๒๓ ตระกูลใหม่ที่รุ่งโรจน์

ฟ้าหลังฝนสำหรับครอบครัวหลินแล้ว ท้องฟ้าของพวกเขาในตอนนี้ไม่เพียงแต่จะสดใสไร้เมฆหมอกบดบัง แต่มันยังประดับประดาไปด้วยดวงดาวแห่งเกียรติยศที่ส่องประกายเจิดจรัสอีกด้วย

เวลาได้ล่วงเลยเข้าสู่ช่วงฤดูร้อนของปี 1988 หนึ่งปีกว่านับตั้งแต่การล่มสลายของตระกูลซู ช่วงเวลาที่ปราศจากมารผจญนี้เองที่ทำให้ธุรกิจใบไหวดีไซน์ได้เติบโตอย่างก้าวกระโดดราวกับมังกรทะยานขึ้นสู่สรวงสวรรค์

บัดนี้ หลิวเยว่ แฟชั่นกรุ๊ป ไม่ได้เป็นเพียงร้านค้าในอำเภอเล็ก ๆ อีกแล้ว แต่ได้กลายเป็นบริษัทขนาดใหญ่ที่มีโรงงานตัดเย็บเป็นของตัวเอง มีสาขากระจายอยู่ตามหัวเมืองใหญ่ ๆ ทั่วทั้งมณฑล และกำลังจะเริ่มขยายตลาดไปยังเมืองหลวงอย่างปักกิ่งและเซี่ยงไฮ้ แบรนด์ใบไหวได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของแฟชั่นที่ทันสมัย คุณภาพดี และเป็นความภาคภูมิใจของสินค้าที่ผลิตในประเทศอย่างแท้จริง

ครอบครัวหลินเองก็ได้ย้ายออกจากบ้านหลังเดิมมาอาศัยอยู่ในบ้านทรงลานสี่ทิศ หลังใหญ่ที่เยว่ซินทุ่มเงินซื้อมันมาแล้วตกแต่งใหม่ทั้งหมด ที่นี่กว้างขวางและงดงามราวกับจวนของขุนนางในสมัยก่อน กลางลานบ้านมีสวนหย่อมที่จัดแต่งอย่างสวยงาม มีสระปลาคาร์ปเล็ก ๆ และต้นไหวที่แผ่กิ่งก้านให้ร่มเงา ประดุจดังสวรรค์บนดินที่สร้างขึ้นมาด้วยสองมือของพวกเขาเอง

พวกเขามีเงินทองมากมายจนใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด มีชื่อเสียงเกียรติยศที่ใคร ๆ ต่างก็ยกย่องนับถือ แต่สิ่งล้ำค่าที่สุดที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย ก็คือความรักและความอบอุ่นภายในครอบครัว

แม้จะมีแม่บ้านและคนรับใช้คอยดูแลอำนวยความสะดวกสบายทุกอย่าง แต่แม่หลินก็ยังคงยืนกรานที่จะเข้าครัวทำอาหารให้ลูก ๆ ด้วยตัวเองทุกมื้อ พ่อหลินก็ยังมีความสุขกับการเดินตรวจตราและซ่อมแซมสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ในบ้านด้วยตัวเอง ส่วนต้าเฉียงกับซิวอิงก็ยังคงหาเรื่องทะเลาะหยอกล้อกันเหมือนเด็ก ๆ ความร่ำรวยไม่ได้กัดกร่อนจิตวิญญาณที่เรียบง่ายของพวกเขาไปเลยแม้แต่น้อย พวกเขาปรับตัวเข้ากับความมั่งคั่งได้ แต่ไม่เคยยอมให้ความมั่งคั่งมาเปลี่ยนแปลงแก่นแท้ของตนเอง

และในฤดูร้อนปีนี้เอง ชัยชนะครั้งที่สองที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้ความสำเร็จทางธุรกิจก็ได้มาเยือนครอบครัวหลินอีกครั้ง!

