๒๔ คำขอจากใจจริง

ฤดูสารทของปี 1988 ได้นำพาสายลมเย็นสบายและใบไม้สีทองโปรยปรายมาสู่เมืองหลิวอัน ครอบครัวหลินกำลังอยู่ในช่วงเวลาที่เปี่ยมสุขและวุ่นวายที่สุด พวกเขากำลังเตรียมการใหญ่สำหรับการย้ายไปตั้งรกรากที่เมืองหลวงของต้าเฉียง ซิวอิง และเยว่ซินในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

ท่ามกลางความวุ่นวายนั้นเอง จดหมายฉบับหนึ่งจากลู่เฟิงก็ได้ถูกส่งมาถึง ซึ่งเนื้อหาข้างในนั้นก็ค่อนข้างที่จะสั้นกระชับ แต่ทว่ากลับทำให้หัวใจของเยว่ซินเต้นไม่เป็นส่ำ เขาเขียนว่าเขาจะกลับมาเยี่ยมบ้านในสัปดาห์หน้า และครั้งนี้เขาจะไม่ได้มาคนเดียว

สัญชาตญาณของเยว่ซินร้องบอกว่าการมาเยือนในครั้งนี้จะต้องมีความสำคัญอย่างยิ่งยวด และดูเหมือนว่าทุกคนในบ้านก็จะรู้สึกได้เช่นเดียวกัน แม่หลินถึงกับลงมือทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่และสั่งให้พ่อหลินไปซื้อใบชาต้าหงเผาชั้นดีที่สุดมาเตรียมไว้ต้อนรับแขก

เช้าวันหนึ่งที่อากาศแจ่มใส รถยนต์เก๋งหงฉีสีดำมันวาวสองคันแล่นเข้ามาจอดเทียบที่หน้าประตูบ้านทรงลานสี่ทิศของตระกูลหลินอย่างเงียบเชียบแต่แฝงไว้ด้วยบารมีอันน่าเกรงขาม การปรากฏตัวของรถยนต์ระดับผู้นำประเทศเช่นนี้ทำให้เพื่อนบ้านที่สัญจรผ่านไปมาถึงกับต้องหยุดยืนมองด้วยความตกตะลึง

ประตูรถคันแรกเปิดออก ก็ปรากฎร่างสูงสง่าของลู่เฟิงก้าวลงมาเป็นคนแรก...

วันนี้เขาไม่ได้อยู่ในชุดลำลองสบาย ๆ เหมือนเช่นเคย แต่เขาสวมเครื่องแบบทหารเต็มยศ เครื่องแบบสีเขียวมะกอกที่ตัดเย็บอย่างพอดีตัว รองเท้าหนังขัดมันวาววับ และเหรียญกล้าหาญที่ประดับอยู่บนอก ทั้งหมดนี้ขับเน้นให้รัศมีที่สุขุมเยือกเย็นของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความองอาจและน่าเกรงขาม

จากนั้น ประตูรถคันที่สองก็เปิดออก...

ชายชราผู้หนึ่งก้าวลงมา แม้ผมของเขาจะขาวโพลนไปทั้งศีรษะ แต่แผ่นหลังกลับตั้งตรงราวกับทวน ดวงตาคมกริบ และทุกย่างก้าวของเขาก็เต็มไปด้วยอำนาจบารมีที่สั่งสมมาตลอดชีวิต นี่คือท่านนายพลลู่เจิ้งเฟิง!

ข้างกายของเขาคือสตรีสูงวัยผู้มีรอยยิ้มอันอ่อนโยน แต่แววตากลับฉายประกายแห่งปัญญาและความเฉียบคม คุณนายลู่ซูเหวินนั่นเอง

การมาเยือนเช่นนี้ ทำให้ครอบครัวหลินที่ออกมายืนรอต้อนรับอยู่หน้าประตูถึงกับหายใจสะดุดไปชั่วขณะ พ่อหลินกับแม่หลินถึงกับทำอะไรไม่ถูก พวกท่านไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะได้ต้อนรับบุคคลที่ยิ่งใหญ่ระดับนี้

…

ภายในห้องโถงรับแขกที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างดีที่สุด บรรยากาศในตอนแรกเต็มไปด้วยความประหม่าและเกร็งไปหมด

