อ้อนรัก | 1

"ดี๋ช่วงที่พี่ไม่อยู่พี่จะฝากให้น้องชายพี่มาอยู่ที่นี่ด้วยดี๋จะว่าอะไรไหม ?"

เสียงหวานๆของพี่เมี่ยวพูดขึ้นในตอนที่เรากำลังนั่งกินข้าวเย็นด้วยกันบนห้อง

"เอ่อ...ไม่ว่าค่ะห้องนี้เป็นห้องของพี่เมี่ยวดี๋จะกล้าว่าได้ยังไงล่ะคะ"

ก็แหม...ฉันเป็นแค่ผู้อาศัยนี่นาดีเท่าไหร่แล้วที่เขาให้มาอยู่ด้วยช่วยจ่ายแค่ค่าน้ำค่าไฟเท่านั้น !

"แต่ดี๋ไม่ต้องกลัวนะน้องชายพี่คนนี้ไว้ใจได้ร้อยเปอร์เซ็นยังไงมันก็ไม่ทำอะไรดี๋แน่ๆ"

พี่เมี่ยวยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ ถึงจะตะขิดตะขวงใจเล็กน้อย แต่ใครจะกล้าพูดล่ะในเมื่อห้องนี้เป็นของพี่เมี่ยวแล้วเค้าจะให้ใครมาอยู่ก็ได้ ส่วนฉันสถานการณ์แบบนี้ได้ที่ซุกหัวนอนฟรีก็นับว่าบุญหัวแล้ว

"ค่ะพี่เมี่ยว" ฉันพยักหน้ารับส่งๆไป ในใจก็ครุ่นคิดไปสะระตะ

ฉันชื่อ 'ดรุณี' ชื่อเล่นว่าดี๋เป็นเด็กต่างจังหวัดเข้ามาเรียนที่เมืองกรุงเมืี่อสามปีที่แล้วเหลืออีกแค่ปีเดียวฉันก็จะเรียนจบอย่างเป็นทางการ พี่เมี่ยวหรือ 'อติมา' เป็นพี่รหัสของฉันอีกทีซึ่งเรียนจบไปก่อนแล้วและกำลังจะเดินทางไปเรียนต่อเมืองนอกในไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว ฉันกำลังจะเสียพี่รหัสผู้สวยและแสนดีไปอีกหลายปีกว่าที่พี่เขาจะกลับมา

พี่เมี่ยวทั้งสวยและใจดีช่วยฉันทุกอย่างแทบจะทุกเรืี่องให้ที่อยู่ที่กินหางานพิเศษให้ทำ นั่นเพราะว่าบ้านฉันจนมากอยู่กับพ่อแค่สองคนส่วนแม่ฉันก็เสียไปตั้งนานแล้ว พ่อหาเงินส่งฉันเรียนอย่างยากลำบากซึ่งฉันก็เต็มใจที่จะประหยัดและใช้เงินที่พ่อหาส่งมาให้เพื่อให้เกิดประโยชน์มากที่สุด กินอยู่แบบเขียมสุดๆเพืื่อที่พ่อจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไปมากกว่านี้

ตอนแรกฉันก็เช่าหออยู่นั่นแหละแต่ว่าหอที่ฉันเคยอยู่มันเป็นแบบหอรวมและมีแต่บรรดาเสือสิงห์กระทิงแรดทั้งนั้น บอกเลยว่าเป็นอันตรายต่อพรหมจรรย์น้อยๆของฉันมาก พี่เมี่ยวเคยมาส่งที่หอและเห็นการใช้ชีวิตอยู่ของฉันก็เลยสงสารลากฉันมาอยู่ด้วยโดยไม่คิดค่าเช่าแต่ให้ช่วยจ่ายค่าน้ำค่าไฟเดือนละพันห้าซึ่งมันก็โคตรถูกมากๆ และฉันก็โชคดีที่สุดที่ได้พี่รหัสดีแสนดีแบบนี้

แต่ตอนนี้พี่เมี่ยวกำลังจะไปแล้วและฉันกำลังจะได้รูมเมทคนใหม่ที่เป็นน้องชายของพี่เมี่ยวเข้ามาอยู่แทน ไม่รู้ว่าจะเป็นคนยังไงแล้วเราจะอยู่ด้วยกันได้หรือเปล่า แต่ฉันต้องทนจนกว่าจะเรียนจบในอีกปีนี้ให้ได้

"ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะตั้งใจเรียนนะดี๋ถ้ามีอะไรก็ปรึกษาพี่ได้ตลอดเลยรู้ไหม" พี่เมี่ยวดึงฉันเข้าไปกิดแน่นมาก ส่วนฉันก็กอดตอบอดที่จะน้ำตาคลอขึ้นมาไม่ได้

