๒๖ จุดจบของตัวร้าย

กาลเวลาได้ล่วงเลยเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิของปี 1989 โลกได้หมุนไปข้างหน้าอย่างไม่เคยหยุดนิ่ง...

ณ กรุงปักกิ่ง หลินเยว่ซิน หลินต้าเฉียง และหลินซิวอิงได้กลายเป็นนักศึกษาที่โดดเด่นในมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ บริษัทหลิวเยว่ แฟชั่นกรุ๊ปได้เปิดสำนักงานใหญ่และสาขาแฟล็กชิปที่เมืองหลวงเป็นที่เรียบร้อย และได้กลายเป็นแบรนด์แฟชั่นระดับชาติที่ทรงอิทธิพล

ทว่า

ณ อำเภอหลิวอันที่ห่างไกล ช่วงนี้ได้มีข่าวลือระลอกใหม่เกิดขึ้นในวงน้ำชาของเหล่าแม่บ้าน ข่าวลือที่เกี่ยวกับบุคคลที่แทบจะถูกลบหายไปจากความทรงจำของผู้คนแล้ว

“นี่เธอได้ยินเรื่องนั้นหรือยัง?” หญิงคนหนึ่งกระซิบกับเพื่อนบ้าน “เห็นว่านังหนูซูเหม่ยลี่อะไรนั่นกำลังจะกลับมาแล้วนะ”

“หา?! กลับมาอะไรกัน?” อีกคนถามด้วยความไม่ใส่ใจ

“ก็ฉันได้ยินมาว่าเธอไปเจอผู้อุปถัมภ์คนใหม่ เป็นถึงเถ้าแก่จากต่างเมืองที่ร่ำรวยมากเลยล่ะ เห็นว่าเธอกำลังจะกลับมาทวงทุกอย่างคืน เธอบอกกับคนไปทั่วว่าความจริงทั้งหมดกำลังจะถูกเปิดโปง ที่แท้หลินเยว่ซินนั่นแหละคืออสรพิษตัวจริง!”

ในอดีต ข่าวลือที่น่าตื่นเต้นเช่นนี้คงจะกลายเป็นหัวข้อสนทนาที่ร้อนแรงที่สุดไปแล้ว แต่ในวันนี้ปฏิกิริยาของผู้คนกลับแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

หญิงคนที่สองหัวเราะเยาะออกมาเบา ๆ “เหอะ! ใครเขาจะไปเชื่อคำพูดของแม่นั่นอีก” เธอกล่าวพลางแคะเมล็ดทานตะวันกินอย่างสบายอารมณ์ “เธอก็คงเป็นเหมือนกับในนิทานเรื่องเด็กเลี้ยงแกะนั่นแหละ โกหกจนไม่มีใครอยากจะเชื่ออะไรอีกแล้ว ป่านนี้คงจะสิ้นไร้ไม้ตอกจนต้องกุเรื่องขึ้นมาหลอกเงินจากคนโง่ ๆ สักคนกระมัง”

บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น ไม่มีใครให้ความสนใจอีก...

ข่าวลือของซูเหม่ยลี่ในวันนี้มันเป็นเพียงฟองสบู่ที่แตกสลายเมื่อสัมผัสกับอากาศธาตุ มันไร้ค่าน่าสมเพชจนไม่คู่ควรแม้แต่จะถูกนำมาใส่ใจ

ทว่าความจริงอันโหดร้ายก็คือข่าวลือเหล่านั้นเป็นเพียงเรื่องโกหกที่ซูเหม่ยลี่แต่งขึ้นมาเอง

ไม่มีเถ้าแก่ ไม่มีผู้อุปถัมภ์ ไม่มีแผนการล้างแค้นใด ๆ ทั้งสิ้น

เธอยังคงอาศัยอยู่ในห้องเช่าอันมืดมิด และอับชื้นห้องเดิมกับพ่อแม่ที่สิ้นหวังของเธอ

ชีวิตในแต่ละวันของเธอเปรียบดั่งภาพวาดสีเทาที่ไร้ซึ่งแสงสว่าง...

