กระถินบ้านนา | 3

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ตื่นขึ้นมาด้วยหน้าตาที่ไม่ค่อยจะสดใสนักเนื่องจากเมื่อคืนกว่าจะข่มตาให้หลับก็แล่นเอาดึกดื่นเข้าไปแล้ว ในหัวมันคอยจะแล่นไปคิดถึงภาพร่างสูงโปร่งที่ยืนอาบน้ำท่ามกลางแสงจันทร์หรือแม้กระทั่งตอนที่ปากเธอคาบอมท่อนลำแข็งขืนเอาเต็มโพลงปากอิ่ม...

กรี๊ดดดด ! ไม่ได้นะกระถินหล่อนเป็นผู้หญิงจะมาคิดลามกกับผู้ชายแบบนี้ไม่ได้...

กระถินเดินสะโหลสะเหลลงมาจากชั้นสองอ้าปากหาวหวอดๆจนมาถึงชั้นล่าง สายตาไม่มองซ้ายหรือแลขวาเลยสักนิด หญิงสาวเดินขยี้หูขยี้ตาไปพลางแล้วเดินมากระแทกตัวนั่งที่โซฟาเต็มแรง ก่อนจะสะดุ้งโหยงลุกออกจากที่นั่นด้วยความเร็วแสงเมื่อพบว่าเมื่อครู่ที่เธอทิ้งตัวนั่งลงไปนั่นมันไม่ใช่โซฟานุ่มๆอย่างเคย แต่กลับเป็นตักแข็งๆของใครบางคน

"ว๊ายยย !"

เอาอีกแล้วถินเอ๋ย !

"ยัยถิน...โอยตายแล้วหลานฉันทำไมเบอะบ๊ะแบบนี้ล่ะลูกมันน่าจริงๆเลยนะเราเนี่ย ยายขอโทษแทนหลานด้วยนะพ่อกล้า" ว่าแล้วยายจันทร์ก็ยื่นมือมาตีเพี๊ยะที่แขนเรียวเสลา

"งื้ออยายอ่ะ...ถินเจ็บนะก็ไม่ทันได้มองนี่นาใครจะคิดว่าจะมีคนมาบ้านเราแต่เช้าแบบนี้" กระถินเถียงอุบอิบขณะขยับตัวหนีมือเหี่ยวๆของยาย

"ยัง..ยังจะเถียงอีกนะ" ยายจันทร์ยังบ่นหลานสาวอีกคำรบ ในขณะที่คนตัวโตยังนั่งนิ่งเงียบแต่โหนกแก้มแดงระเรื่อ

"ยายครับ...นี่เงินที่ผมจะเอามาให้ค่าเช่าที่แล้วก็รวมค่าน้ำค่าไฟด้วยคิดว่าน่าจะพออยู่นะครับ" กล้าหยิบเงินที่เตรียมเอามาให้ยายจันทร์แล้วเอาไปวางบนโต๊ะตรงหน้ายายจันทร์

"หืออ...ทำไมเยอะนักล่ะลูก" ยายจันทร์นับเงินดูมีแบงค์พันอยู่ห้าใบ แต่แกคิดค่าเช่าที่แค่สองพันสี่เองนี่นา

"ที่เหลือเผื่อเป็นค่าน้ำค่าไฟที่ผมใช้ด้วยนะครับยาย"

"แต่มันก็ยังเหลืออยู่ดีนะ" ยายจันทร์ยังค้านอยู่

"เค้าให้ก็เอาๆไปเถอะยายก็..." กระถินจอมงกว่าค่อนแคะขณะคว้าเงินเอามาใส่กระเป๋าเสื้อยายกันเขาเปลี่ยนใจ

"ยัยถินไอ้ลูกคนนี้นี่นะ !" ยายจันทร์ส่ายหัวให้กับความงกเบาๆของหลานสาวแล้วพูดต่อ

"งั้นเอาอย่างนี้ที่เหลือยายจะทำกับข้าวตอนเช้ากับตอนเย็นเอาไว้ให้ส่วนตอนเที่ยงพ่อกล้าคงต้องหากินเองแล้วกันนะ" ยายจันทร์ตัดสินใจบอกไปกับข้าวสองมื้อสำหรับผู้ชายตัวโตคนนี้ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรมากมาย

"เอ้ายายทำไมต้องทำกับข้าวให้เค้าด้วยล่ะให้เขาหากินเองก็ได้นี่แขนขาก็มีนะ !" กระถินหันไปเขย่าแขนยายจันทร์แทน

"ถิน...อยากให้ยายตีนักหรือไง" ยายจันทร์ก็ขู่ไปงั้นแหละตั้งแต่เล็กจนโตเคยตีสักครั้งที่ไหนพอขู่จะตี แม่เด็กนี่ก็ร้องไห้โฮๆเสียแล้ว

"ถินไม่คุยกับยายแล้วไปดีกว่า" กระถินว่าแล้วก็เดินปึงปังออกไป

"เดี๋ยว..." เสียงเรียกดังตามหลังแต่ไม่ใช่เสียงของยายจันทร์นะ แต่เป็นเสียงของผู้ชายตัวโตที่นั่งเงียบๆฟังสองยายหลานเถียงกันงุ๊งงิ๊งๆ

"อะไร ?!"

"จะไปไหนก็ช่วยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้ไหมเสื้อมันบาง" ชายหนุ่มพูดขณะส่งสายตาดุดันไปหาอีกคนที่ก้มลงสำรวจตัวเองแล้วก็กำมือแน่นแอบกรี๊ดคนเดียวในใจ

เอาอีกแล้ว ! ยัยถินลืมไปซะสนิทว่าเวลานอนตัวเองไม่ชอบใส่ชั้นใน เพราะฉะนั้นตอนนี้มีบางอย่างมันก็เลยชูชันทิ่มดันเนื้อผ้านุ่มลื่นมันออกมา

"โอ้ยตายยายก็ไม่ทันมองรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยนะยัยถิน ทำไม๊ทำไมกระเปิ๊บกระป๊าบอะไรแบบนี้ล่ะฮึ !" ยายจันทร์บ่นขณะส่งสายตาให้หลานสาวรีบขึ้นไปเปลี่ยนชุดอย่างไว

กระถินวิ่งจี๋ขึ้นไปชั้นบนเพืี่อเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างด่วน ก่อนจะขี่รถออกไปซื้อปาท่องโก๋ที่ตลาดกับน้ำเต้าหู้มากิน ส่วนกล้าก็ขอตัวกลับไปที่แปลงนาเพื่อเตรียมวางแผนว่าเขาจะปลูกอะไรก่อนดีในพื้นที่สามไร่นี้

ตกเย็นกล้าก็อาบน้ำแต่งตัวใหม่ออกไปหาซื้อเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น ในขณะที่กระถินและยายจันทร์ก็ข่ีรถไปที่ตลาดเหมือนกันเพราะว่าพรุ่งนี้วันพระยายจันทร์เลยต้องซื้อข้าวของเตรียมไปทำที่วัดและไปถือศีลที่วัดด้วยเลย ดังนั้นสองยายหลานเลยต้องช่วยกันขนซื้อของเพื่อไปไว้ทำบุญในวันพรุ่งนี้ด้วย

หลังจากซื้อข้าวของเสร็จกระถินก็ขี่รถพายายจันทร์และข้าวของไปส่งทิ้งไว้ที่วัดโดยที่เธอเองก็ขี่รถกลับบ้านมาคนเดียว ก่อนกลับยายจันทร์ยังกำชับให้เธอทำกับข้าวไปส่งชายหนุ่มที่กระท่อมหลังบ้านด้วย ส่วนเธอก็รับปากส่งๆไป

จวบจนฟ้าเริ่มมืดใจหญิงสาวก็เริ่มกระวนกระวายนึกขัดใจที่ตัวเองดันไปคิดเป็นห่วงกลัวไอ้คนท้ายกระท่อมนั่นจะหิวข้าวตาย

ยายนะยาย ! ทำไมต้องให้เอาข้าวไปส่งให้เขาด้วยก็ไม่รู้ แล้วเธอก็ดันไปรับปากยายเอาไว้แล้วด้วยไม่อยากผิดสัญญากับคนแก่สักเท่าไหร่

