ตอนที่ 27 เปิดตัวหรือเปล่า?

จิวารีนั่งเก็บของลงกล่องเตรียมย้ายออกจากบ้านเช่า เสียงเทปใสที่ถูกดึงออกจากม้วนมาปิดกล่องดังทะลุเข้าไปในโทรศัพท์ที่เปิดลำโพงคุยสายกับเอวาค้างไว้

(“แกย้ายมาอยู่กับฉันก่อนก็ได้นะจิ๋วระหว่างที่หาบ้านเช่ายังไม่ได้น่ะ”) เสียงจากปลายสาย

“ไม่เป็นไรหรอกยังเหลือเวลาอยู่ พี่แจ็คก็ดูไว้หลายที่แล้ว คงหาใกล้ ๆ แถวมหาวิทยาลัยนี่แหละจะได้เดินทางสะดวก ช่วงนี้ก็ถือว่าพักผ่อนไปก่อน ย้ายบ้านเสร็จก็กะว่าจะหางานพาร์ทไทม์ทำ เพราะพี่แจ็คไม่ให้ฉันไปทำงานที่เก่าแล้ว” จิวารีร่ายยาวให้เพื่อนสาวฟัง

(“อย่าเพิ่งคิดอะไรให้ปวดหัวเลยพักก่อนแล้วค่อยว่ากัน”)

“อือ”

(“ดินเล่าให้แกฟังหรือยังว่าน้ายี่หวาจัดการเรื่องยัยนั่นเรียบร้อยแล้วนะ”) ยัยนั่นของเธอหมายถึงขวัญข้าว

(“แล้วนางก็เป็นเด็กฐากูรด้วย”)

“จริงดิ”

(“อือ การหมั้นหมายปลอม ๆ ของฉันกับดินสิ้นสุดลงซะที...ดีใจจัง”)

เสียงปรบมือของเอวาทะลุออกมาด้านนอก ถึงแม้จะบอกว่าหมั้นปลอมก็เถอะ พูดไม่ทันขาดคำคนที่กำลังพูดถึงก็โทรเข้ามาทันที

“แก...ดินโทรเข้าอ่ะ ขอรับสายแป็บนะ” จิวารีบอกเอวา

(“แหม๋....”) เสียงกระแนะกระแหนจากปลายสาย

“ขอรับก่อนเผื่อมันมีธุระอะไร”

(“โอเค โอเค แล้วไม่ต้องโทรมาหาฉันแล้วนะ ฉันจะนอนแล้ว”) และเอวาก็วางสายไป

ยังไม่ทันได้รับสาย คนที่โทรเข้าก็วางไปเสียแล้ว และตามมาด้วยเสียงข้อความเข้า จิวารีวางมือจากการเก็บของ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดข้อความอ่าน

(“พรุ่งนี้ไปหาแม่เป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม?”)

“ทำไม?”

(“ไปคนเดียวเดี๋ยวแม่บังคับให้อยู่นาน ถ้าเธอไปด้วยใช้เป็นข้ออ้างได้”)

“....” เงียบ ข้ออ้างอะไรของเขา

(“แม่อยากเจอเธอด้วย”)

หมายความว่าไง แม่อยากเจอ ไม่ใช่พาไปเปิดตัวหรอกนะ ไม่หรอกมั้ง เจอตั้งหลายครั้งแล้วจะเปิดตัวได้ไงไม่ใช่แฟนสักหน่อย ก็คงจะถามถึงเพื่อนของลูกเป็นเรื่องธรรมดากระมัง

(“ว่าไง?”)

(“งั้นพรุ่งนี้สาย ๆ ไปรับนะ)” เมื่อไม่ตอบรับชายหนุ่มก็สรุปเอาเอง

“ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงเลย”

(“ก็ตอบตกลงสิ”)

และโต้ตอบข้อความกันไปมาอยู่อย่างนั้นจนดึกดื่น พร้อมกับรอยยิ้มของคนสองคน ที่ไม่รู้หาเรื่องราวมากมายจากไหนมาเล่าสู่กันฟังผ่านทางตัวหนังสือ ทั้งที่โทรคุยก็น่าจะง่ายกว่า แต่การมองไม่เห็นหน้ามันช่วยปกปิดอะไรได้หลาย ๆ อย่าง

“สวัสดีค่ะคุณดิน”

พนักงานต้อนรับหน้าร้านกล่าวทักทายชายหนุ่มพร้อมกับยกมือไหว้ ด้วยรอยยิ้มสยาม และหันมาไหว้จิวารีที่เดินเข้าร้านมาพร้อมกัน

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ” สองหนุ่มสาวรับไหว้และส่งยิ้มตอบ

“คุณยี่หวารออยู่ด้านในค่ะ” พนักงานสาวสวยผายมือไปที่ด้านใน อิทธิพลพยักหน้ารับรู้

ดวงยี่หวาเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์ เมื่อสองหนุ่มสาวมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ในมุมพักผ่อนและส่งยิ้มให้

“สวัสดีค่ะคุณน้า” จิวารียกมือไหว้ผู้อาวุโส

“สวัสดีจ้า” รับไหว้และส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“สวัสดีครับคุณนาย” อิทธิพลแกล้งกระเซ้าผู้เป็นแม่

“นั่งสิลูก”

ดึงมือจิวารีลงนั่งที่มุมเดิมของเธอ

หัวข้อสนทนาในวันนี้คือเรื่องราวความวุ่นวายทั้งหมดที่เธอได้จัดการเรียบร้อยแล้ว และบอกข่าวดีให้ลูกฟัง

“ต่อไปดินก็ย้ายกลับบ้านได้อย่างสบายใจแล้วนะลูก”

หลังจากเข้าพบทรงศักดิ์ในวันนั้นแล้ว เธอก็กลับไปที่บ้านของทรงกลดที่เคยเป็นเรือนหอของเธอและเขา จัดการให้ขวัญข้าวย้ายออกโดยเร็วที่สุด ส่วนขวัญชนกนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทรงศักดิ์เองว่าจะจัดการกับเธออย่างไร

“จะไปไหนกันต่อหรือเปล่ากินข้าวกับแม่ก่อนนะ แม่ให้แม่ครัวเขาเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว อีกแป็บเดียวก็คงจะเสร็จ”

โต๊ะอาหารมุมส่วนตัวถูกจัดเตรียมเรียบร้อยสำหรับอาหารกลางวัน ที่เต็มไปด้วยเมนูโปรดของสองหนุ่มสาว จิวารีแอบคิดในใจนี่ใช่ความบังเอิญหรือเปล่านะ ที่แม่ครัวจัดเตรียมอาหารจานโปรดของเธอและอิทธิพลไว้

“เห็นดินบอกว่าจิ๋วว่างงานไม่ใช่เหรอลูก มาช่วยแม่ดูแลร้านหน่อยไหม” ดวงยี่หวาเอ่ยถามบนโต๊ะอาหาร ขณะที่อิทธิพลตักข้าวใส่จานให้แม่และเพื่อน

“เอ่อ...” มองหน้าเพื่อนชายที่กำลังตักข้าวอยู่เป็นการขอความเห็น แต่ชายหนุ่มยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“แม่อยากไปทำธุรกิจความสวยความงามของแม่ ถ้าจิ๋วมาช่วยแม่ดูแลร้านอีกแรงแม่จะได้สบายใจ แล้วผู้จัดการคนเก่าก็เพิ่งลาออกไปยังหาคนไม่ได้เลย” ดวงยี่หวากินไปคุยไปอย่างเป็นกันเอง

ถึงแม้หญิงสาวจะเรียกเธอว่าน้า แต่ดวงยี่หวาก็แทนตัวเองว่าแม่

“แล้วหนูต้องทำอะไรบ้างคะ?”

“ก็ทำหน้าที่ผู้จัดการดูแลร้านแทนแม่ไง ขอให้ตาดินมาช่วยดูจนปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว อ้างแต่ขี้เกียจเอาใจลูกค้าอยู่นั่น จิ๋วมาช่วยแม่นะ” ส่งยิ้มและรอคำตอบ

“หนูขอเริ่มจากในครัว หรือไม่ก็เสิร์ฟก่อนดีกว่าไหมคะ ผู้จัดการน่าจะยังไม่เหมาะ และอีกอย่างหนูก็ยังเรียนอยู่คงทำเต็มเวลาไม่ได้อะค่ะ”

“อือ...ก็ได้จ้ะ”

“เธอหาบ้านเช่าได้หรือยัง?” อิทธิพลถามเพื่อนสาว

“ยังเลย”

“พี่แจ็คติดต่อไว้หลายที่ ว่าหลังเลิกเรียนจะไปดูกันน่ะ”

“หือ หาทำไมให้ยุ่งยาก ย้ายมาอยู่ที่คอนโดสิ ใกล้ที่ทำงาน ใกล้มหาวิทยาลัยด้วยจะได้เดินทางสะดวก” ดวงยี่หวาเสนอให้

“ขอบคุณค่ะคุณน้า แต่ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ”

