๑๖ โต๊ะอาหารที่เปลี่ยนไป

ค่ำคืนวันเพ็ญเดือนแปด เทศกาลไหว้พระจันทร์ได้เวียนมาบรรจบอีกครั้งหนึ่ง ดวงจันทร์ทรงกลดลอยเด่นอยู่กลางผืนฟ้าสีนิล สาดส่องแสงสีเงินยวงอันนวลใยลงมาอาบไล้โลกเบื้องล่าง สำหรับชาวจีนแล้ว นี่คือค่ำคืนแห่งการอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาของครอบครัวโดยแท้จริง

ณ บ้านหลังใหม่ของตระกาลหลินในตัวอำเภอ บรรยากาศอบอวลไปด้วยไออุ่นและความสุขอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน

ภาพในอดีตเมื่อปีที่แล้ว พวกเขาทั้งห้าชีวิตยังคงต้องเบียดเสียดกันอยู่ในกระท่อมดินหลังเก่า มื้อค่ำในวันไหว้พระจันทร์มีเพียงมันเทศต้มกับเศษขนมไหว้พระจันทร์ราคาถูกที่แตกหักซึ่งแม่หลินไปขอแบ่งซื้อมาจากร้านค้า แต่ในวันนี้ทุกอย่างได้แปรเปลี่ยนไปราวกับพลิกฝ่ามือ

ภายในห้องครัวที่สะอาดสะอ้านและกว้างขวาง แม่หลินกับซิวอิงกำลังช่วยกันปรุุงอาหารมื้อใหญ่ด้วยรอยยิ้มที่ไม่เคยหุบลงได้เลย กลิ่นหอมของหมูสามชั้นตุ๋นซีอิ๊วที่เคี่ยวจนเปื่อยนุ่มลอยฟุ้งไปทั่วบ้าน เสียงน้ำมันที่เดือดฉ่าขณะที่ต้าเฉียงกำลังช่วยผัดผักกวางตุ้งสด ๆ และไออุ่นจากซุปไก่ตุ๋นยาจีนที่พ่อหลินบรรจงปรุงด้วยตัวเอง ทุกอย่างล้วนเป็นภาพสะท้อนของชีวิตที่กินดีอยู่ดีขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์

“เยว่ซิน มาลองชิมนี่สิลูก” แม่หลินคีบเนื้อหมูชิ้นที่นุ่มที่สุดจากหม้อมาจ่อที่ปากของลูกสาวคนเล็ก “ดูซิว่ารสชาติพอดีแล้วหรือยัง”

เยว่ซินอ้าปากรับชิมแล้วพยักหน้าหงึก ๆ “อร่อยที่สุดเลยค่ะแม่ ฝีมือของแม่ไม่เคยตกเลยจริง ๆ”

คำชมของเธอทำให้ผู้เป็นแม่ยิ้มแก้มปริ เธอมองลูกสาวทั้งสามคนที่ยืนอยู่ในครัวพร้อมหน้า ซิวอิงที่กำลังบรรจงจัดปลาทับทิมนึ่งซีอิ๊วใส่จาน ต้าเฉียงที่แม้จะตัวโตแต่ก็คอยช่วยหยิบจับนั่นนี่อย่างไม่เกี่ยงงอน และเยว่ซินผู้ซึ่งเป็นดั่งดวงตะวันดวงใหม่ที่นำพาแสงสว่างมาสู่ครอบครัว น้ำตาก็พลันรื้นขึ้นมาที่ขอบตาอย่างห้ามไม่ได้

เมื่อถึงเวลาอาหารทุกอย่างก็ถูกลำเลียงขึ้นโต๊ะกลมตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องโถง

ภาพตรงหน้าเปรียบเสมือนภาพวาดแห่งความสมบูรณ์ที่ทุกคนในบ้านไม่เคยแม้แต่จะกล้าฝันถึง บนโต๊ะไม่ได้มีเพียงข้าวสวยร้อน ๆ แต่ยังอุดมไปด้วยกับข้าวนานาชนิด ทั้งหมูตุ๋นสีน้ำตาลแดงมันวาว ปลาทับทิมเนื้อขาวนึ่งซีอิ๊วโรยด้วยขิงและต้นหอมซอย ผัดผักสีเขียวสด ซุปไก่ที่ส่งกลิ่นหอมของสมุนไพร และที่ขาดไม่ได้คือขนมไหว้พระจันทร์ไส้ต่าง ๆ ที่วางเรียงรายอยู่กลางโต๊ะ

