ตอนที่ 7 ความใกล้ชิดที่ไม่คาดคิด

ค่ำคืนนั้น หลังจากที่วายุในร่างของพระชายาหวังหยู่ อาบน้ำและพักผ่อนบนเตียงหรูหรา เขาพยายามจะนอนหลับเพื่อให้สมองได้พักจากความสับสนและความกดดันที่ต้องรับมือมาตลอดวัน แต่จิตใจของเขายังคงวุ่นวายไม่สงบ ยิ่งเมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ความรู้สึกว่าทุกอย่างเกินกว่าที่เขาจะควบคุมได้เริ่มถาโถมเข้ามา

“เราต้องเล่นบทนี้ต่อไปอย่างไร” วายุคิดในใจ เขารู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่หวังหยู่ และการอยู่ในราชสำนักจีนโบราณเช่นนี้อาจจะเต็มไปด้วยพิธีกรรมและธรรมเนียมที่เขาไม่รู้จัก หากเขาเผลอทำอะไรผิดพลาด นั่นอาจหมายถึงความหายนะ ต่อชีวิตของเขาเอง

ในขณะที่วายุกำลังครุ่นคิด เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นก็ดังขึ้นจากประตูห้อง พร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่า สวมเสื้อคลุมยาวลายมังกรทองที่มีอำนาจอันน่าเกรงขาม

องค์รัชทายาทหลี่หยางก้าวเข้ามาในห้องนอนด้วยท่าทางสงบและมั่นคง ดวงตาคมกริบของเขาจ้องตรงมาที่วายุ ซึ่งตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงของหวังหยู่ หัวใจของวายุเต้นแรงขึ้นทันทีอย่างไม่สามารถควบคุมได้

“ทำไมเขาถึงมาที่นี่” วายุถามตัวเองในใจ แม้จะรู้ดีว่าในฐานะพระชายาขององค์รัชทายาท หน้าที่ของเขาอาจจะหมายถึงการแบ่งปันห้องนอน แต่ความใกล้ชิดในสถานการณ์เช่นนี้ทำให้วายุรู้สึกอึดอัดและประหม่าอย่างมาก

หลี่หยางเดินเข้ามาใกล้โดยไม่พูดอะไร เขาเพียงแค่จ้องมองด้วยสายตาที่เย็นชาและนิ่งสงบ วายุพยายามเก็บอาการของตัวเองไม่ให้แสดงออกถึงความตื่นเต้นหรือความไม่สบายใจ แต่หัวใจของเขากลับเต้นแรงขึ้นทุกวินาทีที่อีกฝ่ายเข้าใกล้

เมื่อหลี่หยางขึ้นมาบนเตียง วายุรู้สึกถึงความหนักแน่นของร่างกายที่อยู่ใกล้กันมากเกินกว่าที่เขาคิด สัมผัสจากเนื้อผ้าของอีกฝ่ายที่แตะเบาๆ กับผิวทำให้เขาเริ่มรู้สึกได้ถึงความร้อนที่พุ่งเข้ามาในร่างกาย เขาหลับตาลงพยายามสงบสติอารมณ์ แต่ยิ่งพยายาม หัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ

“เจ้าดูเงียบเกินไป... หวังหยู่” เสียงทุ้มต่ำของหลี่หยางดังขึ้น ทำลายความเงียบที่ปกคลุมห้อง ดวงตาของเขายังคงจับจ้องมาที่วายุ ราวกับกำลังสำรวจอะไรบางอย่างในตัวของเขา

วายุสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อ “หวังหยู่” ที่ไม่ได้เป็นของตัวเอง น้ำเสียงของหลี่หยางทำให้เขารู้สึกประหม่า แต่ก็พยายามตอบกลับอย่างนิ่งสงบ “ข้า... ข้าแค่รู้สึกอ่อนล้าจากบาดแผล คงไม่มีอะไรที่น่ากังวล”

หลี่หยางมองดูเขาเงียบ ๆ สักพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย “เจ้าไม่ต้องฝืนตัวเอง ข้าจะอยู่ที่นี่ หากเจ้าไม่สบายใจหรือรู้สึกไม่ดี” คำพูดของหลี่หยางฟังดูเหมือนเป็นความห่วงใย แต่กลับแฝงไปด้วยความเย็นชาและห่างเหินในเวลาเดียวกัน

วายุกลืนน้ำลาย พยายามทำใจให้สงบ “ขอบคุณ... ท่าน” เขาตอบกลับสั้น ๆ พลางหันหน้าหนี ไม่กล้าสบตาหลี่หยางโดยตรง

การที่หลี่หยางมานอนใกล้กันเช่นนี้ทำให้วายุต้องพยายามควบคุมทุกอารมณ์และการกระทำของตนเองให้เป็นปกติที่สุด แม้จะรู้สึกได้ถึงแรงกดดันจากการที่ต้องรักษาบทบาทของหวังหยู่ แต่ความใกล้ชิดที่ไม่คาดคิดนี้กลับทำให้เขาตระหนักว่าหัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ในห้องที่เงียบสงบ แม้หลี่หยางจะไม่ได้แสดงอาการใด ๆ มากนัก แต่ความรู้สึกของวายุกลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่ไม่สามารถบรรยายได้ เขารู้ดีว่าเขาต้องทำตัวเป็นหวังหยู่ต่อไป แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ความรู้สึกแปลกใหม่นี้กำลังครอบงำจิตใจของเขาอย่างช้า ๆ

เขาหลับตาลง หวังให้หัวใจของเขาสงบลง แต่เสียงเต้นในอกกลับดังชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

“นี่มันอะไรกัน” วายุพึมพำในใจ ขณะที่ความใกล้ชิดขององค์รัชทายาทหลี่หยางค่อย ๆ ทำให้เขารู้สึกไม่เหมือนเดิม...

เสียงหัวใจของวายุในร่างของหวังหยู่ ยังคงเต้นถี่แรงในความเงียบของห้องนอน ความใกล้ชิดของหลี่หยางทำให้เขารู้สึกอึดอัดและประหม่า หัวใจที่เต้นระรัว ทำให้ร่างกายของเขาเริ่มขยับเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

ท่ามกลางความเงียบ หลี่หยางที่นอนอยู่ใกล้ ๆ สังเกตเห็นความไม่สงบของหวังหยู่ ทันใดนั้น เขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาและค่อนข้างรำคาญ

“นอนเฉย ๆ ได้หรือไม่ อย่าขยับตัวมาก และเลิกหายใจแรงสักที” หลี่หยางเอ่ยเสียงต่ำ น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความไม่พอใจ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าการดิ้นไปมาและหายใจแรงทำให้ข้ารำคาญแค่ไหน”

วายุนิ่งไป หายใจสะดุดเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขาพยายามทำตัวให้สงบ แต่ท่ามกลางความกดดันและความอึดอัด หัวใจของเขายิ่งเต้นแรงขึ้นอีก

หลี่หยางหันมามองเขาเล็กน้อย ดวงตาคมกริบที่จ้องมาทำให้วายุรู้สึกเหมือนกำลังถูกตรึงอยู่กับที่ “ข้าไม่ทำอะไรเจ้า หากเจ้าไม่เต็มใจ อย่ากังวลไป ข้าไม่มีความจำเป็นต้องบังคับใคร โดยเฉพาะคนที่ไม่ต้องการข้า” คำพูดของหลี่หยางฟังดูเย็นชาแต่ตรงไปตรงมา ราวกับเขาอ่านความกังวลในใจของวายุออก

วายุรู้สึกสะอึกเล็กน้อยกับคำพูดนั้น เขาไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้ และไม่กล้าขยับตัวอีก กลัวว่าการเคลื่อนไหวใด ๆ จะทำให้หลี่หยางหงุดหงิดมากขึ้น เขาหายใจเบาลง พยายามรักษาท่าทีให้สงบนิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้

หลี่หยางถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหันหน้ากลับไป “เจ้าดูเหมือนจะหวาดกลัวข้า ทั้งที่ข้าไม่เคยคิดจะทำอะไรเจ้า ข้าไม่ใช่คนที่จะฝืนใจใคร หากเจ้าไม่เต็มใจ ข้าก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไร” น้ำเสียงของหลี่หยางฟังดูเฉยเมย แต่ก็แฝงไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

วายุได้แต่นอนนิ่ง หัวใจของเขายังเต้นแรงแต่เขาพยายามทำให้สงบลง ตอนนี้ เขาต้องรับมือกับสถานการณ์ที่ยากลำบากในทุก ๆ มิติ ทั้งจากการที่ต้องแสดงเป็นหวังหยู่ และความกดดันจากองค์รัชทายาทที่นอนอยู่ใกล้ ๆ 

“ข้า... เข้าใจแล้ว” วายุพูดขึ้นเบา ๆ พยายามทำให้เสียงของตนเองนิ่งที่สุด เขาต้องรักษาท่าทีและไม่ให้หลี่หยางรู้ว่าเขาคือคนแปลกหน้าที่เข้ามาในร่างนี้

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ท่ามกลางความเงียบในห้องนอนอันหรูหรา วายุยังคงนอนนิ่งอยู่ในท่าที่ถูกบังคับจากความกลัว เขาไม่กล้าขยับตัว และหายใจอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความตึงเครียดระหว่างทั้งสองคนยังคงอยู่ แต่หลี่หยางดูเหมือนจะไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่นอนนิ่งและปล่อยให้ความเงียบปกคลุม

แม้ว่าหลี่หยางจะไม่ทำอะไร แต่ความรู้สึกกดดันที่เกิดจากการนอนใกล้ชิดกับชายผู้เป็นรัชทายาทที่เต็มไปด้วยอำนาจ ทำให้วายุรู้สึกว่าค่ำคืนนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน แล้วเขาจะผ่านค่ำคืนนี้ไปได้ช่างยากเย็นมาก และจะรักษาความลับของตัวเองได้อีกนานแค่ไหน วายุได้แน่คิดวนไปวนมาในหัว