ทั้งสองคนนั่งคุยกันไปเรื่อยจนกระทั่งใกล้ถึงเวลาร้านปิดหญิงสาวก็ขอตัวกลับ ชายหนุ่มก็เดินตามออกมานอกร้าน
“คุณขับรถไหวไหมเมาหรือเปล่า”
“มึนนิดหน่อยค่ะ แต่คอนโดของพีชอยู่ใกล้นิดเดียวไม่มีด่านตำรวจหรอกค่ะ”
“ถ้าไม่ไหวเรียกแท็กซี่ไหมผมจะเรียกให้หรือถ้าไว้ใจก็ให้ผมไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะพีชไหวจริงๆ แล้วคุณล่ะคะดื่มไปหลายแก้วเหมือนกันจะกลับยังไง”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมมาเที่ยวที่นี่บ่อยรู้ดีว่าจะขับกลับคอนโดยังไงไม่ให้เจอด่าน”
“คุณก็อยู่คอนโดเหมือนกันเหรอคะ”
“ครับคอนโดผมชื่อXXX ครับ”
“อ๋อ..อยู่ถัดจากคอนโดของพีชไปนิดเดียวเองค่ะ พีชอยู่คอนโดXXXค่ะ
“เราอยู่ใกล้กันแค่นี้เองนะครับแต่ทำไมเพิ่งเคยเจอกันก็ไม่รู้”
“แต่ก่อนพีชก็ไม่ค่อยมาเที่ยวแบบนี้หรอกค่ะ แต่คืนนี้มันรู้สึกเซ็งๆ ก็เลยมาหาอะไรดื่ม พีชดีใจนะคะที่เราได้เจอกัน แล้วก็ขอบคุณคุณวรรธอีกครั้ง”
“คุณขอบคุณผมบ่อยเกินไปแล้วนะพีช”
“แค่ขอบคุณกับเลี้ยงเหล้าไม่กี่แก้วมันยังน้อยไปด้วยซ้ำเมื่อกับมูลค่าเครื่องเพชรที่พีชต้องรับผิดชอบ ถ้าหากว่าเจ้าของงานเปิดมาเจอมันอยู่ในกระเป๋าของพีช ถ้าไม่รังเกียจจะให้พีชเลี้ยงข้าวอีกสักมื้อก็ได้นะคะ”
“เอาเงินมาเลี้ยงผมหมดแล้วค่าเดินแบบคืนนี้จะเหลือไหม”
“พีชไม่ได้ได้จริงจังกับงานเดินแบบหรอกค่ะ ที่ทำก็เพราะแก้เบื่อเท่านั้น ตกลงจะให้พีชเลี้ยงข้าวไหมล่ะคะ”
“ขอเป็นกาแฟดีไหมครับ ระหว่างคอนโดผมกับคุณดูมีร้านกาแฟอยู่ร้านหนึ่งน่านั่งเหมือนกับนะครับ”
“ใช่ร้านที่อยู่ในสวนไหม”
“ใช่ครับ คุณเคยไปหรือเปล่า”
“เคยไปค่ะ แต่ไม่ได้ไปหลายเดือนแล้วพีชเพิ่งกลับจากต่างจังหวัดน่ะค่ะ”
“พรุ่งนี้เราไปกินร้านนั้นไหม”
“ได้ค่ะ เจอกันสักบ่ายโมงดีมั้ยคะ”
“ครับ แล้วคุณจะไม่ให้เบอร์โทรติดต่อผมหน่อยเหรอ ผมจะได้โทรตามเผื่อคุณเบี้ยวนัด” เป็นครั้งแรกในรอบปีที่เขาเอ่ยปากขอเบอร์โทรศัพท์จากผู้หญิงที่เจอกันในสถานบันเทิง
“คนอย่างพีชไม่เบี้ยวหรอกค่ะแต่ถ้าคุณอยากได้เบอร์ก็เอาโทรศัพท์มาสิคะ เดี๋ยวพีชเมมให้”
เขาส่งโทรศัพท์ให้หญิงสาวบันทึกเบอร์โทรของตัวเองลงไป
“ขอบคุณนะคะแล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้เขาก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถไฟฟ้าคันเล็กและขับออกไปจากบริเวณหน้าร้าน