“ถือว่าเป็นสวัสดิการของร้านจ้ะ แม่ใช้เก็บของเฉย ๆ เดี๋ยวให้คนทำความสะอาดให้ หนูก็ย้ายเข้ามาอยู่ได้เลย”

เธอสรุปตัดจบ

“เอ่อ...คือว่า”

“หนูพร้อมทำงานวันไหนก็มาได้เลยนะ แม่จะบอกเด็ก ๆ ไว้” เปลี่ยนเรื่อง

“เริ่มได้ทันทีอยู่แล้วนี่ เห็นนั่งหางานออนไลน์อยู่ทุกวัน...ใช่ไหม” อิทธิพลพูดแทนหญิงสาว

“ดีเลยจ้ะ” ดวงยี่หวาปรบมือหนึ่งครั้งเป็นบทสรุปปิดท้าย และหยิบโน่นตักนี่ใส่จานให้สองหนุ่มสาว

“กินเยอะ ๆ นะลูกมีแต่ของอร่อยทั้งนั้นเลย นาน ๆ แม่จะมีเพื่อนกินข้าวด้วย”

“ขอบคุณค่ะ”

พระอาทิตย์ยามเย็นเริ่มคล้อยต่ำ แสงสีส้มทองทาบทับสะท้อนลงพื้นสนามกว้างของมหาวิทยาลัย ที่ตอนนี้คึกคักกึกก้องไปด้วยเสียงนกหวีดและเสียงกลอง ดังผสมผสานกับเสียงหัวเราะอย่างมีชีวิตชีวา สำหรับการเตรียมฝึกซ้อมก่อนวันแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัย ธงสีของคณะถูกซ้อมโบกสะบัดเล่นลมอยู่เหนือศีรษะของทีมซ้อมเชียร์ บวกกับเสียงตะโกนนับของหัวหน้าเชียร์กับการออกแบบท่าเต้นกันอย่างเข้มข้น

ข้างสนามกีฬาคึกคักไปด้วยเสียงหัวเราะของนักศึกษาที่เพิ่งเลิกซ้อม เสียงฟุตบอลกระทบพื้นบวกกับเสียงหัวเราะสดใสก้องกังวานประสานอยู่เป็นระยะ จนตะวันเริ่มลับขอบฟ้าผู้คนข้างสนามก็เริ่มบางตา นักศึกษาบางกลุ่มนั่งพักที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ บางรายกำลังเก็บสัมภาระเตรียมกับบ้าน

เอวาและตะวันนั่งเล่นเกมรอเพื่อนอยู่ที่ข้างสนาม สองหนุ่มจิวากรและธีธัชในชุดนักกีฬาที่เปียกชุ่มไปทั้งร่างกำลังเดินตรงมาหา จิวารีเพิ่งแยกออกจากกลุ่มซ้อมวิ่งผลัด และต่อด้วยการวิ่งรอบสนามอยู่คนเดียวอีกหลายรอบ ก่อนจะค่อย ๆ ชะลอความเร็วลงเมื่อใกล้ถึงเอวา กรอบหน้าของเธอเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ หายใจทางปากเสียงดังจนตัวโยน ริมฝีปากแดงระเรื่อเผยอน้อย ๆ เอวาวางโทรศัพท์ในมือลงหยิบขวดน้ำส่งให้เพื่อนสาว

“ขอบใจจ้ะ” รับขวดน้ำมาเปิดและดื่มดับกระหายอึกใหญ่

“เราไปหาอะไรกันกินดีกูหิวมากเลย” ธีธัชเอ่ยปากชวนเพื่อน

“หมูกระทะไหม?” เอวาตื่นเต้น

“อีกแล้ว...คุณหนูหมูกระทะ” ตะวันเอ่ยขึ้นและมองหน้าเอวา

“เดี๋ยวโทรตามดินดีกว่า” ว่าแล้วก็โทรหาอิทธิพลทันที

สายลมเย็นเอื่อย ๆ พัดมาปะทะลานโล่งในร้านหมูกระทะที่เนืองแน่นไปด้วยกลุ่มนักศึกษาหลังการฝึกซ้อม กลุ่มควันจากการปิ้งย่างคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ กลิ่นหอมหมูย่างโชยเข้าจมูกชวนน้ำลายไหล เสียงเพลงที่เปิดคลอเบา ๆ ดังแข่งกับเสียงหัวเราะพูดคุยกันอย่างเซ็งแซ่ประสานกันไป

หนุ่มสาวเลือกโต๊ะริมสุด กระทะเริ่มตั้งไม่นานน้ำซุปก็เริ่มเดือดปุด ๆ วัตถุดิบเตรียมย่างก็เต็มโต๊ะ พร้อมกับอิทธิพลที่เดินเข้ามาในร้าน ตะวันยกมือส่งสัญญาณให้เพื่อนชายหนุ่มเดินเข้ามานั่งลงที่ว่างข้างจิวารี

