ตอนที่19. ไม่ได้เร่งร้อน

ทว่านายบ่าวจวนเฉา กลับเหมือนไม่ได้เร่งร้อน เช่นที่ปากพูดสักเท่าใด แต่กลับคล้ายพอใจต่อสิ่งที่ต้องการ บรรลุผลแล้วมากกว่า

“หมอต้วน เจ้าไม่คิดจะพูดสิ่งใดบ้างหรืออย่างไร”

การเรียกขานเยี่ยงหมอชรา เป็นคนต่ำชั้นหาใช่ผู้อาวุโสใดๆ ในสายตาของบุตรชายคนรองสกุลเฉา และนั่นทำให้หมอชราตัดสินใจ แบบไม่ต้องทบทวนให้สิ้นเปลืองเวลา

“คุณชายรองเฉา ข้าคงต้องขอตัวลา”

“ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว ไยไม่เข้าไปดื่มชาสักหน่อยเล่า ท่านหมอต้วน”

ชายร่างท้วม ก้าวออกมายืนเคียงข้างเฉากวง ทั้งรอยยิ้มและแววตา ที่เต็มไปด้วยความสำราญ ทำให้หมอชรารีบรั้งหลานชาย ให้มายืนชิดกายเอาไว้ นี่มิใช่วิสัยของบ้านที่มีคนเจ็บป่วย

ต้วนอี้หลาง กวาดสายตามองไปรอบๆ บริเวณ มันเป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด นี่คือกลลวงให้เขาและผู้เป็นตามาที่นี่ แต่สิ่งที่เหนือความจากหมายของคนสกุลเฉา คือเขาและท่านตา มิได้มากันแค่สองคน

และต่อให้มากันแค่สองคนตาหลาน เขาที่เตรียมพร้อมรับมือ กับทุกสถาณการ์ยามคับขันเอาไว้แล้ว ย่อมไม่จำเป็นต้องตื่นกลัว แม้ร่างกายในตอนนี้ไม่อำนวย แต่สมองของเขา มันมิได้จำกัดเรื่อง