เกาะสวาท | 5 (จบ)

-สองเดือนต่อมา-

สองหนุ่มสาวใช้ชีวิตเป็นคู่ผัวตัวเมียด้วยกันมาตั้งแต่นั้น วายุดูแลน้ำใสและทำหน้าที่เป็นสามีที่ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ในขณะที่น้ำใสเองก็ทำตัวเป็นเมียที่ดีคอยดูแลงานบ้านงานเรือนให้เขา อะไรที่ไม่เคยทำเธอก็ฝึกทำจนเป็นแทบทุกอย่าง ถึงแม้เขาจะห้ามเพราะไม่อยากให้เธอต้องเหนื่อยก็ตาม

แม้จะยังจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้เลยก็ตาม แต่เวลานี้น้ำใสคิดว่าตัวเองโชคดีที่ได้เจอเขาและรักเขา ชายหนุ่มไปทำงานนอกบ้านส่วนตัวเธอก็คอยอยู่บ้านทำความสะอาดจัดบ้านจัดเรือนให้น่าอยู่ แม้จะหลังเล็กแต่มันอบอุ่นและอยู่แล้วมีความสุขมาก

บ่อยครั้งที่เธอก็แอบดื้อทำนั่นทำนี่จนมีอยู่วันนึงที่เธอไปตักน้ำจากคลองเล็กๆและพลัดลื่นล้มหัวกระแทกกับท่อนไม้ที่วางอยู่ใกล้ๆจนเจ็บแปล๊บ มันไม่ได้เจ็บอะไรมากแต่...มันกลับคืนความทรงจำทั้งหมดให้เธอมาด้วย

เธอจำได้ทุกอย่างจำตัวเองได้ว่าเธอเป็นใคร เธอชื่ออวัสดาชื่อเล่นว่าเอม เป็นลูกสาวของมหาเศรษฐีที่มีเธอเป็นลูกสาวคนเดียว ถ้าจำไม่ผิดป่านนี้ก็น่าจะเกินครึ่งปีไปแล้วที่เธอหายตัวมา แม้ว่าอยู่ที่นี่จะมีความสุขมากเพียงใด แต่สักครั้งที่เธออยากจะกลับไปกราบแนบตักคุณพ่อคุณแม่สักครั้งนึง

ระหว่างยืนครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่ตรงระเบียงนอกชานบ้าน อ้อมแขนแข็งแรงก็สอดเข้ามาโอบรอบเอวบางเอาไว้แล้วกดจมูกลงแนบที่ผิวแก้มเนื้อนุ่มหอมละมุนเต็มแรงสูดดมความหอมลึกๆเข้าปอดทั้งสองข้างจนพอใจแล้วเขาถึงซบหน้าลงคลอเคลียต้นคอเนียนนุ่ม

"คิดอะไรอยู่ครับหื้ม..." เขาถามเสียงอ้อนขณะจุมพิตลงต้นคอขาวและขบเม้มเบาๆทิ้งรอยแดงช้ำเอาไว้บางๆ

"ลม..." เรียกชื่อเขาค้างเอาไว้แค่นั้นแล้วเงียบเสียงลง

"ครับ" วายุขานรับสีหน้าแปลกใจ วันนี้เมียเขาดูท่าทีเปลี่ยนไปแปลกๆ

"คะ..เค้าจำทุกอย่างได้แล้ว..จำได้หมดแล้วว่าเค้าเป็นใครมาจากที่ไหน" ใบหน้าสวยบอกขณะเงยหน้าสบตาคนตัวโต

"จริงหรอ ?" แม้จะตกใจแต่อย่างน้อยก็ดีใจที่เห็นหญิงสาวจำเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเองได้ทั้งหมดแล้ว

"อื้ม" อวัสดาหรือน้ำใสของวายุตอบรับเบาๆ

"แล้วตกลงน้ำใส...เอ่อเป็นใครมาจากไหนหรอ?"

"เค้าชื่อเอม อวัสดาเป็นคนกรุงเทพมาเที่ยวที่เกาะแล้วบังเอิญเรือล่มตอนกำลังนั่งเรือข้ามฟากมาเที่ยว"

อวัสดาบอกเล่าเรื่องราวของตัวเองให้เขาฟังพร้อมทั้งเอ่ยชวนให้ชายหนุ่มพาเธอขึ้นกรุงเทพไปกราบพ่อกับแม่อีกครั้ง

สองวันต่อมาทั้งคู่ก็มายืนอยู่หน้าบ้านของอวัสดาเรียบร้อยแล้ว สถานที่คุ้นเคยทำให้หญิงสาวกวาดสายตามองอย่างตื่นเต้น พอๆกับดวงตาคมเข้มที่กวาดสายตามองบ้านหลังใหญ่มีรั้วรอบขอบชิดกั้นไว้ มือเรียวขาวกดกริ่งหน้าบ้านเสียงดังถี่ๆ