ทุกคนนั่งลงประจำที่ของตน ในชั่วขณะหนึ่งไม่มีใครเอ่ยคำพูดใด ๆ ออกมา มีเพียงความเงียบที่เต็มตื้นไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

หลินเจี้ยนกั๋วสบตากับจ้าวซู่เฟินภรรยาของเขา บทสนทนาที่ไร้เสียงแต่ก้องดังในใจได้เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง ในแววตาของพวกเขานั้นมีทั้งความเหนื่อยยากตลอดครึ่งชีวิตที่ผ่านมา ความซาบซึ้งในโชคชะตา และความตื้นตันใจที่ได้เห็นลูก ๆ ทุกคนอยู่อย่างสุขสบายในวันนี้

“เอาล่ะ ๆ มัวมองอะไรกันอยู่!” ต้าเฉียงผู้ทำลายความเงียบเสมอเอ่ยขึ้น “ลงมือกินกันได้แล้ว! ท้องฉันร้องประท้วงจนจะพังอยู่แล้วเนี่ย!”

สิ้นคำพูดนั้น ทุกคนก็หัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วเริ่มลงมือรับประทานอาหารมื้อที่พิเศษที่สุดในชีวิต

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความอบอุ่น พ่อกับแม่คอยคีบกับข้าวที่ดีที่สุดใส่ลงในชามของลูก ๆ ไม่หยุดหย่อน โดยเฉพาะชามของเยว่ซินที่ตอนนี้พูนขึ้นไปเรื่อย ๆ จนแทบจะกลายเป็นภูเขาขนาดย่อม

“กินเยอะ ๆ นะลูกสาวพ่อ” พ่อหลินคีบเนื้อปลาส่วนท้องที่ไร้ก้างที่สุดให้เยว่ซิน “ช่วงนี้ลูกใช้สมองเยอะ ต้องบำรุงให้มาก ๆ”

“น้องเล็กกินนี่ด้วยสิ ผักเยอะ ๆ จะได้สวย ๆ” ซิวอิงคีบผักกวางตุ้งตามไปสมทบ

เยว่ซินมองกับข้าวที่ล้นชามของตัวเองแล้วก็ได้แต่ยิ้มออกมา ไม่ว่าพวกเขาจะร่ำรวยขึ้นแค่ไหน แต่ความรักและความใส่ใจที่ครอบครัวมีให้กันนั้นกลับไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่ทุกคนอิ่มหนำสำราญกับของคาวแล้ว พ่อหลินก็รินเหล้าขาวจากข้าวฟ่างใส่จอกเล็ก ๆ ของตนเองจนเต็ม เขาผู้ซึ่งแทบจะไม่เคยแตะต้องของมึนเมาเลย บัดนี้กลับมีสีหน้าที่ผ่อนคลายและเปี่ยมสุขอย่างเห็นได้ชัด

เขาลุกขึ้นยืนช้า ๆ ทำให้ทุกคนบนโต๊ะหยุดการกระทำแล้วหันมามองเขาเป็นตาเดียว

“ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของพ่อ...” เขาเริ่มต้นพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “เทศกาลไหว้พระจันทร์เป็นเพียงเครื่องย้ำเตือนถึงความจนของเรา พ่อจำได้ว่ามีอยู่ปีหนึ่ง เรามีเงินพอซื้อขนมไหว้พระจันทร์ได้แค่ชิ้นเดียว แล้วเราก็ต้องเอามันมาหั่นแบ่งกันห้าส่วน...”