…

เช้าวันประกาศผลสอบคัดเลือกเข้ามหาวิทยาลัยสำหรับผู้ใหญ่

บรรยากาศในบ้านตระกูลหลินเต็มไปด้วยความตึงเครียดระคนความคาดหวัง ทุกคนต่างนั่งไม่ติดที่ หลินต้าเฉียงและหลินซิวอิงหลังจากที่ทำงานในบริษัทของครอบครัวในตอนกลางวัน พวกเขาก็ได้ใช้เวลาทุกค่ำคืนตลอดสองปีที่ผ่านมาทุ่มเทให้กับการอ่านหนังสืออย่างหนักหน่วงภายใต้การติวเข้มของเยว่ซิน และวันนี้คือวันพิพากษาความพยายามทั้งหมดของพวกเขา

“ใจเย็น ๆ นะคะพี่ใหญ่ พี่รอง” เยว่ซินบีบมือให้กำลังใจพี่ทั้งสอง “ความพยายามไม่เคยทรยศใครหรอกค่ะ”

ไม่นานนัก บุรุษไปรษณีย์ก็ได้ขี่จักรยานมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ในมือของเขามีซองจดหมายสีน้ำตาลสองฉบับ จดหมายที่ชี้ชะตาอนาคตของคนสองคน

เยว่ซินเป็นคนเดินออกไปรับซองจดหมายนั้นมาด้วยหัวใจที่เต้นระรัวไม่แพ้พี่ ๆ ของเธอเลยแม้แต่น้อย เธอยื่นซองจดหมายให้พี่ชายและพี่สาวคนละฉบับ

ต้าเฉียงมองซองจดหมายในมือแล้วถึงกับมือสั่น เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วบรรจงฉีกซองออกอย่างเชื่องช้า ในขณะที่ซิวอิงผู้ใจเย็นกว่ากลับค่อย ๆ ใช้นิ้วกรีดเปิดซองอย่างประณีต

ทุกคนต่างกลั้นหายใจรอ...

วินาทีต่อมา...

“โอ้โฮ!!!” ต้าเฉียงก็คำรามลั่นออกมาด้วยความดีใจสุดขีด เขากระโดดโลดเต้นไปรอบ ๆ ลานบ้านราวกับเด็ก ๆ “ฉัน... ฉันสอบติดแล้ว! มหาวิทยาลัยชิงหวา! คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์! สวรรค์! ฉันได้เรียนที่ชิงหวาจริง ๆ ด้วย!”

ในขณะเดียวกันนั้นเอง น้ำตาเม็ดโตก็ได้ไหลรินออกมาจากดวงตาของซิวอิง เธอยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อสะกดเสียงสะอื้น แต่รอยยิ้มที่กว้างที่สุดในชีวิตก็ได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“มหาวิทยาลัยปักกิ่ง คณะอักษรศาสตร์ เอกภาษาต่างประเทศ...”

เปรี้ยง!

ราวกับมีพลุฉลองนับพันนัดถูกจุดขึ้นในบ้านตระกูลหลิน

มหาวิทยาลัยชิงหวาและมหาวิทยาลัยปักกิ่ง สองมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ ลูกชายและลูกสาวของชาวนาที่เคยยากจนที่สุด บัดนี้ได้ก้าวเข้าสู่ประตูของสถาบันการศึกษาที่ทรงเกียรติที่สุดของแผ่นดินพร้อมกันถึงสองคน

“ฮือ ๆๆ ลูกแม่...” แม่หลินโผเข้าไปกอดลูกทั้งสองคนไว้แน่น ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร “ในที่สุด... ในที่สุดพวกลูกก็ทำได้ แม่ภูมิใจในตัวพวกลูกเหลือเกิน”

พ่อหลินยืนอยู่ข้าง ๆ หัวเราะออกมาเสียงดังทั้ง ๆ ที่น้ำตากำลังไหลอาบแก้ม เขายกมือขึ้นตบบ่าลูกชายอย่างแรงครั้งแล้วครั้งเล่า

“ดี! ดีมาก! สมกับเป็นลูก ๆ ของฉัน! ฮ่า ๆๆ!”