ทุกเช้าเธอจะต้องทนฝืนลุกขึ้นมาจากเตียงนอนที่แข็งกระด้าง สูดดมกลิ่นอับชื้นและกลิ่นยาฉุนที่คละคลุ้งอยู่ในห้อง มองดูสภาพของซูเจิ้งกั๋วผู้เป็นบิดาที่บัดนี้กลายเป็นชายแก่ขี้โรคที่เอาแต่ไอและเหม่อลอย มองดูเผยฮุ่ยหลันผู้เป็นมารดาที่สติฟั่นเฟือนไปแล้ว เธอมักจะนั่งฮัมเพลงงิ้วเก่า ๆ และพูดคุยกับตัวเองถึงความรุ่งโรจน์ในอดีต

ซูเหม่ยลี่ต้องกล้ำกลืนฝืนทนทำในสิ่งที่เธอเคยรังเกียจมาตลอดชีวิต เธอต้องออกไปต่อรองราคาผักเหี่ยว ๆ ในตลาด ต้องไปยืนรอคิวซื้อยาให้ผู้เป็นพ่อ ต้องทนรับสายตาดูแคลนและเสียงซุบซิบนินทาจากผู้คนที่เคยนอบน้อมต่อเธอ

วันนี้เธอจึงได้รวบรวมความกล้าครั้งสุดท้าย พยายามจะจุดไฟแห่งความขัดแย้งขึ้นมาอีกครั้ง เธอจึงตัดสินใจที่จัเดินเข้าไปหาคุณนายหวัง สตรีที่เคยเป็นหนึ่งในสหายสนิทในวงสังคมของเธอ

“ป้าหวังคะ เหม่ยลี่มีข่าวสำคัญจะบอกค่ะ” เธอกระซิบด้วยท่าทีลึกลับ “ความจริงทั้งหมดเกี่ยวกับนังหลินเยว่ซินกำลังจะถูกเปิดโปงแล้วนะคะ เหม่ยลี่เจอคนที่พร้อมจะช่วยเราแล้ว...”

คุณนายหวังมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

“คุณหนูซู” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและห่างเหิน “ฉันกำลังยุ่งอยู่ อย่ามาทำให้ฉันต้องเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระของเธอเลย”

ว่าแล้วเธอก็หันหลังเดินจากไปทันที ราวกับว่าซูเหม่ยลี่เป็นเพียงอากาศธาตุ

ซูเหม่ยลี่หน้าชา เธอพยายามจะไปพูดกับคนอื่น ๆ อีกสองสามคน แต่ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม บางคนก็เดินหนี บางคนก็มองด้วยความสมเพช และบางคนก็หัวเราะเยาะออกมาอย่างไม่ปิดบัง

ไม่มีใครฟังเธอ ไม่มีใครเชื่อถือ และที่สำคัญที่สุดคือไม่มีใครให้ความสนใจเธอเฉกเช่นที่ผ่านมาแล้ว

เธอได้กลายเป็นเพียงวิญญาณเร่ร่อนที่ถูกลบเลือนไปจากความทรงจำของผู้คน อาวุธเพียงอย่างเดียวที่เธอเคยมี ลิ้นสองแฉกที่พ่นพิษร้ายได้ บัดนี้มันได้กลายเป็นของไร้ค่าไปเสียแล้ว

ซูเหม่ยลี่จำต้องเดินกลับมายังห้องเช่าที่น่าสังเวชของเธอด้วยฝีเท้าที่หนักอึ้งราวกับมีโซ่ตรวนพันธนาการอยู่ โลกภายนอกยังคงสดใสและดำเนินต่อไป แต่โลกของเธอได้หยุดหมุนและพังทลายลงไปนานแล้ว

เธอเปิดประตูเข้าไปในห้อง ภาพที่เห็นคือบิดาที่กำลังไอจนตัวงอ และมารดาที่ยังคงนั่งฮัมเพลงในโลกแห่งความฝันของเธอ พวกเขาไม่ใช่ครอบครัวอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นภาระสำหรับเธอ