ชายหนุ่มมองตามเรายิ้มนานแล้วที่เขา ไม่เคยเจอคนที่ถูกใจเหมือนพิชญาภามาก่อน
เขาไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้เจอกับเธออีกเป็นครั้งที่สอง ตอนอยู่หลังเวทีชายหนุ่มก็ไม่รู้ว่ากระเป๋าใบที่ถูกเอาต่างหูเพชรมาใส่คือของใครแต่ ตอนนี้ก็นึกดีใจที่ตนเองเป็นคนเดินไปหลังเวทีแทนเพื่อนของตนซึ่งเป็นหัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยของงานและบังเอิญชวนเขามานั่งเฝ้าหน้าจอแก้เบื่อด้วยกัน
ปัณณวรรธเดินมาขึ้นรถยุโรปคันหรูของตัวเองแล้วขับออกไปจากบริเวณหน้าร้าน คอนโดมิเนียมของเขาอยู่ห่างจากคอนโดของพิชญาภาไม่มากเท่าไหร่
ใช้เวลาขับรถในเวลากลางคืนไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำแต่ถ้าเป็นช่วงเวลากลางวันก็น่าจะใช้เวลาค่อนข้างนานเพราะถนนเส้นนี้รถค่อนข้างจะติดมากๆ เขาจึงไม่ค่อยได้ขับรถเท่าไหร่ ส่วนใหญ่เวลาไปทำงานก็จะนั่งรถไฟฟ้าไปมากกว่า
ชายหนุ่มกับขึ้นมาบนห้องและอาบน้ำแต่งตัวเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูคลิปวิดีโอที่ตนเองถ่ายไว้ขณะที่นางแบบเดินอยู่หน้าเวที เขากดหยุดเมื่อพิชญาภามายืนด้านหน้าสุด
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวยมากกว่าคืนอื่นแต่รอยยิ้มของเธอมีเสน่ห์มากผิวขาวเนียน ขาที่โผล่ออกมาจากชุดราตรีแหวกข้างยาวเรียวแบบนี้สิผู้หญิงในสเปกของเขา ผิวขาว เอวคอดเรียวขายาว เมื่อจินตนาการว่าเรียวขานั้นเกี่ยวอยู่บนเอวของเขาก็ทำให้รู้สึกอยากจะให้ถึงวันพรุ่งนี้ไวๆ
นานแล้วที่เขาไม่เจอคนที่ถูกใจแบบนี้แต่คิดว่าอยากจะลองสานสัมพันธ์กับเธอรู้สึกนิดถ้าหากเธอยังไม่มีใครบางทีเขาอาจจะลองคบกับเธอดูก็ได้
ด้วยวัยสามสิบสองปีที่ยังไม่คบใครอย่างจริงจัง ทำให้เริ่มได้ยินเสียงบ่นจากมารดาว่าเมื่อไหร่จะมีแฟนเมื่อไหร่จะแต่งงาน
ปัณณวรรธพยายามบ่ายเบี่ยงเรื่องนี้มาตลอดแต่ดูเหมือนตอนนี้มารดาของเขากำลังจะจับคู่เขากับลูกของเพื่อนๆ และเขาก็ไม่ชอบเลย
ชายหนุ่มอยากหาแฟนด้วยตัวเองมากกว่า อยากหาคนที่ถูกใจและพูดคุยกับเขาได้ทุกเรื่อง และจะไม่ยอมให้มารดาจับคลุมถุงชนเด็ดขาด
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้งและแอดไลน์ไปตามเบอร์โทรศัพท์ที่พิชญาภาบันทึกให้ก่อนจะส่งข้อความไปถามหญิงสาว
“คุณถึงห้องแล้วใช่ไหม” เขาพิมพ์ทิ้งไว้จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำขึ้นมาดื่มระหว่างให้เธอตอบข้อความผ่านไปเกือบห้านาทีหญิงสาวก็ตอบกลับ
“ถึงแล้วค่ะ ตอนนี้อาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนแล้ว คุณล่ะคะถึงหรือยังหวังว่าที่ไลน์มาหาไม่ใช่เพราะถูกตำรวจจับนะคะ”
“เรื่องถูกจับไม่มีทางครับ ตอนนี้ผมก็ถึงแล้วเหมือนกัน กำลังจะเข้านอน พรุ่งนี้อย่าลืมนัดของเรานะครับ”
“ไม่ลืมหรอกค่ะพีชตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้ว”
“ขนาดนั้นได้เหรอครับ”
“ค่ะพีชเป็นคนขี้ลืมบางครั้งก็ต้องตั้งนาฬิกาปลุกไว้ว่าตอนไหนจะทำอะไร”
“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้สักเที่ยงผมจะโทรไปเตือนคนดีไหมล่ะ หนึ่ง ชั่วโมงแต่งตัวทันไหม ไม่ใช่ว่าผมอยากให้คุณเลี้ยงนะแต่ผมอยากเจอคุณ และคิดว่าเราสองคนน่าจะเป็นเพื่อนกันได้”
“คุณโทรมาเตือนพีชตอนเที่ยงก็ได้”
“ถ้างั้นผมไม่รบกวนคุณแล้วนะฝันดีครับ”
“ฝันดีค่ะ”
ชายหนุ่มรู้สึกแปลกๆ ที่บอกฝันดีกับคนอื่นนอกจากมารดาของตนเอง แต่ในความแปลกงั้นก็มีความรู้สึกบางอย่างปะปนอยู่ เขาไม่แน่ใจว่าอาหารประหลาดที่เกิดขึ้นตอนนี้มันเกิดจากอะไรกันแน่
การมาฝึกงานของพิชญาภาและเพื่อนในบริษัทของ ปัณณวรรธเป็นไปด้วยความเรียบร้อย ชายหนุ่มเคยแวะมาดูนักศึกษาเพียงสองครั้งเท่านั้น ทำให้พิชญาภารู้สึกสบายใจมากเพราะกลัวเพื่อนคนอื่นจะจับได้ถึงความสัมพันธ์ของเธอและเจ้าของบริษัทแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจเรื่องนี้เลยอีกทั้งไอยวริญและดลยาก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ มันทำให้พิชญาภาเลิกกังวลและฝึกงานอย่างมีความสุขเมื่อฝึกงานเสร็จก็กลับไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยจากนั้นก็สอบปลายภาค เมื่อผลสอบออกมาพิชญาภาก็ยิ้มกว้าง หญิงสาวเรียนจบได้เกรดนิยมอันดับสอง เพราะมีช่วงเรียนอยู่ชั้นปีสองที่เธอพลาดไปบางวิชา ทำให้ต้องขยันมากขึ้นในการเรียนปีสามและปีสี่ แต่การขยันและตั้งใจเรียนก็ทำให้เธอคว้าเกียรตินิยมอันดับสองมาได้ถึงแม้มันจะต่ำกว่าความตั้งใจแรกก็ตาม“ดีใจด้วยนะพีช” ดลยาและไอยวริญรู้สึกภูมิใจในเพื่อนของตนเองมากๆ เพราะพิชญาภาเป็นตัวอย่างของความขยันและความอดทนตั้งใจเรียนกว่าใครในกลุ่ม ตั้งใจจดเลคเชอร์ทุกวิชาที่อาจารย์เข้าสอน อีกทั้งยังช่วยติวเพื่อนที่ไม่เข้าใจจนพวกเธอสองคนสอบผ่านและเอาตัวรอดได้ทุกครั้ง“ใจหายเหมือนกันนะเราเรียนด้วยกันมาเจ็ดปีเลย จบแล้วก็ต้องแยกย้าย” ดลยาร
“เรื่องของ ความรักเรื่องของหัวใจบางครั้งมันก็พูดและอธิบายยากนะพีช พีชไม่ใช่คนเดียวที่ทำแบบนี้และพีชก็ไม่ได้ตั้งใจทุกอย่างมันเกิดจากความบังเอิญ ถ้าพีชรู้ก่อนแล้วคบเขานั่นก็อาจจะมีส่วนผิดอยู่บ้าง เป้เข้าใจพีชนะ”“คนอื่นเขาจะคิดว่าพีชเพราะอยากได้คะแนนดีหรือเปล่าล่ะ”“คนอื่นก็อาจจะมีคิดบ้าง แต่เป้กับไอย์ไม่คิดแบบนั้นหรอกนะ อย่ากังวลไปเลยนะเราสองคนเข้าใจพีชและจะอยู่ข้างพีช”“ขอบใจมากนะ รู้มั้ยตั้งแต่รู้ความจริงมาจนถึงตอนนี้หนึ่งเดือนกว่าพีชไม่มีความสุขเลย เวลานั่งเรียนวิชาของพี่วรรธ พีชก็ต้องนั่งก้มหน้าฟังแค่เสียงเท่านั้นพีชกลัวจะทำให้พี่เขาเสียสมาธิในการสอน มันอึดอัดเหมือนกันนะ วันธรรมดาเราไม่เจอกันเลยต้องรอให้เป็นวันหยุดหรือไม่ก็เป็นวันที่เข้าไม่ต้องมาสอน”“แต่เราไม่เห็นความผิดปกติเลยนะอาจารย์เขาก็สอนตามปกตินับว่าเขามีความเป็นมืออาชีพมากเพราะฉะนั้นพีชไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอกพวกเราเข้าใจดี”“ถ้าคนอื่นรู้ล่ะพีชกลัวมันจะมีปัญหาทีหลังแต่ถ้าจะให้พีชเลิกกับเขาพีชก็ทำไม่ได้หรอกพี่วรรธไม่ได้ผิดอะไรเลย ผิดที่พีชต่างหาก”“จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้เราสองคนจะเหยียบมันไว้ที่นี่ถ้าออกจากร้านชาบูแล้วเราก
วันนี้เป็นการสอบวันสุดท้ายพิชญาภา ดลยาและไอยวริญพากันมาที่ร้านชาบูเพื่อฉลองหลังจากสอบเสร็จ พวกเธอทั้งสามคนได้ฝึกงานที่เดียวกันที่บริษัทของปัณณวรรธเรื่องที่เป็นแฟนกับอาจารย์สุดเนิร์ดพิชญาภายังไม่บอกใครแม้จะรู้สึกอึดอัดมากแต่เธอก็ต้องพยายามอย่างที่สุดในทุกคาบเรียนที่ต้องนั่งเรียนกับเขาหญิงสาวจะพยายามนั่งก้มหน้าและไม่มองหน้าแฟนหนุ่มเพราะกลัวจะทำให้เขาเสียสมาธิแต่ดูเหมือนไอริณกับนักศึกษาคนอื่นจะไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยเพราะพวกเธอเอาแต่จ้องอาจารย์หนุ่มจนกระทั่งหมดชั่วโมงสอนแต่พิชญาภาก็แอบสังเกตว่าคนรักของเธอไม่ได้สนใจจะมองใครอื่นเลยเขาตั้งหน้าตั้งตาสอนและอธิบายเหมือนกับมองไม่เห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่แถวหน้า มันเลยทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น“ตื่นเต้นไหมที่จะได้ไปฝึกงาน” ดลยาถามหลังจากทานอาหารไปได้ไม่นาน“ตื่นเต้นสิไม่รู้ที่บริษัทจะเป็นยังไงบ้าง แล้วอาจารย์ที่จะไปคุมเราตอนฝึกงานใช่อาจารย์สุดเนิร์ดหรือเปล่า” ไอยวริญตื่นเต้นไม่แพ้กับเพื่อนอีกสองคน“ไม่นะเขาแค่ให้สถานที่ฝึกงาน แต่เขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับการฝึกงานเลย” ดลยาตอบตามที่ตนเองทราบมาจากอาจารย์ที่ปรึกษา“ก็ดีเหมือนกันนะถ้ามีสายตาเขาคอยจ้องก็ค
เพราะเมื่อวานพิชญาภาโดดเรียนโดยไม่ได้บอกเพื่อนอีกทั้งยังปิดมือถือตลอดทั้งวัน เช้านี้หญิงสาวจึงรีบมาเรียนแต่เช้าเพื่อจะขอลอกเลคเชอร์ของวิชาที่เรียนในตอนบ่าย ส่วนวิชาของอาจารย์สุดเนิร์ดนั้นเธอไม่ห่วงเพราะเขาเองก็โดดสอนหญิงสาวคิดว่าต่อไปจะต้องหักห้ามใจตัวเองให้มากกว่านี้ไม่ใช่ว่าเขามาออดอ้อนก็ยอมนอนกับเขาโดยไม่สนใจเรื่องเรียน แต่ก็ยากที่จะห้ามความรู้สึกของตัวเองเพราะปัณณวรรธทำให้เธออ่อนระทวยทุกครั้งยามที่อยู่ใกล้ ใครจะเชื่อล่ะว่าอาจารย์สุดเนิร์ดเวลาอยู่บนเตียงนั้นจะมีลีลารักที่เร่าร้อนจนเธอหลอมละลายแทบทุกครั้ง“พีชเป็นอะไรหรือเปล่าโทรหาก็ไม่รับไลน์ไปก็ไม่อ่าน” ดลยาถามด้วยความร้อนใจเมื่อเห็นเพื่อนเดินมาโต๊ะที่พวกเธอนั่งกันเป็นประจำ พิชญาภาไม่เคยเงียบหาบไปแบบนี้เธอก็เลยค่อนข้างจะห่วงมากเป็นพิเศษ“เมื่อวานพีชปวดหัวนิดหน่อย กินยาแล้วก็หลับยาวแล้วมือถือก็แบตหมดไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ เพิ่งจะชาร์ตเมื่อเช้า พีชขอโทษเป้กับไอย์ด้วยนะที่ทำให้เป็นห่วง” พิชญาภารู้สึกผิดกับเพื่อน เธอปิดมือถือไว้ตลอดเพราะไม่รู้จะตอบยังไงถ้าเพื่อนโทรศัพท์ไปถาม“แล้วตอนนี้ดีขึ้นหรือยังปวดหัวอย่างเดียวใช่ไหม มีไข้หรือเป
