระตุก มือกุมพวงมาลัยแน่นเหมือนกลัวมันจะหลุดมือเสียอย่างนั้น

“....”

ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่ทำงานในความมืดเท่านั้น

“แต่ไม่ได้ชอบแบบชู้สาวหรอกนะไม่ใช่สเป็ก” หันหน้ามามองคนขับก่อนที่พวงมาลัยจะหักคามือเขา ยื่นหน้าเข้าไปใกล้

“หึงเหรอ?” พูดแทงใจดำ

อิทธิพลปรายตามามองคนข้าง ๆ ที่จ้องหน้าเขาค้างอยู่ยิ้มกว้างยียวนส่งสายตาเจ้าเล่ห์ยั่วเขา มันน่าจับมาจูบปากนัก สูดลมหายใจเข้าลึกและผ่อนออกยืดยาวปรับสภาพอารมณ์ให้คงที่ พลันมือหนาก็กดลงที่กลางศีรษะของเธอก่อนจะยีผมหญิงสาวแบบไม่รู้จะระบายอารมณ์ออกมายังไง

“โอ๊ย...ผมเสียทรงหมด” จิวารีโวยวายแบบไม่จริงจังนัก

“ไม่ชอบแล้วไปให้ท่าเขาทำไม?” เสียงอ่อนลงแต่ยังแขวะไม่เลิก

“โอ้โฮ...ทุกวันนี้ปากคอเราะรายนะคะคุณอิทธิพล ให้ทงให้ท่าอะไรก่อน”

“เขาชวนไปงานศิลปะที่มหาวิทยาลัยพรุ่งนี้ แต่ฉันปฏิเสธไปแล้ว พรุ่งนี้พี่คิมมีประชุมนักดนตรีที่ร้านน่ะ”

“นายไปไหม?” หันมาถามคนขับบรรยากาศในรถเริ่มดีขึ้นมาแล้ว

“ไปธุระให้แม่เสร็จกะจะแวะไปแป็บนึง นัดกับไอ้บีไว้”

“ทำไมพี่แจ็คถึงให้นายมารับ” เพิ่งนึกขึ้นได้และถามออกไป

“เห็นบอกมีเรื่องด่วน ตอนนี้อยู่กับเอวาที่ร้านอาหารให้เราไปหาที่นั่น”

สองหนุ่มสาวเดินคู่กันเข้ามาในร้านอาหาร แจ็คเกตของอิทธิพลคลุมอยู่ที่ไหล่ของ

จิวารี ปกปิดความขาวเนียนของช่วงบนเท่านั้น ส่วนเรียวขายังโดดเด่นดึงดูดสายตาอยู่ มองไปด้านหน้าข้างเวทีตามที่เอวาบอก หญิงสาวยกมือส่งสัญญาณให้เพื่อน

“ทำไมมานี่ได้ไหนบอกไปหาพ่อไง?” จิวารีเอ่ยถามเอวา

เรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นถูกถ่ายทอดให้เพื่อนฟังอย่างละเอียด เป็นหัวข้อสนทนาในคืนนี้

“ไอ้เหี้ยนี่มันน่านัก” จิวารีสบถเบา ๆ หลังจากได้ฟังเรื่องราว

“ดีนะพี่แจ็คไปทันเวลาไม่งั้นพวกไอ้ชั่วนั่นมันอาจจะทำอะไรชั่ว ๆ อีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าไปก็ไม่ฟัง” จิวารีบ่นอุบอิบ

เอวาหันหน้าขึ้นไปบนเวทีมองชายหนุ่มที่กำลังเล่นกีตาร์อยู่ด้วยความรู้สึกหลากหลายในใจ ปนกับความรู้สึกขอบคุณ เป็นเขาที่รีบไปหาเธอทันทีโดยไม่อิดออดเลยสักนิด แม้ไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่อยากจะคิดต่อว่าหากไม่มีเขาอะไรจะเกิดขึ้น ฉุกคิดขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ขอบคุณเขาเลยสักคำ

“ไม่นึกเลยว่าจะเป็นไอ้ฐากูร” คำพูดจากอิทธิพล

“รู้จักด้วยเหรอ?” จิวารีมองหน้าและป้อนคำถาม

“อือ โจทก์เก่า”

เสียงเพลงที่ดังอึกทึกทำให้สองหนุ่มสาวขยับเข้าใกล้ยื่นหน้าเข้าหากัน กระซิบข้างหูเพื่อให้ได้ยินเสียงชัดเจน