แต่คุณนายลู่ก็เป็นฝ่ายทลายกำแพงลงด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร “บ้านของคุณหลินช่างน่าอยู่จริง ๆ นะคะ จัดสวนได้สวยงามและมีชีวิตชีวามากเลย” เธอเอ่ยชมอย่างจริงใจ “และชานี่ก็หอมกรุ่นเหลือเกินค่ะ”

ความอบอุ่นและไม่ถือตัวของเธอทำให้พ่อแม่หลินค่อย ๆ ผ่อนคลายลง

หลังจากพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันพอเป็นพิธีแล้ว ท่านนายพลลู่ก็เป็นฝ่ายเข้าเรื่องด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มและกังวาน

“คุณหลิน คุณนายหลิน...” ท่านนายพลเรียกขานพ่อแม่ของเยว่ซินอย่างให้เกียรติ “วันนี้ฉันและภรรยาเดินทางมาที่นี่ด้วยเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่งเรื่องหนึ่ง”

ทุกคนในห้องต่างนั่งตัวตรงอย่างตั้งใจฟัง

“ลู่เฟิง บุตรชายที่ยังไม่ได้ความของฉัน” ท่านนายพลลู่เหลือบมองลูกชายของตนเองแวบหนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อ “ได้แจ้งเจตจำนงของเขากับพวกเราแล้ว ว่าเขามีความนับถือและชื่นชมในตัวบุตรสาวของท่าน คุณหนูหลินเยว่ซินเป็นอย่างยิ่ง เขาเล่าให้พวกเราฟังถึงความเฉลียวฉลาด ความทรหดอดทน และคุณธรรมอันแน่วแน่ของเธอ”

“เขาได้ขอพรจากพวกเรา เพื่อที่จะมาสู่ขอคุณหนูหลินเยว่ซินให้เป็นภรรยาของเขา”

เปรี้ยง!

ราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมากลางใจของพ่อหลินแม่หลิน แม้จะพอจะเดาได้อยู่บ้าง แต่การได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากของท่านนายพลใหญ่ด้วยตนเองมันก็ยังน่าตกใจจนแทบสิ้นสติ

“หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด...” ท่านนายพลลู่กล่าวต่อ “และได้เห็นถึงครอบครัวที่อบอุ่นและดีงามที่เธอเติบโตขึ้นมา ฉันกับภรรยาก็เห็นพ้องด้วยอย่างเต็มใจ”

“ดังนั้นวันนี้ในนามของบิดาและผู้นำตระกูลลู่ ฉันจึงอยากจะมาขอสู่ขอบุตรสาวของพวกคุณ หลินเยว่ซิน ให้มาเป็นสะใภ้ของตระกูลเราอย่างเป็นทางการ”

คำขอที่สุภาพ ให้เกียรติ และยกย่องในคุณค่าของตัวเยว่ซินอย่างถึงที่สุดนี้เป็นดั่งบทเพลงที่ไพเราะที่สุดที่พ่อแม่หลินเคยได้ยินมาในชีวิต น้ำตาแห่งความตื้นตันใจค่อย ๆ เอ่อล้นออกมาจากดวงตาของพวกท่าน

ในตอนนั้นเอง ลู่เฟิงก็ได้ก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว เขาโค้งคำนับให้พ่อแม่หลินอย่างนอบน้อมที่สุด

“คุณอาทั้งสองครับ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงใจ “คำพูดของผมอาจจะไม่สละสลวยเท่าพ่อ แต่ผมขอให้คำสัตย์ปฏิญาณด้วยเกียรติของนายทหารว่าผมจะใช้ทั้งชีวิตของผมในการปกป้อง ดูแล และให้เกียรติเยว่ซิน ผมจะรักและเคารพคุณอาทั้งสองประดุจดังพ่อแม่ของผมเอง และผมจะไม่มีวันทำให้เธอต้องเสียใจหรือเจ็บช้ำน้ำใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว”

คำมั่นสัญญาที่ออกมาจากใจจริงนี้ได้ทลายทำนบน้ำตาของแม่หลินจนพังทลายลงมา เธอร้องไห้จนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่พยักหน้ารับรัว ๆ

พ่อหลินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสะกดกั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เขามองหน้าชายหนุ่มที่องอาจตรงหน้า แล้วหันไปมองลูกสาวสุดที่รักที่ยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ ในที่สุดเขาก็หาเสียงของตัวเองเจอ

“ท่านนายพล... คุณนายท่าน...” เขาเอ่ยเสียงสั่น “เยว่ซินเธอคือแก้วตาดวงใจ คือสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดของครอบครัวเรา การที่ได้เห็นเธอพบเจอกับบุรุษที่เข้าใจและเห็นคุณค่าของเธอถึงเพียงนี้ พวกเรา... พวกเราไม่มีอะไรจะยินดีไปกว่านี้อีกแล้วครับ”

เขาหันไปสบตากับภรรยาที่พยักหน้าอย่างเต็มใจ...

