บทที่ 314  

ต่อให้เป็นเช่นนี้ แต่อันที่จริงฮ่องเต้หย่งชางก็ยังรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของไทเฮาและตวนกุ้ยไท่เฟยเสมอมา

มิเช่นนั้นแล้วตลอดหลายปีที่ผ่านมาที่อ๋องเฉิงเคยก่อเรื่องวุ่นวายไม่เข้าท่าไปมากมายเพียงนั้น ถึงขั้นจับสาวใช้ในจวนมาทำเป็นเป้ายิงธนู เขาก็คงไม่ทำเป็นหลับตาข้างเดียวและมองข้ามไปหรอก

แต่ทุกเรื่องล้วนมีความหนักเบาต่างกันออกไป

และเรื่องเมื่อปีก่อนนั้นของอ๋องฉี ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีใครสามารถหาหลักฐานมาได้

ทุกคนล้วนทราบดีว่าเขาเป็นคนเลว ทว่าไม่มีผู้ใดสามารถพูดออกมาได้ว่าแท้จริงแล้วเขาเลวอย่างไร

ทว่าครั้งนี้กลับแตกต่างออกไป

ฮ่องเต้หย่งชางชี้นิ้วไปด้านนอก: “ก่อนเสด็จแม่จะเข้ามา คงเห็นแล้วว่าผู้ตรวจการเถี่ยได้นำเหล่าขุนนางประจำสำนักตรวจการพากันมาคุกเข่าอยู่ด้านนอก เสด็จแม่ ลูกมิประสงค์จะเป็นฮ่องเต้ทรราช และมิได้ต้องการให้เสด็จแม่กลายเป็นไทเฮาปีศาจ หวังว่าท่านจะเข้าใจในความรู้สึกของลูก!”

ถึงอย่างไรนั่นก็มิใช่แม่ลูกกันโดยสายโลหิต ไทเฮาเองย่อมทราบลำดับความสำคัญดี

ยิ่งไปกว่านั้นฮ่องเต้หย่งชางเองก็ตรัสถึงขั้นนี้แล้ว

สีหน้าของนางพลันเปลี่ยนไปทันที สุดท้ายก็ยอมผงกศีรษะและเอ่ยขึ้นว่า: “ข