ร่างบางลุกขึ้นตึงตังเดินเข้าครัวไปต้มยำน้ำข้นชนิดที่ในตู้เย็นมีอะไรเหลือก็ใส่ๆไปตักใส่ปิ่นโตเสร็จแล้วก็ตักข้าวใส่ปิ่นโตอีกเถาแล้วเดินถือไฟฉายออกจากบ้านไป

"คุณ ! คุณ !" กระถินไปยืนตะโกนเรียกชายหนุ่มอยู่หน้ากระท่อม แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาสักที หญิงสาวถือวิสาสะเดินเข้าไปเปิดประตูขึ้นไปดูที่กระท่อมก็พบร่างหนานอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้นตัวร้อนจี๋เลย

"เฮ้ยตายรึเปล่าวะเนี่ย" กระถินบ่นอุบอิบขณะพลิกให้ร่างหนานอนหงายหน้าขึ้น

"ยังไม่ตาย..." เสียงแหบแห้งโต้ตอบขึ้นก็ทำให้กระถินใจชื้นขึ้นมาบ้าง

"นี่คุณเป็นอะไรไม่สบายหรอ"

"อื้ม..ปวดหัวนิดหน่อย" เขาครางเสียงแหบแห้งในลำคอ

"แล้วนี่กินยาหรือยังล่ะ" ถามแล้วก็เอี้ยวตัวไปสำรวจข้างกายเขาว่ามีอะไรบ้าง

"ยังเลย" เสียงแหบตอบจนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง

"งั้นรอแป๊บเดี๋ยวฉันกลับไปเอาที่บ้านก่อนนะ" ว่าแล้วก็รีบวิ่งกลับไปที่บ้านเพื่อจะไปเอายาให้เขา ระยะทางจากที่นี่ไปบ้านก็ไม่ไกลนะ แต่พอเรารีบวิ่งและวิ่งวนไปมาก็เล่นเอาเธอเหนื่อยหอบแฮกๆเลยล่ะ

"มาแล้วๆอย่าเพิ่งรีบตายนะ !" เสียงหวานเจื้อยแจ้วน่าฟังเหลือเกิน

กับผีอะไรล่ะ !

ผู้หญิงอะไรหน้าตาก็สวยดีแต่กิริยากระโตกกระเตกเหลือเกินในความคิดของกล้า

ในความมึนงงเพราะพิษไข้แต่เขาก็ยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนร่างบอบบางลอยมา จมูกโด่งสูดกลิ่นหอมเข้าปอดลึกๆ ก่อนที่มือบางจะช้อนต้นคอเขาให้ลุกขึ้นนั่งแล้วเอายาจ่อป้อนที่ปากให้พร้อมน้ำ

"คุณ...ผมยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ" เขาประท้วงเสียงแหบแห้ง

"อ้าวโทษๆคุณฉันลืม" กระถินบอกแล้วประคองเขานั่งก่อนจะจัดแจงหากับข้าวออกมาวางให้เขา

"คุณกินเองไหวไหม ?"

"วะ..ไหวมั้ง"

เขาตอบพร้อมขยับจับช้อนถือขึ้นแล้วตักข้าวใส่ปากด้วยท่าทีง่อนแง่นน่ากลัวว่าจะหกหมดก่อนจะได้กินนั่นแหละ กระถินเลยคว้าช้อนแย่งมาจากมือเขาแล้วป้อนข้าวใส่ปากเขาช้าๆเรื่อยจนกระทั่งหมดแล้วจึงป่้อนยาแก้ไข้ให้เขากิน

"ไข้คุณขึ้นสูงมากแน่ๆ" กระถินพึมพัมต่อให้ไม่ได้วัดอุณภูมิแต่เธอก็คาดว่าเขาไข้ขึ้นสูงแน่ๆดูจากความร้อนที่กระจายตามร่างกายของเขาแล้ว หญิงสาวจึงลุกขึ้นเดินหาผ้าชุบน้ำแล้วนำมาเช็ดตัวให้เขา

"คุณๆเช็ดตัวสักหน่อยนะไข้คุณจะได้ลดลง" กระถินบอกพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ดๆจนแผงอกเปลือยเปล่าปรากฎโชว์สู่สายตา