เธอเดินไปหยุดยืนอยู่หน้าเศษกระจกเงาที่แตกร้าวที่แขวนอยู่บนผนัง ซึ่งภาพที่สะท้อนกลับมานั้นคือหญิงสาวที่มีใบหน้าซูบตอบ ดวงตาขุ่นมัวและกลวงโบ๋ ริมฝีปากที่เคยเผยอยิ้มอย่างหยิ่งผยอง บัดนี้กลับเม้มแน่นเป็นเส้นตรงด้วยความขมขื่น

และในวินาทีนั้นเอง เธอก็ได้ตระหนักถึงความจริงอันน่าสยดสยอง...

ความจริงที่ว่าไม่ใช่หลินเยว่ซินที่ทำลายเธอ แต่เธอต่างหากที่ทำลายตัวเอง

ความหยิ่งทะนง ความริษยา ความโหดร้าย กิเลสทั้งหมดนี้เป็นผู้ออกแบบนรกขุมนี้ขึ้นมาให้กับเธอด้วยตัวของเธอเอง...

กรรมตามสนองนั้นได้เดินทางมาถึงตัวเธอแล้วอย่างสมบูรณ์

ซูเหม่ยลี่ทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียงที่ยวบยาบข้าง ๆ มารดาของเธอ ความอาฆาตแค้นที่เคยลุกโชนอยู่ในใจของเธอได้มอดดับลงแล้ว มันไม่หลงเหลืออะไรอีกแล้วนอกจากความว่างเปล่าที่หนาวเหน็บและลึกสุดหยั่ง

เธอไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้กรีดร้อง เธอเพียงแค่นั่งนิ่ง ๆ จ้องมองเข้าไปในความมืดมิดที่ไร้ที่สิ้นสุดเบื้องหน้า...

เธอกำลังตายทั้งเป็น!

ความตายอาจจะเป็นการปลดปล่อย การลบเลือนอาจจะเป็นความเมตตา แต่โชคชะตากลับมีบทลงโทษที่โหดร้ายกว่านั้นเตรียมไว้ให้ซูเหม่ยลี่ นั่นก็คือเธอถูกสาปให้มีชีวิตอยู่ต่อไป...

มีชีวิตอยู่กับเงาของสิ่งที่เธอได้สูญเสียไป และมีชีวิตอยู่กับภาพสะท้อนอันน่ารังเกียจของตัวตนที่เธอได้กลายเป็น

***

ฤดูสารทของปี 1989 กรุงปักกิ่ง

สายลมเย็นที่พัดพากลิ่นหอมของดอกกุ้ยฮวาลอยอบอวลไปทั่วทั้งเมืองหลวง วันนี้คือวันมงคล เป็นวันที่ท้องฟ้าโปร่งใสและเป็นใจที่สุด วันวิวาห์ของลู่เฟิงและหลินเยว่ซิน

งานแต่งงานของพวกเขาถูกจัดขึ้นที่หอประชุมใหญ่ของโรงแรมปักกิ่ง สถานที่อันทรงเกียรติที่สุดแห่งหนึ่งในยุคนั้น แม้จะดูยิ่งใหญ่และหรูหราสมฐานะของตระกูลลู่ แต่ทุกรายละเอียดกลับถูกรังสรรค์ขึ้นด้วยรสนิยมอันแสนอบอุ่นของเยว่ซิน

เจ้าบ่าวลู่เฟิงอยู่ในเครื่องแบบทหารเต็มยศอีกครั้ง แต่ในวันนี้ รัศมีความน่าเกรงขามของเขาได้ถูกเจือจางลงด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าอย่างไม่ปิดบัง เขายืนรอเจ้าสาวของเขาด้วยหัวใจที่พองโตและเปี่ยมล้นไปด้วยความรัก

และแล้ว ประตูห้องโถงก็เปิดออก...

