๑๕ ไม่กล้าเปิดใจ

กาลเวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงปลายฤดูร้อนย่างเข้าสู่ต้นฤดูสารทของปี 1985 อากาศที่เคยร้อนระอุเริ่มเจือจางลงด้วยสายลมเย็นสบายในยามค่ำคืน ครอบครัวหลินในตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว พวกเขาได้ใช้เงินก้อนใหญ่ที่ได้จากการลงทุนไปซื้อบ้านพร้อมที่ดินหลังเล็ก ๆ ในตัวอำเภอ แม้จะไม่ใหญ่โตหรูหรา แต่ก็สะอาดสะอ้านและกว้างขวางกว่ากระท่อมดินหลังเก่าราวฟ้ากับเหว พ่อหลินได้วางมือจากงานไร่นาอย่างสมบูรณ์และผันตัวมาเป็นผู้จัดการใหญ่ ช่วยดูแลเรื่องการจัดซื้อและขนส่งของร้านอย่างเต็มตัว

ชีวิตของทุกคนกำลังผลิบานราวกับดอกไม้ต้องแสงตะวันยามเช้า และในตอนนั้นเอง บุคคลที่เคยหายไปจากชีวิตของพวกเขาก็ได้กลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง

บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่หลินต้าเฉียงกำลังช่วยพ่อขนผ้าล็อตใหม่ลงจากรถสามล้อถีบ ชายหนุ่มร่างสูงสง่าในชุดลำลองก็เดินเข้ามาทักทายอย่างเป็นมิตร

“ต้องการให้ผมช่วยไหมครับคุณอา?”

หลินเจี้ยนกั๋วหันไปมองแล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความยินดี “อ้าว! พ่อหนุ่มลู่นี่เอง กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

ลู่เฟิงนั่นเอง เขากลับมาเยี่ยมบ้านในช่วงพักร้อนประจำปีอีกครั้ง แต่ครั้งนี้การกลับมาของเขาดูเหมือนจะมีเป้าหมายที่ชัดเจนยิ่งกว่าเดิม

เขามาที่ร้านในวันรุ่งขึ้นอย่างเป็นทางการ ไม่ได้มาในฐานะผู้ช่วยเหลือปริศนา แต่มาในฐานะแขกผู้มาเยือน ในมือของเขาไม่ได้ว่างเปล่า แต่มีกล่องชาชั้นดีสำหรับพ่อหลิน และยาหม่องสมุนไพรสูตรพิเศษสำหรับทามือนวดแขนให้แม่หลิน ของขวัญของเขาไม่ใช่ของฟุ่มเฟือยราคาแพง แต่เป็นของที่แสดงถึงความใส่ใจในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างแท้จริง

“ผมแค่แวะมาเยี่ยมเยียนดูให้แน่ใจว่าพวกคุณอาสบายดี และไม่มีใครมารบกวนอีก” เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ที่หาได้ยากยิ่ง

การมาเยือนของผู้มีพระคุณทำให้ครอบครัวหลินดีใจเป็นอย่างยิ่ง พวกเขาต้อนรับขับสู้เขาอย่างเต็มที่ และยืนกรานให้เขาอยู่ร่วมโต๊ะอาหารเย็นด้วยกันให้ได้ และนับจากวันนั้นเป็นต้นมาลู่เฟิงก็กลายเป็นแขกประจำของร้านใบไหวดีไซน์

เขาไม่ได้มาทุกวัน แต่จะแวะเวียนมาสัปดาห์ละสองสามครั้งเสมอ และทุกครั้งที่มาก็จะมีเหตุผลที่ดีรองรับ วันหนึ่งเขาอาจจะนำปลาสด ๆ ที่เพิ่งตกได้มาฝาก อีกวันอาจจะนำขนมหวานขึ้นชื่อจากร้านเก่าแก่ในเมืองมาให้ซิวอิง หรือบางครั้งก็แค่แวะมานั่งคุยกับพ่อหลินเรื่องข่าวสารบ้านเมือง การกระทำของเขาสุภาพและให้เกียรติทุกคนในครอบครัวเสมอ ทว่าเป้าหมายที่แท้จริงในแววตาของเขานั้นมีเพียงหลินเยว่ซินเท่านั้นที่อ่านออก

การจีบของลู่เฟิงนั้นไม่เหมือนใคร เขาไม่เคยพูดจาหวานซึ้ง ไม่เคยเอ่ยคำชมที่เลื่อนลอย แต่เขาใช้การกระทำเป็นเครื่องพิสูจน์...