"ดี๋คงจะคิดถึงพี่เมี่ยวแย่เลย" ว่าและก็ปาดน้ำตาไปมาเป็นเด็กๆไปแล้วฉัน

"ไอ้ดี๋ ! เดี๋ยวนี้มันยุคเทคโนโลยีล้ำนำสมัยแล้วย่ะคิดถึงก็โทรคลอหาวิดีโอคลอหากันได้แล้วอย่าลืมนิขี้แยเป็นเด็กไปได้นะเราเนี่ย" พี่เมี่ยวลูบหัวลูบหลังให้อย่างปลอบประโลมก่อนจะบ่นๆและสอนสั่งฉันอยู่อีกนานหลายบท สองสามปีที่อยู่ร่วมบ้านด้วยกันมามันทำให้พวกเราผูกพันธ์กันไม่น้อย

"ตั้งใจเรียนเอาเกียรตินิยมมาให้ได้ล่ะรู้ไหมพี่กลับมาเมื่อไหร่จะมีรางวัลให้" พี่เมี่ยวพูดไปอมยิ้มไปด้วย

"จริงหรอ ? พูดแล้วน๊าาา"

ส่วนฉันก็ตื่นเต้นทุกครั้งเพราะรางวัลที่เคยได้แต่ละครั้งมันก็น่าจูงใจเหลือเกิน ปีก่อนฉันได้เกรดที่สูงที่สุดของห้อง พ่ีเมี่ยวพี่รหัสคนสวยและใจดีก็จัดบิ๊กเซอร์ไพรส์ด้วยการซื้อไอโฟนสิบเอ็ดรุ่นใหม่ล่าสุดให้เป็นของขวัญ ซึ่งแม้ว่าตัวฉันจะไม่อยากได้เพราะมันแพงมากเกินไปแต่ก็ไม่อาจทัดทานน้ำใจของพี่เมี่ยวได้ ถ้าไม่รับพี่เมี่ยวก็จะโกรธไม่กลับมานอนที่ห้องราวสามสี่วันได้จนฉันต้องขากหน้าต้องไปง้อถึงที่บ้าน

"อือหึ ! ยังไงก็คว้ามาให้ได้ก่อนเถอะแม่คุณ" พึมพัมส่ายหน้าก่อนจะเดินลากกระเป๋าออกไปเดินมีฉันตามไปส่งที่หน้าคอนโดด้วยสีกน้าเศร้าสร้อย

"บ๊ายบายโชคดีนะพี่เมี่ยวไปแล้วห้ามลืมดี๋นะพี่" ฉันตะโกนเสียงดังโบกไม้โบกมือใส่รถหรูสีดำเงาที่แล่นออกไปโดยฝีมือการขับของพี่เมี่ยวเอง

•••••••••••••••••••••••••••••

พี่เมี่ยวบินไปเรียนต่อได้สามสี่วันแล้วแต่น้องชายพี่เมี่ยวยังไม่มาที่นี่เลย ใจนึงก็โล่งอกอีกใจก็นึกกลัวจนกว่าเราจะได้เจอกันนั่นแหละถึงจะบอกได้ว่าเขาจะมีนิสัยอย่างไรและไว้ใจได้เหมือนที่พี่เมี่ยวหรือเปล่า

"ดี๋...เลิกเรียนแล้วไปเดินเล่นตากแอร์เย็นๆในห้างกันไหม ?"

'นับดาว' เป็นเพื่อนสนิทของฉันชวนไปเดินเล่นห้างดับร้อน นับวันโลกเรายิ่งร้อนมากขึ้นจริงๆนะพับผ่าสิ !

'เหงื่อฉันไหลราวกับก๊อกน้ำจนเปียกปอนไปหมดแล้ว !'

"เออไปดิ...เดินเล่นเฉยๆกินไอติมเย็นๆสีกแท่งก็น่าจะฟินดี" ฉันบอกเพื่อนพลางนึกถึงเมื่อก่อนที่ไม่ค่อยมีตังค์กับเค้าหรอกมาเดินเที่ยวตากแอร์แล้วก็ซื้อไอติมถ้วยละสามสิบห้าบาทกินก็คลายร้อนได้ดีอยู่เหมือนกันนะ

ชั่วโมงต่อมาทั้งฉันกับนับดาวก็มายืนอยู่ในห้างที่เปิดแอร์เสียเย็นชุ่มฉ่ำดับร้อนในร่างกายได้เยอะเชียว นับดาวพาแวะเข้าห้องน้ำก่อนฉันซึ่งไม่ได้ปวดอะไรเลยยืนรออยู่ข้างนอกห้องน้ำแทน ระหว่างที่ยืนหันรีหันขวางอยู่นั่นก็มีคนเดินมาชนข้างหัวไหล่จนเซเล็กๆ