ไม่นานก็มีเด็กรับใช้วิ่งออกมาเปิดประตูบานเล็กให้ แต่จังหวะที่เปิดประตูออกแล้วเห็นหน้าเธอ เด็กนั่นก็กรี๊ดลั่นแล้วร้องตะโกนเสียงดังว่าผีหลอกๆ

'ผีที่ไหนจะสวยได้ขนาดนี้ บ้าจัง'

ร้องเสียงดังลั่นแล้วก็วิ่งเข้าบ้านไปเฉยเลย อวัสดาควงแขนวายุพาเดินเข้าไปในบ้านช้าๆ ท่าทางประหม่าและเกร็งของเขาทำให้เธอนึกขำเขาจะรู้ไหมว่าตอนนี้ตัวเองตัวแข็งไปหมดแล้วเนี่ย

"ลมไม่ต้องเกร็งทำตัวตามสบายยังไงเอมก็อยู่กับลมตรงนี้ไม่ทิ้งไปไหนหรอก"

ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าสามีตัวเองคิดอะไรอยู่ เขากำลังกลัว...กลัวว่าเมื่อเธอจำทุกอย่างได้หมดแล้วจะทิ้งเขาไป ที่แน่ๆคงกลัวว่าตัวเองจะต้อยต่ำกลัวว่าครอบครัวเธอจะรับเขาไม่ได้ แต่ไม่มีทางที่เธอจะทิ้งผู้ชายที่แสนดีคนนี้ไปได้แน่ๆ ในเมื่อตอนนี้รักเขามากทุกวินาที !

"เอม...ลูกแม่" ผู้หญิงสูงวัยใบหน้าเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาวิ่งหน้าตั้งออกมาพร้อมกับพึมพัมเรียกชืีอเธอเสียงสั่น หยาดน้ำใสบนใบหน้านั้นหยดมาไม่ขาดสาย

"มะ..แม่..แม่ขาพ่อขา" อวัสดาครางเสียงสั่นพร่ายามเรียกแม่และพ่อที่วิ่งถลาตามผู้เป็นแม่ออกมา ทั้งคู่ต่างโผเข้ามากอดเธออย่างแนบแน่น

"เอม..ลูกพ่อยังอยู่ขอบคุณสวรรค์" คนเป็นพ่อโผเข้าคว้าร่างของลูกสาวเข้ามากอดร้องไห้เสียงดังพร้อมทั้งกอดร่างของภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากไปด้วย

กอดกันร้องไห้อยู่ครู่ใหญ่ทั้งสามถึงชวนกันเข้าบ้าน อวัสดาไม่ลืมที่จะดึงแขนสามีของตัวเองเข้าไปด้วย เมื่อเดินเข้ามาในบ้านบรรดาเด็กรับใช้ก็หาขนมนมเนยน้ำท่ามาเสริฟให้จนเต็มโต๊ะ เมื่อมานั่งที่โซฟาเรียบร้อยแล้วอวัสดาก็แนะนำสามีให้พ่อและแม่ของตัวเองได้รู้จัก

"พ่อคะแม่คะนี่ลมค่ะเป็นคนที่ช่วยชีวิตของหนูไว้และที่สำคัญเขาเป็นสามีของหนูด้วยค่ะ"

"หา/อะไรนะ !" เสียงพ่อกับแม่อุทานออกมาด้วยความตกใจ ใครจะคิดว่าลูกสาวคนเดียวที่อยู่ๆนึกว่าเสียชีวิตไปแล้วจะกลับมาพร้อมสามี

"สะ..สวัสดีครับ" วายุยกมือไหว้พ่อและแม่ของภรรยาตัวเองที่ยังอึ้งอ้าปากค้างอยู่

"ลมเค้าเป็นคนดีค่ะดูแลหนูอย่างดีไม่เคยปล่อยให้ลำบากและเอมก็รักเค้ามากหวังว่าพ่อกับแม่คงจะรักเขาเหมือนกัน" อวัสดาพูดขึ้นน้ำเสียงออดอ้อน

"เห้อ...ลูกรักใครพ่อกับแม่ก็รักด้วยนั่นแหละ" พ่อพูดขึ้นก่อน

"ยังไงก็ขอบใจมากนะพ่อลมที่ช่วยชีวิตลูกสาวของแม่เอาไว้" แม่เธอขอบอกขอบใจวายุเสียยกใหญ่

จากนั้นพวกท่านก็ขอร้องให้เราทั้งคู่ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านด้วยกัน วายุเองก็ไม่ติดปัญหาอะไรเขายอมย้ายกับมาอยู่ที่บ้านด้วยกัน มีกิจการส่วนตัวที่พ่อกับแม่อวัสดาเปิดให้จนสามารถขยายไปได้หลายสาขา