เมื่อคืนฝนตกหนักมากปัณณวรรธเลยไม่ได้ไปส่งพิชญาภาที่คอนโดเพราะรู้ว่ารถติดมาก เช้านี้หญิงสาวเลยตื่นนอนแต่เช้าเพราะเธอจะเอารถของปัณณวรรธไปมหาวิทยาลัย ส่วนชายหนุ่มนั้นจะนั่งรถไฟฟ้าไปอย่างเคยหญิงสาวแต่งชุดนักศึกษาชุดเดิมที่ใส่มาในเย็นวันศุกร์แต่ยังดีว่าแม่บ้านของชายหนุ่มเอาไปซักรีดให้อย่างเรียบร้อยตั้งแต่บ่ายวันเสาร์ วันนี้เธอมีเรียนวิชาของปัณณวรรธซึ่งคิดเอาไว้แล้วว่าวันนี้จะไปนั่งแถวหน้าสุด“มีเรียนเก้าโมงไม่ใช่เหรอพีชรีบไปจัง” ชายหนุ่มเองก็กำลังแต่งตัวเพราะเขาก็ชอบไปถึงมาหาวิทยาลัยก่อนถึงเวลาสอน“พีชจะรีบไปจองแถวหน้าค่ะ อยากไปไปจ้องหน้าอาจารย์ใกล้ๆ”“ดีจังวันนี้จะมีแฟนไปให้กำลังใจตอนสอนด้วย”“ไม่เสียสมาธิแน่นะคะ”“ไม่หรอก พี่ไม่เคยมองหน้าใครอยู่แล้ว ว่าแต่พีชเถอะอย่าเอาแต่จ้องจนไม่สนใจฟังพี่สอนล่ะ บอกก่อนครับว่าไม่มีการมาทบทวนให้ทีหลัง”“ทำไมอาจารย์สุดเนิร์ดใจร้ายจัง แบบนี้สงสัยต้องตั้งใจเรียนมากกว่าวิชาอื่นแล้ว ถ้างั้นรีบไปดีกว่าไปสายเดี๋ยวกว่าอาจารย์ผู้สอนจะถูกหักคะแนน”“ไม่สายหรอกเพราะอาจารย์ยังไม่ออกจากห้องเลย ขอกำลังใจก่อนไปสอนได้ไหม” ปัณณวรรธรวบเอวคอดไว้อย่างหลวมๆ กดจมูกลงบนสองแก้
พิชญาภาไม่ค่อยสบายเลยที่ได้ยินเพื่อนใหม่พูดถึงคนรักของเธอ ไม่รู้ว่าตอนนี้มีนักศึกษาอีกกี่คนที่พยายามจะใกล้ชิดกับปัณณวรรธถึงแม้ว่าอาจารย์จะไม่สนใจนักศึกษาแต่หญิงสาวกังวลเพราะกลัวว่าสักวันเขาจะใจอ่อนเพราะไอริณนั้นเป็นผู้หญิงที่สวยมากและไม่ใช่มีเพียงแต่ไอริณคนเดียวนักศึกษาคนอื่นก็สวยมากอยู่เหมือนกันเธออยากพูดเรื่องนี้กับปัณณวรรธแต่ก็กลัวว่าก้าวก่ายการทำงานของเขา หญิงสาวหนักใจจนถอนหายใจออกมาอีกครั้ง“เป็นอะไรหรือเปล่าพีชพี่เห็นถอนหายใจตลอด” ปัณณวรรธถามคนรักเมื่อพาเธอมาทานอาหารเย็นด้วยกัน“วันนี้พีชไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนคณะเภสัชค่ะ”“ครับ แล้วเขาทำอะไรให้พีชล่ะถึงมาถอนหายใจแบบนี้”“เขาไม่ได้ทำอะไรพีชค่ะ แต่เขาบอกว่าเขาลงทะเบียนเรียนวิชาของพี่วรรธซ้ำเป็นเทอมที่สองเพราะอยากมองหน้าที่วรรธ”“มีคนทำแบบนี้เลยเหรอ พี่ไม่เห็นรู้เลย”“เขานั่งเรียนอยู่แถวหน้าสุดเลยนะคะ พีชสังเกตว่าเขานั่งมองพี่ตลอดเลย พี่วรรธจำได้ไหม”“ที่ไม่เคยจำนักศึกษาคนไหนได้เลย การเข้าไปสอนของพี่ก็คือการสอนจริงๆ ถ้าพี่สนใจมองนักศึกษาพี่ก็คงรู้แล้วว่าพีชลงทะเบียนเรียนกับพี่ เรื่องนี้ทำให้พีชไม่สบายใจมากใช่ไหม”“ใช่ค่ะ”“อย่ากั