"อุ๊ !" ฉันอุทานเบาๆขณะยืนตั้งหลักพิงผนัง

"ขอโทษครับผมไม่ทันระวังคุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ?" เสียงทุ้มฟังดูนุ่มนวลเอ่ยถามขณะก้มลงช่วยกันเก็บของที่หล่นบนพื้น

"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันบอกพร้อมกับก้มลงช่วยทั้งคู่เก็บของที่กระจัดกระจายตกพื้นเก็บเข้าใส่ถุงช่วยพวกเค้า

คุณพระ! ชุดบิกินี่สีแดงแป๊ดที่ฉันบังเอิญคว้าขึ้นมาได้ก็ทำให้อดยิ้มที่มุมปากไม่ได้ ไม่พอ ! ยังมีซองถุงยางอนามัยหล่นอยู่ที่พื้นอีกสองสามซอง ให้ตาย ! นี่พวกเขาคงกำลังจะ...กันแน่ๆเลยใช่ไหมเนี่ย

ว๊าย ! บัดสีบัดเถลิง...อิจฉาอ่าา !

ดูท่าทางพวกเขาคงเป็นคู่รักกันเดินหยอกล้อกันมาหวานเชียวล่ะ อย่างว่าล่ะสมัยนี้โลกเค้าเปิดกว้างแล้วและเธอก็ชอบนะเวลาที่เห็นพวกเขากุ๊กกิ๊กกันมันก็ดูน่ารักดี แต่อดสงสารชะนีตัวน้อยๆอย่างตัวเองไม่ได้ที่ต้องอยู่เป็นโสดไปอีีกนานเลย

"นี่ค่ะ" ยื่นถุงบิกินี่คืนให้พวกเขาพร้อมซองถุงยางอนามัยที่ใช้นิ้วคีบใส่ถุงให้เขาแล้วส่งยิ้มหวานให้ผู้ชายหน้าตาดีสองคน

หูย...เสียดายจัง !

"ขอบคุณมากนะครับแล้วก็ขอโทษอีกครั้งนะครับ" ทั้งคู่ก้มศีรษะขอโทษขอโพยอีกครั้งก่อนจะเดินจากไปทิ้งไว้ก็แต่ฉันที่มองตามน้ำลายหยดติ๋งๆอย่างเสียดายต่อไป

หลังจากนับดาวออกมาจากห้องน้ำพวกเราก็ไปเดินเล่นดูนั่นชมนี่ตามประสาคนไม่มีสตางค์แต่อยากมาเดินเล่นนั่นแหละ แวะซื้อไอติมกินคนละถ้วยแล้วก็เดินเล่นอีกสักพักแล้วจึงแยกย้ายกันกลับที่พัก

•••••••••••••••••••••••

ติ๊ีงต่องๆๆๆ

เสียงกดกริ่งดังมาจากหน้าห้องในตอนที่ฉันกำลังอาบน้ำเสร็จพอดี มือไม้รีบคว้าผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันเนื้อตัวที่เปียกชุ่มเอาไว้แล้วรีบเดินไปเปิดประตูทันที ลืมแม้กระทั่งว่ายังไม่ได้มองส่องดูว่าใครมากดกริ่งเรียกกันแน่

แต่พอเปิดไปดูก็พบว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆเหมือนเห็นที่ไหน

"อ้าวคุณ ?" ผู้ชายคนนั้นทักขึ้นก่อนทำให้ฉันร้องอ๋อยาวๆในใจก็คนที่ชนกันจนข้าวของหล่นกระจายนั่นไง

"เอ่อสวัสดีค่ะคุณมาหาใครหรอคะ ?" ฉันที่ยังโผล่มาแค่หัวส่วนตัวแอบอยู่ตรงหลังประตูถามด้วยความสงสัย สายตาก็สอดส่องมองสำรวจคนตรงหน้าไปด้วยเห็นเขามาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่สองสามใบ

อย่าบอกนะว่า...