เมื่อเขาเห็นว่าตัวล็อกประตูร้านเริ่มเก่าและไม่แข็งแรง วันรุ่งขึ้นเขาก็นำแม่กุญแจทองเหลืองอันใหม่ที่แข็งแรงทนทานมาเปลี่ยนให้โดยไม่พูดอะไรสักคำ

เมื่อเขาเห็นต้าเฉียงพยายามยกม้วนผ้าหนัก ๆ จนปวดหลัง เขาก็เข้าไปสอนเทคนิคการใช้แรงจากช่วงขาและลำตัวแทนการใช้หลังอย่างเงียบ ๆ

หลังจากมีเหตุการณ์ลูกค้าขี้เมาพยายามจะลวนลามซิวอิงที่หน้าร้าน แต่ยังดีที่ถูกต้าเฉียงจัดการไปได้เสียก่อน เยว่ซินก็เปรยขึ้นมาว่าเธอเป็นห่วงความปลอดภัยของทุกคนในครอบครัว

ลู่เฟิงที่นั่งจิบชาอยู่ด้วยในวันนั้นจึงฉวยโอกาสนี้ทันที “ทักษะการต่อสู้ที่ผมได้ร่ำเรียนมาจากกองทัพอาจพอจะมีประโยชน์อยู่บ้าง” เขากล่าวเรียบ ๆ “ถ้าพวกคุณไม่รังเกียจ ผมพอจะสอนทักษะการป้องกันตัวขั้นพื้นฐานให้คุณกับพี่ชายได้”

ลู่เฟิงเป็นครูที่เข้มงวดแต่ก็อดทน เขาเปลี่ยนหลินต้าเฉียงที่เคยมีแต่พละกำลังแต่ไร้ท่วงท่า ให้กลายเป็นคนที่รู้จักใช้หมัดและเท้าได้อย่างมีหลักการมากขึ้น

“ไม่ใช่! อย่าใช้แรงจากหัวไหล่!” เขาตวาดเสียงเข้มขณะจับแขนของต้าเฉียงให้บิดในองศาที่ถูกต้อง “ใช้แรงบิดจากสะโพกส่งไปยังกำปั้นสิ!”

แต่เมื่อถึงคราวที่ต้องสอนเยว่ซิน น้ำเสียงและท่าทีของเขากลับอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว

“ท่าตั้งรับของคุณยังไม่มั่นคง” เขากล่าวขณะเดินเข้ามาจัดท่าทางให้เธอจากด้านหลัง “ย่อเข่าลงอีกเล็กน้อย ใช่... แล้วถ่ายน้ำหนักไปที่ปลายเท้า”

ฝ่ามือใหญ่และอุ่นจัดของเขาสัมผัสที่เอวของเธอเบา ๆ เพื่อปรับสมดุลร่างกายให้ วินาทีนั้นราวกับมีกระแสไฟฟ้าสายเล็ก ๆ วิ่งผ่านร่างของเยว่ซิน

เธอสะดุ้งเล็กน้อย หัวใจเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองชาติภพที่เธอได้ใกล้ชิดกับบุรุษเพศถึงเพียงนี้ กลิ่นแดดจาง ๆ ผสมกับกลิ่นสะอาด ๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาโชยเข้ามาในจมูก ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เธอรีบขยับตัวออกห่างเล็กน้อยเพื่อตั้งหลัก “ขะ เข้าใจแล้วค่ะ”

ลู่เฟิงชะงักไปเช่นกัน เขาไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกิน แต่สัญชาตญาณในฐานะครูฝึกทำให้เขาทำไปโดยอัตโนมัติ เขากระแอมเบา ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความประหม่าของตัวเองแล้วถอยกลับไปยืนที่เดิม

เหตุการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้อาจจะรอดพ้นสายตาของต้าเฉียงไปได้ แต่กลับไม่รอดพ้นสายตาของพ่อแม่หลินที่แอบมองอยู่ไกล ๆ และที่สำคัญที่สุดคือไม่รอดพ้นสายตาของเหล่าเพื่อนบ้านจอมสอดรู้สอดเห็น

“เธอเห็นนายทหารหนุ่มรูปงามคนนั้นไหม? เขาแวะไปที่ร้านของเถ้าแก่เนี้ยน้อยหลินทุกวันเลยนะ”

“ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน เห็นว่าชาติตระกูลดีมาก เป็นถึงหลานชายนายทหารใหญ่ในเมืองหลวงเชียวนะ!”

