บทที่ 6 เจ็บแค่นี้คุ้มค่า

บทที่ 6 เจ็บแค่นี้คุ้มค่า

เพียงสิ้นคำแม่นางน้อยใหญ่อายุเกินสิบห้าปีดวงหน้าซีดเผือดหวีดร้อง บ้างเป็นลม บ้างวิ่งหนีจนคนสำนักคุ้มภัยต้องวิ่งไล่จับ

เหลือแต่ไป๋หลินเอ๋อร์ที่ยังคุกเข่า ไม่แตกตื่นเช่นคนอื่น มองตรงไปทางนายท่านซึ่งลุกยืนหันหลังเดินจากไปทันที

ทำอย่างไรดี

ไป๋หลินเอ๋อร์ลอบสบตาตื่นตระหนกของจางอวี้ได้ไม่นานพลันถูกคนต้อนให้ออกนอกโถง แยกกันไปคนละทาง

พวกนางถูกกลุ่มคนต้อนออกมายืนกลางลานหน้าหอสูง ไม่ต้องรอให้พวกนางกลับไปเก็บของ เพราะห่อผ้าทั้งหมดถูกโยนมากลางลาน

“ของใครให้หาเอาเอง จากนั้นเข้าแถวเรียงสองคน เดินไปทางประตูใหญ่”

แต่ละนางก้มเก็บข้าวของของตนเองใบหน้านองน้ำตา ร้องไห้กระซิกสะอื้น ถูกนำมาเป็นยิ่งตี้สินสอดเจ้าบ่าวย่อมต้องเป็นคนของจวนนี้ เขาจะทำเช่นไรกับพวกนางย่อมได้

ไป๋หลินเอ๋อร์หยิบห่อผ้าเล็กของตนเองขึ้นมา มีเสื้อผ้าไม่มากนัก นางเป็นเพียงลูกชาวนาแต่งกายธรรมดา หน้าตาแม้ดีกว่าคนทั่วไป แต่ให้เทียบกับแม่นางน้อยห้องหออยู่เพียงในจวนคงไม่ได้  ซ้ำมือแตกหยาบกร้าน

นางถูกเลี้ยงมาให้ต่อสู้อดทน ทำงานหนักได้ทุกอย่างดั่งบุรุษ นางไม่มีทางยอมแพ้  จงไห่ยังถูกจองจำอยู่ที่นี่  เป็นตายมิอาจรู้  หากนางยอมถอยโดยง่าย แล้วใครกันจะช่วยจงไห่

ฟวับ ....  ไป๋หลินเอ๋อร์สะดุ้งสุดตัวเมื่อแส้ม้ากระทบพื้นด้านหน้า

“ไป เดิน อย่ามัวเหม่อลอย”

“พูดดี ๆ ย่อมได้ เหตุใดต้องใช้แส้!!”

ชายหนุ่มหน้าตาเหี้ยมเกรียมแสยะยิ้มแล้วฟาดลงอีกครั้ง

ฟวับ ....

“แส้อยู่ในมือข้า เป็นสิทธิ์ของข้า จะฟาดที่ใด เมื่อไร ย่อมได้ เดิน!!!”

ไป๋หลินเอ๋อร์ตั้งท่าโต้เถียงแต่มีมือเล็กดึงชายเสื้อไว้เสียก่อน

“ท่าน อย่าได้หาเรื่องอีกเลย รีบไปกันเถอะ”

นางมองหญิงสาวตัวเล็กกว่าดวงตารื้นน้ำหวาดกลัว แล้วเหลียวมองคนอื่นที่มองนางด้วยสายตากล่าวหาระคนยอมแพ้แก่โชคชะตา จึงได้ยอมหยุดปาก เดินตามเรียงแถวออกไป

สำนักคุ้มภัยอยู่ห่างจากเมืองไม่มากนัก แต่ทางเดินล้วนเต็มไปด้วยหินกรวดและป่าไผ่ คล้ายต้องการหลีกเร้นโลกภายนอก

ขบวนสาวงามเดินเลาะออกจากรั้ว  ไป๋หลินเอ๋อร์เหลียวมองกลับไปด้านหลัง  หอสูงเก้าชั้นเสียดฟ้างดงามค่อยลับหายจากสายตาเมื่อนางเดินห่างออกมาเรื่อย ๆ

ขามาพวกนางมาแต่เช้ามืดแดดยังไม่ทันส่อง จึงทำให้ไม่ร้อน  แต่ในยามนี้พวกนางกลับต้องเดินกลางแดดเปรี้ยง เหงื่อไหลลงต้นขา เสื้อผ้า แต่ละนางผมเผ้ายุ่งเหยิง

เดินมาได้เกือบครึ่งทางพลันได้ยินเสียงม้าจำนวนมากใกล้เข้ามา

“หลบ ๆ นายท่านต้องรีบไป”