ความทรงจำในอดีตทำให้บรรยากาศบนโต๊ะเศร้าลงเล็กน้อย แม่หลินถึงกับต้องยกชายแขนเสื้อขึ้นมาซับน้ำตา

“พ่อเคยคิดว่าหน้าที่ของคนเป็นพ่อก็มีแค่การหาทางทำให้ลูกเมียมีข้าวกินไปวัน ๆ ไม่ต้องอดตายก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว พ่อไม่เคยกล้าฝัน ไม่เคยกล้าจินตนาการเลยสักนิดว่าจะมีวันอย่างวันนี้วันที่เราได้นั่งอยู่ในบ้านที่อบอุ่น มีอาหารดี ๆ วางอยู่เต็มโต๊ะ และที่สำคัญที่สุดมีความหวังอยู่เต็มหัวใจ”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความภาคภูมิใจอย่างสุดซึ้งไปยังลูกสาวคนเล็กของเขา

“เยว่ซิน...”

เพียงแค่เอ่ยชื่อ น้ำเสียงของเขาก็สั่นสะท้านขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“ทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามีในวันนี้ล้วนเป็นเพราะลูก ลูกคือพรจากสวรรค์ที่ฟ้าประทานมาให้กับครอบครัวของเราอย่างแท้จริง”

“ใคร ๆ อาจจะบอกว่าพ่อคือเสาหลักของบ้านหลังนี้ แต่เราทุกคนต่างก็รู้ดีว่าความจริงเป็นเช่นไร ลูกต่างหากคือเสาหลักที่แท้จริงของพวกเรา!”

หลินเจี้ยนกั๋วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะกล่าวประโยคที่เขาเก็บไว้ในใจมาตลอดออกมา “พ่อ... พ่อภูมิใจในตัวลูกที่สุด พ่อคือพ่อที่มีความสุขและภูมิใจในตัวลูกสาวมากที่สุดในโลก!”

โฮ...

ในที่สุดแม่หลินก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีก เธอร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ต้าเฉียงกับซิวอิงเองก็มีน้ำตาคลอหน่วย มองน้องสาวคนเล็กด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความเคารพ และความเทิดทูน

เยว่ซินเองก็เช่นกัน น้ำตาเม็ดโตไหลอาบแก้มของเธอเป็นทาง คำพูดของบิดาในวันนี้คือการยอมรับที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือรางวัลที่ล้ำค่าที่สุดที่เธอเคยได้รับมาในรอบสองชาติภพ

“พ่อคะ” เธอเอ่ยเสียงเครือ “ไม่ใช่เพราะหนูคนเดียวหรอกค่ะ แต่เป็นเพราะพวกเราทุกคนต่างหาก ที่เราทำสำเร็จมาได้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะเราทำมันด้วยกันค่ะ”

คำพูดที่ถ่อมตนและให้เกียรติทุกคนของเธอยิ่งทำให้ครอบครัวรักและเอ็นดูเธอมากขึ้นไปอีก

ค่ำคืนนั้นจบลงด้วยเสียงหัวเราะและคราบน้ำตาแห่งความสุข

หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนแล้ว เยว่ซินก็มายืนรับลมอยู่ที่นอกชานเพียงลำพัง เธอเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่ส่องสว่างอยู่เต็มดวงบนท้องฟ้า แล้วภาพใบหน้าที่มีความสุขของทุกคนในครอบครัวก็ปรากฏขึ้นในห้วงคำนึง

เธอยกมือขึ้นกุมที่หน้าอกข้างซ้าย สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นอย่างอบอุ่นและเปี่ยมสุข

ความสุขนี้ ไออุ่นนี้ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะเหล่านี้...

เธอหลับตาลงช้า ๆ แล้วกล่าวคำปฏิญาณกับตัวเองในใจ คำปฏิญาณที่หนักแน่นราวกับภูผาและลึกซึ้งราวกับมหาสมุทร...

‘ในชาติที่แล้วฉันสูญเสียมันไปทั้งหมด แต่ในชาตินี้ฉันขอสาบานด้วยวิญญาณของฉันว่าฉันจะปกป้องมันไว้ให้ได้ ฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนหรืออะไรก็ตามมาพรากสิ่งเหล่านี้ไปจากพวกเขาได้อีกเป็นอันขาด!’