"ขะ..ขอบคุณครับ" กล้ากระซิบเสียงแหบแห้งบอกขณะยอมอำนวยความสะดวกให้หญิงสาว 'ลวนลาม'

เปล่าไม่ใช่...ให้เธอปลดกระดุมกางเกงยีนส์แล้วถอดมันออกจนเหลือแต่กางเกงชั้นในที่ห่อหุ้มความยิ่งใหญ่เอาไว้ข้างใน แต่ตอนถอดมือน้อยๆก็ครูดโดนบางส่วนที่แม้จะป่วยไร้เรี่ยวแรงแต่ทว่าความแข็งขืนก็ไม่ได้ลดเลือนหายไปสักนิดยิ่งโดนมือน้อยๆสัมผัสมันกลับยิ่งเหยียดแข็งขยายตัวใหญ่มากขี้นซะอีก

"ซี๊ดดดด" กล้าครางในลำคอเบาๆ เสียวเกร็งไปหมดทั้งตัวจนขนลุกซู่

"เป็นไรอ่ะคุณหนาวหรอ ?" แต่อีกคนเข้าใจไปคนละแบบ

"เปล่า...เสียว" กล้าตอบอย่างหน้าไม่อาย

"คนบ้า ! ทะลึ่ง ! เดี๋ยวปล่อยให้ไข้คนตายเสียหรอก"

"ใจร้ายจัง"

"หึ !" กระถินกระชับผ้าในมือแล้วค่อยๆเช็ดตั้งแต่ใบหน้าลงมาที่ลำคอร้อนระอุ ซักน้ำแล้วนำมาเช็ดใหม่ตามแผงอกล่ำบึ้กเนื้อหนั่นแน่น

'อกเขาแข็งมากกกอยากกัดจัง' วูบนึงในหัวเธอคิดแบบนั้นจริงๆนะ

ถึงจะอายุย่างสิบแปดแต่ทว่าใช่ว่าเธอจะไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องอะไรพวกนี้เลย ตอนสมัยเรียนเพื่อนๆหลายคนก็เอามาให้ดูเป็นการศึกษาแบบทฤษฎีไปก่อน คาดว่าไม่นานเธออาจจะได้ลองภาคปฏิบัติกับเค้าสักที

สองมือเช็ดปัดป่ายผ้าไปมาบนแผงอกเน้นนานหน่อยก็ตรงตุ่มไตสีอมชมพูสองเม็ดที่ประดับบนยอดอก ยิ่งโดนความเย็นจากผ้าปัดผ่านยอดอกเขาก็ยิ่งชูชันแข็งเป็นไตสู้มือที่ปัดผ่านๆ

"อาาาาส์" กล้าคำรามลั่นในลำคอ แม่ตัวเล็กนี่กำลังทรมานร่างกายเขาให้ร้อนเป็นไฟอีกแล้ว

คืนนั้นเขาต้องยอมใช้น้องนางทั้งห้าช่วยตัวเองก็เพราะเธอ แต่คราวนี้ต่อให้ป่วยหนักเขาจะไม่ยอมช่วยตัวเองอีกแล้วแน่ๆ

"...." กระถินมองใบหน้าหล่อเหลาทำหน้าบิดเบ้ราวกับกำลังทุกข์ทรมานเหลือเกิน ลมหายใจหอบถี่ๆนั่นยิ่งหน้าสงสารเหลือเกิน

ในตอนนั้นเองฝ่ามือหนาก็ยกขึ้นพามามุดใต้กางเกงชั้นในของเขาแล้วสอดไปทาบทับลงบนแท่งร้อนแข็งขยายใหญ่ยาวเต็มกางเกง

"อ๊ะ..." ร้อนจัง !

'ดิ้นได้ด้วย'

สีหน้าตื่นเต้นสุดขีดปรากฎขึ้นบนใบหน้าสวยหวาน มือบางทั้งบีบทั้งคายบางทีก็กำไว้แน่นเพื่อให้มันดิ้นดุ๊กดิ๊กอยูในมือ...

.

.

น้องจะลวนลามพี่ทั้งที่เค้าป่วยแบบนี้ไม่ได้นะ !