มอสนั่งอยู่อีกมุมของร้าน มองมาที่สองหนุ่มสาวที่กำลังพูดคุยกันแนบชิดด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เขาที่ร่วมงานกับเธอทั้งหล่อ ทั้งรวย เนื้อหอม สาว ๆ ทั้งที่มหาวิทยาลัยและลูกค้าประจำในร้านต่างหมายตา แต่เธอกลับมองข้ามเพราะไอ้นี่สินะ ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบวางกระแทกลงที่โต๊ะอย่างฉุนเฉียว

เสียงดนตรีสดสงบลงในช่วงดึก ผู้คนในร้านเริ่มบางตา จิวากรลงจากเวทีแล้วและนั่งร่วมวงสนทนากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพร้อมดื่มไปด้วย เนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันหยุดไม่มีเรียนก็ดื่มได้แบบสะดวกใจ ส่วนงานเทศกาลศิลปะนั้นมียาวจนถึงช่วงเย็นคงจะทันหากตื่นสาย

“หมดขวดนี้ก็กลับแล้วนะง่วงแล้ว ดินมึงไปส่งไอ้จิ๋วกับเอวาละกันนะ ซ้อนสามคงไม่ไหวเดี๋ยวยางรถกูปลิ้น”

“เว่อร์มาก” จิวารีจิกพี่ด้วยสายตา

“พี่แจ็คครับ” เด็กหนุ่มพนักงานเสิร์ฟของร้านเดินแกมวิ่งมาหาหน้าตาตื่น

“เป็นเรื่องแล้วครับ...พี่จูนกับพี่น้ำขิงกำลังมีเรื่องกันที่หน้าร้านพี่รีบไปเคลียร์เถอะครับ”

“เฮ้อ” จิวากรถอนหายใจทิ้งอย่างเหนื่อยหน่าย ยกมือขึ้นกุมขมับ

“เออ...ปล่อยแม่งเหอะพี่ปวดหัว เดี๋ยวเหนื่อยก็แยกย้ายเองแหละ”

ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นกระดกเหล้าเข้าปากอย่างปลง ๆ และนั่งคุยต่อโดยไม่สนใจสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ จิวารีชะโงกหน้าออกไปมองหน้าร้าน

“หึ พ่อมะกอกสามตะกร้า” เบะปากมองบนพี่ชาย

เสียงชุลมุนที่หน้าร้านจากการเข้าห้ามของการ์ด ไม่นานทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติ โต๊ะในร้านถูกเคลียร์หลังจากลูกค้าเริ่มทยอยกลับ เหลืออยู่เพียงไม่กี่โต๊ะที่ยังติดลมอยู่ คิมหันต์เดินมากำชับเรื่องประชุมนักดนตรีพรุ่งนี้ที่ร้าน ก่อนหนุ่มสาวจะขอตัวกลับ

จิวารีขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนกลับ เอวาเดินคู่มากับจิวากรและอิทธิพล ออกมานอกประตูร้านก็ต้องแปลกใจเมื่อน้ำขิงกลับกลุ่มเพื่อนสาวนั่งดักรอจิวากรอยู่ม้านั่งด้านหน้า หลังจากมีพรายกระซิบส่งข่าวมาว่าเขามาเล่นดนตรีที่ร้านทั้งพี่บอกกับเธอว่าไม่มีคิวเล่นในวันนี้ และพกหญิงสาวมานั่งรอด้วย ทำให้เธอพุ่งเป้าไปที่จูนเพราะเคยเห็นกับตาว่ามาเกาะแกะจิวากรก็หลายครั้ง แต่จริง ๆ แล้วคือยัยไฮโซหน้าขาวนี่เอง น้ำขิงเดินมาขวางหน้าไว้

“ไหนบอกขิงว่าไม่มีคิวเล่นไง โทรไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่อ่าน เพราะอีนี่เหรอ?”