หลินเยว่ซินก้าวเข้ามา เธอไม่ได้สวมชุดแต่งงานสีขาวแบบตะวันตก แต่กลับอยู่ในชุดกี่เพ้าสีแดงสดอันเป็นมงคลที่เธอลงมือออกแบบและตัดเย็บด้วยตนเอง บนผืนผ้าไหมชั้นเลิศนั้นปักด้วยดิ้นสีเงินเป็นลวดลายของใบไหวที่กำลังเริงระบำอยู่ท่ามกลางหมู่นกฟีนิกซ์ เสมือนสัญลักษณ์ของการเดินทาง และการเกิดใหม่ของเธอ

เธองดงาม... งดงามจนแทบจะหยุดทุกลมหายใจ...

แขกเหรื่อในงานต่างพากันตกตะลึง ฝั่งหนึ่งคือเหล่าผู้นำระดับสูงในกองทัพและแวดวงการเมืองของตระกูลลู่ ส่วนอีกฝั่งหนึ่งคือครอบครัวหลินที่บัดนี้แต่งกายด้วยชุดผ้าไหมที่สวยงามไม่แพ้กัน พวกท่านอาจจะดูประหม่าไปบ้าง แต่แววตาของทุกท่านกลับเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจในตัวลูกสาวหรือน้องสาวอย่างสุดซึ้ง

พิธีการดำเนินไปอย่างราบรื่นและเปี่ยมด้วยความหมาย...

คำสาบานของพวกเขานั้นเรียบง่ายแต่กลับลึกซึ้ง ลู่เฟิงให้คำสัตย์ว่าจะขอเป็นเกราะกำบังให้เธอไปชั่วชีวิต ส่วนเยว่ซินก็ให้คำมั่นว่าจะขอเป็นบ้านที่อบอุ่นให้เขาได้กลับมาพักพิงเสมอ

และช่วงเวลาที่น่าประทับใจที่สุดก็คือพิธียกน้ำชา

เยว่ซินบรรจงรินชาให้ท่านนายพลลู่และคุณนายลู่อย่างนอบน้อม คุณนายลู่รับถ้วยชามาดื่มแล้วสวมกอดว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักและความเอ็นดู

จากนั้นก็ถึงตาของลู่เฟิง เขายกถาดน้ำชาแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าหลินเจี้ยนกั๋วและจ้าวซู่เฟิน

ภาพที่บุรุษผู้สูงศักดิ์ หลานชายแห่งท่านนายพลใหญ่กำลังคุกเข่ายกน้ำชาให้ชาวนาธรรมดา ๆ สองคน ทำให้พ่อหลินแม่หลินถึงกับร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น ประดุจดังเกียรติยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่พวกท่านเคยได้รับมาในชีวิต

“พ่อครับ แม่ครับ โปรดรับน้ำชาจากลูกเขยคนนี้ด้วยครับ” ลู่เฟิงกล่าวอย่างหนักแน่น

พ่อหลินพยักหน้ารับด้วยมือที่สั่นเทา บัดนี้ครอบครัวทั้งสองได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันแล้วอย่างสมบูรณ์

.

.

.

หนึ่งปีต่อมาในค่ำคืนวันไหว้พระจันทร์ ปี 1990 ณ บ้านทรงลานสี่ทิศหลังใหญ่ของตระกูลหลินในกรุงปักกิ่ง...

เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยดังเคล้าคลอไปกับกลิ่นหอมของอาหารมื้อค่ำที่อบอวลไปทั่วทั้งบ้าน ภาพที่ปรากฏบนโต๊ะอาหารกลมตัวใหญ่ในค่ำคืนนี้คือภาพของคำว่าครอบครัว

พ่อหลินและแม่หลินมีใบหน้าที่เปี่ยมสุข กำลังคีบอาหารใส่ชามให้ลูก ๆ ไม่หยุดหย่อน

ต้าเฉียง บัดนี้คือหนุ่มนักศึกษาสถาปัตย์ปีสองแห่งมหาวิทยาลัยชิงหวา กำลังเล่าเรื่องโครงการออกแบบตึกที่เขาเพิ่งได้รับคำชมจากอาจารย์อย่างออกรสออกชาติ