“หลังงานกีฬาพวกมึงไปช่วยกูขนของย้ายบ้านด้วยนะ” จิวากรเอ่ยขึ้นมือก็คีบพลิกหมูย่างในเตาไปด้วย

“มึงหาบ้านได้แล้วเหรอ?” ธีธัชเอ่ยขึ้น

“อือ...เช่าต่อจากเด็กที่ร้านเขาลาออกกลับไปต่างจังหวัด ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องไปตระเวนดูหลาย ๆ ที่”

หนุ่มสาวพูดคุยกันไปกินไป เรื่องราวมากมายถูกนำมาแชร์เป็นหัวข้อสนทนาในวงหมูกระทะ สร้างเสียงหัวเราะกันในกลุ่มอย่างสนุกสนาน

“นายไม่กินเหรอ?” จิวารีเอ่ยถามคนข้าง ๆ ที่เอาแต่ยกแก้วเครื่องดื่มน้ำสีอำพันขึ้นจิบโดยไม่แตะอาหาร

“เพิ่งกินข้าวมายังอิ่มอยู่เลย”

“กินไม่กินก็ต้องหารนะมึง?”

ธีธัชชี้ตะเกียบมาที่อิทธิพล อาหารเต็มกระพุ้งแก้มจนตาเหลือก และเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

“ไอ้เหี้ยธีมึงย่างเองบ้างดิวะ” จิวากรขมวดคิ้วบ่นมองหน้าธีธัชอย่างเหนื่อยใจ

“ก็มึงไม่แดกนี่”

“กูจะย่างให้มันเกรียม แม่งก็ไม่เกรียมสักชิ้น มึงก็แดกก่อนอยู่เรื่อย” สองเพื่อนทะเลาะกันเพราะชิ้นหมูย่าง

“พี่แจ็คมาย่างหม้อนี้ก็ได้ค่ะ” เอวาเอ่ยชวนพร้อมบุ้ยปากไปที่นั่งว่างหัวโต๊ะข้างเธอ

“เออ...ไปเลย” ธีธัชไล่ส่ง

อิทธิพลอมยิ้มจิบเครื่องดื่มพร้อมกับย่างกุ้งไปด้วย แกะกุ้งที่ย่างสุกแล้วใส่จานให้คนข้าง ๆ

“ไม่กินเหรอ?” จิวารีถาม ชายหนุ่มส่ายหน้า

“ขอบคุณนะ”

“ร้านนี้คนเยอะตลอดเลยนะ และก็อร่อยกว่าร้านหรู ๆ ที่ไปกินกับแม่อีก”

เอวาพูดขึ้นมา กวาดสายตามองไปรอบบริเวณร้าน มือคว้าแก้วน้ำอัดลมที่หลอดเสียบอยู่ขึ้นมาดูดอย่างชื่นใจ จิวากรเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวค้างอยู่

“มีอะไรเหรอคะ?” ยกคิ้วถามจิวากรเมื่อเขาเอาแต่จ้องหน้าเธอ

“แก้วพี่”

“อ้าว...ขอโทษค่ะ”

หันไปมองแก้วตัวเองที่วางอยู่และรีบวางแก้วในมือลงทันที จิวากรยกแก้วที่เอวาเพิ่งวางลงเมื่อครู่มาดูดต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอวาเมินหน้าหนีพร้อมกับเม้มปาก

จิวารีสนุกกินกุ้งที่มีคนแกะไว้รอให้จนเต็มจาน หัวเราะเรื่องตลกที่ตะวันเล่าจนแทบสำลักจนมันกุ้งเลอะขอบปาก อิทธิพลเอื้อมมือไป เกลี่ยนิ้วโป้งเช็ดขอบปากให้เธออย่างลืมตัว สองสายตาสบกันและมองค้างอยู่อย่างนั้น จิวารีอึ้งไปชั่วขณะไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าเพื่อน ๆ อีกทั้งธีธัชและตะวันก็อ้าปากหวอมองอยู่เช่นกัน ส่วนเอวาและจิวากรเดินไปตักอาหารมาเพิ่ม

ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศในโต๊ะชั่วขณะก่อนที่ธีธัชจะแกล้งไอแห้ง ๆ

อิทธิพลเบือนหน้ามองไปทางอื่น ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบแก้เก้อ ส่วนจิวารีหยิบแก้วและลุกไปเติมเครื่องดื่มทันที