"ผมเป็นน้องพี่เมี่ยวชื่อม่อนครับที่จะย้ายมาอยู่ที่นี่" ม่อนหรืออธิน้องชายพี่เมี่ยวรายงานตัว หลังจากฟังเขาพูดจบฉันก็เปิดประตูให้กว้างขึ้นแล้วเชิญเขาเข้ามาในห้องก่อน

"สวัสดีค่ะชื่อดี๋นะคะเป็นน้องรหัสและคนอาศัยของพี่เมี่ยวแหะๆ" แนะนำตัวเองเสร็จก็ยืนเกาหัวแกรกๆหัวเราะแหะๆเบาๆเมืี่อนึกได้ว่าตัวเองยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย

"ยังไงดี๋ขอตัวไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนนะคะเดี๋ยวจะออกมาคุยด้วยใหม่" บอกเสร็จฉันก็เดินลิ่วๆเข้าไปในห้องที่ฉันอยู่อาศัยมาก่อน

เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างเย็นแล้วฉันก็เลยใส่ชุดนอนออกมาเตรียมตัวพร้อมสำหรับการเข้านอนได้เลยก็เป็นชุดนอนธรรมดาลายคิตตี้หวานแหววแต๋วจ๋ามาก แต่ที่ไม่ธรรมดาก็เพราะว่าฉันโนบรานี่สิ ด้วยความเคยชินปกติเวลานอนอยู่กับพี่เมี่ยวที่เป็นผู้หญิงด้วยกันฉันก็โนบรานอนอยู่แล้ว มันก็เลยส่งผลมาถึงตอนนี้ด้วยก็ลืมไงล่ะ !

แต่ว่าเขาไม่มองชะนีอย่างพวกฉันก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้งนะ ! อีกอย่างมองผิวเผินเขาก็คงไม่รู้หรอกเพราะเนื้อผ้าชุดนี้มันก็หนาอยู่

"คุณม่อนกินอะไรมาหรือยังให้ดี๋ทำอะไรให้ทานไหมเพิ่งมาเหนื่อยๆ"

"เรียกม่อนเฉยๆก็ได้ครับเดาว่าเราน่าจะอายุเท่าๆกันเนอะ"

"อ่อค่ะ"

"เคยได้ยินพี่เมี่ยวพูดถึงดี๋อยู่บ้างว่าดี๋ทำกับข้าวไม่เป็นนี่นา ?" หน้าของอธิมีแต่เครื่องหมายคำถามในขณะที่ฉันมีสีหน้าเก้อเขินนิดนึง

"แหม...ดี๋ก็พอจะต้มมาม่าต้มไข่ทอดไข่ได้อยู่บ้างล่ะน่า"

"เอางี้ดี๋กินไรมายัง ?"

"ก็ยังเลย"

"งั้นเดี๋ยวเราโชว์ฝีมือให้ดี๋กินเองแล้วจะติดใจ"

คงเพราะเขาหิ้วอาหารสดมาด้วยล่ะมั้งก็เลยสามารถโชว์ฝีมือการทำอาหารมาวางเรียงรายบนโต๊ะถึงสามสี่อย่างพร้อมกับข้าวสวยร้อนๆที่หอมกรุ่น ถ้าเขาจะเก่งได้ขนาดนี้เอามดลูกของฉันไปเลยไหม ?

เป็นผู้หญิงเสียเปล่าทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเลย ! บ่นแกมด่าตัวเองในใจแล้วก็เดินไปนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับเขา

"อื้อหือ...อร่อย !" ยกให้สิบนิ้วไปเลยเมื่อได้ชิมกับข้าวรสเด็ดฝีมือเขาต้มยำทะเลรสแซ่บถูกใจที่สุด

"จริงหรองั้นลองชิมอันนี้สิอร่อยพอได้ไหม ?" อธิตักไข่เจียวปูมาใส่จานของฉันให้ ส่วนฉันก็ตักขึ้นลองชิมก่อนจะทำตาโตเมื่อพบว่ามัน...อร่อยมาก

เจ๊ไฝก็เจ๊ไฝเถอะงานนี้เจอเจ๊อธิเข้าไปงานนี้มีตกกระป๋องแน่ๆ !

เหลือผัดผักรวมมิตรที่ยังไม่ได้ชิมซึ่งก็ข้ามไปไม่ได้ ฉันตักชิมอย่างละนิดละหน่อยก็พบว่ามันอร่อยทุกอย่างจริงๆ กินจนอิ่มแล้วก็มานึกสมเพชตัวเองที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่างขนาดทอดไข่ก็ยังไหม้ได้คิดดูเอาแล้วกัน !

กินข้าวเสร็จฉันก็เป็นคนอาสาล้างจานให้เองเพราะว่าเขาเป็นคนทำกับข้าวให้กินแล้ว ทำอะไรเสร็จฉันก็มานั่งดูละครทีวีหลังข่าวนั่งไปนั่งมารู้สึกว่าหนังทัองตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนลงๆ จนเผลอหลับไปในที่สุด...

.

.