ไม่นานอวัสดาก็ตั้งท้องมีหลานคนแรกให้ตากับยายเลี้ยงเป็นเด็กผู้ชายที่ถูกเห่อกันทั้งบ้าน จวบจนกระทั่งลูกชายอายุได้หนึ่งขวบทั้งคู่ก็จัดงานแต่งงานขึ้นโดยมีลูกชายสุดที่รักมาเป็นสักขีพยานด้วย ครอบครัวของเธอครบสมบูรณ์แบบแล้ว วายุเป็นสามีที่น่ารักและอบอุ่นแม้เรื่องราวของเราสองคนมันจะเพิ่งเริ่ม แต่อวัสดาก็มั่นใจว่าสามีของเธอจะรักและซื่อสัตย์กับเธอตลอดไปเหมือนอย่างที่เธอเองก็ตั้งมั่นในตัวเขา

ผ่านไปห้าปีลูกสาวคนที่สองก็ตามมาหลังจากที่วายุนั่งนับวันรออยู่นานหลายปีเขาก็ได้ลูกสาวหน้าตาน่ารักสมใจมีตากับยายช่วยกันเลี้ยงพร้อมกับพี่ชายคนโตที่ก็เห่อน้องสาวด้วยเช่นกัน รายนั้นนี่ทั้งกอดทั้งหอมแทบจะตลอดเวลา

"เอมครับ..." วายุเรียกชื่อภรรยาเสียงหวานในตอนที่นั่งอยู่บนเตียงมองศรีภรรยาที่นั่งหวีผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

"ขาา" อวัสดาขานรับเสียงหวานใสพลางชายตามองสามีที่นั่งส่งสายตาร้อนแรงมาให้

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีหรือมีลูกมาแล้วถึงสองคนแต่สามีเธอก็ยังแรงดีไม่ตก คืนนี้ลูกสาวลูกชายไปนอนกับตายายของเขาเลยเปิดโอกาสให้ทั้งคู่ได้สวีทหวานกันบ้าง

วายุมองแผ่นหลังขาวเนียนในชุดนอนสายเดี่ยวโชว์แผ่นหลังขาวด้วยสายตาหลงใหล ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไปผู้หญิงคนนี้ก็ยังดูน่ารักน่าทนุถนอมและก็น่า...อยู่เสมอ !

'คืนนี้ลูกคนที่สามต้องมาแล้วล่ะ' ดูจากชุดนอนที่น่าจะไม่ได้นอนของศรีภรรยาแล้ว !

เพียงแค่คิดบางอย่างก็โด่ขึ้นเป็นลำยาวโดยไม่อายสายตาของผู้เป็นภรรยาที่มองมาสักนิด แถมยังถอดเสื้อผ้าโยนทิ้งรออีกเสียนี่ อวัสดาตวัดสายตามองของส่วนตัวที่สามีชอบเอาไว้ใช้ 'ตำ' ในตัวเธอบ่อยๆด้วยสายตาเก้อเขิน จะกี่ครั้งกี่คราเธอก็ไม่เคยชินกับของๆเขาสักที

ราวกับว่ายิ่งสายตาเธอมองมา'สิ่งนั้น'มันยิ่งขยับขยายใหญ่โตมากขึ้น อวัสดาแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากเมื่อรู้สึกว่าปากคอแห้งผากไปหมด ร่างอรชรเดินนวยนาดเข้ามาคลานเข่าอยู่บนหน้าขาของคนเป็นสามีแล้วคว้าหมับเข้าที่ของแข็งที่ชูชันเพื่อกำราบมันให้สิ้นฤทธิ์

ปลายนิ้วกอบกำแท่งใหญ่โตแล้วรูดขึ้นรูดลงจนมันขยายตัวเต็มที่แล้วจับเข้าปากทั้งรูดทั้งดูดทั้งอมจนร่างหนาครางกระเส่าลั่นห้อง ใช้ปากให้เขาอยู่ไม่นานก็ถูกชายหนุ่มฉุดขึ้นมานั่งคุกเข่าแอ่นสะโพกสวยให้เขาจ้วงแทงไม่ยั้งที่ร่องรักจนหัวสั่นหัวคลอน เสียงหวานกรีดร้องเร่าๆยามถูกเสียดสีและกระแทกกระทั้นเข้าที่จุดอ่อนไหวและถูกส่งให้ป่ายปีนขึ้นอยู่บนจุดที่สูงที่สุดในหลายต่อหลายครั้ง

ศึกรักครั้งนี้ไม่ได้สงบลงง่ายๆ มันยังดำเนินไปตลอดทั้งคืนจวบจนรุ่งสาง คาดว่าลูกคนที่สามคงได้มาหาสมใจของผู้เป็นพ่อเค้าแน่ๆ เพราะใส่ไปไม่ยั้งอย่างนี้ !

ส่วนคนเป็นแม่ก็เตรียมใจรอไว้แล้วล่ะในเมื่อพ่อเค้าคาดหวังและตั้งใจทำเสียขนาดนี้...

.

.

จบ...