ซิวอิง นักศึกษาสาวสวยแห่งคณะอักษรศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยปักกิ่ง กำลังหยอกล้อกับพี่ชายด้วยการพูดภาษาอังกฤษสำเนียงใสแจ๋วที่เธอเพิ่งเรียนมา และที่สำคัญที่สุดคือสมาชิกคนใหม่ของโต๊ะอาหารอย่างลู่เฟิง

เขาไม่ได้นั่งอยู่ในฐานะแขกเฉกเช่นเคย แต่ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้อย่างสมบูรณ์แล้ว เขากำลังนั่งรินเหล้าให้พ่อหลินอย่างนอบน้อม และคอยฟังเรื่องราวของพี่ชายภรรยาอย่างตั้งใจ

หลินเยว่ซินนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา เธอมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขจนแทบจะล้นออกมา เธอไม่ได้เป็นเพียงแค่นักศึกษาอัจฉริยะ ไม่ได้เป็นเพียงนักธุรกิจหญิงที่ประสบความสำเร็จ แต่เธอเป็นภรรยาและลูกสาวที่มีความสุขที่สุดในโลก

มือใหญ่และอบอุ่นของลู่เฟิงเลื่อนมาจับมือเธอไว้ใต้โต๊ะเบา ๆ เขาสบตาเธอ แล้วรอยยิ้มที่เข้าใจกันทุกอย่างก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนทั้งสอง

เสียงหัวเราะของครอบครัวยังคงดังก้องกังวาน เยว่ซินเอนศีรษะซบไหล่ของสามีเบา ๆ แล้วหลับตาลง...

ภาพความทรงจำในชาติที่แล้ว ภาพห้องเช่าที่หนาวเหน็บ ภาพความตายอันโดดเดี่ยวได้เลือนหายไปจนหมดสิ้น ถูกแทนที่ด้วยไออุ่นและความรักที่อยู่รอบตัวเธอในขณะนี้

เธอเคยคิดว่าครอบครัวคือสายเลือดคือสิ่งที่เธอต้องไล่ตามไขว่คว้ามาเพื่อให้ได้รับการยอมรับ แต่เธอคิดผิด และเมื่อเธอได้ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มองใบหน้าของพ่อแม่หลินผู้ซึ่งมอบความรักให้เธอโดยไม่มีเงื่อนไข มองใบหน้าของพี่ชายพี่สาวผู้ซึ่งยอมเสียสละเพื่อเธอได้ทุกอย่าง และสุดท้ายนี้เธอมองใบหน้าของลู่เฟิง ชายผู้ซึ่งรักในตัวตนที่แท้จริงของเธอ

และในวินาทีนั้นเอง เธอก็เหมือนได้ค้นพบสัจธรรมอันยิ่งใหญ่...

‘ครอบครัวที่แท้จริงไม่ได้วัดกันที่สายเลือดที่ร่วมกันมาแต่กำเนิด แต่มันวัดกันที่ความรักที่ร่วมกันสร้าง วัดกันที่ความเสียสละที่มอบให้แก่กันโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน และวัดกันที่การเลือกที่จะยืนอยู่เคียงข้างกัน ไม่ว่าจะในยามสุขหรือยามทุกข์’

เยว่ซินหันไปสบตากับลู่เฟิง เขายกมือขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาเม็ดเล็ก ๆ ที่ไหลรินออกมาจากหางตาของเธอด้วยความสุข

เธอจึงแย้มรอยยิ้มออกมา ซึ่งก็เป็นรอยยิ้มที่มาจากก้นบึ้งของจิตวิญญาณ รอยยิ้มที่สว่างไสวและงดงามยิ่งกว่าแสงจันทร์ในคืนวันเพ็ญ

สวรรค์ก็ได้มอบของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดอย่างครอบครัวอันสมบูรณ์แบบให้กับเธอแล้ว...

จบบริบูรณ์