๒๕ คำตอบรับ

วันรุ่งขึ้นหลังจากที่ท่านนายพลลู่และภรรยาเดินทางกลับไปแล้ว บ้านของตระกูลหลินก็ยังคงอบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความสุขและความตื่นเต้นไม่จางหาย ทุกคนต่างพูดคุยกันถึงเรื่องงานมงคลที่กำลังจะเกิดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมสุข

ท่ามกลางความชื่นมื่นนั้น หลินเยว่ซินกลับรู้สึกว่าหัวใจของตนเองยังคงมีม่านหมอกบาง ๆ ปกคลุมอยู่ เธอยอมรับการสู่ขอ แต่ทว่าเธอยังไม่เคยได้ให้คำตอบแก่เขาจากหัวใจของเธออย่างแท้จริงเลย

บ่ายวันนั้น ขณะที่เธอกำลังนั่งออกแบบเสื้อผ้าชุดใหม่อยู่ในห้องทำงาน ลู่เฟิงในชุดลำลองสบาย ๆ ก็เดินเข้ามาหาอย่างเงียบ ๆ

“เยว่ซิน” เขาเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ไปเดินเล่นกับฉันหน่อยได้ไหม?”

แม้จะเป็นคำเชิญที่เรียบง่าย แต่กลับแฝงไว้ด้วยความหมายอันลึกซึ้ง นี่คือการนัดหมายครั้งแรกของพวกเขาในฐานะคู่หมั้นอย่างเป็นทางการ

เยว่ซินพยักหน้ารับเบา ๆ เธอรู้ดีว่าถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกของตัวเองเสียที

ทั้งสองเดินเคียงข้างกันออกจากตัวเมือง ไม่ได้มุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่สวยงามหรือโรแมนติกใด ๆ แต่กลับเดินไปตามเส้นทางดินสายเก่าที่ทอดตัวมุ่งตรงไปยังหมู่บ้านหงซิง จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด

สายลมแห่งปลายฤดูสารทพัดโชยมาเบา ๆ หอบเอากลิ่นดินและใบไม้แห้งลอยมาแตะจมูก สองข้างทางคือทุ่งนาที่เก็บเกี่ยวไปแล้วเหลือเพียงตอซังข้าวสีฟาง มันเป็นภาพที่เรียบง่ายและเงียบสงบ แต่กลับทำให้หัวใจของเยว่ซินรู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด

พวกเขาไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนักระหว่างทาง แต่ความเงียบนั้นกลับไม่ได้น่าอึดอัดเลยแม้แต่น้อย เป็นความเงียบที่ต่างฝ่ายต่างเข้าใจ คือความสบายใจที่ได้มีอีกคนหนึ่งก้าวเดินไปบนเส้นทางเดียวกัน

ในที่สุด ลู่เฟิงก็พาเธอมาหยุดอยู่ที่ใต้ต้นไหวขนาดใหญ่ต้นหนึ่ง กิ่งก้านของมันลู่ลงมาระพื้นราวกับม่านธรรมชาติสีเขียว

บุพเพสันนิวาส หรือนี่คือสิ่งที่เรียกว่าพรหมลิขิต?

ดวงตะวันคล้อยต่ำลงสู่ช่วงเย็นย่ำ แสงสีทองสุดท้ายของวันสาดส่องลอดผ่านม่านใบไหวลงมากระทบใบหน้าของคนทั้งสอง ทำให้บรรยากาศดูงดงามและราวกับอยู่ในความฝัน

“จำที่นี่ได้ไหมเยว่ซิน?” ลู่เฟิงเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นก่อน

“จำได้สิคะ” เธอตอบเสียงเบา “ที่นี่คือที่ที่คุณเคยช่วยฉันไว้เป็นครั้งแรก”

ลู่เฟิงส่ายหน้าช้า ๆ แล้วหันมาสบตาเธออย่างจริงจัง “ผิดแล้ว ที่นี่คือที่ที่เธอทำให้ฉันประทับใจเป็นครั้งแรกต่างหากล่ะ”

เยว่ซินขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

“ในวันนั้น ฉันไม่ได้เห็นเด็กสาวที่อ่อนแอหรือต้องการความช่วยเหลือ” เขากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มและจริงใจ “แต่ฉันเห็นนักสู้ ฉันเห็นต้นไผ่เล็ก ๆ ที่แม้จะถูกลมพายุโหมกระหน่ำ แต่ก็ยังคงหยัดยืนลู่ไปตามลมโดยไม่ยอมหักโค่นลงง่าย ๆ”

“นับจากวันนั้นเป็นต้นมา ฉันก็ไม่สามารถสลัดภาพของเธอออกจากหัวใจได้เลย ฉันเฝ้ามองเธอมาตลอด เฝ้ามองเธอสอบได้คะแนนเต็มจนสะเทือนไปทั้งอำเภอ เฝ้ามองเธอสร้างธุรกิจขึ้นมาจากเศษผ้าที่ไร้ค่า เฝ้ามองเธอใช้สติปัญญาที่เฉียบคมยิ่งกว่าคมดาบในการปกป้องครอบครัว และเฝ้ามองเธอเผชิญหน้ากับทุกปัญหาโดยไม่เคยหลั่งน้ำตาให้กับความสมเพชในโชคชะตาของตัวเองเลยแม้แต่หยดเดียว”

“เยว่ซิน คนอื่นอาจจะหลงใหลในความงามหรือความมั่งคั่ง แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกหลุมรักเธอก็คือจิตวิญญาณของเธอ คือความแข็งแกร่ง และความภักดีที่ไม่สั่นคลอนของเธอ”

“ฉันไม่ได้ตกหลุมรักเถ้าแก่เนี้ยน้อยหลินเยว่ซินแห่งใบไหวดีไซน์ แต่ฉันตกหลุมรักเด็กสาวที่ลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้า แล้วเชิดหน้าสู้กับอันธพาลตรงนี้ ใต้ต้นไหวต้นนี้...”

“ความรักที่ฉันมีให้เธอ มันไม่ใช่ความหลงใหลชั่ววูบ แต่มันคือความเคารพที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นจนกลายเป็นความผูกพันที่จะคงอยู่ไปชั่วชีวิต”

สิ้นคำพูดนั้น เขาก็คุกเข่าลงข้างหนึ่งต่อหน้าเธออย่างช้า ๆ

เขาหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงเล็ก ๆ กล่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ทว่าเมื่อเปิดออกสิ่งที่อยู่ข้างในไม่ใช่เพชรเม็ดโตที่ส่องประกายระยิบระยับ แต่เป็นแหวนเงินเกลี้ยง ๆ วงหนึ่งที่ประดับด้วยไข่มุกเม็ดเล็ก ๆ ที่ขาวสะอาดและส่องประกายแวววาวอย่างนุ่มนวล แม้เรียบง่าย แต่กลับงดงามและเปี่ยมด้วยรสนิยมอันบริสุทธิ์

“หลินเยว่ซิน” เขามองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ “ถึงแม้ว่าครอบครัวของฉันจะได้สู่ขอเธอจากครอบครัวของเธอแล้ว แต่ฉันก็อยากจะขอเธอด้วยหัวใจของฉันเอง...”

“แต่งงานกับฉันนะ และอนุญาตให้ฉันได้เป็นผู้ชายที่จะยืนอยู่เคียงข้างเธอไปตลอดชีวิตได้ไหม?”

คำสารภาพรักที่ไม่ได้มีถ้อยคำหวานเลี่ยนแม้แต่คำเดียว แต่มันกลับสั่นสะเทือนไปถึงก้นบึ้งของจิตวิญญาณเธอ

เขาไม่ได้รักเธอเพราะความสำเร็จ แต่เขารักเธอเพราะการต่อสู้ เขารักในตัวตนที่แท้จริงของเธอ ตัวตนที่ถูกหล่อหลอมขึ้นมาจากความทุกข์ทรมานในชาติที่แล้ว

วินาทีนั้น กำแพงที่เธอสร้างขึ้นมารอบตัวมาตลอดสองชาติภพ มันไม่ได้เพียงแค่แตกร้าว แต่มันได้ละลายหายไปจนหมดสิ้น

หยาดน้ำตาเม็ดโตค่อย ๆ ไหลรินออกมาจากดวงตาของเธอ...

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอร้องไห้ต่อหน้าเขา แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่น้ำตาจากความหวาดกลัวหรืออัดอั้นตันใจอีกต่อไปแล้ว

เธอมองใบหน้าของชายที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าผ่านม่านน้ำตา ความกลัวทั้งหมดที่เคยมีได้มลายหายไปจนสิ้น เหลือเพียงความรักและความไว้วางใจที่เปี่ยมล้นจนแทบจะทะลักออกมาจากอก

“ลู่เฟิง...” เธอเอ่ยชื่อเขาด้วยเสียงที่สั่นเทาแต่ชัดเจน “ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ฉันรู้สึกเหมือนต้องต่อสู้อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด ฉันสร้างกำแพงขึ้นมารอบตัวเองเพราะฉันกลัว... กลัวเหลือเกินว่าจะต้องเจ็บปวดอีกครั้ง”

“แต่คุณ... คุณไม่เคยพยายามที่จะพังกำแพงของฉันเลย” เธอกล่าวพลางยิ้มออกมาทั้งน้ำตา “คุณเพียงแค่ยืนอยู่ข้างนอกอย่างอดทน คอยมอบไออุ่นให้จนกำแพงนั้นมันค่อย ๆ ละลายลงไปเอง คุณมองเห็นในสิ่งที่ฉันเป็นจริง ๆ”

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะให้คำตอบที่เขาเฝ้ารอ...

“ค่ะ ฉันจะแต่งงานกับคุณ”

“ฉันจะยืนอยู่เคียงข้างคุณทั้งในตอนนี้และตลอดไป ฉันสัญญา”

วินาทีที่เธอตอบตกลง รอยยิ้มที่กว้างและจริงใจที่สุดก็ได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลู่เฟิง เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของตนเองได้โบยบินขึ้นไปสู่ท้องฟ้า

เขาบรรจงสวมแหวนวงนั้นลงบนนิ้วเธอข้างซ้ายของเธออย่างแผ่วเบา มันพอดีราวกับถูกสร้างขึ้นมาเพื่อนิ้วของเธอโดยเฉพาะ

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อย ๆ โน้มใบหน้าลงมา แล้วมอบจุมพิตที่นุ่มนวลและเปี่ยมไปด้วยความรักทั้งหมดที่เขามีให้

ใต้แสงสุดท้ายของดวงตะวัน ใต้ร่มเงาของต้นไหวที่เป็นพยานรัก พวกเขาโอบกอดกันอยู่เนิ่นนาน โดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เพียงแค่ปล่อยให้หัวใจได้สื่อสารกันและกัน...

“เราจะไปปักกิ่งด้วยกันนะ” ลู่เฟิงกระซิบข้างหูของเธอ “เธอ พี่ชาย และพี่สาวจะได้ไปเรียนหนังสือ ส่วนเธอก็สามารถไปเปิดสำนักงานใหญ่ของบริษัทที่นั่นได้เลย ฉันจะขอให้ผู้ใหญ่ย้ายฉันไปประจำการอยู่ใกล้ ๆ เอง”

เยว่ซินซบหน้ากับอกที่แข็งแกร่งของเขาแล้วพยักหน้ารับเบา ๆ “ค่ะ ขอบคุณนะคะลู่เฟิง”