“พวกเราตกลงครับ เราขอยกลูกสาวของเราให้เป็นฝั่งเป็นฝากับบุตรชายของพวกท่านด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง”

วินาทีนั้น บรรยากาศที่เคยตึงเครียดก็พลันสลายไป เหลือไว้เพียงความชื่นมื่นและยินดี

คุณนายลู่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เธอลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้าไปหาเยว่ซินที่ยังคงยืนนิ่งด้วยอารมณ์ที่หลากหลายจนพูดอะไรไม่ออก

เธอไม่ได้มองเยว่ซินด้วยสายตาที่สำรวจหรือประเมินค่า แต่กลับมองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูและเมตตา เธอจับมือของเยว่ซินขึ้นมากุมไว้อย่างแผ่วเบา

“หนูเยว่ซิน ที่ผ่านมาคงจะลำบากมากสินะลูก” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ “นับจากนี้ไปหนูก็คือสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวของเราแล้วนะ เจ้าลูกชายท่อนไม้ของแม่น่ะพูดจาไม่เป็น แต่แม่มองก็รู้ว่าลู่เฟิงรักและหวงแหนหนูมากแค่ไหน ถ้าหากวันไหนลู่เฟิงรังแกหนูขึ้นมาบอกแม่ได้เลยนะ แม่จะจัดการเจ้าลูกชายท่อนไม้คนนี้ให้เอง”

คำพูดที่ทั้งปกป้องและเป็นกันเองของเธอ ทำให้กำแพงที่เยว่ซินสร้างขึ้นมารอบตัวเริ่มปรากฏรอยร้าว

จากนั้นคุณนายลู่ก็ได้ถอดกำไลหยกสีเขียวมรกตเนื้อดีวงหนึ่งออกจากข้อมือของเธอ มันเป็นหยกโบราณที่ดูงามล้ำค่าอย่างยิ่ง

“กำไลวงนี้เป็นของที่คุณแม่ของแม่มอบให้ในวันแต่งงาน และบัดนี้ แม่ขอมอบมันให้กับหนูนะลูก ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวของเรา”

เธอบรรจงสวมกำไลหยกวงนั้นลงบนข้อมือของเยว่ซิน สัมผัสที่เย็นเฉียบของหยกกลับทำให้หัวใจของเยว่ซินอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด...

เยว่ซินก้มลงมองกำไลบนข้อมือ เงยหน้าขึ้นมองรอยยิ้มที่จริงใจของคุณนายลู่ มองสายตาที่พยักหน้ารับอย่างพึงพอใจของท่านนายพล และสุดท้ายเธอหันไปสบตากับลู่เฟิง ผู้ซึ่งมองเธออยู่ตลอดเวลาด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักอันลึกซึ้ง

ความกลัวที่เคยมี ความระแวงที่เคยฝังลึกว่าเธอจะเป็นจุดด่างพร้อยของเขา ว่าครอบครัวที่สูงส่งของเขาจะรังเกียจเธอ ทั้งหมดนั้นได้เริ่มละลายหายไปแล้ว

เธอไม่ได้กำลังจะถูกพรากไปจากครอบครัวที่เลี้ยงดูเธอมา แต่เธอกำลังจะได้รับครอบครัวเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งครอบครัว

นี่สินะ ความรู้สึกของครอบครัวที่สมบูรณ์ ครอบครัวที่ไม่มีเบื้องหลัง ไม่มีการทรยศ มีเพียงแค่ความรักที่จริงใจ...

เป็นครั้งแรกในรอบสองชาติภพที่หลินเยว่ซินอนุญาตให้ตัวเองได้สัมผัสกับความหวังจากความสุขอย่างแท้จริง