ตวัดสายตามามองเอวาที่สะดุ้งโหยงกับสรรพนามที่หล่อนเรียก ก่อนจะตั้งสติ

“เอ่อ...ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” ยกมือโบกปฏิเสธพัลวัน

“แล้วแบบไหน?” น้ำขิงตวาดเสียงดัง ผู้คนที่เดินอยู่ละแวกนั้นหันมามองเป็นตาเดียว

“น้ำขิง” จิวากรดุเสียงเข้มสีหน้าจริงจัง

“วันนี้พี่เหนื่อยมากไว้ค่อยคุยกันวันหลัง”

“ไม่ค่ะ” จ้องหน้าชายหนุ่มสลับกับเอวาด้วยสายตาพร้อมบวก

“ถ้าไม่เคลียร์วันนี้พี่กับขิงเราจบกัน” หนักแน่นชัดถ้อยชัดคำ

“โอเค...เราจบกัน” หนักแน่นชัดเจนเช่นกัน

เดินออกมาจากตรงนั้นทันที เอวาและอิทธิพลยังยืนรอจิวารีอยู่ที่เดิม ยังไม่ทันได้ตั้งตัวน้ำขิงก็เดินเข้ามาหาเธอกระชากผมและฟาดฝ่ามือลงที่ใบหน้าเธอเต็มแรง

“ชอบแย่งผัวชาวบ้านใช่ไหม?” กัดฟันพูดเสียงค้างในลำคอด้วยฤทธิ์หึงจนหน้ามืด เอวาหน้าเอียงจากแรงปะทะของฝ่ามือและยังงงอยู่ ยกมือขึ้นกุมใบหน้าไว้ด้วยความตกใจ พร้อมกับอิทธิพลที่คว้าข้อมือของน้ำขิงไว้ที่กำลังจะฟาดซ้ำลงไปอีกครั้ง

“ปล่อย” แหกปากลั่น

จิวากรก้าวยาวมายืนตรงหน้าทันที

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” ถามเอวาด้วยความเป็นห่วง

เอวาไม่ตอบแต่น้ำตาคลอเต็มหน่วยแล้ว ทั้งเจ็บทั้งอายตั้งแต่เกิดมาไม่เคยโดนด่าว่าแย่งผัวชาวบ้านเลยสักครั้ง นี่คือครั้งแรก

จิวากรดึงมือเอวามากุมไว้ยืนข้างกาย หันหน้ามองน้ำขิงด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

“เธอล้ำเส้นแล้วนะน้ำขิง”

จิวารีเดินออกมาสมทบ ยืนงงอยู่ข้าง ๆ อิทธิพล

“พี่แจ็คทำแบบนี้หมายความว่าไง เลือกมันใช่ไหม?”

“ใช่”

“ขิงไม่ยอม”

“เธอไม่มีสิทธิ์เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอก็แค่ลูกค้าคนนึงของร้านนี้เท่านั้นไม่ได้ความสำคัญกว่าคนอื่น ๆ”

“ต่อไปก็อย่ามายุ่งกับคนของพี่อีก ชัดเจนนะ”

หันไปมองเด็กเสิร์ฟคนเดิมที่คุ้นเคย ฝากเก็บรถให้พี่ด้วย ยื่นกุญแจให้ เดินจูงมือเอวาออกไปทันที อิทธิพลและจิวารีเดินตามหลังมาตรงไปลานจอดรถ

“พี่ขอโทษนะ” จิวากรพูดขึ้นในรถ รู้สึกเห็นใจหญิงสาวไม่น้อยเพิ่งเจอเรื่องราวแย่ ๆ มาแท้ ๆ ดันมาเจอเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้อีก

“ไม่เป็นไรค่ะไม่ใช่ความผิดพี่แจ็ค” เอวาเสียงอ่อยหน้าหมอง นี่วันอะไรของเธอนะถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

“ไม่ใช่ได้ไง เอาไม่เลือกก็งี้ล่ะ ผู้หญิงแต่ละคนพบรักกันที่ตลาดสดมั้ง” จิวารีแขวะพี่ชาย

“ทะลึ่งละไอ้จิ๋ว”

“จำไว้เลยนะเอวา จะหาแฟนทั้งทีอย่าเอาพวกเจ้าชู้ประตูดินอย่างพี่แจ็คเด็ดขาด แกน้ำตาเช็ดหัวเข่าแน่”

“หรือไม่ผู้ชายก็คงจะเหมือนกันหมด” อิทธิพลขับรถอยู่ถึงกับไอแห้ง ๆ ขั้นมาทันที จิวารีปรายตามองด้วยหางตา

“นี่ก็ร้อนตัวเชียว” แขวะเสร็จก็มองค้อนเขาที่ไม่รู้เรื่องด้วย