ไป๋หลินเอ๋อร์ถูกคนดันมาด้านหลัง เพื่อหลีกทางถนนเส้นเล็กให้แก่ขบวนม้าห้อเหยียดขนาบข้างรถม้าคันใหญ่สีดำแกะสลักลายมังกรเสือเช่นกัน และอักษรคำว่าเสวี่ยจง

นางเพ่งมองเพียงชั่วครู่ก่อนตัดสินใจหุนหันพลันแล่นกระโดดออกไปขวางทางรถม้า

“เฮ้ย ๆ ๆ ใครกันบังอาจ”

ตุบ ตับ กึก กึก โครม!! โอ้ยยยยยย

นางมิรู้ว่าตนเองทำเกินไปหรือไม่ แต่ยามนี้ตัวนางกลิ้งหลุน ๆ ลงข้างทางมิทันได้โดนตัวม้าด้วยซ้ำ คนสำนักคุ้มภัยเก่งกาจยิ่งเพียงแวบเดียวที่นางกระโดดออกไป พลันใช้ไม้ยาวฟาดลงกลางแผ่นหลัง

“โอ๊ยยยย”

ไป๋หลินเอ๋อร์ร้องครางนอนนิ่ง ดวงตาปิด คิ้วขมวดด้วยความเจ็บปวดแผ่นหลัง ขบวนม้าควบเลยผ่านไปจนนางสิ้นหวัง ปล่อยให้ตัวเองนอนนิ่งมือกำหญ้าใต้ฝ่ามือแน่นด้วยความเจ็บใจ

แต่แล้วดั่งโชคชะตาเข้าข้าง ขบวนม้าทั้งหมดหยุดลง นางเหลือบตามองเห็นคนควบม้าไปใกล้หน้าต่างรถ ก้มลงรับคำสั่ง

“ให้นางกลับหอ!! พาไปหานายน้อยหญิง”

ดวงหน้าเผยรอยยิ้มมุมปาก อ่า ในที่สุด นางก็ได้กลับเข้าไปยังสำนักคุ้มภัย เจ็บแค่นี้คุ้มค่ายิ่งนัก

แขนทั้งสองข้างถูกหิ้วปีกด้วยชายฉกรรจ์สองคน ดวงตานางพร่าเลือนมองเห็นเพียงดินกรวดใต้ฝ่าเท้ายามถูกลากไปตามทาง แล้วสติก็ดับมืดลง

โจวหมิงเจ๋อรอกระทั่งเฉียนฟานควบม้ากลับมาจึงได้ใช้ด้ามกระบี่ในมือเปิดชายผ้าม่าน

“เรียบร้อยแล้วขอรับ”

“ส่งคนจับตาดูนางให้ดี แล้วนักโทษ...”

“มันเปิดปากแล้วนายท่าน ชื่อจงไห่ เป็นโจรภูเขาจริงซ่องสุมกำลังบนยอดเขาเหนียนซาน แต่ยังไม่ยอมปริปากเรื่องพรรคพวกที่เหลือ”

“ส่งหมอรักษาแผล อย่าเพิ่งให้มันตาย รอข้ากลับมาก่อน ออกเดินทางได้”

“ขอรับ เดินทาง!!!”

โจวหมิงเจ๋อลดม่านลงเอนกายพิงพนักรถม้าหรูหรา ที่จัดเตรียมอย่างดีสำหรับจ้าหญิงแคว้นฉี พากลับมายังแคว้นฉินเพื่อเข้าพิธีอภิเษกสมรสกับองค์ชายสาม แต่แท้จริงคือตัวประกันดี ๆ นี่เอง

เขาหยิบลูกอมทำการน้ำตาลกวนแกะห่อเอาเข้าปาก ค่อยอมแล้วเคี้ยวทีละน้อย ให้ความหวานของน้ำตาลซึมผนังโพรงปากลดอาการตื่นเต้นเพียงได้เห็นสตรีนางนั้นล้มลงฟาดพื้น

โจวหมิงเจ๋อปิดเปลือกตาลง ภาพฝ่ามือครูดพื้นจนเกิดรอยขีด และหัวเข่าเปื้อนเลือดโผล่ออกมาให้เห็น

หน้าตาเป็นหญิงสาวชาวบ้านธรรมดา ไม่ได้โดดเด่นดั่งสาวชาววังหรือนางในห้องหอ ผิวพรรณไม่ได้ขาวหยวกดั่งหยก ทั้งรูปร่างสูงระหงทว่าอวบอิ่มไปทั้งตัวผิดไปจากค่านิยมร่างเล็กบอบบาง ริ้วรอยบนดวงหน้าทำให้ทราบว่านางคงราวยี่สิบปี เกินวัยออกเรือน แต่บางอย่างสะกดเขาไว้

“ฮึ ใจกล้ากระโดดให้รถม้าเหยียบเช่นนั้นหรือ” โจวหมิ่งเจ๋อแค่นเสียง อีกสามเดือนเขาจะกลับมาสอบสวนด้วยตนเอง