“โอ๊ย ช่างเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก คนหนึ่งก็เป็นอัจฉริยะมากความสามารถ อีกคนก็เป็นวีรบุรุษของชาติ!”

ครอบครัวหลินเองก็เห็นดีเห็นงามกับข่าวลือนี้ไปด้วย พวกเขารักและเอ็นดูลู่เฟิงราวกับลูกชายคนหนึ่ง เขาเป็นคนดี สุภาพ ให้เกียรติ และที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาสัมผัสได้ถึงความจริงใจที่เขามีต่อเยว่ซิน เขาคือลูกเขยในอุดมคติอย่างแท้จริง แต่เจ้าตัวหลินเยว่ซินกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น

เธอไม่ใช่เด็กสาวไร้เดียงสาที่จะมานั่งเขินอายกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ เธอคือวิญญาณของสตรีวัยสามสิบห้าปีที่ผ่านการทรยศหักหลังมาอย่างแสนสาหัส เธอมองออกทะลุปรุโปร่งว่าทุกการกระทำของลู่เฟิงคือการเกี้ยวพาราสีในรูปแบบของผู้ใหญ่ที่สุขุมและน่าเชื่อถือ และการกระทำที่เงียบขรึมแต่หนักแน่นเช่นนี้ มันอันตรายต่อหัวใจของเธอยิ่งกว่าคำพูดหวานเลี่ยนนับพันเท่า

เธอยอมรับว่ารู้สึกถึงความห่วงใยและความอบอุ่นที่เขาส่งผ่านมา มันคือความรู้สึกดี ๆ ที่เธอโหยหามาตลอดชีวิต แต่ในขณะเดียวกัน ความทรงจำจากชาติที่แล้วก็ยังคงตามหลอกหลอนเธอไม่เลิกรา ภาพการถูกทรยศ ภาพความเจ็บปวดจากการถูกทอดทิ้ง มันได้สร้างกำแพงที่หนาทึบขึ้นมารอบ ๆ หัวใจของเธอ

ความรักคือสิ่งจอมปลอม ความไว้ใจคือหนทางสู่ความพินาศ...

วันนี้เขาอาจจะดีกับเธอ แล้ววันพรุ่งนี้ล่ะ? เมื่อเขารู้ถึงอดีตอันซับซ้อนของเธอ เขายังจะมองเธอด้วยสายตาแบบนี้อยู่อีกหรือเปล่า? ครอบครัวที่สูงส่งของเขาจะยอมรับผู้หญิงที่มีมลทินอย่างเธอได้อย่างไร?

อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน คำสอนนี้ได้ฝังลึกลงไปในจิตวิญญาณของเธอเสียแล้ว

เย็นวันนั้น หลังจบบทเรียนการป้องกันตัว ลู่เฟิงได้ยื่นกระติกน้ำที่เขาเตรียมมาให้ “ดื่มน้ำหน่อยสิ เหงื่อเธอออกเยอะแล้ว”

เป็นเพียงกิริยาธรรมดา ๆ แต่ปลายนิ้วของเขากลับสัมผัสโดนหลังมือของเธอเบา ๆ

เยว่ซินชักมือกลับราวกับถูกของร้อน ความรู้สึกอบอุ่นวาบที่แล่นผ่านเข้ามานั้นทำให้เธอต้องรีบสร้างเกราะป้องกันตัวเองขึ้นมาทันที

เธอรับกระติกน้ำมาอย่างรวดเร็ว โค้งศีรษะให้เขาเล็กน้อยตามมารยาท แต่แววตากลับเย็นชาและห่างเหิน

“ขอบคุณค่ะ”

จากนั้นเธอก็หมุนตัวเดินกลับเข้าร้านไปทันที ทิ้งให้ลู่เฟิงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง เขามองตามแผ่นหลังที่ตั้งตรงและดูเหมือนจะแบกรับโลกทั้งใบไว้ของเธอแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ ดูเหมือนว่าการจะทลายกำแพงรอบหัวใจของเธอนั้นคงจะยากยิ่งกว่าการสู้รบในสนามรบเสียอีก

ส่วนเยว่ซินที่เดินหนีเข้ามาในร้าน เธอยกมือขึ้นกุมที่หน้าอกข้างซ้าย หัวใจของเธอกำลังเต้นแรงจนน่ากลัว

ความอบอุ่นนี้มันอันตรายเกินไป ฉันจะเผลอใจไม่ได้เด็ดขาด ไม่ได้... ไม่ว่าตอนนี้หรือในอนาคต