เยว่ซินยืนมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมสุข ความสำเร็จในครั้งนี้มันมีความหมายกับเธอยิ่งกว่าการทำเงินได้นับล้าน ๆ หยวนเสียอีก เพราะนี่คือการพิสูจน์ว่าเธอไม่เพียงแต่จะสามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของพวกเขาได้ แต่เธอยังสามารถช่วยให้พวกเขาได้ค้นพบศักยภาพที่แท้จริงของตนเองอีกด้วย

ค่ำคืนนั้น งานเลี้ยงฉลองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็ได้ถูกจัดขึ้นในบ้านตระกูลหลิน

อาหารเลิศรสถูกนำมาจัดวางเต็มโต๊ะกลมตัวใหญ่ เหล้าเหมาไถชั้นดีถูกนำออกมารินฉลอง บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและคำพูดแสดงความยินดี

“ฉันไม่เคยคิด ไม่เคยกล้าฝันเลยจริง ๆ” พ่อหลินยกจอกเหล้าขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและเปี่ยมสุข “ว่าฉันหลินเจี้ยนกั๋ว ชาวนาหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินคนนี้จะได้เป็นพ่อของนักศึกษามหาวิทยาลัยชิงหวาและมหาวิทยาลัยปักกิ่ง ต่อไปนี้ฉันจะเดินไปที่ไหนก็ได้ทั่วประเทศจีนอย่างยืดอกผายไหล่อย่างภาคภูมิใจ!”

“ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณน้องเล็กของเรา!” ต้าเฉียงยกจอกของตนเองขึ้นชูให้เยว่ซิน “ถ้าไม่ได้เธอ ป่านนี้พี่ใหญ่ก็คงยังเป็นแค่ไอ้โง่คนหนึ่งที่เอาแต่ใช้แรงงานอยู่ในไร่ เธอไม่ได้ให้แค่เงินทองกับพวกเรานะเยว่ซิน แต่เธอให้สมองใหม่กับพวกเราด้วย!”

“ใช่แล้วจ้ะ” ซิวอิงกล่าวเสริมด้วยรอยยิ้มหวาน “น้องเล็ก เธอคือคนที่เปิดประตูสู่โลกใบใหม่ที่พวกเราไม่เคยรู้จักมาก่อน ขอบคุณนะ”

เยว่ซินยกจอกของตนเองขึ้นรับคำขอบคุณจากทุกคนด้วยความถ่อมตน “ไม่ใช่เพราะฉันคนเดียวหรอกค่ะ แต่เป็นเพราะความพยายามของพวกเราทุกคนต่างหาก ความสำเร็จที่หอมหวานในวันนี้เป็นของพวกเราทุกคนค่ะ”

เธอมองใบหน้าที่เปี่ยมสุขของทุกคนในครอบครัว เธอทำได้แล้ว เธอได้สร้างโลกใบใหม่ที่สมบูรณ์แบบให้กับพวกเขาแล้วจริง ๆ

หลังจากงานเลี้ยงเลิกรา พ่อหลินได้เดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ เยว่ซินที่กำลังยืนชมจันทร์อยู่ริมสระปลาคาร์ป

“ขอบใจนะลูก” เขาเอ่ยขึ้นมาสั้น ๆ

“คะ?”

“สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง” เขากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มและจริงจัง “พ่ออาจจะไม่ใช่พ่อผู้ให้กำเนิด แต่พ่อก็รักและภูมิใจในตัวลูกยิ่งกว่าพ่อคนไหน ๆ ในโลก”

คำพูดนั้นทำให้หัวใจของเยว่ซินอบอุ่นยิ่งกว่าแสงจันทร์ในคืนนี้เสียอีก

พ่อหลินมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว “อนาคตของลูก ของต้าเฉียง ของซิวอิงมันช่างกว้างใหญ่และสดใสเหลือเกิน อนาคตที่ไม่ได้อยู่ในอำเภอเล็ก ๆ แห่งนี้อีกต่อไปแล้ว”

เขาหันมายิ้มให้ลูกสาว “เตรียมตัวให้พร้อมนะ เพราะชีวิตบทใหม่ของพวกลูกกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว”