๑๔ เงินต่อเงิน

กาลเวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงปลายปี 1984 ประเทศจีนในยุคแห่งการปฏิรูปและเปิดประเทศกำลังเปลี่ยนแปลงไปในทุก ๆ วันราวกับม้าหนุ่มที่คึกคะนอง เมืองต่าง ๆ เริ่มขยายตัว ตึกรามบ้านช่องผุดขึ้นราวกับดอกเห็ด และแนวคิดใหม่ ๆ จากโลกตะวันตกก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามา

ร้านของเยว่ซินยังคงดำเนินกิจการไปได้ด้วยดีอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้พวกเขากลายเป็นร้านเสื้อผ้าอันดับหนึ่งในใจของสาว ๆ ทั่วทั้งอำเภอไปแล้ว เงินทองที่เคยเป็นของหายาก บัดนี้กลับไหลเวียนเข้ามาในครอบครัวอย่างไม่ขาดสายจนทุกคนเริ่มคุ้นชินกับความสุขสบายที่ได้รับ แต่สำหรับหลินเยว่ซินแล้ว ความสำเร็จในระดับนี้ยังห่างไกลจากคำว่ามั่นคงอยู่มากนัก

เธอรู้ดีว่าธุรกิจเสื้อผ้าเป็นธุรกิจที่มีการแข่งขันสูงและล้มลุกคลุกคลานได้ง่าย หากวันใดวันหนึ่งมีคู่แข่งที่แข็งแกร่งกว่าปรากฏตัวขึ้นมา หรือหากตระกูลซูใช้วิธีการที่สกปรกและรุนแรงกว่าเดิม ปราสาททรายที่พวกเขาสร้างขึ้นมานี้ก็อาจจะพังทลายลงได้ในพริบตา

การหาเงินแบบน้ำซึมบ่อทรายเช่นนี้ไม่เพียงพออีกต่อไป พวกเขาต้องการความมั่งคั่งที่แท้จริง ต้องการรากฐานที่แข็งแกร่งพอที่จะต้านทานพายุได้ทุกลูก และหนทางเดียวที่จะไปถึงจุดนั้นได้ก็คือการลงทุน

เยว่ซินใช้เวลาหลายคืนในการทบทวนความทรงจำจากชาติที่แล้วอย่างละเอียด เธอนึกถึงข่าวเศรษฐกิจที่เคยอ่านผ่าน ๆ เมื่อครั้งยังทำงานเป็นเสมียนในบริษัทเล็ก ๆ ความทรงจำเกี่ยวกับยุคบุกเบิกของตลาดทุนในประเทศจีนค่อย ๆ ปะติดปะต่อขึ้นมาในหัวของเธอ

เธอจำได้ว่าในช่วงปี 1984-1986 รัฐบาลได้เริ่มทดลองแปรรูปรัฐวิสาหกิจบางแห่ง และมีการออกหุ้น ซึ่งในยุคนั้นยังเป็นเพียงกระดาษแผ่นหนึ่งที่ซื้อขายกันในตลาดมืดเล็ก ๆ ในเมืองใหญ่อย่างเซี่ยงไฮ้และเซินเจิ้น คนส่วนใหญ่ยังมองว่ามันคือการพนันรูปแบบหนึ่ง แต่เยว่ซินรู้ว่านี่คือขุมทรัพย์ เธอจำชื่อของบริษัทเหล็กกล้าและบริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้าสองสามแห่งได้อย่างแม่นยำว่าหุ้นของพวกมันจะมีมูลค่าพุ่งทะยานขึ้นไปหลายสิบเท่าในเวลาเพียงไม่ถึงปี

นอกจากนี้ เธอยังจำแผนผังการพัฒนาเมืองของอำเภอที่เธอเคยอยู่ได้ เธอจำได้ว่าที่ดินรกร้างผืนใหญ่ทางทิศตะวันออกของเมืองซึ่งปัจจุบันเป็นเพียงหนองน้ำและป่าละเมาะที่ไม่มีใครต้องการ ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้ามันจะกลายเป็นที่ตั้งของศูนย์ราชการแห่งใหม่

เธอบอกกับครอบครัวว่าจะต้องเดินทางเข้าไปในเมืองหลวงของมณฑลเป็นเวลาหลายวัน เพื่อไปหาแหล่งผ้าชนิดใหม่ ๆ และศึกษาดูงานการตัดเย็บที่ทันสมัยขึ้น ทุกคนต่างเห็นดีเห็นงามด้วยโดยไม่สงสัยแม้แต่น้อย

การเดินทางเข้าเมืองหลวงของเยว่ซินในครั้งนี้เปรียบเสมือนการออกไปล่าขุมทรัพย์โดยมีเพียงแผนที่ในความทรงจำเป็นเครื่องนำทาง

เธอไม่ได้ไปที่โรงงานทอผ้า แต่กลับมุ่งตรงไปยังตรอกเล็ก ๆ แห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่รู้กันในหมู่นักเก็งกำไรว่าเป็นตลาดหลักทรัพย์นอกระบบแห่งแรกของเมือง บรรยากาศข้างในนั้นช่างวุ่นวายและน่ากลัว เสียงตะโกนต่อรองราคาดังลั่น บนกระดานดำมีเพียงชื่อบริษัทและตัวเลขที่เขียนด้วยชอล์กอย่างลวก ๆ มันดูไม่ต่างอะไรกับบ่อนการพนันดี ๆ นี่เอง

เยว่ซินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เธอรวบรวมความกล้าแล้วนำเงินกำไรก้อนใหญ่ที่สุดของร้านที่เธอแอบเบิกออกมา ทุ่มซื้้อหุ้นของบริษัทเป้าหมายสองสามแห่งที่เธอหมายตาไว้จนเกือบหมดหน้าตัก พนักงานที่รับเงินของเธอมองเธอด้วยสายตาเหมือนเห็นคนโง่ที่เอาเงินมาโยนทิ้ง

จากนั้นขากลับ เธอได้แวะที่สำนักงานที่ดินประจำอำเภอ แล้วใช้เงินส่วนที่เหลือทั้งหมดซื้อที่ดินรกร้างผืนนั้นในราคาที่ถูกราวกับได้เปล่า เจ้าหน้าที่ที่ทำเรื่องให้ถึงกับต้องถามย้ำถึงสามครั้งสามคราด้วยความไม่แน่ใจ

เยว่ซินเดินออกมาจากสำนักงานที่ดินในวันนั้นด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เธอได้นำอนาคตทั้งหมดของครอบครัวไปวางเดิมพันแล้ว

***

หลายเดือนต่อมา เวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงกลางปี 1985

ชีวิตในร้านใบไหวดีไซน์ยังคงดำเนินไปอย่างราบรื่น ทุกคนในครอบครัวต่างทำงานในส่วนของตนอย่างแข็งขัน ต้าเฉียงเริ่มมีความสามารถด้านการคำนวณบัญชีมากขึ้น ส่วนซิวอิงก็เริ่มมีหัวคิดในการออกแบบเครื่องประดับใหม่ ๆ พ่อหลินกับแม่หลินก็ช่วยดูแลจัดการเรื่องทั่วไปในร้านได้อย่างไม่มีที่ติ

ไม่มีใครรู้เลยว่าภายใต้รอยยิ้มที่สงบนิ่งของเยว่ซินนั้น เธอกำลังอดทนรอคอยผลลัพธ์ของการเดิมพันครั้งประวัติศาสตร์อย่างใจจดใจจ่อทุกวัน ทุกครั้งที่เธออ่านหนังสือพิมพ์ เธอจะคอยมองหาข่าวการปฏิรูปเศรษฐกิจและแผนการพัฒนาเมืองด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ เธอกลัวเหลือเกินว่าประวัติศาสตร์อาจจะเปลี่ยนแปลงไป

ข่าวแรกมาจากหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น รัฐบาลอำเภอได้ประกาศแผนการพัฒนาเมืองฉบับใหม่อย่างเป็นทางการ โดยจะมีการย้ายที่ว่าการอำเภอและหน่วยงานราชการอื่น ๆ ทั้งหมดไปสร้างเป็นศูนย์ราชการแห่งใหม่ทางทิศตะวันออกของเมือง

ทันทีที่ข่าวนี้แพร่ออกไป ราคาที่ดินในบริเวณนั้นก็พุ่งทะยานขึ้นราวกับติดปีก จากที่ดินรกร้างไร้ค่า บัดนี้มันได้กลายเป็นที่ดินทองคำที่มีมูลค่าสูงขึ้นกว่าเดิมถึงห้าสิบเท่า และยังไม่ทันที่ครอบครัวจะได้หายตกใจ ข่าวดีระลอกที่สองก็ซัดกระหน่ำเข้ามาอีก

จดหมายจากนายหน้าที่เยว่ซินจ้างไว้ในเมืองหลวงถูกส่งมาถึง แจ้งว่าหุ้นที่เธอซื้อไว้เมื่อหลายเดือนก่อนนั้น บัดนี้ได้มีมูลค่าสูงขึ้นกว่าสามสิบเท่า เนื่องจากบริษัทเหล่านั้นได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลอย่างเต็มรูปแบบ

เยว่ซินรู้ว่าถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องเปิดเผยความจริงทุกอย่าง...

ค่ำคืนนั้น เธอเรียกประชุมครอบครัวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดและจริงจัง เธอไม่ได้พูดพล่ามทำเพลง แต่กลับเดินไปหิ้วหีบไม้ใบใหญ่ที่เธอเตรียมไว้ออกมาวางไว้กลางโต๊ะ

ปัง!

เธอเปิดฝาหีบออก สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาทุกคนคือธนบัตรใบละสิบหยวนใหม่เอี่ยมที่อัดแน่นอยู่เต็มหีบ มันคือเงินสดจำนวนมหาศาลอย่างที่ไม่เคยมีใครในครอบครัวนี้เคยเห็นมาก่อนในชีวิต

ทุกคนนิ่งอึ้งราวกับถูกสาปให้เป็นหิน...

“เยว่ซิน!” แม่หลินเป็นคนแรกที่ได้สติ เธอโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ลูก... ลูกไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหนกัน หรือว่าลูกไปทำอะไรผิดกฎหมายมา!” ความคิดแรกของเธอคือความหวาดกลัว

ต้าเฉียงอ้าปากค้างพยายามจะนับ แต่ก็ต้องยอมแพ้ “นี่... นี่มันเท่าไหร่กันแน่...”

มีเพียงพ่อหลินที่ยังคงนั่งนิ่งเงียบที่สุด เขามองกองเงินตรงหน้าสลับกับมองใบหน้าของลูกสาวคนเล็กด้วยแววตาที่ซับซ้อนยากจะอธิบาย ชายผู้ซึ่งทำงานหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินมาทั้งชีวิตเพื่อแลกกับเงินเพียงไม่กี่เหมา บัดนี้กำลังเผชิญหน้ากับความจริงที่อยู่เหนือจินตนาการของเขาไปไกล

เยว่ซินหยิบโฉนดที่ดินและใบหุ้นออกมาวางไว้ข้าง ๆ กองเงิน “นี่คือคำตอบค่ะ”

เธอเริ่มอธิบายเรื่องราวทั้งหมดอย่างช้า ๆ ตั้งแต่การแอบนำเงินไปซื้อหุ้นที่เมืองหลวง ไปจนถึงการซื้อที่ดินรกร้างที่ไม่มีใครต้องการ เธอพยายามอธิบายแนวคิดเรื่องการลงทุนด้วยภาษาที่ง่ายที่สุด

“หนูไม่ได้เล่นการพนันค่ะพ่อ” เธอกล่าวสรุป “หนูเพียงแค่มองเห็นโอกาสที่คนอื่นยังมองไม่เห็น หนูใช้ความรู้ที่เรามีเปลี่ยนเงินก้อนเล็กให้กลายเป็นเงินก้อนใหญ่ นี่คือสิ่งที่เรียกว่าการใช้เงินต่อเงินค่ะ แทนที่เราจะทำงานเพื่อเงิน เราก็ต้องทำให้เงินทำงานเพื่อเรา”

พวกเขาค่อย ๆ ทำความเข้าใจและเปลี่ยนจากความตกตะลึงกลายเป็นความตื่นเต้นดีใจอย่างสุดขีด พวกเขาร่ำรวยแล้ว! ร่ำรวยอย่างแท้จริง!

ทุกคนต่างโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ มีเพียงหลินเจี้ยนกั๋วที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่เช่นเดิม...

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เขาก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนช้า ๆ เขาก้มลงมองฝ่ามือทั้งสองข้างของตัวเอง ฝ่ามือที่หยาบกร้านและเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจากการทำงานในไร่นามาตลอดชีวิต จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองลูกสาวคนเล็กของเขา เด็กสาวที่บอบบางคนนี้กลับสามารถพลิกแผ่นดินสร้างความมั่งคั่งที่เขาเองไม่เคยทำได้มาตลอดชีวิต

“ตลอดชีวิตที่ผ่านมา...” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “พ่อเชื่อมาตลอดว่าการก้มหน้าก้มตาทำงานในไร่นาคือหนทางเดียวที่จะทำให้เรามีชีวิตรอด แต่ลูก... ลูกได้แสดงให้พ่อเห็นแล้วว่าโลกใบนี้มันกว้างใหญ่กว่าที่พ่อเคยรู้จักมากนัก”

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะประกาศการตัดสินใจครั้งสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา

“วันเวลาในการทำไร่ของพ่อได้จบลงแล้ว”

“นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เรี่ยวแรงและประสบการณ์ทั้งหมดของพ่อคนนี้ ขอมอบให้กับกิจการของลูกแต่เพียงผู้เดียว บอกพ่อมาได้เลยนะเยว่ซินว่าจะให้พ่อทำอะไร พ่อคนนี้ขอเป็นลูกจ้างที่ซื่อสัตย์ที่สุดของลูกเอง!”